België verdelen?

In de zeventiger jaren werden ons op politiek niveau verschillende totale tegenstellingen door de strot gedrukt:

Ten eerste vond Europa dat we Europees, en in ’t groot moesten gaan denken en leven. Leek ons wel leuk: in plaats van voor al die verschillende regerinkjes te betalen, nog slechts één regering voor het geheel! Het zou echter anders uitdraaien: betalen voor Europa plús onze eigen regering!

Maar die woorden waren nog niet koud of onze eigen regering vond dat we nu meteen ook maar héél klein moesten gaan denken en in België, naast de Europese, voor nog eens vier eigen regeringen gaan betalen: een Vlaame, een Waalse, een Brusselse en daar bovenop nog een federale!

Zijn we daar beter van geworden? Betalen voor welgeteld 5 regeringen, in een landje zo groot als een achtertuintje in Amerika? Betalen voor een heel leger ministers, parlementairen, senatoren en de hele achterban van hun respectievelijke ambtenaren?

Maar… wat was er nu eigenlijk écht gebeurd? Wel, de leuke postjes voor politieke vriendjes waren zowat opgebruikt. De zak van sinterklaas was leeg! En dus werd met alle middelen gezocht naar manieren om die zak nog veel groter te maken. En inderdaad… na deze vernieuwingen konden wéér duizenden politieke jobkens uit de zak worden getoverd.

De politieke toverdoos blijkt dus onuitputtelijk, en dat zal wel zo blijven tot er voor iedere burger een minister kan worden aangesteld. Hoe ze het daarna nog zullen weten uit te breiden weet ik ook niet.

Maar oké… nu willen ze België weer verdelen. Heeft één vlaamse burger problemen met een waalse? Ik geloof het niet. Het wordt ons gewoon opgedrongen door de politici, volgens het oude principe: ‘Verdeel en heers’. Zo lang er verdeeldheid heerst zullen we ons achter onze leiders scharen… een principe uit de tijd der romeinen… maar het blijkt nog steeds te werken. Hebben we dan echt niéts geleerd van de geschiedenis en de evolutie?

Zouden we het, als vlamingen, beter hebben als we apart gaan? Tijdelijk misschien wél, want inderdaad is er ‘momenteel’ meer werkloosheid in Walonië. Maar blijft dat zo? De geschiedenis zou ons tot nadenken moeten stemmen: ooit was Walonië rijk aan steenkool en industrie. De vlamingen waren maar wàt blij om daar te kunnen gaan werken. Nu is het tij gekeerd. Maar de geschiedenis herhaalt zich altijd: ooit kan weer het tegengestelde gebeuren.

Stel dat, heel extreem gesteld, rotssteen plots goudwaarde kreeg door bepaalde ontwikkelingen in de industrie of de electronica! Wij in Vlaanderen hebben dat niet! In Walonië wél! En floep… de rollen worden weer omgekeerd.

Ons vaandel draagt de leuze: ‘Eendracht maakt macht’. Natuurlijk! Het impliceert dat, waar de een het tijdelijk minder heeft, de ander een helpende hand reikt. Zo word je samen sterk!

Vlaanderen alleen, zou het misschien een tijd redden, maar door gebrek aan diversiteit in grondstoffen en zo, bij de geringste nieuwe ontwikkeling misschien totaal ontwricht raken. En dan zit er maar één ding op: aansluiten bij Nederland. Die zullen ons wel graag zien komen, maar of de doorsnee vlaming zich zou kunnen aanpassen aan de strakke mentaliteit van de nederlander? Ik vrees van niet!

Noch walen, noch vlamingen kunnen, na een totale splitsing, de toekomst zorgeloos tegemoet zien. De politici spelen momenteel een héél gevaarlijk spelletje! Een spelletje dat van niet méér inzicht getuigt dan het inzicht van een dwarse kleuter.

De contrasten waal/vlaming zijn ook gegroeid door de eeuwen heen, maar vooral dan door de verschillende politieke ontwikkelingen waar de gewone burger nooit in werd gehoord.

Zo sprak de generatie van mijn ouders nog altijd graag over de discriminatie in het Belgisch leger, dat voornamelijk uit waalse officieren bestond. De franse bevelen werden dan vertaald als:‘et pour les Flamands la même chose’. Onze generatie heeft die woorden ingelepeld gekregen en onthouden.

Maar: als we eens een paar eeuwen verder achteruit kijken… wat zien we dàn? Jawel… België behoorde tot het Koninkrijk der Nederlanden en de voertaal was nederlands!

Hoe zouden de walen dàt hebben doorgemaakt? Was dat ‘pour les Flamands la même chose’ soms niet een terechte wraak?

Moeten we dan, van beide zijden, maar wraakzuchtig blijven? Of kunnen we ons eindelijk eens opstellen als volwassenen en samenwerken? Of het nu eendracht maakt macht is, of union fait la force… wat is het verschil?

De Duitsers hebben ons in twee wereldoorlogen zóveel aangedaan, maar we begroeten ze ondertussen weeral sedert jaren als welkome toeristen. Kunnen we dat dan ook niet met eigen landgenoten?

We worden opgedrongen ‘multicultureel’ te denken als vreemde rassen zich hier vestigen, maar in één adem door moeten we van diezelfde politici onze waalse ras- en landgenoten haten ( En natuurlijk ook vice versa)! Kom nou…

Dat een waal minder snel geneigd zal zijn vlaams te leren? Liggen we dààr van wakker? Oh ja… wij leren graag frans. Waarom? Omdat we met onze sappige vlaamse dialektjes niet erg ver geraken: twee dorpen verder verstaan ze ons al niet meer!

Bijgevolg ondervinden wij veel meer voordelen van het frans leren dan een waal door vlaams te leren. En toch doet de waal de laatste tijd er toch echt zijn best voor. Chapeau!!! Zó ver hebben we het toch al weten te krijgen en dat is heel positief. Laat ons nu echter niet gaan vitten om het onderste uit de kan te halen!

Neen! België heeft bewezen dat het goede en slechte tijden aankan. Moet je een winnend team vervangen?

Willy.

PS: sedert ik het bloggen heb ontdekt lijkt mijn inspiratie wel grenzeloos. Maar nu wil ik toch echt proberen het wat minder haastig aan te doen. Ik wil niet op een punt komen waarin de kwantiteit de overhand haalt op de kwaliteit. Mijn streefdoel is eigenlijk één column per week… maar ja… als er zóveel bruist en borrelt in je, is dat soms moeilijk!