Een dinsdagvoormiddag in het voorjaar. De hele stad maakte zich op voor de wielerwedstrijd na de middag. Vrachtwagens met nadarafsluitingen reden af en aan, verkeersborden en omleggingen werden geplaatst. De kroegen werden al druk bezocht. Het feest was in wording.

Ja, van allerlei kermiskoersjes met juniores, dames of liefhebbers hadden we er wel een aantal per jaar. Maar dit keer was het menens. Beroepsrenners! Zelfs Eddy Merxks reed mee, en won de wedstrijd nog ook!

Fred, ik, Mio Buus en Steegmans waren de hele morgen in de weer om de laatste restjes vuil van onze motoren te verwijderen en ze te doen blinken als spiegels.

Ondertussen bepaalden we onze strategie. Fred en ik zouden gemillimeterd naast elkaar vóór de renners uit rijden. Mio Buus en Steegmans zouden het peleton sluiten op dezelfde manier zo lang het één groep bleef. Zodra er openingen in de groep vielen zouden zij, als altijd, vóór de afzonderlijke groepen uit gaan rijden.

Dáchten we tenminste. We waren aan kleiner grut gewoon, en bij dié renners viel de groep al na enkele ronden uit mekaar in drie vier groepjes, zodat ook een van onze voorrijders zich naar achteren moest laten zakken.

Die kerels, vooral dan de categorie liefhebbers, trapten zich al vanaf het begin het hart uit het lijf! Snelheden tot 60km/u waren dan ook gewoon. Dat het er bij beroepsrenners anders aan toegaat wisten we nog niet.

Start om 14 uur! De toeschouwers verdrongen zich achter de nadarafsluitingen. Klassen met schoolkinderen, onder toezicht van een leraar, stroomden ook toe. Wij namen plechtig onze plaatsen vooraan in, mekaar vanuit de ooghoeken bekijkend om netjes op één lijn te vertrekken en te blijven rijden.

Eventjes paniek! De burgemeester zou het startschot geven, maar het alarmpistool bleek niks te doen toen hij aan de trekker trok. Kwam aanlopen bij Fred en vroeg of hij eventjes zijn pistool mocht lenen (we hadden mooie, maar gevaarlijk dodelijke Smiths & Wesson trommelpistolen met lange loop). Fred schrok zich een bult! Zomaar zijn geladen dienstwapen uit handen geven aan onbevoegden? Dat kon niet. Zélfs niet aan de burgemeester.

Maar gelukkig had ik een paar losse flodders op zak en leende hem er eentje. Fred haalde de zes patronen uit de trommel van zijn pistool en stak er één losse flodder in.

- Eéntje maar? Deed de burgemeester. En als hij niet afgaat?

- Dan heb je pech burgemeester, en moet je een nieuwe komen halen.

Fred nam, terecht, geen risico’s.

En ja, zo klonk om vijf na twee dan eindelijk het startschot en vertrokken we. Fred natuurlijk zonder pistool. Heeft hij veel later ten huize van de burgemeester moeten terughalen, want die had het gewoon op zak gehouden!!!

We schoten direct weg als hazewinden, zoals we altijd deden bij de ‘liefhebbers’. Maar die beroepsrenners leken niet van plan ons te volgen. Laat staan te gaan koersen. Netjes in groep bleven ze zo’n 40 km/u rijden. Een ontspannen wandeltochtje! Na enkele ronden vroeg Fred via de radio hoe het was achteraan.

- Niks te melden, antwoordde Steegmans. Alles netjes samen.

En zo bleef het de hele wedstrijd. We verveelden ons stierlijk.

Niks competitie, niks suspens. Gewoon een oersaai namiddagwandelingetje. Als een escorte bij een schooluitstapje.

Pas tijdens de laatste ronde werd een beetje gespurt met de opgespaarde krachten, en Eddy Merckx kwam als eerste over de meet. (Pardon… wij waren hem nét voor maar dat bleek niet te tellen voor het klassement!)

De moto’s opzij, publiek wat in bedwang gehouden tijdens het obligate ‘interview’ met Eddy, en daar arriveerden ook Mio Buus en Steegmans.

Zuur kijkend kwamen ze bij ons staan en onwillekeurig deinsde ik een stap achteruit. Wàt een walgelijk geurtje verspreidden die kerels! Hadden ze het in hun broek gedaan?

- Nooit! Neen nooit van zijn leven rijden wij nog een hele wedstrijd achteraan! Klaagde Steegmans op zijn gebruikelijke theatrale manier.

- Wat nu? Het was toch een makkie?

- Jawel, maar weten jullie dat die kerels zich na een paar uur de een na de ander naar achter lieten afzakken?

- Oh ja? En dan?

- En dan? Mengde Mio Buus zich in het gesprek, dan haalden ze hun gerief uit de pijp van hun broek en deden een ‘sanitaire stop zonder stoppen’! Op zijn hondjes: pootje omhoog vanaf de fiets! Het vloog alle kanten uit, en dan vooral onze kant!

- We zijn tienvoudig herdoopt! Deed Steegmans er nog een schepje bovenop.

Fred en ik vielen dubbel van het lachen. Steegman en Mio Buus stonden er letterlijk bij als twee bezeikte katers.

Maar weemoedig dacht ik bij mezelf:

- Wat jammer dat er geen vrouwen - beroepsrenners zijn. Dan zou ik ook wel eens achteraan willen rijden!

Willy.