Wat de psychologie ook moge beweren over introvertie
ik vind het allemaal heel erg relatief! Introvertie zou betekenen: naar binnen gericht. Door de massa vertaald als: niet geïnteresseerd in anderen. Extravertie is dan weer naar buiten gericht. Met andere woorden: extraverte mensen zijn de vrolijkerds op feestjes, introverten tonen niet graag hun gevoelens en houden zich daarom koest en op de achtergrond. Tenminste, dat is de gangbare mening.
Wel, ik vrees dat we dat heel erg moeten relativeren! De uitleg op zich mag dan al kloppen, het moet toch in de juiste context worden bekeken.
Ik ken namelijk een heleboel mensen die van de morgen tot de avond gezellig en onderhoudend weten te praten, heel extravert dus, maar in feite lossen ze niets over zichzelf, en hoe een ander zich vanbinnen voelt kan ze geen barst schelen. Ze willen enkel maar zichzelf horen praten.
Weer anderen (introverten) dan, praten heel weinig, maar àls ze praten is het niet over koetjes en kalfjes, maar over echt belangrijke zaken die ze bezighoudt.
Eigenlijk doen ze niets liever dan daarover praten, maar omdat ze zelden gehoor vinden (het gehoor wil luisteren naar een onderhoudende, maar heel oppervlakkige babbel die niet teveel hersenactiviteit vergt) doen ze er maar het zwijgen aan toe. Introvert dus! Toch is het dikwijls juist bij dié mensen dat je een luisterend oor en echt goede raad vindt bij problemen.
Mijn conclusie is dat de termen introvert en extravert wel correct beschreven zijn in de psychologie
maar dat die beschrijving over oppervlakkige uitlijkheden gaat en ook aldus moeten worden begrepen.
Als je écht in de problemen zit denk ik dat je veel sneller zult geholpen worden bij de introverten. De extraverten zullen, als ze problemen beginnen te ruiken, snel hun extraverte activiteiten naar anderen gaan richten.
Dat was een kort, maar hopelijk krachtig tussendoortje bij gebrek aan meer inspiratie.
Willy.
|