|
Zondag. Vanmiddag aten we de aloud geroemde nationale Bel
gische schotel: Biefstuk friet met sla en tomaatjes.
Heerlijk vers gesneden frietjes
een lekkere filet pur, doorbakken, want rauw vlees lusten we niet. Dat laten we aan de snelle kok die in 2 minuten een volledig maal op je bord gooit, en je nog weet te suggereren dat het lekker is ook!
En dan de sla zoals mijn vrouw ze maakt: gemengd met gesnipperde ui en mayonaise.
Om op restaurant nog iets zo smakelijks geserveerd te krijgen moet je de klok toch wel veertig jaar terugdraaien. Toen de Belgische keuken nog geroemd werd over de ganse wereld. Toen koks nog koks waren en wisten waar ze mee bezig waren. Toen we zonder schaamte nog met buitenlanders op restaurant konden.
Ja
nú zou ik dat niet meer durven! Want onze keuken en eetgewoontes zijn totaal verwaterd. Tenminste toch, op professioneel vlak. Lekker moest plaats maken voor alleen maar mooi. Een rijk versierd bord: patatje of (diepvries-) frietje hiér, worteltje dààr, halfrauw biefstukje rijk versierd met camouflerende kruidenblaadjes
want de mens anno 2011 eet niet meer met de mond; proeft niet meer met de tong. Neen! Nu eet hij met zijn ogen.
En koks evolueerden van keukenprinsen tot visuele artiesten. Je bord moet een schilderij zijn. Wat er op ligt en hoe het gemaakt werd speelt nog weinig rol. Evenmin de vele vuile vingers die alles netjes op het bord schikten! Pollepels, messen en vorken horen enkel op de eettafel. In de keuken tellen enkel nog de vingers.
Ze schikken, mengen, mixen, worden afgelikt, om dan aan het volgende bord te beginnen
Alles heel hygiënisch hoor! Wie is er nu immers vies van de vingers en het speeksel van een kok? Als het bord maar mooi oogt!
En jawel hoor
het kon niet anders. Ook onze smaak is totaal verwaterd. Wat wil je dan ook, als de moderne maatschappij je heeft leren eten met de ogen? De leuze is: het oog wil ook wat. Wel, wat mij betreft: vooral mijn tong wil wat. Mijn ogen hebben een andere functie en bevatten geen smaakpapillen.
Neen hoor jongens, als jullie de artiest willen uithangen, word dan liever kunstschilder, beeldhouwer, etser of wat dan ook
maar alstublieft geen kok! Want mijn tong wil ook wat! Mijn ogen gebruik ik voor andere dingen.
Jawel
ik mis de vroegere heerlijk gezellige restaurantbezoekjes. Leuk kader, goede bediening, roken was evenmin een probleem, en vooral: lekker eten! Alles vers. Diepvries bestond nog niet.
Toén kon je op restaurant gaan om beter te eten dan thuis.
Nu
is het thuis veel beter. En blijf je dan ook maar liefst ver weg van die kunstzinnig opgevatte schotels vol smakeloze vuiligheid die min of meer lekker werd gemaakt met kruiderij.
En nog met buitenlanders op restaurant gaan? Ik dénk er niet aan. Tenzij in de héél dure, maar of je daar dan ook waar krijgt voor je geld is maar de vraag. En bepoteld is je voedsel er zéker.
Culinaire gewoontes
totaal verwaterd. Net als alles in onze hedendaagse maatschappij.
Wat een geluk dat we nog thuis kunnen eten. Een ware luxe! Maar helaas ook een verdwijnende generatie als ik zie wat het snelst over de toonbank gaat bij de beenhouwer. De volledig klaargemaakte schoteltjes natuurlijk! De bewaarmiddelen worden er dan maar bijgenomen.
Willy.
|
