Nu ik steeds meer zaken elimineer om tot een 'light' verhuizing te komen, vragen sommige vrienden me of dit me niet zal spijten vanwege de emotionele waarden en de herinneringen die ik aan die spullen heb. Ja, ze zijn bijna zeker dat dit me zal spijten!

Toch niet! Materiële zaken zeggen me niets en hebben totaal niks te maken met (mijn) emotionele waarden! Ik maakte er al eens gewag van in dit blog: de mij dierbare afgestorvenen zijn begraven in mijn hart, en nergens anders! Zelfs kerkhofbezoek zegt me totaal niks en ik vind dat ik daar ook niets heb te zoeken! Het enige dat je daar kunt doen is je verdriet oprakelen, koesteren, en je ervan verzekeren dat je dit ellendige gevoel nooit meer kwijt raakt. Ik ben één keer door die hel geweest en vind dat meer dan genoeg.

Een mooie foto van mijn gestorven echtgenote zal wél altijd in mijn leefruimte prijken, en dat is meer dan voldoende. Meer herinneringen heb ik niet nodig. Noch herinneringen van mezelf in jongere jaren, noch aan wat dan ook dat ooit deel uitmaakte van mijn leven. Het zit allemaal opgesloten vanbinnen, en aan uitwendig materieel vertoon heb ik totaal geen behoefte!

Onbegrijpelijk voor sommige mensen, maar héél logisch, normaal, en menselijk voor dendezen! Ik heb lak aan de mening van anderen. Ik volg de weg die mijn binnenste me dicteert.

Een nieuw leven kondigt zich voor me aan. En dit leven kan enkel serieus van start gaan als het zich naar de toekomst, en niet naar het verleden richt! Alle achteruitkijkspiegels overboord gooien dus. Dat is de beste mogelijkheid om een nieuw leven een kans te geven. Terugkijken betekent immers: bij de pakken blijven zitten, en droevig vegeteren in kommer en kwel. En dat doe ik voor geen geld ter wereld. Dat is niet aan bij besteedt. Ook mijn echtgenote zaliger zou dat trouwens niet van me gewild hebben! En als ze hier nog ergens boven zweeft, dan weet ik dat ze het volmondig met me eens is.

Drie uitspraken van haar, kort vóór haar dood, zullen me altijd bijblijven:

1. Als er met mij iets gebeurt moet je hertrouwen en weer gelukkig worden, want je verdient dat.
2. Als ik sterf moet je naar Spanje gaan wonen, of terug naar Knokke.
3. Ooit zal Chico je steun en toevlucht zijn!

Braaf vrouwtje! Met de eerste uitspraak zat ze er goed naast, want ik kan best gelukkig zijn alleen. Beter zelfs dan weer aan een andere vrouw te moeten wennen.

Maar haar tweede wens is zich nu wél aan het realiseren! Ik word weer een Knokkenaar (of een 'knokker', wat ik, in mijn geval, een betere uitdrukking vind).

En haar derde voorspelling: inderdaad! Chico is zowat mijn paspoort voor sociaal contact geworden! Leidt me naar mensen die ook van dieren houden. Want mensen die niet van dieren houden, houden ook niet van mensen, of doen alsof! En dit soort kan ik missen als de pest.