Het leven kent zijn valstrikken… het leven kent zijn teleurstellingen… maar vooral: het leven geeft je lessen! Daarom juist leven wij, want het leven leert je ook op de juiste manier om te gaan met vreugde en verdriet, met tegenslagen en meevallers. Meer nog, als je een goede leerling bent, blijken de meeste tegenslagen juist omkeerbaar in je voordeel!

Veel mensen zoeken naar perfectie, in partnerkeuze bevoorbeeld. Maar ze vinden die perfectie niet, nemen dan maar wat ze kunnen krijgen, om dan, als het te laat is, die perfectie plots tegen het lijf te lopen… Want:

1. Perfectie is niet blijvend van deze wereld. Dat is niet de bedoeling van ons leven! Moest het zo zijn zou het leven zelfs zinloos zijn. We zouden niets meer leren. We zouden gewoon ‘bestaan’. Wie nooit een koude, harde winter heeft meegemaakt kan ook niet tenvolle genieten van een warme zomer.

2. Perfectie kun je niet zoeken. Die komt vanzelf als de tijd rijp is en je het verdient.

3. Als we die perfectie dan vinden… kan ze meestal om een of andere reden niet blijven duren.

En dan… dan blijft alleen de herinnering. Maar gaandeweg leer je ook dààr mee omgaan, en stel je vast dat die herinnering eigenlijk meer waarde heeft dan de belevenis op zich!

Belevenissen zijn vergankelijk.

Herinneringen niet! Die blijven.

Iedereen heeft in zijn leven wel eens iets ‘perfects’ beleefd en vastgesteld dat het niet kon blijven duren. Er lagen andere verantwoordelijkheden in de weg… het kon onmogelijk blijven doorgaan. Je kon bepaalde dingen enkel verwezenlijken als je voldoende gewetenloos was… en heel dikwijls moest je het allermooiste in je leven laten schieten ten behoeve van ‘het algemeen belang’. Maar dat geeft niet, en het is zéker niet verloren en verdwenen in de tijd. Want de herinnering… die blijft!

Hoe dan ook, altijd in het leven sta je voor keuzes. En telkens weer stel je vast dat de beste keuze die je kunt maken dikwijls een onmogelijke keuze is: niet aanvaard door de maatschappij… niet te verantwoorden tegenover je eigen omgeving… En meestal zijn die keuzes niet echt keuzes! Je kon ze niet aanvaarden als je in het reine wilde blijven met je geweten, maar je kon ze ook niet negeren, omdat ‘iets’ je dwong het te doen, zodat er van kiezen geen sprake was! Je raakte de pedalen kwijt, en hogere machten namen het tijdelijk over.

Maar toch, die kortstondige, zalige momenten van perfectie, die worden met de jaren je dierbaarste herinneringen en je weet dat het niet voor niets is geweest. De vele tranen die je er soms voor liet waren niet vergeefs. Het onnoemelijk verdriet gaat over en maakt plaats voor je allermooiste herinnering.

En dan ben je weer gelukkig. Dan leer je er mee omgaan dat in dit aardse tranendal niets perfect kan zijn, maar ook dat niets zomaar ‘verdwijnt’ uit je leven. Integendeel. Het zijn juist die kortstondige momenten van perfectie, die je ‘zijn’ uitmaken. Die je, héél eventjes maar, laten smaken van een paradijs dat boven de aarde uitstijgt. Een voorproefje van het hiernamaals?

Want logisch denkend kom je tot de conclusie dat het eigenlijk zo moest:

- Een ‘perfecte’ belevenis, of die nu een maand, een jaar of heel je leven duurt, blijft voor eeuwig deel uitmaken van je zijn.

- Een dergelijke belevenis is waar het écht om draait in dit leven. Al de rest is bijkomstig en gewoon een vorm van ‘overleven’.

- Als iets zó perfect is, kan het in veel gevallen niet blijven duren op deze aarde, maar kun je er wél donder op zeggen dat het hierboven ergens geregistreerd staat en zéker een bedoeling had.

- Perfectie bestaat! Maar het is als een zeepbel en kan niet blijven duren.

En juist daarom zijn de herinneringen in veel gevallen belangrijker dan de belevenis op zich.

Het leven is een leerproces. Dat leerproces bestaat uit goede en kwade zaken. We moeten het allemaal leren en we moeten er allemaal leren mee omgaan. Om de zo kortstondige perfecte momenten moeten we niet blijven treuren als ze voorbij zijn! We moeten juist de herinnering koesteren, want dàt is het dat ons maakt tot wie we zijn.

Voor velen zal ik nu wel chinees aan het schrijven zijn… omdat ze het (nog) niet hebben meegemaakt. Anderen weer zullen het onmiddellijk snappen. Voor dié schrijf ik het eigenlijk, want die zullen begrijpen wat het inhoudt en er misschien troost in vinden.

Materialisten zullen deze column maar niks vinden. Wie verder weet te kijken dan dit aardse tranendal zal er zeker de nodige lessen uit weten te trekken.

En ik kan alleen maar besluiten met: “Non, je ne regrette rien”.

Wie dàt kan zeggen is een gelukkig mens. Wie dàt kan zeggen heeft misschien wel ergens een of meer mooie herinneringen die niet kunnen worden aanvaard door de maatschappij… maar waarmee hij of zij zonder schroom bij de hemelpoort zal kunnen aankloppen. Of beter nog: misschien zullen die herinneringen juist de sleutel zijn om die poort te openen.

Zo. Dat was eventjes een melancholische noot, geschreven in een melancholische bui. Moet ook eens kunnen…

En voor wie het niet begrijpt: sorry voor de verloren tijd. Volgende maal beter.

Willy.