Vandaag wou ik mijn muze eens wat rust gunnen; eens een dagje overslaan. Maar toch wil ik nog even doorpraten over die Salduz wet (wat een lelijk woord) en de gevolgen die we er mogen van verwachten.

De gemiddelde crimineel is meestal niet erg intelligent (anders zou hij niet zozeer geneigd of genoodzaakt zijn de criminele toer op te gaan). En dat is nu juist een pluspunt voor de samenleving: hij valt nogal gauw door de mand als hij het met zijn eigen hersenen moet doen!

Nu echter zal de politie telkens weer af te rekenen hebben met een duo ‘crimineel dom’ + ‘intellectueel gespecialiseerd’. Een gevaarlijkere combinatie voor de samenleving kun je je moeilijk indenken! Maar het biedt, voor de regering althans, één voordeel: er zal niet zo druk meer moeten worden gewerkt aan nieuwe gevangenissen, want het zal een pak moeilijker worden er iemand binnen te krijgen! Ik denk dat ze eerder aan afbouw gaan moeten denken.

Over het feit dat de eerste minuten na een arrestatie van cruciaal belang zijn had ik het al in mijn vorige column. Maar er is meer:

Als er twee daders zijn bij een misdrijf, heeft de politie het nog een pak makkelijker om bekentenissen af te dwingen: ze worden onmiddellijk van mekaar afgezonderd, zodat geen afspraken kunnen worden gemaakt, en elk afzonderlijk verhoord. De tegenstrijdigheden in die verklaringen dragen er sterk toe bij dat ze door de mand vallen.

Ook dàt zal nu niet meer kunnen, want meneer de advocaat is erbij om te ‘soufleren’!!!

Zoals reeds gezegd, is die wet afkomstig uit Amerika. Waar, wanneer en waarom hij daar is ontstaan weet ik niet, maar heb wél een donkerbruin vermoeden:

Waarschijnlijk in de tijd van Al Capone, toen Chicago, en een groot deel van Amerika, werd geleid door de maffia, die tot in de hoogste regeringskringen was doorgedrongen. Voor de bescherming van het eigen soort moést de politie toen wel een stokje in de wielen worden gestoken, en dus…

En nu dringt het Europees hof voor de rechten van de mens ons diezelfde wet op! Gaat het bij dit hof echt wel om de rechten van de mens, of om de rechten van de crimineel?

Idem dito de wet op de privacy. Wie is daarbij gebaat? Ook weer de crimineel natuurlijk. De modale burger die het rechte pad bewandelt hoéft geen privacy van deze omvang. Misschien… héél misschien… als hij zich bij een slippertje op een plaats of gezelschap bevindt waarvan ze thuis best niets weten…

Maar er is ook geen enkele politieman te vinden die dàt niet zou begrijpen. Gezinsproblemen veroorzaken behoort immers niet bij de taak van de politie! Tenminste… zolang dat ‘illegaal’ uitstapje niet aan criminaliteit wordt gekoppeld.

We hebben nu dus al de Salduz wet geanalyseerd, de wet op de privacy, en de volgende in de rij die de politie kortwiekt is de antiracisme wet.

In beroepsomstandigheden ben ik, gelukkig, heel weinig in contact gekomen met allochtonen. Maar van de weinigen waarmee ik wél in de clinch kwam heb ik alleen maar onthouden dat ze, en ik spreek van 30 jaar geleden, alleen maar een paar woorden Frans kenden. Die woorden waren:

- Moi connai la loi;

- Toi racist.

- J’ai droit à un avocat! (Dat hadden ze dan weer uit Amerikaanse films gehaald).

We zijn dertig jaar verder… en reken maar dat ze de wet, en vooral dan de gedeelten die in hun voordeel spreken, nu pas héél goed kennen. En op die Salduz wet zaten ze ook echt wel te wachten denk ik.

En de regering… die kleutert maar voort. Onkundig. Onprofessioneel. Gewoon… onschuldig-kleuterachtig!

Democratie? Met leken die moeten besturen? Met politieke partijen die enkel maar aan partijbelang denken? Kan nooit goed aflopen.

We hebben dringend nood aan een totaal nieuwe regeringsvorm, met mensen die hun sporen hebben verdiend in de praktijk van het departement waarvan ze het hoofd zijn. Zoniet zal het steeds meer spaak gaan lopen, tot de volledige ondergang.

Willy.