|
Toen Bertje werd vermoord was er geen mens die daar vreemd van opkeek. Het lag in de lijn der verwachtingen. Want Bertje had er, zodra hij hier kwam wonen, zowat dagelijks om gevraagd vermoord te worden.
Hij was een dik, papperig en onsympathiek jongetje van halfweg de twintig. Beetje lang gestudeerd. Beetje veel gebuisd. Nergens goed voor gebleken. Maar hij had het voordeel van rijke ouders die hem ruimschoots van zakgeld voorzagen. Een gepantenteerde fils à papa zeg maar. Er werd ook gefluisterd over homosexuele trekjes, maar dat zal wel veroorzaakt zijn geweest door het feit dat hij weinig kans maakte bij het vrouwelijk geslacht.
Hij was ook een trouwe klant van ons politiebureel: op het bankje in afwachting van het doktersonderzoek op alcoholmisbruik, of in de cel om zijn roes uit te slapen.
Ook de dokter die we zowat altijd lieten komen voor bloedafname in dit soort zaken, omdat de anderen niet zo graag uit hun bed kwamen, kende hem drommels goed. Die had de gewoonte om, naast de bloedafname, ook de spraak te controleren door middel van moeilijke woorden. Zo vroeg hij hem op een dag:
- Bertje, zeg eens Nederlandse stoomtrammaatschappij?
- Tsoek tsjoek. Antwoordde het beschonken Bertje vrolijk.
Maar Bertje was niet altijd zo vrolijk. Zowat iedereen meed hem als de pest, want waar Bertje kwam hingen er altijd problemen, geruzie of vechtpartijen in de lucht. De enkele vrienden die hij had waren drankorgels die hem alleen maar te vriend hielden omdat hij gul trakteerde. Op voorwaarde natuurlijk dat je hem in alles gelijk gaf en aan zijn kant stond.
Toen we hoorden dat hij vermoord was teruggevonden waren we dan ook niet verwonderd dàt hij vermoord was, wél dat het zo lang geduurd had voordat iemand op dit idee was gekomen.
Men vond hem in een vaart, zowat tien kilometer van het centrum van de stad. Half in, half uit het water. Met een bloederige hoofdwonde, en een diepe messteek in de borst. Toen hij uit het water werd getrokken bleek hij ook een schoen te missen, maar die zou wel in de modder van de vaart zijn blijven steken.
Toen Fred, mijn chef, en ik van het gebeurde op de hoogte werden gebracht besloten we actief mee te werken aan het onderzoek. Dat was weliswaar wel in handen van de gerechtelijke politie, maar we wisten bij ondervinding dat die vooral in de technische en administratieve zaken waren geïnteresseerd en gespecialiseerd: vingerafdrukken
bloedsporen
autopsie
rapporten
Van ernstig veldwerk was er meestal niet zoveel te bemerken. En we brainstormden een beetje.
- Wié heeft hem vermoord, en waarom?
- Homomiddens? We kenden er wel, maar daar zaten geen echte agressievelingen tussen.
- Het zal wel weer ergens een caféruzie geweest zijn die uit de hand gelopen is.
- Dan moeten we eerst en vooral naar zijn stamcafés.
- Ja. Vooral dan naar de Blue Lagoon waar hij graag kwam.
- Maar niet graag gezien werd.
- Zo is het. En dan is er nog de Paradisio. Ook zon kroeg waar hij vaak beschonken buitenkwam.
- Laten we eerst eens de patron van de Blue Lagoon zien te spreken.
En hop, op de moto en naar de bewuste bar. Het was in de late voormiddag en de patron was juist opgestaan. Nog slaperig beantwoordde hij onze vragen.
- Of ik vannacht Bertje gezien heb? Spreek me nooit meer van die man! Weet je wel dat hij vannacht woedend mijn telefoon uit de muur trok en meenam? Alleen maar omdat ik hem geen pint wou uitschenken. Hij kwam hier namelijk poepzat binnen.
- Verwondert ons niks.
