Hoe spijtig het ook mag klinken, veel overheidsbeslissingen berusten totaal op wat een jankende minderheid wil! Ik zei het al dikwijls en blijf het zeggen omdat ik het bijna dagelijks ondervind.

Wie treft hier schuld? De overheid? De jankerds? Of de niet-jankerds? Ik zou bijna durven zeggen: gespreide verantwoordelijkheid; alle drie zijn even schuldig!

De jankerds omdat ze niet weten waarover ze janken;
De overheid door naar die minderheden te luisteren;
De niet-jankerds door zich niet te laten horen.

Waarom jankerds janken heb ik al uitgebreid uitgelegd: egoïsme dat totaal voorbijgaat aan realiteit en/of algemeen belang.

Waarom de overheid luistert eveneens: bang om stemmenverlies.

Maar de niet-jankerds, die gemakkelijk het evenwicht zouden kunnen herstellen, die laten zich zelden horen.

De ene categorie omdat ze te positief ingesteld is om te klagen over alles en nog wat;
Een andere categorie omdat ze niet voor jankerd wil doorgaan;
En een derde en grootste categorie… omdat ze te lui of te bang is om te reageren. Denkt dat het toch geen aarde aan de dijk zal brengen.

En over deze laatste categorie wil ik het vandaag juist hebben. Je vindt ze overal en in alle diensten: mensen die wel degelijk inzien dat bepaalde overheidsbeslissingen op termijn desastreus zullen werken, maar de moeite niet doen om te reageren.

Want reageren kost inderdaad wel moeite: je moet een zinnige brief opstellen, hem aan het juiste adres richten, kort en bondig je grieven tegen de maatregel verwoorden… en voor veel mensen is dat teveel gevraagd.

Vooral ook omdat dergelijke mensen liever de nek niet uitsteken. “Je weet nooit hoe het zal worden geïnterpreteerd”…

En nochtans, de overheid heeft nood aan positieve feedback. En dat weet ze zelf best. Feedback van mensen die dagdagelijks in de praktijk staan is altijd welkom. Maar helaas… héél erg schaars.

Een voorbeeld uit de verkeerswereld: de regering keurt een nieuw artikel in de wegcode goed. In volle vertrouwen denkend goed te doen. Wie zal er tegen protesteren? In de eerste plaats de leken uit de samenleving: zij die er niks van kennen maar denken er alles over te weten.

Maar soms ook zijn vaklui, werkzaam in die branche, het niet helemaal eens met die maatregel. En zouden er waardevolle veranderingen kunnen aan toevoegen. Maar helaas, zoals dikwijls het geval is… ze kiezen de gemakkelijke weg en gehoorzamen blindelings.

Gevolg: de regering krijgt geen ernstige en positieve feedback en blijft denken dat de maatregel juist was. Of ze luistert naar de jankersfeedback en herroept een juist heel correcte maatregel.

Voorbeelden uit de onderwijswereld: de niet-deskundige regering meent goed te doen door een bepaalde maatregel in te voeren. Positief ingestelde leraren of schoolhoofden zien er onmiddellijk de nadelen van in of zouden dat moeten zien. Ze zouden kunnen reageren maar doen het niet. De regering ziet daardoor de maatregel als ‘juist’ en doet er nog een schepje bovenop. En nog een schepje en nog een schepje… tot de hele onderwijswereld naar de knoppen is.

En de schooldirecties? Die kiezen de gemakkelijkste weg: meedrijven naar de pensioenleeftijd, onder het motto: “Het zal mijn tijd wel meegaan”. Meedrijven met alle dooie vissen in de rivier. Het tegen de stroom in zwemmen laten ze maar liever aan de levende vissen… als die er al zijn. Maar helaas, die blijken er telkens weer juist niét te zijn.

En zo komt het dat de ene idiote beslissing op de andere volgt: geen feedback, geen commentaar van professionals… integendeel! Eerder bravogeroep ‘om te behagen’. En ‘daarboven’ denkt men goed bezig te zijn.

En àls er al eens commentaar komt, dan kun je er donder op zeggen dat het uit de altijd jankende hoek komt en dus van nul en generlei waarde is.

Persoonlijk heb ik, tijdens mijn beroepscarrière, heel dikwijls tegen de stroom in gezwommen. Dat kwam aanvankelijk soms eigenaardig over. Maar op de duur werd er rekening mee gehouden. Vooral omdat werd vastgesteld dat mijn voorstellen het echt wel deden in de praktijk.

En ja, het kwam zelfs zo ver dat openbare projectontwikkelaars éérst het advies van mijn dienst kwamen inwinnen alvorens hun project in te dienen!

Lef van mijn kant? Neen!
Is dit column als eigen bluf bedoeld? Neen!

Het wil enkel aantonen dat, àls je ergens iets over weet én weet waarover je praat, je gehoor zult vinden. Vind je dat niet bij laagdrempelige instellingen, ga dan meteen door naar hogere of de allerhoogste. En lukken zàl het. Want zélfs politici zijn niet zo dom dat ze niet zouden weten dat ze heel afhankelijk zijn van de mensen die met beide benen in de praktijk staan.

Willy.