Als
àls tenminste, God de vrouw schiep, dan probeer ik me soms in te denken wat hem wel bezield mag hebben
en schrijf mijn eigen versie van het scheppingsverhaal.
In een artistieke bui moet hij zéker wel zijn geweest. Ook veel oog gehad hebben voor esthetiek. Misschien was hij ook een heel klein beetje gedrogeerd op een speelse manier. Of had gewoon zin de man te plagen.
In elk geval moet hij naar fysieke perfectie hebben gestreefd. Hij kneedde en boetseerde. Creëerde hemelse ronde vormen. Haalde het onderste uit zijn artistieke kan
schiep een volmaakt lichaam. Mooi om naar te kijken. Mooi om te bewonderen. Mooi om mee te pronken. Mooi om de man mee te verleiden.
Maar daarna
moest hij dat charmante kopje vullen en toen wist hij het niet echt meer. Wat moest hij doen? Er een logische en onafhankelijke geest in planten, zoals hij met de man had gedaan? Een rechttoe rechtaan geest? Een geest die zowat in alles zijn plan kon trekken en waar je alle kanten mee uitkunt als je dat tenminste wilt? Een geest die op overleven, vechten en veroveren was gericht?
Leek verleidelijk, en hij twijfelde. Dacht lang en diep na. Liet er zelfs een ontspannend weekend over gaan, en besloot pas op de maandag aan die klus te beginnen.
Dat weekend werd het langste aller tijden. Het ene dilemma stelde zich na het andere. Onafhankelijkheid leek hem wel een mooi woord, maar dat was niet de bedoeling! Een te onafhankelijk wezen zou geen man nodig hebben! Hoe moest dan de voortplanting tot stand komen?
Anderzijds zou een te afhankelijk wezen niet in staat zijn een man te verleiden. Die man zou al gauw doorhebben dat hij alleen maar gebruikt werd. Zou niet te gauw toehappen. Twijfelen alvorens haar op sleeptouw nemen en zich in een uitzichtloos avontuur te storten.
Hoogstens zou zon wezen een man kunnen proberen te verschalken door hem zand in de ogen te gooien!
En dan stelde zich al onmiddellijk de vraag: hoe lang zou die man dat dan wel volhouden? Alles investeren en niets terugkrijgen? Niets? Toch wel! God had immers een mooi lichaam geboetseerd.
Ja
maar hoe lang zou dat boeien? Tot die schoonheid begint te tanen? Neen. Hij moest meer en blijvende aantrekkelijkheden zien te vinden. Aantrekkelijkheden die boven het fysieke uitstijgen.
En dat vond hij tenslotte: een geest die helemaal anders denkt. Een geest vol hersenkronkels en onlogisch afdwalende gedachten. Een weliswaar in sommige zaken afhankelijke geest, maar een geest die de man blijvend kon boeien, juist vanwege dat heel subtiele, maar tevens hemelsgrote verschil. Een geest die de man kon beïnvloeden en hem laten wegdromen, ongeacht de veroudering van het lichaam. Ook een ietwat wispelturige geest die niet echt wist wat ze wilde
en een beetje mannelijke sturing nodig had.
Al met al zou dat een heel precisiewerkje worden, maar het leek hem de moeite waard er zijn ski-weekend op de wolkentoppen voor te annuleren.
En ja
zo had hij het uiteindelijk bedacht, en zo zou het wezen. Zo schiep hij de vrouw en voelde zich heel tevreden toen de klus geklaard was.
En de eeuwen gingen voorbij en God keek terug naar het mensdom dat nu uit mannelijk en vrouwelijk bestond. En hij zag
dat het niet goed was!
Neen! Misverstanden, ruzie, jaloezie en achterklap vierden hoogtij. Bandeloosheid en slippertjes waren de norm geworden!
En hij besefte dat hij bij beide geslachten een element was vergeten! Hij had ze elk een apart woordenboek gegeven. Twee totaal verschillende talen. Maar was vergeten er een vertalend woordenboek bij te voegen! Het element dat er moest voor zorgen dat ze mekaar begrepen. Een soort vertaalmachine in de hersenen.
Maar bij nader toezien moest hij ook vaststellen dat de mens evolueerde en dat hierbij grote verschillen aan het licht kwamen: bij de een had die vertaalmachine zich vanzelf ontwikkeld
bij anderen helemaal niét.
En ondanks dat foutje van hem, kon hij toch tevreden terugblikken op wat hij had geschapen. Meer tevreden nog dan indien hij meteen die vertaalmachine had ingebouwd. Want juist het gebrek eraan, had tot een natuurlijke selectie geleid: de verbintenissen tussen de verstandigen, die elkaar voor het innerlijk hadden gekozen en ook nog een beetje geluk hadden in die keuze, hielden stand. Die bleven mekaar door dik en dun steunen. Die waren intelligent genoeg geweest om zélf naar vertalingen op zoek te gaan en waren mekaar stilaan steeds beter gaan begrijpen en waarderen.
De anderen
ach ja, die bleven maar als vlinders van de een naar de ander vliegen
zoekend naar iets dat er niet was en ze dus ook nooit zouden vinden.
Nu, die figureerden dan maar mee en droegen er toe bij dat zich een decor van allerlei kleuren vormde, waartussen de verstandigen hun weg moesten zoeken. Om uiteindelijk gelukkig te worden door dat éne unieke wezen te hebben gevonden dat bij hen paste. En ja, er smoorverliefd op werden.
Zonder deze diversiteit zou dat gevoel nooit kunnen hebben ontstaan. Dan zou het er weinig toe doen wie we verkozen. Zou er van liefde en trouw voor die éne unieke partner geen sprake kunnen zijn. Hadden we, net als de dieren, gewoon een partner gezocht om ons te vermenigvuldigen, maar niét om geestelijk evenwicht en welbehagen te zoeken.
Dit alles bleek nu wél het geval, en al met al kon God zich tevreden achten met wat hij had bereikt. Hij besloot dan ook maar er niets meer aan te veranderen.
Tot hier, dierbare gelovigen, dat stukje vrij vertaalde evangelie. Amen.
Willy.
|
