Mensen zijn soms ware meesters in het scheppen van allerhande ingewikkelde constructies, waarbij de eenvoudige werkelijkheid wordt verdoezeld achter hopeloos ingewikkelde procedures. Schoolvoorbeelden hiervan vinden we vooral terug bij de financiële instellingen: je wordt uitgenodigd om de laatste nieuwe trend in geldbelegging uitgelegd te zien en liefst zo snel mogelijk in te tekenen in een of ander ondoorzichtig systeem om je winst niet mis te lopen.

Een groots en ingewikkeld opgezette constructie wordt je voorgeschoteld. Het wordt uitgebreid uitgelegd met vooral de nadruk op: “je kunt alleen maar winnen met in te tekenen”.

Je snapt niets van de hele uitleg, vind jezelf een stomme uil, maar dat is juist de bedoeling: een ondoorzichtig scherm creëren!

Voor de leek is het een totaal ondoorzichtige constructie, maar als de verkoper voldoende gewiekst is krijgt hij je zover dat je intekent. Intekent op iets dat je dan maar ‘beweert’ gesnapt te hebben omdat je nu eenmaal niet graag voor een dommerik doorgaat, maar waar je in werkelijkheid geen jota van snapt, tenzij misschien dat ‘alleen maar winnen’. En ja, sommigen trappen er dan maar in.

Maar goed… het is een gok zoals er zoveel zijn, en soms kan een gok wel winstgevend zijn. Sans rancune ten opzichte van de banken dus. Maar wat mij betreft:

Wat ik niet helemaal, of helemaal niet begrijp, zal ik ook nooit tekenen!

Maar constructies gaan verder… vooral dan in de hogere regionen van het onderwijs. Ook dààr worden verschillende vormen van constructies opgezet, maar met een ander doel.

Zo bijvoorbeeld is bij sommige mensen de drang en gave om mensen te genezen aangeboren. Dit soort mensen heeft niet echt veel studie nodig om hun genezende gave als beroep uit te oefenen. Een paar jaar ‘leercontract’ bij een goede arts zouden ruimschoots volstaan om zelf een ‘vakman’ te worden en veel universitair geschoolden te overtroeven.

Maar het mag niet! Zonder de nodige universitaire studies mag je geen poot uitsteken naar je lijdende medemens!

En dus komen heel dikwijls, in plaats van terzake begaafden, vooral dié mensen aan bod die over de nodige financiële middelen beschikken om de studies te betalen, én als enige gave hebben dat ze snel theorieën vatten en onthouden.

Of dergelijke studenten echt goede dokters zullen worden betwijfel ik sterk, want de trieste realiteit liegt er niet om: bij het minste ‘ernstig’ probleem stuurt de huisarts je door naar een specialist, speelt die specialist je door naar een prof, en krijg je van die prof te horen dat er niets aan te doen is en je er moet leren mee leven…

Verwonderlijk dat je zoveel ‘zelfhulp’ vindt op internet, geschreven door weer leken die dezelfde problemen aan den lijve ondervonden en ook niet konden geholpen worden door de intellectuelen?

Waar steekt nu de ‘constructie’ in dit verhaal? Wel, vooral in het feit dat iets dat in wezen heel simpel is, met allerlei intellectuele poespas tot een hopeloos ingewikkeld verschijnsel wordt vervormd. Zò ingewikkeld dat het maar door een klein percentage studenten in dié vorm verwerkt kan worden.

Afgestudeerden staan dan ook zelden stil bij de essentie: een mens die pijn lijdt. Die pijn logisch analyseren om tot een oplossing te komen is er ook niet meer bij. In plaats daarvan gaan ze hun geheugen afzoeken naar aangeleerde theoretische poespas; niét direct om de persoon in kwestie te helpen, maar eerder om hun eigen bestaansrecht te bewijzen.

En toch moeten zelfs topwetenschappers toegeven dat eenvoud het kenmerk van het ware is.

Zo is bevoorbeeld het wiel toch wel héél eenvoudig, hoewel het een der geniaalste uitvindingen aller tijden is.

Gelukkig dat in de tijd dat het werd uitgevonden nog geen universiteiten bestonden, want dan had de uitvinder zijn uitvinding eerst moeten bewijzen via duizenden omwegen, procedures en formules. Tegen de tijd dat hij dit alles had verwerkt was hij al goed gek geworden en zou het verschil tussen een wiel en een koe niet eens meer kunnen onderscheiden, laat staan dat hij het wiel nog had kunnen uitvinden.

Mij zul je niet horen zeggen dat er geen universiteiten mogen bestaan. Integendeel! Als er dan al ontwikkelingen op elk gebied komen, dan is het wel dank zij hen.

Maar het is verkeerd om dié afgestudeerden de praktijk in te sturen. Die mensen zouden enkel mee verder mogen werken aan die ontwikkelingen, dààr hun beroep van maken, en de praktijk overlaten aan anderen, die er aanleg voor hebben, en de ‘stiel’ al snel onder de knie zouden krijgen via een leercontract!

Ik acht me gelukkig dat ik heb kunnen toekijken toen ook de verkeerswereld via hogescholen door ‘intellectuelen’ werd overgenomen, en heb daar heel veel geleerd over hoe je constructies kunt opzetten die de praktijkmensen in hun blootje zetten en het zaakje in handen van theoretici spelen.

En ik moet zeggen: ik heb ervan genoten. Voor mij hoefde het toch niet meer, de pensioenleeftijd was nabij. Ik had er geen behoefte aan me in hun theorieën te verdiepen, maar vond het eerder heel interessant te mogen vaststellen hoe ze simpele zaken zo ingewikkeld wisten voor te stellen dat het je met stomheid sloeg. En had ik niet beter geweten, ik had me heel minderwaardig gevoeld in het bijzijn van al die zelfverzekerde ‘geleerden’ waar elk bestuur mee begon te dwepen.

Waar je ooit, met één blik op de praktijk, een oplossing bedacht en ook verwezenlijkte, mocht dat plots niet meer. Neen. Eerst moest een verkeersstudie over de omgeving worden gemaakt. Die studie moest dit en dat bevatten… mocht zus en zo dan weer niét bevatten… Er moesten (weeral) honderden bladzijden ‘straf’ worden geschreven… de motivatie moest er zus en zo uitzien… en dan mocht je misschien… héél misschien en als je heel braaf was… een zebrapadje over een straat laten schilderen. Een klus die in hoogstens een uur zou kunnen geklaard zijn, moest nu maanden aanslepen.

Hoe je je huiswerk had gemaakt was pas belangrijk en doorslaggevend. De praktijk deed er niet toe want de plaats waar je dat zebrapad wou leggen hadden ze toch nog nooit gezien en zouden ze ook nooit zien!!!

Om krankjorum van te worden… en glimlachend ging ik met een zucht van verlichting met pensioen. Gelukkig om die laatste levensles nog nét te hebben kunnen meemaken in mijn carrière… maar bezorgd om de toekomst van het verkeer nu het in handen was van dergelijke malloten.

Ik bekijk de zaken vanuit mijn persoonlijke ervaringswereld, maar het is in alle lagen van de maatschappij hetzelfde: wereldvreemden nemen het beleid over. En jawel, we liggen goed op ramkoers!!!

Wat te denken bvb van de tabakhandelaar uit Oostende die een ongelooflijke monsterboete kreeg omdat hij… ocharme… een plastic aanstekertje cadeau gaf bij een slof sigaretten? “Reclame voor tabak” heette het monsterverdict! Erger dan massamoord.

Hallo Wetstraat? Is daar nog iemand te vinden die op de planeet aarde leeft?

Willy.