Dat een werkplek niet altijd bureau-allures moeten hebben, bewijzen deze fotos: de werkplek van een zeventiger! Lekker comfortabel, lekker geïntegreerd in de living
echt prettig werken! Toetsenbordje op de knieën, en schrijven maar. Muis nét daar waar mijn arm op de leuning ligt
wat wil je méér?
Maar eerlijk gezegd, mijn werkplekken heb ik altijd al aangepast aan de noden van het werk. Ook toen ik véél jonger was. En dat leerde ik van iemand die het helemaal verkeerd deed:
Hij kreeg een telefoontje, men stelde een bepaalde vraag over wegcode
gemeentelijke politieverordening of wat dan ook
en dan legde hij de telefoon neer, stond op, zocht een sleutel
liep op zijn gemak naar een bepaalde (gesloten!) kast, snuffelde daar wat in tot hij vond wat hij zocht
sloot de kast weer netjes af (mét sleutel!)
liep terug naar de telefoon, sloeg het boek open
begon te zoeken
Enfin, je kent ze wel, die totaal onpractische mensen die wel talenten hebben, maar zich helemaal niet weten te organiseren!
Ik vond het amusant hem op die manier gade te slaan en vroeg me af wat er aan de andere kant van de telefoonlijn werd gedacht. Maar voor ik wist hoe ik het had, ging die kerel met pensioen en mocht ik zijn job overnemen!!!
Daar kon ik wel mee leven, maar niét op die manier hoor! En zo leerde ik mijn werkplek te organiseren: alles bij de hand, en wàt men me ook vroeg, ik had het altijd binnen handbereik. Moest nooit opstaan, moest nooit zoeken. Nog terwijl de vraag werd gesteld had ik het betreffende boek of map al in de hand, en nog vóór de vraagsteller klaar was met zijn vraag kon ik al antwoorden. Velen hebben waarschijnlijk gedacht dat ik elke morgen een wetboek verorberde als ontbijt, óf dat ik àlles wist.
Maar niets was minder waar! Het was gewoon een kwestie van organisatie, en weten waar wàt terug te vinden was.
En zo bleef ik ook na mijn pensionering: waarom iets moeilijk maken als het gemakkelijk kan? Héél eventjes nadenken
één keer organiseren
desnoods wat timmerwerk
en je zit voor de rest van je dagen op rozen!
Willy.
|