|
Je kunt er de laatste jaren niet naast kijken! Wát je ook koopt, als je de handleiding openslaat word je eerst en vooral bladzijden lang om de oren geslagen met waarschuwingen! WARNING hier, WARNING daar
Je kunt geëlektrocuteerd worden, je kunt ziektes oplopen, gebroken benen, hersenschuddingen, builen, syfilis en weet ik veel. Je kunt het zo gek niet denken of je vindt er wel een waarschuwing voor.
Ik herinner me de laatste auto die ik kocht. Zodra ik het portier opende grijnsden de stickers me al toe: opletten voor dit
opletten voor dat
En dan had ik de motorkap nog niet eens geopend!
Je zou bijna de aankoop annuleren als je het allemaal leest. Maar bij iemand als ik stelt zich dan meteen de vraag: Waarom?.
Waarom zag je vroeger al die waarschuwingen niet en nu wel? Welke idioot weet nu niet dat, als je een toestel openhaalt en niet weet wat je doet, je een elektrische schok kunt krijgen? Welke stommerd weet niet dat, als je een autoportier dichtgooit, je er je vingers niet moet tussensteken? Dat je je kunt verbranden aan een kookplaat? Waarom al die waarschuwingen voor wat elke normale sterveling zou moeten weten?
Het antwoord ligt voor de hand: onze watjessamenleving die wél graag dom wil doen, maar de consequenties van zijn of haar onverantwoord gedrag het liefst op een ander wil gooien!
De fabrikanten plaatsen die waarschuwingen dus in de eerste plaats om zichzelf in te dekken voor àls er weer eens zon stommerd....
Ze plaatsen ze vanwege de vele klachten die de samenleving op ze afstuurt. Een onnozelaar laat een strijkijzer vallen, pal op zijn grote teen die prompt breekt. Of hij zichzelf een stommerd zal vinden? Nooit van zijn leven! Het strijkijzermerk is verantwoordelijk! Ze hadden maar een waarschuwing moeten plaatsen dat ook strijkijzers gehoorzamen aan de wetten van de zwaartekracht!
Dat dergelijke klachten weinig aarde aan de dijk brengen voor de klager ligt voor de hand. Maar toch doet hij het, en de fabrikanten moeten er wél een hele antwoorddienst op nahouden, en ook dié moet betaald worden. Plus in veel gevallen ook nog eens een vaste advocaat in dienst nemen voor de vele doordouwertjes onder die watjes. Allemaal kosten die noch voor de fabrikant noch voor het watje in kwestie ook maar iéts opleveren.
En dus
hoe lachwekkend ook voor normale stervelingen, worden steeds absurdere waarschuwingen geplaatst, een droevig beeld schetsend van onze verziekte watjesmaatschappij! We verzekeren ons tegen alles, en voor alles waarvoor we niét verzekerd zijn (en te wijten is aan onze eigen stommiteit) proberen we toch een slachtoffer te vinden die ons zal betalen voor het geleden leed
De hand in eigen borst steken? Mea culpa zeggen? Nooit van zijn leven! Dát hebben ze nooit geleerd op school!
Die mentaliteit heb ik ook aan den lijve ondervonden in mijn laatste dienstjaren: een van mijn taken was verkeerstekens laten plaatsen. En daar kun je vele kanten mee uit. Je plaatst ze op ooghoogte, zodat ze voor iedereen duidelijk zichtbaar zijn
maar de stommerds onder ons er ook pardoes met de kop kunnen tegen lopen! Of je plaatst ze drie meter hoog en dan heb je prompt klachten van automobilisten die ze niet gezien hebben vanwege de hoogte.
Erger nog was het gesteld met zaken die je moest aanbrengen op voethoogte: lage obstakels bevoorbeeld om voetgangers te beschermen tegen autos die wàt graag op gelijkgronds of bijna gelijkgronds gelegen voetpaden kwamen parkeren.
Daar werd dan prompt over gestruikeld! En as usual
het gemeentebestuur verantwoordelijk gesteld!
Gelukkig
die mensen haalden het nooit. Maar ze probeerden het wel, en het betekende weeral een heleboel nutteloze energieverspilling om je gelijk te halen.
En dat struikelen
dat kan ik nog enigszins begrijpen. Je ogen zitten immers niet in je voeten. Met dergeijke dingen waren we dan ook altijd supervoorzichtig. Maar met je kop tegen een verkeersbord aankwakken? Jawel hoor! Het gebeurt. En véél! En prompt wordt klacht neergelegd tegen de idioot die dat teken daar heeft laten plaatsen
Het sleutelwoord hier is overbescherming! De moderne mens weet zich van zoveel zijden overbeschermd en oververzekerd, dat hij eigen fouten niet meer mogelijk acht, laat staan er zelf voor op te draaien! Wát er ook gebeurt, er moet altijd een schuldige worden gevonden. En daarom ook vindt hij dat hij niet moet uitkijken waar hij loopt. De maatschappij moet dat maar doen voor hem en alle mogelijke hindernissen van zijn pad verwijderen!
Net zoals met krankzinnigen wordt gedaan in een isoleercel vol matrassen om ze tegen zichzelf te beschermen.
En dus moet ook de industrie zich wapenen tegen deze mentaliteit, en hun producten voorzien van alle mogelijke en onmogelijke waarschuwing zodat ook de allergrootste stommerd zijn gebrek aan hersenen niet op de fabrikant kan verhalen. Triest! Pathetisch! Lof der stomheid!
Maar gelukkig, omdat ikzelf wél over nog enkele hersencellen beschik, begin ik de handleidingen altijd op bladzijde 7 of 8, waar ik dan, voorbij de kleuterbladzijden, eindelijk de info vind die ik nodig heb.
En laat ik toch iets op mijn tenen vallen of me elektrocuteren? Wel, eigen schuld, dikke bult! Ik moest maar niet zo stom geweest zijn.
Willy.
|
Liefs Patricia
