Wie mijn column van gister las, is misschien van oordeel dat ik het principe van ‘de nieuwe man’ niet kan aanvaarden. Toch wel hoor. Het hangt er alleen van af hoe de nieuwe vrouw dat ‘nieuwe man principe’ definieert en assimileert! Want het lijkt me toch echt wel een vlag die vele ladingen kan dekken.

Er was namelijk een tijd dat de man heel vanzelfsprekend de kostwinner was, en de vrouw het huishouden beredderde. Het was voor allebei hard werken en de een had niet de tijd of de energie over om met de ander te helpen. Het was geen ‘vastgelegd rollenpatroon’ maar bittere noodzaak.

Tegenwoordig werken ze meestal allebei buitenshuis, en worden huiselijke taken ook min of meer gelijkmatig verdeeld. Daar is niks mis mee en zo hoort het ook.

Maar veel vrouwen zien de nieuwe man anders, of maken hem anders: een huissloofje dat zich alles laat welgevallen, spreekt naar de mond van zijn lieve echtgenote, en langzaam maar zeker een gedwongen evolutie van man naar vrouw ondergaat.

De kinderen hebben dan eigenlijk twee moeders… of twee vaders in die gevallen waar de vrouw een ‘manwijf’ is. En dat kan nooit de bedoeling van de natuur geweest zijn.

Met de taken heb ik dus totaal geen probleem, op voorwaarde dat de vrouw vrouwelijk blijft en de man mannelijk laat blijven. Ik formuleer het met opzet in dié volgorde omdat ik niet denk dat er één man op aarde is die van zijn vrouw een man wil maken. Vrouwen die van hun man een vrouw willen maken zijn er echter legio!

Overigens… heel dat ‘tweeverdieners principe’ had eigenlijk nooit de kop mogen opsteken, want waar heeft het ons gebracht? Hogere werkloosheid bijvoorbeeld. Ik vind het ver van normaal dat in het ene gezin twee mensen uit werken gaan, en in een ander gezin beiden werkloos zijn.

Natuurlijk… als je tegenwoordig bepaalde verwachtingen hebt zoals een huisje kopen en zo, dan kom je er meestal niet als maar één van beiden werkt, en dus kan het wel niet anders.

Het hàd anders gekund, maar daar is het nu een beetje te laat voor: omdat er zoveel tweeverdieners zijn, heeft de hele maatschappij daar op ingespeeld en konden de prijzen van essentiële zaken zoals een huis huren of kopen, maar eigenlijk ook van alle artikelen, flink de hoogte worden ingejaagd. Tja, de tweeverdieners konden het zich toch permitteren en de anderen moesten het maar met goedkopere spullen doen en desnoods in een krot wonen…

Resultaat: je werkt dan wel met twee, maar eigenlijk is je koopkracht niet veel hoger dan de koopkracht van een gezin met één verdiener vijftig jaar geleden. Je verdient meer, maar stelt ook vast dat alles steeds maar duurder wordt.

Reken daar dan nog de kinder-opvang bij en al gauw schiet er niets meer over van het loon van die tweede verdiener.

Ik ben helemaal niet tegen vrouwenarbeid, en zou stom moeten zijn als ik dacht dat vrouwen minderwaardig presteren op de arbeidsmarkt. Wel integendeel. Maar had men van meet af aan paal en perk gesteld aan twee verdieners in één gezin en de keuze gelaten aan ofwel de man ofwel de vrouw, dan denk ik dat jonge gezinnen er nu beter zouden voor staan en er van werkloosheid geen sprake zou zijn geweest.

Maar helaas… het kwaad is geschied en ik vrees dat het niet meer omkeerbaar is zonder veel gezinnen in grote financiële problemen te storten.

Tenzij een écht goede en durvende politicus het op een andere manier aanpakt: bevoorbeeld geleidelijk aan de tweede verdiener verbieden daar waar één verdiener vanwege zijn of haar opleiding een bepaalde loongrens overschrijdt, en die loongrens op heel lange termijn steeds meer verlagen.

Dat zou het zachte begin van een evolutie kunnen zijn… maar het vergt verdomd veel politieke moed, en dat zie ik onder de huidige politici niet echt zitten. Het roken verbieden bevat veel minder politiek risiko!

Willy.