|
Verantwoordelijkheid? Laat me niet lachen!
Soms vraag ik me af welk percentage van de mensheid echt verantwoordelijkheid wil of durft nemen. En ik vrees: weinig!
Want wat is verantwoordelijkheid nemen eigenlijk?
- In de eerste plaats: er voor gaan
weten waar je mee bezig bent
kennis en doorzicht hebben in de zaken waarvoor je je wilt engageren, en het algemeen belang nastreven zonder je te bekommeren om eventuele jankers en betweters.
- In de tweede plaats, en misschien nog wel belangrijker, is het vermogen om Mea culpa te kunnen zeggen als ondanks alles iets is misgelopen, en er ronduit voor uitkomen dat je ofwel een fout hebt gemaakt, of dat de taak je vermogens teboven ging.
Telkens weer verwonder ik me over het feit dat mensen dit niet over de lippen krijgen! En nochtans is niets gemakkelijker
tenminste
als je écht je best hebt gedaan en je jezelf niet van laks- of luiheid kunt beschuldigen!
Niemand is perfect, en van niemand wordt verwacht dat hij of zij perfect is. Pas als je dat niet wilt toegeven verspil je het vertrouwen van je omgeving.
Want niets wekt meer vertrouwen dan het openhartig toegeven van een fout.
Ook je eigen zelfbeeld krijgt een enorme knak als je weet dat je fout bent geweest, maar dat ten opzichte van de buitenwereld niet kunt of durft toegeven. In dat geval blijf je er zelf maar mee zitten met alle gevolgen vandien. Spuw het gewoon uit en je bent er van af.
Ik heb zelfs in sommige situaties, om mijn geloofwaardigheid niet te verliezen, fouten op me genomen voor bepaalde zaken die anderen hadden laten mis lopen. Ik moest maar zo stom niet geweest zijn die mensen een stuk van de verantwoordelijkheid te laten zonder betere controle.
Ook in de hogere, intellectuele kringen, is het niet anders: op sommige geneesmiddelen of andere producten staat soms in grote letters dat als dit of dat moest gebeuren, je onmiddellijk een dokter moet raadplegen (de producent schudt de verantwoordelijkheid van zich af)..
Dit of dat gebeurt dan
de bijsluiter indachtig ga je raad vragen aan je dokter en stelt vast dat die uit de lucht valt en geen raad weet. Je druipt dan maar af met het wrange gevoel een watje te zijn.
De volgende keer ga je dan niét naar de dokter in dergelijk geval maar na verloop van tijd ben je wel verplicht omdat dit of dat maar erger blijft worden. En dan krijg je van je dokter te horen dat je veel vroeger had moeten komen als je wilde dat hij je daadwerkelijk kon helpen.
En weeral: hij schuift zijn verantwoordelijkheid door naar een specialist
Medische boeken zijn er ook al te kust en te kuur
evenals massas informatie op internet. Je kunt het allemaal lezen als je daar echt veel tijd wilt voor maken, maar telkens weer stel je vast dat de auteur er sterk op drukt om voor deze of gene kwaal onmiddellijk een arts te raadplegen!
O ja? Waarom moet ik dat dan allemaal lezen? Had ik toch meteen naar de dokter kunnen stappen? Tja
die auteurs weten dan misschien wel een en ander, maar verantwoordelijkheid nemen en ronduit een remedie voorstellen? Nee hoor! Daarvoor moet je naar je arts.
En dan kom je bij die arts
en het verhaal begint van vooraf aan: te vroeg
te laat
te kleinzerig
Allemaal tekenen dat er blijkbaar maar heel weinig mensen bestaan die de volle verantwoordelijkheid durven nemen voor datgene waarvoor ze betaald worden!
Vroeger waren er minderen middelen, minder specialisten en minder ziekenhuizen. De huisdokter moest maar zijn plan trekken met wat je ook had. En dat deed hij! Dat leerde de praktijk hem! Misschien wel met vallen en opstaan en af en toe een fout maken. Maar het werkte. Een dokter die al een tiental jaar meedraaide in de praktijk kende wel alle klappen van de zweep. Hij kon immers niet anders, want hij kon zijn verantwoordelijkheid niet doorschuiven.
Nu zijn veel huisdokters verwaterd tot doorschuifluiken. Doorschuiven naar waar? Je raadt het: naar weer een ander doorschuifluik.
In de technische wereld gaat het ook niet beter: vroeger hoorde je een raar geluid in je motor, je ging naar de garagist, die luisterde even
en vond bijna altijd direct de oorzaak. Soms moest de motor helemaal uit elkaar
maar het schuldig onderdeel werd gevonden en vervangen.
Nu ga je naar een garagist, er wordt een geleerd aandoende computer aangesloten op je motor
de garagist kijkt bedenkelijk naar het scherm
- Hm
weinig aan te doen. Doen of je het niet hoort of een nieuwe motor kopen!
Tja
de consumptiemaatschappij heeft ervoor gezorgd dat weinig of niets nog wordt hersteld. Kapot? Nieuw kopen is de goedkoopste oplossing.
Ja maar
en ik dan? Als aan mij iets kapot is kan ik geen nieuwe ik kopen hoor! Zover is de consumptiemaatschappij helaas nog niet gevorderd.
Willy.
|
