|
Ik had er donder op gezegd dat het woord uniciteit, toen het me te binnen schoot, niet voorkomt in de Dikke Vandale. Maar toen liet ik er even de spellingscontrole van mijn tekstverwerker op los, en die reageert niet. Het woord zou dan toch bestaan? In elk geval, ik heb het over de eigenschap uniek te zijn. Een eigenschap die we gelukkig allemaal zonder uitzondering bezitten.
Soms maken mensen de fout om, als ze van een ander iets verwachten, te denken dat die ander net zo zal reageren als ze dat zelf zouden doen. Een beetje verwonderd botsen ze dan soms op een helemaal niet verwachte reactie, die zowel positief als negatief kan uitvallen.
Voor wie een beetje thuis is in de astrologie is dat helemaal niet verwonderlijk. Zoveel mensen als er zijn, zoveel onderlinge verschillen zijn er (gelukkig) ook, nog bovenop de verschillen in denkwijze tussen man en vrouw.
De logica van de een is niet altijd de logica van de ander. Het gelijk hebben evenmin. Maar daar is niets mis mee. Wel integendeel. Vooral in relaties speelt die diversiteit een grote rol.
Het is immers toch leuk te kunnen vaststellen dat je partner uniek is? Dat je hem of haar voor niets ter wereld zou willen ruilen omdat er zo geen tweede is? Verliefd worden we toch niet zomaar op iedereen? De aardigheid zou er namelijk helemaal af zijn als er van je partner dertien in een dozijn te vinden zijn!
We paren immers niet als de dieren. We zijn stukken kieskeuriger en zoeken naar die éne! Wel, juist door al die onderlinge verschillen kunnen we dat ene unieke wezen ook vinden, vindt het ons, of worden we er door hogere machten naartoe gedreven.
Maar het is wél een zoektocht met veel valstrikken! Valstrikken waar we steeds weer in verstrikt raken in onze haast om gesetteld te zijn, en vooral door het ons ingeprent waandenkbeeld dat wie niét gesetteld is, ook niet volwaardig is. Het tegendeel is waar. Ik heb een grote bewondering voor ongesettelde mensen. Want meestal betreft het mensen die liever alleen blijven zo lang ze de ware niet vinden, dan zichzelf én een partner ongelukkig te maken door een overhaast paniekhuwelijk dat tot mislukken gedoemd is. Of door een verbintenis, gebaseerd op enkel maar uiterlijkheden.
Op het eerste gezicht lijkt voor jongeren de wereld vol lekkers! Pas als ze eens wat beter dat lekkers gaan besnuffelen blijkt dat lang niet alles is zoals het lijkt.
Maar verblind door uiterlijk schoon lopen ze soms tegen beter weten in toch in de val en blijkt dat lekkere ijsje achteraf vol regelrecht vergif te steken. Pech voor het slachtoffer, maar als het verstandig is heeft het zijn lesje wel geleerd: zoveel keuze als hij of zij dacht is er niet. Want de wereld mag dan wel overbevolkt zijn
dat is hij vooral met voor jou totaal waardeloze mensen. Voor anderen met andere smaken zijn die mensen dan weer wél heel waardevol.
Het komt er op aan door het bos de echte bomen te leren zien en de rest als quantité négligeable te beschouwen. Mooie verpakkingen zijn mooi meegenomen maar zeggen niets over de inhoud.
Moesten er maar een paar mensen bestaan op de wereld, dan zou je keuze snel bepaald zijn en hoeft niet ver te worden gezocht. Evenmin moesten alle mensen gelijk zijn. Maar
dan word je keuze eigenlijk bepaald door het feit dat er geen keuze is! En wat heb je dààr nou aan? Welke vrouw zou zich gestreeld kunnen voelen als haar man haar alleen maar nam omdat er niets anders te koop bleek?
We kunnen dus eigenlijk wel dankbaar zijn dat de keuze zo groot is, maar we moeten het toch leren aanzien als alleen maar decor. Een decor vol soms leuke figuranten, maar elk dient voor zichzelf uit te maken of hij het dan maar aanlegt met een van die figuranten, of verder zoekt naar die éne acteur die echt past in zijn leven.
In vriendschappen is het niet anders. Je loopt nooit alleen op straat of op de markt. Het wemelt van mensen om je heen, en sommigen vragen zich dan ook af hoe in s hemelsnaam het komt dat zij, en blijkbaar zij alleen, eenzaam zijn.
Het antwoord is hetzelfde: mensen die je vrienden zouden kunnen zijn, figureren mee in het decor rondom je heen. Ze zijn er heus wel, maar lossen soms op in de achtergrond en je herkent ze alleen maar als je je openstelt.
A stranger is just a friend you do not know.
Een oud country-deuntje dat veel waarheid verbergt. Vooral in deze kerstperiode loont het de moeite om even goed stil te staan bij de betekenis van die woorden. Je openstellen voor anderen kan nooit kwaad. Heel dikwijls zul je, teleurgesteld, alleen maar leegte en oppervlakkigheid ontdekken in een ander, of kwaliteiten die je helemaal niet aanspreken. Maar dat hoort bij de regels van het spel en maakt deel uit van het decor. Die enkele keer dat je een echte vriend ontdekt maakt het allemaal weer de moeite waard.
Ik heb mensen ontmoet in omstandigheden waarin ik beroepshalve de boeman moest spelen. De conversatie verliep dan ook soms van bijzonder stroef tot hooglopend. Later dacht ik dan aan bepaalde personen terug en vroeg me af of, indien ik die persoon in totaal andere omstandigheden had ontmoet, hij misschien een goede vriend had kunnen worden.
Jawel, een vreemde kan soms een vriend zijn die je alleen maar niet kent.
Willy.
|
