Van boemannen en zalfstrijkers...

Mensen die me niet echt kennen geven me soms, zonder dat ze zich daar direct van bewust zijn, het stempel ‘boeman’ mee. Tenminste, die indruk héb ik er wel van.

Zo ook in de vele vergaderingen waaraan ik ooit deelnam.

Zo ook in het begin van mijn tweede huwelijk. Ik kwam in een totaal nieuwe familie en wereld terecht en was gewoon om mijn mening wel eerlijk maar ongezouten te zeggen, terwijl bij veel van die nieuwe familieleden het zalven en troosten eerder de regel was, met alle nare gevolgen vandien.

Al die mensen hebben me ondertussen leren kennen… daadwerkelijke resultaten gezien… en me leren appreciëren! Want etterende wonden genees je zelden met een zalvende pleister er bovenop. Met mooie beloftes evenmin. En troostende woorden… och god… een beetje héél gratuit.

De dokter die het mes zet in een etterende wonde zal ook als boeman worden aanzien… tot wordt vastgesteld dat hij gelijk had en de wonde genezen is.

En ja, ik ben er fier op een boeman te zijn, want met zalvende woorden is de samenleving nooit ver geraakt. Echte en werkende sociale verbeteringen kwamen altijd al van de boemannen die er geen doekjes om wonden om de sympathie van hun gehoor te verwerven. Die maatregelen durfden te nemen die aanvankelijk heel onsympathiek leken, maar het op lange termijn perfect deden tot ieders voordeel.

Soms moét je er wel het mes durven inzetten als je resultaat wilt zien, want nooit zal iemand voor de hele wereld goed kunnen doen. Altijd zullen bepaalde mensen zich op een of andere wijze benadeeld voelen, wélke maatregelen je er ook weet door te drukken.

Als je teveel, en naar tevelen gaat luisteren, wordt het nemen van juiste beslissingen gewoon onmogelijk. Je moet dan je toevlucht nemen tot die beruchte compromissen… waar niemand beter van wordt.

Want wie ook maar probeert voor iedereen goed te doen, doet uiteindelijk voor niemand goed!

Waarmee ik maar bedoel: dat zalfstrijken… dat kan onze samenleving nooit ten goede komen! Maar het steekt zowat overal de kop op. Niemand durft een ezel nog een ezel te noemen! En zéker als het een rijke ezel betreft zal hij heel beleefd met ‘meneer de ezel’ worden aangesproken.

Het enige dat daarmee wordt bereikt is dat die ezel er uiteindelijk écht van overtuigd raakt dat hij een meneer is… en nog meer de ezel gaat uithangen.

Diplomatie kan, en moet in bepaalde gevallen. Maar het kan niet grenzeloos worden aangewend. Effenaf rotte plekken in onze samenleving moeten er gewoon worden uitgesneden! Opgeruimd staat netjes.

En wie heb je daarvoor nodig? Zalfstrijkers?

Neen! Boemannen! De rol van zwarte Piet mag dan al een heel ondankbare rol zijn… Sinterklazen maken een volk alleen maar week, zwak, en klaar voor slavernij.

En een boeman kan best een vriendelijke mens zijn… waar dat gepast is en met de juiste mensen.

Willy.