Ooit liet ik me verleiden door een vriend om me te registreren op Face Book…Façadeboek of Faecesboek of hoe je het ook maar noemen wilt.

Na registratie en zo zat ik een beetje dom naar de weinig zeggende interface te kijken… zocht naar een help of handleiding… niks. Noppes! Zoek het zelf maar uit.

Beetje experimenteren… beetje blindemannetje spelen en ‘vriendschappen’ aanmaken… beetje teveel zelfs, want toen ik enkele dagen later terugkeerde naar mijn startpagina, leek het wel of een wagen van de reinigingsdienst er zijn hele lading had in gestort!

-Hé, hopen berichten op mijn pagina… en geïnteresseerd begon ik het te lezen. Domper op de vreugde. Veel bullshit, weinig info, verwijzinkjes naar filmpjes op youtube of muziekjes… vriendschapsverzoeken van mensen die ik helemaal niet kende en er dus ook niet op in ging. Ik voelde me overrompeld. Maar veel ‘niveau’ vond ik er toch niet onder.

Maar ik bleef geregistreerd. Je weet nooit dat je er een ouwe of vergeten vriend op vindt of dat die vriend jou vindt. Alhoewel… ik had al gauw door dat je er mensen van mijn generatie maar zelden vindt. De meesten van hen zijn namelijk niet meegegroeid met het computertijdperk.

Ik stelde wél vast dat de jongere generaties er zich te pletter op amuseerden, en dat vond ik wel tof voor hen. Mits ze weten waar ze mee bezig zijn en niet verslaafd raken, want:

Toen ik gister Dr. Phil bezig zag met ‘Facebook-verslaafden’ begon ik de zaak anders te bekijken. Onder andere was er een dame die rijdend in haar auto zat te ‘facebooken’ (nieuw werkwoord) op haar GSM, en wel zodanig dat haar 16-jarige dochter haar er constant moest op wijzen hoe gevaarlijk ze bezig was.

Madre Mia! Verslaafd aan facebook! Wat gaan we nog allemaal krijgen? En dan nog zo verslaafd dat het aan het stuur van de auto moet gebeuren! Die dame verklaarde zélf dat ze opstond met facebook in haar hoofd en er mee ging slapen.

Om wàt te doen eigenlijk? Om de wereld even te laten weten dat je juist naar het toilet bent geweest, dat je dorst hebt, of dat het mooi weer is? Of gewoon dat je op weg bent met de wagen, om dan even later in paniek te vragen of iemand je het ‘telefoonnummer van de 100’ kan laten weten want dat je juist een kind hebt aangereden?

‘Sociale netwerken’ noemen ze dat. Geef mij dan maar liever zo’n ouderwets stamkroegje met een toog vol zwatelaars. Vind ik veel socialer dan de wereld om je heen te vergeten en je de hele dag op te sluiten in je GSM. Misbruikt is dat ‘sociale’ zo asociaal dat het elk normaal sociaal contact in de weg staat.

Trouwens… ik ben nog een van de gelukkige niet-bezitters van een GSM. Zou er ook nooit een willen! Wie mij wil bereiken kan dat op mijn huistelefoon. Ben ik niet thuis, dan ben ik ook niet bereikbaar en wil ook niet bereikbaar zijn.

Maar op een terrasje met vrienden zitten, of bij hen thuis, en tussendoor mijn telefoons beantwoorden of sms’jes sturen? No way! Laat staan er ondertussen op te faceboeken!

Tja… en zo is het een beetje met alle nieuwigheden: superhandig, tijdbesparend, amuserend en soms verassend cool… mits je er verstandig gebruik van maakt.

Zoals jullie zien, mijn inspiratie moet me wel heel erg in de steek laten als ik ze dit keer bij Dr. Phil moest gaan zoeken! Ik denk dat ik er maar een paar dagen mee stop… tenzij het avondnieuws weer met een politieke kolder afkomt. Wat zouden ze vandaag trouwens spelen in de Wetstraat? Zakdoekleggen of tikkertje?

Willy