Ik was van plan het wat kalmer aan te doen in het weekend, maar toen wenste een lieve dame me donderdagavond in mijn gastenboek veel inspiratie toe voor het weekend, en verdorie… het lijkt nog te werken ook!

Het grote geheel.

Niemand is in staat het ‘grote geheel’ te bevatten. De een komt er dichter bij, de ander blijft er verder van af. Maar alles in zijn totaliteit snappen doet niemand. En dan heb ik het zowel over het gezinsleven, de maatschappij, de politiek en de eeuwigheid, of wàt na het leven op aarde ook mag komen.

We zijn allemaal radertjes in een enorme machine. Het ene radertje is alleen maar in staat zichzelf te zien, andere radertjes vangen een glimp op van de raders in hun nabijheid of iets verder, maar niemand is in staat de hele machine in zijn totaliteit waar te nemen, en minder nog, te doorgronden! Integendeel, hoe verder je daar in slaagt, hoe meer nieuwe problemen je gaat ontdekken.

En toch is geen enkel probleem een op zichzelf staand gegeven. Er zijn altijd meerdere oorzaken in de dichte of verdere omgeving aan te wijzen. Je kunt een probleem dan ook alleen maar zo degelijk mogelijk oplossen als je in staat bent zoveel als mogelijk van het grote geheel te snappen.

Vandaar ook de grote twijfels die ik bij de zogenaamde jankers heb, die in alles en nog wat inspraak willen. Meestal zijn dat mensen die, ofwel door hun jeugdige leeftijd, ofwel door het feit dat ze nooit echt volwassen werden, niet verder kijken dan hun neus lang is. Ze zien niet verder dan het probleempje voor hun eigen deur, en denken dat met een oplossing dààrvoor alle wereldproblemen zijn opgelost.

Zelf heb ik er altijd naar gestreefd om bij elk probleem of elke vraag, naar die grote samenhang te speuren. En ik moet bekennen: ik ben daar tamelijk ver in geraakt, maar op een bepaald moment valt er toch als het ware een doek voor je ogen, en zegt een stemmetje binnen in je: ‘tot hier en niet verder’. Met andere woorden: voor iedereen bestaat er ergens een grens waar de samenhang zo complex wordt dat de hersenen het niet verder kunnen bijhouden en bevatten. Je kunt, door je in de materie te verdiepen, die grens verleggen, en vaststellen dat dit steeds weer een stukje verder kan. Maar nooit of te nimmer zul je àlles weten over alles.

Vandaar dat ik problemen, die rond de toonbank van je stamcafé, heel simpel worden voorgesteld, liever aan gespecialiseerde breinen overlaat en er niet gauw een oordeel zal over vellen of inspraak willen.

Ooit hoorde ik het citaat:

“Een expert is iemand die steeds meer weet over steeds minder, tot hij bijna alles weet over bijna niets”.

En zo is het, in onze moderne maatschappij, ook wel geworden. De problemen zijn zo complex geworden dat een leek er zich beter niet mee moeit en het overlaat aan een aantal personen die elk héél veel weten over dat éne kleine onderdeeltje van het grote geheel, en in onderlinge samenwerking tot een gezonde oplossing kunnen komen.

Als iedereen er zo over dacht zou een gezonde politiek kunnen ontstaan in plaats van de hedendaagse marionettenpolitiek die, vooral door naar de steeds groeiende benden jankers te moeten luisteren, geen enkel probleem meer op een degelijke manier kan oplossen.

Dàt, is zowat de enige mogelijkheid die ons rest om goede, en geen halfslachtige oplossingen te realiseren.

Als schoolvoorbeeld haal ik even het migratieprobleem aan. Hoe is het ontstaan? Laten we de zaken even analiseren:

In de jaren zestig en zeventig ging onze levensstandaard met sprongen de hoogte in. En dan vooral door onze gezonde werklust en motivatie. MAAR! Sociale wetten deden de een na de ander hun intrede. Politici strooiden met milde hand cadeautjes in het rond. De staatskas werd er door leeggeroofd, maar dat was geen probleem: dan maar lenen! Roofbouw plegen op de toekomst van het vaderland!

