|
Gek toch, hoe dicht nostalgie en spitstechnologie soms bij elkaar liggen?
Wie vroeger zegde nostalgie dacht aan koffergrammofoons, kaarsjes, petroleumlampen en zo
, maar nu betrap ik er juist mezelf op dat ik nostalgisch zit te mijmeren over mijn eerste pc!!!
Echt een voorhistorisch, maar leuk toestelletje. Het moet 1985 geweest zijn of zo. Nog geen sprake van Windows, laat staan internet!
Het was een Schneider Joyce, door Schneider gemaakt onder licentie van Amstrad. En of ik daar plezier aan heb beleefd! Betaalde er 20.000Bf of 500 euro aan. Compleet.
Hiernaast zie je er nog nét een stukje van achter de rug van mijn zoon Peter. De enige foto (ondertussen alweer van 1992) die ik er nog van heb. De computer zat verwerkt in de behuizing van de beeldbuis. In de doos zat ook nog een toetsenbordje en een naaldprinter (deels verborgen achter Peters hoofd). Als dié aan het printen ging hoorde je het tot twee huizen ver!
Muis? Bestond nog niet. Je deed alles met de pijltjestoetsen.
Harde schijf? Hé zeg, niét op een huiscomputertje hé? Dat bestond enkel op peperdure professionele computers. Het alternatief was een floppydiskette. Niet eens meer compatibel met het formaat dat momenteel nog een beetje gangbaar is, maar ongeveer gelijkaardig.
Er waren twee diskettes bijgeleverd: eentje met het besturingssysteem dat je eerst moest inladen (voorloper van DOS), en op de andere stond voorwaar zowel een nogal volwaardige tekstverwerker (locoscript genoemd), en de programmeertaal basic.
En dat alles op
256 Kilobytes per diskette!!!
Vooral de naam Joyce stond me erg aan en deed me denken aan een klassieke naam voor een Engelse secretaresse. En ja hoor! Dat wàs ze ook wel. Mijn oude schrijfmachine kon direct naar de vuilbak verhuizen. Gebruikscomfort had zijn intrede in mijn leven gemaakt. Wég met typex en andere toestanden om typefouten te verbeteren.
Het scherm: zwart met groene letters. Héérlijk nostalgisch! Heerlijk simplistisch
maar zoals het op je scherm stond kwam het ook wel op papier te staan als je het afprintte. En dat was, voor déze tijd toch, al een grote vooruitgang.
En ja, je werk sloeg je op
op weer zon diskette: programmadiskette er uit en lege diskette er in. Dan kon je saven.
En dan die programmeertaal basic. Jongens, wat heb ik me dààr mee geamuseerd. Kon je letterlijk alles mee doen.
Computertijdschriften en -boeken handelden in die tijd hoofdzakelijk over basic, en publiceerden programmas in die taal. Die typte je dan netjes over, runde ze, en voorwaar: ze deden wat ze beloofden. Een lijst sorteren bevoorbeeld. Als die lijst een honderdtal onderwerpen bevatte kon je gerust een kopje koffie gaan drinken voordat Joyce klaar was met dit klusje, maar het resultaat was wonderbaar
voor dié tijd.
Of je experimenteerde wat met zelfgeschreven programmas
Ik amuseerde me rot met dat ding!
Windows? Nooit van gehoord! (Ruitenpoetsmiddel?).
Internet? Is dat een merk van haarlak?
Maar kort nadat bovenstaande foto werd gemaakt raakte alles in een stroomversnelling. De eerste Windows verscheen op het toneel, internet deed zijn intrede, en mijn arme trouwe Joyce eindigde in het containerpark.
Voor jongere generaties is 25 jaar geleden dan misschien wel een eeuwigheid, en mogen die inderdaad al van nostalgie spreken. Maar voor mij lijkt het gisteren wel, en is het niét iets dat ik normaal nostalgie zou durven noemen.
Maar toch
Joyce zal altijd heel nostalgisch in mijn herinnering blijven als mijn eerste stappen in de pc wereld. Als een waar avontuur.
Om te eindigen nog een anekdote over die tijd: de pc begon ook schoorvoetend zijn intrede te doen op mijn werk, en mijn baas vond dat ik maar een informaticacursus moest gaan volgen. Deed ik, in de hoop iets bij te leren. Maar o wee, de lesgever bleek er ouderwetsere gedachten op na te houden dan ik. Het ging vooral over gegevens-opslag en rekenwerk. Maar toen ik hem vroeg hoe het dan met tekstverwerking zat, viel hij uit de lucht en gaapte me aan alsof ik van een andere planeet kwam.
- Tekstverwerking? Secretariaatswerk bedoel je? Daar is een computer niet voor gemaakt en zal dat ook nooit kunnen. De bedoeling van een computer is enkel het opslaan van massa-informatie!
En daar stond ik dan. Durfde hem niet te zeggen dat ik al een jaar aan tekstverwerking deed. Thuis op mijn eigen persoonlijke computer!
Korte tijd nadien stond er ook een pc in mijn bureel op het werk. De allereerste in mijn afdeling. Met de allereerste versie van Microsoft Word. Het scherm was zwart met goudgele letters. Een muis was er nog niet bij. Alles gebeurde met het toetsenbord: toetscombinaties... pijltjestoetsen... En zowaar... een 'gigantische' harde schijf van wel 10 Mb!
Maar goed, vermits ik enkel tekst had op te slaan kon daar wel de correspondentie van een paar jaar op! En voor de rest kon ik nog altijd terecht op de monsterachtige diskettes van 5 duim in zwart geplastificeerde zachte behuizing!
Weer wat later brak Microsoft volledig door met Windows en was het enkel nog Bill Gates die de scepter zwaaide in computerland.
Alles werd stukken beter, comfortabeler, maar ach... dat oude Schneidertje deed het met de middelen dat het had toch ook heel goed!
En wat Microsoft betreft, één woord van negatieve kritiek: het verandert véél te snel! XP... Vista... Seven... Ik heb medelijden met de tegenwoordige ambtenaren die, nét als ze een nieuw systeem goed in de vingers hebben, weer naar iets nieuws moeten overschakelen.
Iets nieuws dat een paar héél minieme verbeteringen inhoudt, maar waarvan vooral het uitzicht en de bediening weer totaal is veranderd. Voor de goede zaak? Neen! Voor de poen!
Nostalgie? Daar zeg je me wat!
Willy.
|