- Maar wat mij dan wél verwonderde is dat ik hem niet meer terugzag. Hij liep, mét de telefoon, naar buiten. Ik was van plan om hem, zodra hij terugkwam, een goede rammeling te geven want dat kereltje haalde mij het bloed van onder de nagels.
- Tja
zó stom om dan ook nog terug te komen zal hij wel niet zijn geweest zeker?
- Oh jawel! Dat deed ie nou altijd na weer zon stunt van hem: hij ging dan een pint kopen in een ander café, kwam, mét die pint, terug om in mijn gezicht te grijnzen en hem hiér uit te drinken.
- Oei
met andere woorden
- Ja, met andere woorden zou ik dan weer de dupe zijn als hij dronken werd opgepakt en zijn laatste pint hiér had gedronken.
- Dus, je bent er zeker van hem niet meer te hebben gezien?
- Absoluut niet. Anders leefde die vent al niet meer!
- Oké, dan gaan we je maar laten.
We voegden er maar niet aan toe dat Bertje sowieso niet meer tot de levenden behoorde. Was niet aan ons iets los te laten. Hij zou het wel spoedig via andere kanalen horen.
- En
oh
kun je ons zoveel mogelijk namen geven van mensen die hier vannacht tot sluitingsuur aanwezig waren?
- Jamaar
die zullen dan toch niet in de problemen komen?
- Helemaal niet! Het is alleen maar om je verhaal te bevestigen.
- Is er dan soms iets met Bertje?
- Geef ons nu maar eerst die namen. Van Bertje hoor je later nog wel.
Hij gaf een aantal namen. Meestal bekenden, en we besteedden de namiddag aan het contacteren van die mensen. Ze konden enkel maar het verhaal van de patron bevestigen. Van ons licht opsteken in de Paradisio kwam niets meer in huis. Zouden we aan inspecteur Plettinck vragen.
De volgende dag vingen we een beetje slechtgemutst onze nachtdienst aan. Het was al dagenlang druilerig regenweer geweest en de nacht beloofde weinig beter te worden. Om ons te troosten reden we tegen middernacht, nét vóór sluitingsuur, naar het frietkot aan t stadhuis en kochten ons elk een zak friet.
Met die buit reden we naar een nabij meertje waar een elektriciteitscabine enkele overdekte bankjes aan het oog onttrok en waar we rustig konden eten. Het staat nu eenmaal niet als burgers twee politiemannen in uniform friet zien eten.
We zaten rustig te kauwen, toen Fred iets raars in het oog kreeg.
- Hé, moet je kijken! Dat lijkt nou nét een spoor van iemand die iets heel zwaars naar het water heeft gesleept.
Ik keek die richting uit, en inderdaad, in het natte, modderige gras was een duidelijk sleepspoor te zien dat blonk in het schemerige licht van de straatlantaarns. Zó vaag dat het enkel opviel door de weerkaatsing van een straatlantaarn, bekeken vanaf onze lage zitplaats en uit onze richting. Vanaf de straat was er niets te bemerken.
- Als Bertje nu niet aan de vaart was gevonden zou ik wel denken dat hij hiér naar het water is gesleept.
- Het spoor loopt inderdaad naar het water. Na het eten gaan we toch eens zien. Waarschijnlijk een sluikstorting.
Nét op dat moment kwam een grote neus achter de hoek van de elektriciteitscabine vandaan.
- Noemen jullie dat ook patrouille rijden heren?
Verdorie hé! We schrokken ons een bult. Het was commissaris Hongermaat! Sliep die kerel dan nooit? Hij had natuurlijk onze motoren zien staan
- Eh
we kregen honger, en euh
toch werken we hier door hoor, we hebben net een sluikstorting ontdekt. Kijk maar. En we wezen op het sleepspoor om de uitbrander te ontlopen.
- Laten we dat dan maar eerst bekijken. Als het weer een zetel of kachel is maken jullie een rapport zodat de reinigingsdienst het morgen komt ophalen. Onder het spreken had hij een goede greep gedaan in onze friet en begon die schaamteloos te verorberen met de woorden:
- Stuutjes (Westvlaams voor boterhammen) kan ik thuis ook eten.