Het leek echter allemaal rozengeur en maneschijn voor mensen die zich jarenlang met enkel het essentiële hadden moeten beredderen.

MAAR!!! Er ontstond direct al een nevenverschijnsel: de luiaards kregen hun kans en grepen die ook. Vermits werkloosheid niet langer een financieel probleem hoefde te zijn, werd de doorsnee Belg of Europeaan lui, en in plaats van naar een baan te zoeken, werd naar een reden gezocht om van de werklozensteun te kunnen genieten.

En ja… de industrie kwam in een neerwaartse spiraal terecht en werd verplicht arbeidskrachten in het buitenland te gaan zoeken. En dat lukte: Italianen en Spanjaards kwamen zich hier kapot werken als mijnwerker of in andere jobs waarvoor de doorsnee Belg de neus optrok.

Die mensen integreerden zich perfect, werden met open armen ontvangen, pasten zich aan het gastland aan en er ontstond geen enkel probleem. Hoera migratie!!!

Maar toen gingen de politici een brug te ver: Europa hadden we al zowat leeggezogen aan arbeidskrachten, en bepaalde politici gingen hun blikken op Noord Afrika richten. En dat leek aanvankelijk nog te werken ook!

Tot bleek dat we niet alleen vreemde arbeidskrachten in huis hadden gehaald, maar ook een cultuur die moeilijk in een monderne samenleving te integreren viel en ook geen enkele bereidheid tot aanpassen vertoonde!

Wat nu? Voor politici bleek het van meet af aan een groot probleem om die anderen zich te laten aanpassen aan het gastland, maar ze hadden er al gauw een gemaksoplossing voor! “Dan passen we het gastland maar aan aan hén!” En het wapen werd gebruikt dat politici altijd gebruiken: de wet. En dus werden wetten gemaakt om de gastheren te verplichten zich aan te passen aan de gasten. De logica op zijn kop gezet dus, maar ja, de Belg laat zich toch gemakkelijk overtuigen en dat kwam de politici goed uit.

En ja, zo zien de zaken in 2010 er nu uit!

Kunnen we het de migranten kwalijk nemen? Neen, want ook wij zouden ons laten bekoren als een land ons de hemel op aarde beloofde en zijn eigen inwoners wettelijk verplicht zich aan te passen aan ónze, wat middeleeuws aandoende cultuur.

In elk geval, de genieën die ons ‘multicultureel’ hebben willen leren denken, hebben enkel een negatief beeld van andere culturen weten te scheppen. Ik bén geen rascist en verfoei dat woord. Ik héb bewondering voor Afrikaanse culturen: zo lang ze ook in Afrika blijven!

En het ergste van alles: juist dié ondernemende mensen uit die culturen, die de capaciteiten bezitten om ook van hún land een paradijs te maken, worden naar hier aangezogen, en al even lui als wijzelf gemaakt.

Kunnen we het de Westeuropeaan, waaronder de Belg, kwalijk nemen? Ja!!! Lui geworden door de vele sociale vangnetten, liet hij het werken liever over aan vreemdelingen.

Kunnen we het de politici kwalijk nemen? Ja!!! Ze hadden verder moeten kijken dan hun neus lang is en doof moeten blijven voor de klachten van de industrie die geen arbeidskrachten meer vond. Die arbeidskrachten hadden ze zonder probleem op eigen bodem kunnen genereren door de sociale vangnetten niet zo uitnodigend te maken.

En juist omdat ik geloof dat ik het grote geheel beter snap dan de doorsnee mens, én bovendien heel objectief kan denken, moet ik tot mijn spijt besluiten: ‘Eigen schuld, dikke bult!’

Willy.