Tijden veranderen, nieuwe technieken maken constant dat we meer vrije tijd en minder werk hebben. Hoera!

Of… is dat niet altijd zo? Ik geloof van niet. Want:

Vele jaren geleden leerde ik rijst koken:

1. Twee kopjes water koken.

2. Eén kopje rijst bijvoegen.

3. Laten koken tot de rijst al het water heeft opgeslorpt.

Simpeler kan echt niet. Geen geklieder, niet op de klok hoeven te kijken, ingieten, afwachten, en gedaan.

Maar blijkbaar dacht ik verkeerd. Blijkbaar kon het nog makkelijker! Een verlichte geest vond dat hij hoognodig kookbuiltjes moest uitvinden. En nu werd het pas écht makkelijk:

1. Véél te veel water koken;

2. Het gleufje in het kookbuiltje zoeken;

3. Het builtje netjes op een vork hangen;

4. In het water laten zakken en aan de kook houden;

5. Angstvallig de klok in de gaten houden tot de vereiste kooktijd;

6. Met een vork het gleufje in het builtje in het ziedende water terug proberen te pakken te krijgen. Leuke sport voor een vrije namiddag!

7. Builtje met de vork opvissen;

8. Er druppelend mee naar een rijstkom lopen;

9. Schaar zoeken;

10. Kookbuiltje onderaan openknippen;

11. Opletten om geen brandblaren te krijgen door het kokende druipwater;

12. Opletten dat je niet te ver snijdt met de schaar, zodat een stuk plasticzak mee in de kom valt, wat uiteraard niet smakelijk is;

13. En oef! De inhoud valt eindelijk netjes in de kom.

14. Nu alleen nog de schaar afwassen waar een flinke klieder rijst aan geplakt zit.

Klus geklaard! Ongelooflijk! In veertien stapjes maar!

Met andere woorden: ‘No more kookbuiltjes’ voor mij!

En tóch liet ik me verleden week vangen! Zocht bij Delhaise naar Couscous. Ook weer zoiets supermakkelijk te bereiden: kopje couscouskorrels in een schaal gieten, klein klontje boter erbij, kruiden naar smaak, één kopje kokend water er overheen gieten en af en toe, niét op een vuur, wat losroeren met een vork. Vijf minuten later is al het vocht opgenomen en kun je aan tafel.

Vond in de rekken van Delhaise na enig zoeken dus een doos couscouskorrels.

Kwam thuis, opende de doos, en… hééééééélp! Ze hebben zelfs kans gezien dàt in kookbuiltjes te stoppen!

Doos in de vuilbak.

Rijst gegeten die avond.

Einde verhaal.

Of toch niet? Neen! Want ik heb er weer een goede les bij geleerd:

“Waarom iets makkelijk doen als je het tegen een kleine meerprijs ook moeilijk kunt maken?”

Willy.