We leven dus bijna een jaar regeringsloos en het ziet er niet naar uit dat daar verandering in komt. Onze regeringsvorm lijkt volledig klemgereden. Kon op termijn ook niet anders, want al gaat de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.

Leugen? Jawel! Onze samenleving stikt er in, en zoals meestal het geval is, begint de vis te stinken aan de kop. Liegen is zo normaal geworden dat, àls al eens waarheden worden verteld, overal de wenkbrouwen worden gefronsd.

Als we weer eens het gezicht van een minister of ‘ministeres’ op het scherm zien, dan weet elk normaal denkend mens al bij voorbaat dat ofwel leugens zullen verkondigd worden, of wegens gebrek aan doorzicht prietpraat zal worden verteld. Zo van ‘We zullen dit en we zullen dat…’ zonder er bij stil te staan hoeveel energie en geld ‘dit en dat’ weer zal kosten, áls het uiteraard al mogelijk is in de praktijk. Het resultaat van dergelijke uitspraken is dan ook dat NIETS zal worden gedaan.

Na dit scenario lang genoeg te hebben ondergaan, begin ik me af te vragen of we niet rijp zijn voor een totaal nieuwe regeringsvorm. Een regeringsvorm die de leugen bij de horens pakt en voorgoed verbant uit de samenleving. Ja, die zelfs zware straffen stelt op leugens in het nieuws. Zo van die onmogelijk hoge boetes die je krijgt als je één km/u te snel rijdt.

Een regeringsvorm die het woordje ‘officieel’ weer enstig neemt. Iets dat verschijnt in het nieuws… zou ‘officieel’ moeten zijn. Dàt is wat de mensen ervan verwachten tenminste. En velen nog altijd geloven ook! Maar helaas… we worden dagelijks om de oren geslagen met halve waarheden en hele leugens. Blijven we dat slikken? Zijn we dan echt zo erg gedegenereerd dat we blijven geloven in sinterklaas? In regelrechte roddelpraat? Zélfs, en vooral, van onze ‘leiders’?

Gaat het slecht met de schatkist? Wel, vertél dat dan ook aan de bevolking. En doe het met kennis van zaken. Zeg waar het op aankomt en vertel er bij wat er tegen kan gedaan worden.

Het zal niet sympathiek klinken misschien, maar zal (misschien pas op termijn) wél motiveren. Open kaart spelen. Niéts verbloemen om sympathie te winnen. Eerlijkheid duurt nog altijd het langst. Zélfs in onze bepamperde samenleving.

Een samenleving die zichzelf kapot maakt door knuffelbeleid uit angst niet herkozen te worden. En wees er maar zeker van… dat kost ons pakken geld en ongemak! En daar staat niemand bij stil…

Als demonstratie van dit laatste duik ik even heel diep in mijn herinnering, toen, zowat veertig jaar geleden, in de gemeente waar ik voor werkte de eerste parkeermeters werden geplaatst. Op een haar na een primeur in België.

DOEL: in belangrijke commerciele straten de klanten de gelegenheid geven ‘even’ te parkeren om boodschappen te kunnen doen. Dat kon namelijk niet meer omdat die straten volgeparkeerd waren met auto’s van bewoners en winkelbediendes.

EERSTE KRITIEK: kwam van de winkeluitbaters zélf: konden hun eigen auto’s niet meer parkeren! Eisten… jawel… inspraak. Met heel veel moeite konden we hen (mét de waarheid) uitleggen dat het juist in hun voordeel zou werken, want wiens wagen wilden ze voor hun deur: die van hén of die van een klant? Desondanks moesten we manu military doordrijven, en pas veel later bleek dat de verkoopscijfers enorm waren gestegen en was er sprake van enige dankbaarheid.

TWEEDE KRITIEK: kwam van mindervaliden die in dergelijke straten woonden. Konden hun wagen ook niet meer voor de deur parkeren. We besloten, vermits mindervaliden toch maar een kleine minderheid vormden, die gratis te laten parkeren met kaart van mindervalide.

Maar dat was zonder de waard gerekend!!! Na enkele jaren bleken (met tellingen gecontroleerd!) 35% van de autobezitters en bezoekers in de gemeente mindervalide te zijn!!! Of tenminste toch… zo’n mindervalidenkaart te hebben bekomen.

Het spaaklopend sociaal systeem was weeral eens op gang geschoten: de jankerds lieten zich mindervalide verklaren door hun huisdokter, die twee mogelijkheden had: toestemmen en de formulieren tekenen, of de helft van zijn klanten verliezen. De formulieren moesten weliswaar in Brussel worden goedgekeurd, en er waren ‘zogezegd’ strenge controles… Maar zoals normaal in België: ze glipten allemaal door de mazen van dit ‘strenge’ net!

