|
Zou het kunnen dat het taalgebruik veel zegt over een volk? Soms sta ik stil bij bepaalde uitdrukkingen, en kom af en toe tot op zijn minst eigenaardige conclusies, tegenstellingen of gelijkenissen.
Ik heb gelijk
Jai raison
Im right.
Drie keer wordt hetzelfde bedoeld. Drie keer in een andere taal. Drie keer heel verschillend geformuleerd, want:
De Engelsman zegt onomwonden dat hij juist is (right). Niet voor twijfel vatbaar. Het is zo en niet anders.
Bespeuren we hier een vleugje grootheidswaanzin?
Vergelijk: Engeland was ooit meester in bijna de hele wereld.
De Fransman zegt nonchalant en wat bedachtzamer dat hij reden heeft. (Reden om aan te nemen dat
?). Lijkt al wat meer voor eventuele alternatieven vatbaar.
Vergelijk: de Fransman is van nature uit een bon-vivant met een Je men fou levenswijze. Leven als god in Frankrijk
Maar wij zeggen, zonder er echt bij stil te staan, dat onze mening gelijk is. Gelijk aan wat? Aan de meerderheid? De media? De gazet? De baas?
Vergelijk: wij werden altijd wel al door een of ander vreemd volk onderdrukt.
Wij lijken dus wel hersenloze, monddode wezens, want we zeggen eigenlijk dat onze mening gelijk is aan alle andere meningen. Geen hersenwerk dus, ons geen vragen stellen, niet nadenken, gewoon luisteren naar de anderen en dié mening als gelijk verkondigen. Niet moeilijk dat we altijd al een gemakkelijk te onderwerpen volkje waren!
Tekenende beeldspraak voor ons volk? Misschien wel, want hoewel deze vaststellingen wel vergezocht lijken en we in werkelijk niet echt stilstaan bij die uitdrukkingen, is een taal toch wel érgens ontstaan. Ergens in een ver verleden met slechts een paar woordjes.
Maar talen hebben door de geschiedenis heen een enorme evolutie doorgemaakt en blijven evolueren. Er kwamen niet alleen maar woorden bij, maar ook uitdrukkingen. Uitdrukkingen doorspekt met de gevoelens van onze voorvaderen
Waren die gevoelens dan (in ons geval) veelal gebaseerd op het slaafs overnemen van de mening van meneer pastoor? Meneer de baron? Meneer de notabele? Van ridders en jonkvrouwen? Hadden we geen, of mochten we geen eigen mening hebben?
Kon het arme, ongeletterde gepeupel dat door bovenvermelde lieden onder de duim werd gehouden, niets anders dan zeggen ik heb gelijk (
omdat mijn mening gelijk is aan
), en daarmee het gelijk van zijn meerderen steunen?
Het lijkt er wel ergens op. Maar de volgende vraag is dan nog prangender: zitten die gevoelens nog steeds in onze genen?
En ook dàt lijkt wel het geval te zijn, want de algemeen gangbare meningen zijn meestal deze die van anderen werden gehoord, en zelden ontstaan ze, althans bij ons eigen volkje, in de eigen hersenen door eigen denkwerk.
Kregen we dààrvoor hersenen? Of vinden we onze hersenen alleen maar overbodige ballast?
Wie dan wél eerst wat hersenwerk verricht alvorens zijn standpunt te bepalen, en tot andere conclusies komt, wordt dan weer als controvertieel aanzien.
Wat maken we het de media toch gemakkelijk!!!
Wat is het iedereen toch makkelijk om in Vlaanderen gelijk te komen hebben!!!
Heb ik gelijk of heb ik gelijk?
Willy.
|
