|
Dit wordt mijn laatste blogbericht vanuit Oostende, want straks pak ik de pc en de laatste spullen in... klaar om de biezen te pakken!
Op 1 april start ik dan vanuit Knokke op een nieuwe, verse lei, compleet met vernieuwde frontpagina. Wat geweest is, is voorbij. Wat komen moet, zie ik heel positief tegemoet.
Hoewel alles tot op heden heel 'smoothy' verliep, en ik redelijk stressbestendig ben, kruipt een en ander toch wel in de kleren! Vooral voor een rusteloze geest als die van mij, die constant zit uit te zoeken wat nog meer kan worden gedaan zonder mezelf in het ongerief te storten tijdens die laatste dagen!
De laatste loodjes wegen het zwaarst zegt men, en dat is, met mijn geest, nu zeker het geval. Die snakt alweer naar een leuke dagelijkse routine zonder kopzorgen.
Ook heeft een bepaalde erfeniskwestie mijn geest tot op heden heel wat kopzorgen (en geld) gekost om het opgelost te krijgen, maar ook dit is zich nu, eindelijk, aan het oplossen! Die perikelen waren het gevolg van lang achterhaalde wetten uit de tijd van Napoleon! Wetten waaraan de Wetstraat nooit iets deed, want daar hadden ze het veel te druk met het betuttelen (lees: beperken) van de ingeburgerde culturen van de bevolking. Véél makkelijker dan aan voorbijgestreefde wetten te gaan sleutelen! Het probleem was gewoon een zoon van mijn echtgenote zaliger, een 'bon-vivant', die dakloos (en dus adresloos) de wereld rondzwerft. En België heeft ontvlucht vanwege een enorme schuldenberg.
Daardoor bleef onze spaarrekening geblokkeerd. Gelukkig niét mijn lopende rekening, omdat die op mijn naam alleen stond. Had die op beide namen gestaan dan waren de gevolgen niet te overzien geweest!
Maar goed... alles valt nu eindelijk in de juiste plooien! Na meer dan een jaar! Bedankt, idioten in de Wetstraat!
Met dank aan:
- Abigaeil, mijn dochter, die de 'steen des aanstoots' was voor deze verhuizing.
- Gyorgy, mijn schoonzoon, voor zijn onbaatzuchtige inzet.
- Mijn zoon Vincent voor de medewerking aan mijn verhuizing.
- Mijn zoon Peter, die zijn steentje heeft bijgedragen om me door dat ellendige jaar 2013 te helpen loodsen.
- Eddy en Doriane, de vrienden die er altijd waren voor me in de moeilijke tijden die ik doormaakte, en waarop ik altijd kon rekenen.
- Marita, die me haar vriendschap schonk toen ik die heel hard nodig had, en ook weer uit mijn leven verdween toen ik het weer alleen aankon. (Wie zegt daar dat engelen niet bestaan?)
- En niet te vergeten: al mijn blogvrienden, die me toch ook een grote steun waren in moeilijke dagen.
- En last but not least: Yvan, mijn oud-collega, die me via mailcontact voortdurend bijstond en begreep waar ik doorheen moest. See you later in Knokke, Fred! Daar drinken we er eentje op!
Tot kijk allemaal... hasta la vista... in mijn nieuwe leven.
|