En toen begon de ellende weer: de commerciële straten slibden weer dicht! Nu met ‘zogenaamde’ mindervaliden. Potentiële klanten vonden weer geen plaats meer.

En nu zou je kunnen zeggen: ach ja… we zijn Belgen en kunstenaars in het omzeilen van de wet. Ja maar… en de échte mindervaliden dan? De mensen die écht hun auto dicht in de buurt moesten hebben?

Die mensen een speciale parkeerplaats voor mindervaliden geven voor hun deur was geen optie, want ook dié werd schaamteloos in gebruik genomen door de ‘kaartbezitters’ en daar kon je niks tegen doen.

We konden geen kant op en waren verplicht de vrijstelling voor mindervaliden terug af te schaffen IN HET BELANG van de echte mindervaliden, die nu tenminste, zij het tegen betaling, weer boodschappen konden doen.

Natuurlijk botste die ‘onsympathieke’ maatregel weer op enorme kritiek, en moest ik in dat bepaalde jaar vele honderden boze brieven beantwoorden met de correcte uitleg en reden voor die maatregel. Maar ik deed het graag en ik deed het met mijn hart. Ontzag me geen moeite en beantwoordde elke brief persoonlijk. De echte mindervaliden waren nog maar eens het slachtoffer geworden van de profiteurs onder ons. Profiteurs van een sociaal systeem dat profiteren promoot wegens gebrek aan efficiente controle.

Tja… als je de waarheid verkiest boven het wijsmaken van sprookjes, geef je jezelf wél een pak werk, maar kom je wel degelijk tot een systeem dat aan het algemeen belang beantwoordt.

Geen controle? Toch wel hoor! Nu wees het ‘vingertje van hogerhand’ weer naar de politie. Weliswaar NA het gehele systeem zodanig te hebben opgezet dat ook de politie, zoals gewoonlijk, machteloos stond. Misbruiken waren onmogelijk vast te stellen bij gebrek aan ondubbelzinnige kaarten met nummerplaat, naam en adres van de ‘mindervalide’, en nog veel andere uitgevonden ‘zotheden’.

En weer waren het de jankerds onder de kaartbezitters die het systeem hadden helpen kapotmaken: hun naam op de kaart zetten zou hun ‘privacy’ schenden! De nummerplaat mocht er ook niet op, want de mindervalide betovergrootvader moest ook met de auto van zijn achterkleinkind of wie dan ook kunnen vervoerd worden… Die betovergrootvader ergens uit Brussel had waarschijnlijk in geen jaren de zee nog gezien, maar toch stond de wagen van zijn achterkleinkind of buurman elk weekend weer aan de kust geparkeerd met ‘naamloze’ kaart van mindervalide.

Ja… de Belg is héél inventief in dergelijke zaken. En ik zou de eerste zijn daar de humor van in te zien… ware het niet dat de echte mindervaliden er het slachtoffer van waren!

Bovenstaande herinnering toont nog maar eens duidelijk aan hoe jankerds en profiteurs onze samenleving telkens weer grondig weten te verpesten en elke oplossing die het algemeen belang op de eerste plaats stelt in de weg staan. En dit zal voortduren zo lang we naar die jankende profiteurs gaan luisteren!

En wat mij betreft: ik heb het mezelf echt wel jarenlang heel moeilijk gemaakt door telkens weer voor het algemeen belang te kiezen. Dat vond ik gewoon mijn plicht en daarvoor werd ik betaald. Moest ik tegen heilige huisjes schoppen? Wel, dan schopte ik ertegen. Ook moest ik hierdoor tot vervelens toe vele duizenden brieven schrijven. Maar achteraf bleek het allemaal wel de moeite waard geweest te zijn voor mijn eigen zielerust: nooit heb ik me laten verleiden leugens te schrijven. Enkel maar de (soms harde) waarheid. Een koe een koe noemen en er geen doekjes om winden! En dat werkte!!! Niét altijd direct, maar wél op langere termijn.

Waarom niet hetzelfde principe gebruiken op nationaal gebied? Waarom steeds weer met niet waar te maken sprookjes afkomen? Daarop is slechts één antwoord te bedenken: Gemakzucht! Geven wat gevraagd wordt. Ook al snijdt de vragende (lees: jankende) partij er zichzelf mee in de duim.

Net wat moderne ouders doen: kindje jankt om ijsje? Gééf het een ijsje. Dan ben je (voor enkele minuten) van het gejank af. Op langere termijn? Hm!!!

Op lange termijn sta je dan als ouder nergens meer, want de eisen zullen steeds hoger worden, tot het onmogelijke toe. Net zoals een regering op lange termijn nergens meer staat met het huidige knuffelbeleid. Niet eens meer in staat is een regering te vormen!

Willy.