De beste manier om ongelukkig te zijn is onzeker te zijn! En er zijn toch zoveel redenen om onzeker te zijn. Vooral de jeugd heeft er duizend en een: wat brengt de toekomst voor mij? Zal ik slagen in mijn examens? Hoe vind ik een partner? Hoe zal ik reageren op een relatie? Hoe zal ik mijn brood verdienen? Zal ik in staat zijn mijn kinderen op te voeden?

De lijst is gewoon kilometers lang: honderden onzekerheden, honderden manieren om je ongelukkig te voelen, en ook… honderden redenen om je onzekerheid te verbergen achter stoerdoenerij.

Maar… er is ook een groot pluspunt voor alle onzekeren: onzekerheid betekent ook dat je nadenkt over het leven, naar oplossingen zoekt, en die waarschijnlijk ook wel zult vinden. Want wie zoekt die vindt!

Het zijn eerder de mensen die niét over de ‘gave’ van onzekerheid beschikken die het snelst in de problemen komen. Waarom? Omdat ze van nature uit zo zeker zijn van zichzelf, dat ze zich op niets voorbereiden, denken niets te moeten leren, en dat juist daardoor het minste probleem dat zich voordoet al onmiddellijk een ramp wordt.

En dus, zoals alles in het leven, is de grootste kunst de balans in het midden te houden. Echte zekerheden zijn er niet in het leven en dus is voorbereiding altijd mooi meegenomen. Maar zo onzeker zijn dat je er ongelukkig van wordt is ook niet gezond en evenmin nodig.

De gulden middenweg lijkt me: tenvolle van vandaag genieten, maar toch ook met een half oog naar morgen kijken.

Aan de jeugd kan ik dan ook alleen maar de raad geven: chapeau als je diep vanbinnen onzeker bent. Dat is een gezonde reactie die je ertoe zal aanzetten alles te proberen te halen uit studies en ervaring, om op die manier toch minstens naar een manier tot overleven te streven.

Laat de onzekerheid zijn werk maar doen, maar laat ze je niet overheersen!

Aan ouderen die zich onzeker voelen zou ik eerder zeggen: jammer dat je niet meer zekerheden hebt ingebouwd in je leven, maar het is nooit telaat om gelukkig te zijn.

En gelukkig zijn kun je met de middelen die je hebt:

- In de eerste plaats door te roeien met de riemen die je hebt.

- In de tweede plaats door niet te verlangen naar iets wat je je financieel niet kunt veroorloven. Of intellectueel niet kunt veroorloven. Stel: je wilt dolgraag alle voordelen van internet beproeven, je koopt een pc, maar stelt dan vast dat een en ander je petje teboven gaat. Spijtig. Maar je geraakt wél op internet, je kunt je foto’s beheren en nog wat andere dingen. Al de rest ligt je niet echt hoewel je er toch meer zou willen van weten.
No problem. Wat je wou, dat héb je. En als die machine veel meer kan dan dit, tja, dan moet dat maar, en als je het niet wilt hoef je daar ook je hoofd niet op te breken.

- En het aller-voornaamste om gelukkig te zijn: zowel in een werk- gezins- of hobbysituatie , nooit te streven naar dingen die je fysisch noch intellectueel aankunt.

Vooral dit laatste is heel belangrijk. Veel van de ‘ongelukkige’ mensen die ik heb ervaren, waren mensen die streefden naar perfectie. En dan vooral een soort perfectie die ze zélf niet aankonden.

Die mensen kozen een beroep en sociale ladder in de maatschappij die ze amper, of helemaal niét aankonden. Het gevolg was dan dat ze zich minderwaardig (en heel onzeker) gingen voelen.

Hadden ze een iets lagere ladder in de maatschappij gekozen, een branche die ze beter lag en waarmee ze als het ware speelden, dan zouden ze misschien wel minder hebben verdiend, maar veel gelukkiger hebben geleefd.

Hadden ze bevoorbeeld genoegen genomen met een partner die misschien minder als ‘visitekaartje’ kon fungeren, maar in staat was met ze mee te leven en ze te stimuleren in dingen waarin ze écht geïnteresseerd waren… ook dàn hadden ze misschien veel gelukkiger geleefd.

Als ik me niet vergis worden deze fenomenen onder de noemer ‘Het Peter-principe’ gerangschikt in de psychologie. Namelijk het spijtige fenomeen dat iedereen nét een stap hoger wil geraken in de maatschappij dan hij aankan, en op die manier zichzelf alleen maar ongelukkig maakt.

Willy.