|
Er moet toch iets grondig mis zijn met ons politiek en democratisch stelsel, want het blijkt aan geen kanten te werken. De fout? Een fenomeen dat zich telkens weer manifesteert zodra mensen voldoende macht krijgen om zich boven alle anderen verheven te voelen. Je ziet het onder VIPs, zangers, acteurs en succesvolle zakenlui. Succes is blijkbaar iets waar maar weinig mensen tegen opgewassen zijn.
Je ziet het vooral ook in de politiek! Elke politieke partij begon ooit als een groep idealisten. Vol van goede ideeën, er van overtuigd dat ze een betere samenleving konden realiseren.
En dan krijgen ze succes.
En prompt gaan de kopstukken naast hun schoenen lopen.
En prompt worden de idealen opzij geschoven om in eigen partij de top te halen.
En prompt heerst jaloezie in plaats van idealisme.
En prompt is er meer werk binnen dan buiten de partij. Wordt het politiek binnen de politiek!
Of, wat nog erger is: de top wordt zwaar geïnfiltreerd door opportunisten die goud ruiken en, beter dan de oorspronkelijke idealisten, alle trucs kennen om in wat ook aan de top te geraken!
Verwonderd dat het systeem niet draait zoals het behoort te draaien? Hoeft niet! Het systeem werkt namelijk niet. Het concept is verkeerd. Het concept houdt geen rekening met de factor mens. Het concept houdt geen rekening met opportunisme.
En juist daardoor vertrouw ik geen enkele politieke partij! Wél wetende dat welke partij ook die goed lijkt, een ommezwaai van 180° zal maken zodra ze iets in de pap te brokken heeft. De beloofde veranderingen worden dan prompt naar de achtergrond geschoven, verwateren, en tellen op termijn niet eens meer mee. Enkel nog de innerlijke competitie gaat dan nog een rol spelen. Wat buiten de partij gebeurt is dan van ondergeschikt belang geworden.
Neem nu het communisme: begon heel goed als een idealisme dat in beginsel de rijkdom over de hele bevolking wou spreiden. t Is te zeggen: alles voor de staat
en de staat helpt de bevolking.
Waar is het geëindigd?
Wat liep fout?
Nét datzelfde dat altijd weer fout loopt: succes! Mensen aan de top die niet bestand zijn tegen succes. Mensen aan de top die nog maar één doel nastreven: hun eigen persoontje profileren en steeds hoger proberen te geraken. Mensen die macht automatisch omzetten in machtswellust.
En vooral: mensen die plots een mogelijkheid zien zichzelf eindeloos te verrijken. Alles voor de staat? Mooi! Die staat, dat ben IK dus! Ergo: alles voor MIJ! En de persoonlijke verrijking kan beginnen. De bevolking kan de boom in.
Enkel bij eventuele herkiezingen worden ze dan weer een beetje wakker en schudden wat doorzichtige, loze beloftes en holle uitspraken uit de mouw. Eenmaal herkozen kan de innerlijke partijstrijd weer worden voortgezet. Een innerlijke strijd die zoveel energie opslorpt dat er van enig bestuur naar buitenuit geen sprake meer kan zijn.
Welk democratisch stelsel dan wél zou kunnen werken? Zéker niets dat door mensen wordt geleid. Misschien door een computer, die géén eigenbelang kent? Tja
daar zou iets kunnen insteken. De hamvraag is dan wél: wie zal die computer programmeren, hoé, en in wiens voordeel?
Dus ook al een idee dat kan afgevoerd worden. Het dan toch maar menselijk houden? Zou kunnen, mits die mensen vooreerst aan een grondig psychologisch onderzoek worden onderworpen. Een onderzoek dat muurvast zou moeten kunnen uitwijzen of de persoon in kwestie al dan niet opgewassen is tegen macht en succes.
En helaas, ik denk dat er maar heel weinigen de eindstreep zouden halen!
Idealisme is één. Kan inderdaad aanstekelijk werken en goede dingen realiseren. Maar of een idealist ook een goede verkoper en zakenman blijkt die de macht niet uit de vingers laat glippen? Die ook zélf opgewassen is tegen de hem toebedeelde macht? Soms wel, maar meestal niét!
En dan ligt het terrein natuurlijk open en bloot voor al wie wél verkoperkwaliteiten heeft, over een vlotte babbel beschikt, mediageil is
en de gelegenheid aangrijpt om de hele partij over te nemen.
Resultaat: in geen enkele partij die enig succes heeft weten te vergaren is er nog enig spoor van het aanvankelijk idealisme te vinden.
En dus moet ik helaas besluiten met de droevige vaststelling dat het politiek-democratisch concept van onze samenleving niet werkt!
Willy.
|