Het spoor eindigde in het water, en daar lag
een schoen!
- Die kerel heeft bij het slepen nog een schoen verloren ook! Zei ik grinnikend. Maar Hongermaat keek ernstig, want hij had info die wij niét hadden.
- Verdorie! Dat is de ontbrekende schoen van Bertje! Kom jongens, die schoen meenemen naar het bureel en onmiddellijk de onderzoeksrechter verwittigen.
De schoen bleek inderdaad die van Bertje te zijn, en langzaam maar zeker werd het mysterie van de twee maal vermoordde man steeds ingewikkelder.
De dag voordien, terwijl wij sliepen, had inspecteur Plettinck de patron van de Paradisio verhoord omdat enkele getuigen pertinent beweerden Bertje daar te hebben zien binnenstappen.
Gelukkig voor Plettinck verkeerde die patron op het ogenblik dat hij binnenstapte, in een ware toestand van dilerium tremens en wist niet goed meer wat hij zei.
En dat was de oorzaak dat hij iets verklapte over Bertje: hij had de hoofdwonde toegebracht door Bertje met een fles wijn op de kop te slaan. Maar toen was Bertje bloedend buitengelopen en had hij hem niet meer teruggezien.
De onderzoeksrechter beval de patron in elk geval in te rekenen en naar hem over te brengen, maar die bleef halsstarrig de moord met het mes ontkennen. Hij had hem enkel op het hoofd geslagen.
En toen kwam de volgende morgen de door ons gevonden schoen op de proppen en wist de onderzoeksrechter, door plots op de schoen aan het meer te zinspelen, hem te doen geloven dat hij méér wist, en ging hij doorslaan.
Het had zich als volgt afgespeeld:
Bertje was inderdaad binnengekomen om een pint te bestellen, met waarschijnlijk de bedoeling hem in de Blue Lagoon te gaan uitdrinken. Maar ook in de Paradisio weigerde de patron. Woedend haalde Bertje naar hem uit met het telefoontoestel dat hij nog steeds bij had. Maar de patron weerde de slag af, greep een wijnfles en sloeg Bertje er mee op het hoofd.
Bertje zeeg in mekaar en bleef voor dood liggen, hevig bloedend. De patron en zijn vrouw keken mekaar aan. Er waren geen andere klanten meer in de zaak. Die hadden wijselijk de benen genomen toen ze Bertje zagen binnenkomen.
- Hemeltje lief! Die is zo dood als een pier! Wat nu?
- Gauw, in de koffer van de auto en dumpen in het meer.
Zo gezegd zo gedaan. Maar in het water kwam Bertje weer tot leven en begon te spartelen. Hevig geschrokken hielp het echtpaar hem uit het water en reed er weer mee naar huis.
Daar in de keuken werd de wonde gewassen en ontsmet, maar Bertje bleef roepen en schelden.
- Dat wordt jullie beste dag niet! Ik stap direct naar de politie.
- Alstublieft Bert, doe dat niet. Je ziet toch dat we je helpen?
- Kan me niet schelen! Hangen zullen jullie! Hangen als twee moordenaars!
- We hadden je toch ook kunnen laten verzuipen? Maar zo zijn we niet.
- Oh neen? Vertel dat straks maar aan de politie. Hi hi! Nu heb ik jullie goed liggen hé? Jullie zullen verrekken in de gevangenis.
Toen werd het de patron te machtig. Hij greep een keukenmes en plofte dat in Bertjes borst. Dit keer zou Bertje niet meer bijkomen en niemand meer lastig vallen.
Zijn lichaam werd voor de tweede keer in de autokoffer gelegd en dit keer naar de vaart gereden.
De stad kon dan wel opgelucht ademen nu men van dit ongedierte was verlost, maar het echtpaar kreeg toch een zware gevangenisstraf, en het was gedaan met de Paradisio.
En zo ging Bertje de geschiedenis in als de man die tweemaal werd vermoord.
Willy.
|
