|
Wat een mooi woord: vrijheid. Vrij zijn te gaan en te staan waar je wilt, te zeggen wat je wilt
En ondanks alle gekibbel en problemen leven we toch in dàt deel van de wereld waar dit alles mogelijk is.
Daarvoor hebben onze voorouders gestreden en gewrocht.
Helaas is het ook een woord waar de mens, zodra hij het heeft, toch zo graag misbruik van maakt. De stelling Een matig mens is zijn vrijheid waard mag dan al kloppen, het probleem is dat je nog maar weinig matige mensen vindt. En evenredig met het toenemen van vrijheid vermindert het aantal matige mensen.
De enige conclusie die ik hieruit kan trekken is dat vrijheid niet echt besteed is aan het mensdom. Het wordt symbool van grenzeloze luiheid, en tóch alles willen wat mensen die wél werken zich kunnen permitteren.
En nog helazer: in een samenleving als de onze werkt dat nog ook! Tja
de helaasheid der dingen!
En meest helaas: zelfs een hond zou moeten ruiken dat die mentaliteit onhoudbaar is. De weinige mensen die wél vinden dat ze moeten werken betalen zich blauw aan belasting om het niet-werkende gedeelte te sponsoren. Vroeg of laat geven ze er dan ook de brui aan
en wordt het een vicieuze cirkel.
De grootste schuldigen zijn natuurlijk de vakbonden, hoewel ik hun bestaansrecht niet in twijfel trek. Als ze er niét waren geweest leefden we nog steeds in feodale stelsels. Maar er zijn grenzen. En dat zouden die vakbonden ook moeten begrijpen. Maar integendeel, ze willen het onderste uit de kan.
En wat krijg je op de neus als je het onderste uit de kan wilt? En dat hadden we eigenlijk al lang op de neus moeten krijgen, maar (gelukkig?) werd daar een middel op gevonden: de staatskas vullen met
schuld! Nét wat de tegenwoordige mamaatjes doen met het gezinsbudget om hun kindjes zoet te houden
En wat gebeurt er dan met verloop van tijd? Ik zag het honderden keren: het kindje groeit op, eist steeds meer, wordt nimmer of nooit volwassen
en mamaatje ligt er mee aan haar been voor de rest van haar leven! Elke cent die ze zou kunnen sparen gaat naar
juist!
En dat lieve individuutje zélf? Blijft maar problemen zoeken en natuurlijk: wat je zoekt dat vind je. Problemen al zéker. En mama blijft betalen. Vandaag voor een bloedneus, morgen voor een stukgereden auto en overmorgen voor advocaten om hem uit de gevangenis te houden.
Zo verloopt het tegenwoordig in de samenleving! Matige mensen? Een illusie! Tenzij ze ooit honger krijgen en niemand voor ze klaarstaat met de papfles of met een pak geld.
En die dag komt zéker! Want ouders blijven niet leven. Ooit komt de dag dat die onvolwassenen opgegroeid zijn en op eigen benen moeten staan. Vroeger gebeurde dat rond de 20 jaar. Nu wordt die leeftijd steeds hoger: 30
40
en in steeds meer gevallen pas als de laatste ouder sterft. Maar dan is het al veel te laat. Van een baby kun je nog een mens maken. Van een volgroeid, beklagenswaardig figuur? Ik zou niet weten hoé.
Maar toch doen mamas maar voort met verwennen en inspringen waar nodig. En toch doet vadertje staat maar verder met schuld maken om zijn kindjes en vooral adoptiekindjes in de watten te leggen.
Wat mij betreft: zonder voor een bepaalde partij te willen kiezen, ja, zelfs de partij op zich totaal te negeren, heb ik nog altijd respect voor de regering Dehaene, en voor de persoon van Dehaene op zich. Die durfde tenminste nog zeggen waar het op aan kwam en onsympathieke maatregelen nemen. Maatregelen die pijn deden in onze geldbeugel, maar de stabiliteit van de staatskas moesten waarborgen en dat ook deden.
Maar helaas, toen kwam de blauwe bende met dat dioxinegeval op de proppen
en neen! Ik geef die blauwe partij niet de schuld. Wél de individuele mensen die er deel van uitmaakten en enkel aan eigenbelang dachten.
Daarom ook zal ik me nooit aan een bepaalde partij kunnen hechten. Wàt het gedachtegoed van een partij ook is
het zijn de mensen die een bepaalde partij als springplank gebruiken die de lakens uitdelen. Dààr wringt het schoentje!
Zélfs het communisme, op zich, heeft veel lovenswaardig gedachtegoed. Het naziregime aanvankelijk misschien ook. Maar wie schaart zich achter succesvolle regimes? Juist
tuig van de richel, dat anders geen kans maakt in de samenleving.
Want wélk gedachtegoed ook in een partij werd gepompt door goedmenende zielen
het zijn altijd ménsen die het door de jaren heen moeten waarmaken. Mensen die uiteindelijk grote macht krijgen. En wie de macht heeft
misbruikt hem. Zéker weten!
Willy.
|
