België heeft, gelukkig voor ons, een enorme verscheidenheid aan streekbieren. Voor elk wat wils. En gelukkig ook voor de mensheid, beginnen eindelijk de smaak-experts toe te geven, en zelfs aan te raden, dat bier bij een gastronomische maaltijd eigenlijk niet moet onderdoen voor wijn.
Dat zal wel! Een echt goede wijn kan ik wel apreciëren, maar als ik er geen nadelen zoals hoofdpijn en/of vermoeidheid wil aan overhouden, dan moet het toch wel een heel dure zijn, maar dan heeft die weer een geldsmaak en ook dat hoeft voor mij liever niet.
En dus, geef mij maar een lekker biertje! Een blonde Leffe bvb vind ik al een heel tof biertje, maar beter nog, én goedkoper, vind ik een blonde Park van Aldi!!! Lijkt op Leffe
maar ik vind het stukken beter! Niet te overtreffen. De smaak vind ik écht raak. En dat is nog maar eens een bewijs dat goed niet altijd duur hoeft te zijn!
Maar goed, de titel van mijn column is Uit de fles, en daar wou ik het nu net over hebben. Elk zichzelf respecterend merk van bier laat ook glazen maken, zogezegd om juist dàt bepaalde bier optimaal tot zijn recht te laten komen.
Staat ook chique, een glas van je favoriete biermerk
ware het niet dat, voor mij tenminste, niets het genot kan evenaren van uit de fles te drinken!!! (Zou dat soms iets te maken hebben met het oedipus-complex?)
Jammer dat je dat in een taverne echt niet kunt maken, maar wat mij betreft: een glas hoeft helemaal niet. Wel integendeel! Zet mij maar de fles voor de neus. Daarvan pas geniet ik. Met een glas heb ik altijd ergens het gevoel dat ik uit een badkuip drink.
Met één uitzondering: Scotch! Dat is namelijk mijn favoriete bier als ik eens iets anders wil en me in een taverne of op een terrasje bevind. En dàt biertje
tja
dàt vraagt wel een speciaal glas, en gelukkig heeft de brouwerij daar heel gepast op ingespeeld. Maar dat is dan ook het enige bier waarvan ik vind dat het zijn eigen, heel eigenzinnig en speciaal glas nodig heeft om helemaal tot zijn recht te komen: de onderste bol vol bier, de trompet daar boven vol met schuim. Zo mag ik het graag.
Voor de rest: geef mij maar de fles! Niet te overtreffen, maar het staat niet netjes en trendy. Zoals zoveel lekkere dingen niet netjes staan en zéker niet trendy. Tot
een of andere snob het ooit introduceert?
En zo komen we dan op het grote woord: snobisme! Wat mooi en trendy wordt gepresenteerd wordt veel meer geaprecieerd dan wat lekker is! Als een restaurant goed wil scoren en eventueel Michelin-sterren verdienen, dan moet het voedsel leuk ogen! Kwaliteit en smaak spelen minder rol, en dat vind ik nu juist zo jammer aan de tegenwoordige tijd: een bord als een schilderij is voor veel mensen pas genieten.
Het oog wil ook wat! Heet het dan. Dat zal wel, maar voor mij blijft de tong toch hoofdzaak hoor! Voor zover mij bekend zitten er geen smaakpapillen in onze ogen, noch maken ze deel uit van het spijsverteringsstelsel!
Hoeveel mensen trouwens met de blote (vieze?) vingers aan zon versierd bord hebben gezeten om het allemaal mooi te schikken speelt geen rol meer
en nochtans
de mensen die van zoiets genieten zijn meestal heel hygiënisch aangelegde personen. Gek toch dat ze daar dan niet eens bij stilstaan? Maar anderzijds
moest de kelner eventjes met de duim in de soep zitten
dan zou de zaal te klein zijn!!!
Met andere woorden: er moeten dus wel twee soorten viezigheid zijn: trendy viezigheid en onbeschaafde viezigheid. Misschien kan iemand me ooit het verschil uitleggen?
Als ik zogenaamde topkoks bezig zie op TV dan walg ik over de manier waarop ze onbeschaamd de voedingswaren bepotelen met de blote hand! Bovendien vind ik dat de meeste van die lui niet eens kúnnen koken! Hun verdienste zit dan ook meer in het entertainen.
Een lekkere pladijs of tong bijvoorbeeld moeten ze hoognodig éérst in de bloem wentelen! Nou ja
anders bakt hij aan hé?
Helemààl niet! Je moet enkel uitkijken wat je doet, een goede antikleefpan gebruiken en niet de vis zichzelf laten bakken terwijl je met wat anders bezig bent!
Bovendien, als ik zie hoe de vis dan uit de pan komt: een bruingebakken bloemlaagje bovenop, en vanbinnen zo rauw alsof hij nog in zee zwom
Neen jongens, voor mij hoeft dat niet. Al versieren jullie nadien het bord als een kleurenpalet, voor mij valt dit niet te vreten! Letterlijk fast-cook-food: snel even een minuutje in de pan gooien en dan op je bord. Jeeeek!!! Rauwe vis verdorie!
Maar het wordt gevreten! Als het maar mooi oogt. Spijtig, want zo krijgen de smaakpapillen van de jeugd niet eens meer de kans om echt lekker bereid voedsel te appreciëren.
Ik vrees ook dat de koks-scholen hier voor een stuk de schuldigen zijn: alles moet worden aangeleerd als rap rap
commercieel denken! Time is money! Visje in de pan, niet meer naar omkijken en ondertussen snel de groentjes voor weer een ander gerecht bereiden, want de klant wacht en heeft honger.
En zo komt het dat in ons lieve landje, waar je ooit zo smakelijk kon eten, de lekkere eetcultuur moest plaats maken voor de (rijkelijk versierde) fast-cultuur. Want inderdaad, als je voortdurend met dat fast-cook-food wordt geconfronteerd, gecombineerd met diepvriesfrietjes met de smaak van karton, is de stap naar echte fastfood helemaal niet meer zo groot.
Sedert het rookverbod ga ik niet meer op restaurant, maar toen ik dat wél nog deed keek ik altijd uit naar zaken waar veel ouderen kwamen. Daar had je tenminste nog een klein kansje dat het écht lekker en smaakvol was.
Willy.
|