“Mijn kind schoon kind”…

Een veelgehoorde uitdrukking! Je zou zeggen: zóveel gehoord dat het toch zou moeten doordringen in de moederhersenen. Maar neen hoor! Het bleef, door de eeuwen heen, een van de grote struikelblokken in de ontwikkeling van de mensheid.

Beseffen die moeders wel dat élke moeder dat denkt van haar kind? Ook de moeders van moordenaars en bandieten? Van Hitler? Van Saddam Hoessein?

Kun je het een moeder kwalijk nemen? Neen! Blijkbaar zit dat zo diep ingebakken in de moederlijke gevoelens dat je het er met geen hamer, bijl of breekijzer kunt uit krijgen. ‘Vrouwelijke logica’? Misschien…

Het er uit krijgen kun je niet. Je kunt er wél, zowel als man of als vrouw, rekening mee houden, realistisch blijven en je niet laten verblinden.

Want zélfs moeders zouden moeten begrijpen dat ze er hun kinderen geen goed mee doen. Integendeel. Een individu dat opgroeit in de ‘wetenschap’ dat het het beste, mooiste en slimste individu ter wereld is, kan het nooit ver brengen in deze maatschappij. Zal nooit openstaan voor suggesties of meningen van anderen. Zal het ook nooit ver schoppen in de wetenschap, zo overtuigd dat het er van is dat het toch alles beter weet.

“Bekennen dat je dom bent is het begin van de wijsheid”.

Ook zo’n verouderde en vergeten zegswijze, maar ze klopt als een bus. Vaders zullen eerder geneigd zijn die tweede uitdrukking ter harte te nemen en hun kind pas belonen als het écht iets goeds heeft gedaan.

Daarom juist is het zo belangrijk dat een kind een moeder én een vader heeft. De natuur heeft een en ander zo bepaald, en de natuur weet heel goed waarom.

Helaas… die ‘nieuwe man’ hé?

Het vrouwelijk geslacht is er ondertussen in geslaagd de man te ‘domesticeren’ tot een halfslachtig schepsel dat praat naar de mond van de vrouw… met alle desastreuze gevolgen vandien in de opvoeding.

Want logischerwijze is elk kind dat geboren wordt oliedom. Kàn ook niet anders! Waar zou het iets hebben moeten leren? Maar als mama constant beweert dat haar kind superslim is, tja… dan is dat voor het kind in kwestie al de eerste levensles: “Hé… ik ben de slimste mens ter wereld”. En ja… dan moet het toch niets meer bijleren hé?

En lààt de leerkrachten dan maar beweren dat het kind niet echt mee kan op school, dat er bepaalde maatregelen zouden moeten genomen worden… niks van! Mijn kind schoon kind! Die leerkracht is een halvegare.

En ja… het kind wordt dan maar op een andere school geplaatst met hopelijk beter leraren… maar het blijkt niet te helpen. Conclusie: alle leraren oliedom, en mijn kind slim! En tegen de tijd dat het kind alle mogelijke scholen in de omgeving heeft ‘geprobeerd’ is het volwassen, is de opvoeding voorbij… en blijft dat oliedom boorlingkje een oliedomme volwassene.

Is het verwonderlijk dat de jeugd, als thuis een dergelijke sfeer heerst, steeds dommer wordt? Gelukkig zijn er nog voldoende uitzonderingen waar de vader man mag zijn en de moeder vrouw. In dié gezinnen werkt het weer goed, en daaruit komen de kinderen die onze toekomst zullen bepalen.

Of het in deze gezinnen goed gaat? Niet echt! Er komen natuurlijk spanningen daar waar de opinie van beide partners lijnrecht tegenover mekaar staan. Maar dat heeft de natuur nu eenmaal gewild, zo werkt het ook goed, en juist daarom werden er vaders en moeders geschapen.

En volwassen ouders snappen heus wel dat de beide opinies er nodig zijn. Het zal tot spanningen leiden, maar nooit tot breuken. En aan het eind van de rit zullen beide ouders moeten beamen dat beide strekkingen er nodig waren, en fier het resultaat van hun inspanningen mogen bekijken.

Maar in die andere gezinnen? Dat laat ik aan de fantasie van de lezer over.

Willy.