Iedereen heeft wel eens behoefte aan 'me-time'. Tijd waarin je net datgene kunt en mag doen waar je op dat moment het meest goesting voor hebt. Zonder compromissen te moeten afsluiten, en zonder externe druk. Een uitzondering op die regel ben ik niet. Integendeel. Daar heb ik altijd al behoefte aan gehad. En met ouder worden heb ik er steeds meer behoefte aan. Het werkt zo verslavend dat je er op de duur eigenlijk wel 24 uur per dag behoefte aan hebt, en echt gezond is dat misschien wel niet. Het keldert immers je sociale contacten.

Nou ja... de vraag is natuurlijk of die sociale contacten wel interessant genoeg zijn om ervoor te rouwen. Soms wél, soms niet. Maar als ze dat wél zijn dan doe ik er ook wel meer moeite voor.

Me-time dus. Het probleem is dat, als je samenleeft met een partner, die me-time telkens weer een compromis moet worden. Want je partner wil dit, en jij wilt dàt. Elke mens is immers anders ingesteld. En de ene partner weet dat compromis steeds weer in zijn of haar voordeel uit te spelen, de andere gaat er verstandiger mee om en verdeelt het water gelijkmatig over de wijn. Maar échte me-time heb je pas als je alleen bent.

In de regel denk ik dat vrouwen meer gelegenheid hebben voor me-time dan mannen. Tenminste toch de vrouwen die niet uit werken gaan. Niet dat ik de huishoudelijke taken onderschat, maar die kun je tenminste naar eigen inzicht verdelen. In een werkomgeving is dat helemaal anders. En dan komt de man thuis, en zijn me-time wordt stante pede omgezet in 'our time'. Arme jongen!

En dan gaan zoveel mensen janken over het 'alleen en eenzaam' zijn! Man man, ze weten niet hoe gelukkig ze zouden kunnen zijn als ze dat zelfbeklag maar eventjes opzij konden zetten! Als ze zich eventjes niét zouden laten beïnvloeden door de druk van de omgeving, die je een zielepoot vindt als je alleen bent. Zielepoot? Niks van!

Als ze eventjes de handen uit de mouwen zouden steken om helemaal op hun eentje hun eigen leven te regelen: huishoudelijke karwijtjes, je leefmilieu netjes houden, kokkerellen, noem maar op. Elke mens kan dit, want elke mens heeft twee handen en een stel hersenen. Je moet ze alleen maar willen gebruiken. En euh... op pensioen zijn natuurlijk.

Maar helaas gaat het er in veel gevallen anders aan toe en hoor je vaak:

- Ik ben een man en kan (wil) geen huishoudster zijn. Of:
- Ik ben een vrouw en kan (wil) geen nagel in de muur slaan! Ook wel:
- Dit zou ik niet willen kunnen!

Crazy! Compleet geschifte denkwijze! Enkel maar een alibi voor wie zich tegen beter weten in, in het rollenpatroon, opgelegd door de maatschappij, wilt wentelen. Moét dat? Helemaal niet! Heb je geen tijd om beide 'rollen' te spelen? Kom nou... ik speel ze wél allebei en heb nog een massa tijd over. En iedereen mag op het meest onverwachte ogenblik mijn appartement binnenkomen. Hij zal altijd alles netjes en opgeruimd terugvinden. En iedereen mag ook elke middag in mijn bord komen kijken. Hij zal er alleen maar gezonde, zelfbereide voeding in vinden.

Minstens de helft van de mensheid komt toch ooit eens alleen te staan en dan kan de miserie beginnen! Het resultaat van het vastroesten in een rollenpatroon is dan een gedwongen zoektocht naar een nieuwe partner op oudere leeftijd. Een zoektocht die meestal eindigt op een ramp, want twee mensen die een heel verschillend leven achter de rug hebben zijn heel erg moeilijk op een harmonische manier te verenigen. Bovendien gaat liefde dan ook een sterk ondergeschikte rol spelen. Het eerste wat die mensen immers zoeken is hulp. In de tweede plaats gezelschap, en 'als het effe kan' misschien een klein beetje liefde.

Zelfs ik, voelde eventjes de paniek opkomen toen mijn echtgenote stierf. Ondanks mijn diepe rouwgevoelens, of misschien net dààrdoor, keek ik toch alle vrouwen na, onbewust zoekend naar een vervangster. Tot ik vaststelde dat een mens onvervangbaar is, en ik in de grond der zaak eigenlijk helemaal geen vervanging nodig had! Me zelfs heel gelukkig kon voelen alleen. Een proces dat toch een goede zes maand nodig had om zich volledig te ontwikkelen.

Als ik aan die periode terugdenk, dan huiver ik! Want gedurende die maanden was ik toch wel kwetsbaar, loslopend wild en bereid in elke valstrik te trappen! Joost mag weten waar ik nu aan toe zou zijn geweest als ik aan bepaalde verleidingen had toegegeven! Gelukkig wist ik toch in alle omstandigheden mijn gezond verstand te laten primeren boven mijn emoties.

En nu zit ik me af te vragen waarom ik dit allemaal neerpen. Heeft dat enige zin? Heeft iemand hier een boodschap aan? Wel, je weet nooit. Als één van mijn lezers ooit in diezelfde situatie terecht komt, zal hij of zij zich misschien die woorden herinneren en er zich aan optrekken. Als ik, nu of in de toekomst, hiermee ook maar één persoon kan helpen, dan mag ik dit stukje geslaagd noemen.