|
Misschien ben ik een buitenbeentje.
Misschien is mijn geest veel te gevoelig.
Misschien is het verbeelding
Maar ik heb altijd een eigenaardig gevoel in gezelschap van bepaalde personen. Soms bij het eerste contact, soms ook pas na langer samenzijn. En zoals altijd, met tijd en zelfonderzoek heb ik geleerd waar het schoentje zou kunnen wringen.
Het is een gevoel dat ik moeilijk kan plaatsen. Een gevoel waarover ik nooit iets heb gelezen. Een gevoel dat waarschijnlijk nergens gecatalogeerd staat. Waar nooit onderzoek werd naar gedaan. En daarom noem ik het maar gemakshalve: het zuigeffect.
Waar het over gaat? Wel, van sommige mensen (misschien 5%?) voel ik een soort uitzuigen van mijn geest. Bij kortstondig samenzijn ondervind ik daar eigenlijk weinig last van, maar voel het toch aan. Bij langduriger contact voel ik wél langzaam maar zeker mijn batterij leeglopen! Dergelijke mensen zuigen hem leeg!
Niét echt door wat ze zeggen.
Niet echt door wat ze vragen.
Niet echt door wat ze doen.
Eerder door wat ze zijn.
Weten ze dat van zichzélf? Ik denk van niet. Tenminste, lichamelijk toch niet. Ik denk eerder dat het hun geest is, die grote tekorten heeft, en die tekorten probeert op te vullen door anderen leeg te zuigen. Dergelijke geesten zijn eigenlijk, om ze een naam te geven, geen bloedzuigers, maar geestzuigers. Het lijkt wel iets dat zich niet op het niveau van het lichaam, maar op dat van de ziel afspeelt: negetief zielscontact?
Aanvankelijk had ik daar geen erg in. Voelde me alleen soms steeds rotter worden, zonder enig verband te leggen met de personen in mijn omgeving. Tot me dingen begonnen op te vallen. Tot ik besefte dat dit rot gevoel kwam en ging met bepaalde personen. Tot ik ook begon door te krijgen dat die mensen me leegzogen. Tot ik dat gevoel ook al begon te ondervinden bij een eerste contact. Dat voelt dan aan als een regelrecht energiestroompje dat van de een naar de ander loopt in één richting: altijd van jou weg.
Voelen anderen dat ook aan? Ik zou het niet weten. Ik denk dat het een kwestie van gevoeligheid is. En ook dat sommige mensen in een soort stalen kooi leven: er komt niets in en er gaat niets uit. Ze zijn gepantserd ten opzichte van hun omgeving.
Wel, ik ben dat niét! Tenminste, niet van nature uit. Maar ik heb wél geleerd de eerste tekenen van uitzuigen te herkennen, en dan trek ik zelf mijn pantser op alvorens ik met een platte batterij kom te zitten.
Jawel hoor! Ik heb de symptomen leren ontdekken door meer op geestelijk dan op lichamelijk niveau te gaan leven. Mensen beïnvloeden elkaar. Zelfs zonder iets te zeggen. Zeker weten. Zodra iemand, gewoon op straat of waar ook, een oppervlakkig babbeltje maakt, is er al van enige psychische wisselwerking sprake. Voel ik ook al direct aan dat het gesprek zich op neutraal en oppervlakkig gebied afspeelt, of naar zuigen neigt.
Die zuigers weten het waarschijnlijk niet eens van zichzelf. Meestal betreft het mensen die weinig kunnen, weinig weten, en weinig werken. Mensen die zich laten leven. Mensen met een laag geestelijk niveau. Of mensen die doén alsof ze een grote lantaarn zijn, maar in werkelijkheid maar een klein lichtje hebben. Een lichtje dat hoogdringend de energie van anderen nodig heeft om te blijven branden.
Waarschijnlijk zijn die mensen best tevreden met zichzelf, maar is er daarboven ergens een ziel die daar niet mee akkoord kan gaan. Die ziel wil méér dan het lichaam en de hersenen presteren. En dan gaat die ziel maar zuigen bij de ziel van de personen waarmee ze in contact komen.
Van sommige mensen krijg ik dat gevoel maar na closer contact; van anderen voel ik het meteen en ga dat soort personen het liefst zo ver mogelijk uit de weg. Maak er een ruime bocht omheen. Ik loop nu eenmaal niet graag op een lege batterij. Ze moeten die van hén maar op een ander gaan bijladen.
Maar soms kun je er niet omheen. Soms zijn dergelijke mensen door omstandigheden aan je geplakt en/of heb je telaat opgemerkt dat het om zuigers gaat. Dán pas ondervind je in de loop der jaren wat een lege batterij écht betekent, en zou je er alles willen aan doen om die batterij weer opgeladen te krijgen. Geoorloofd of niet, maar een lege batterij sméékt om lading, en zodra je die vindt, op welk gebied dan ook, neem je de gelegenheid gretig aan.
Of ik in dergelijke gevallen dan hetzelfde doe als diegenen die mijn eigen batterij leegzogen? Zélf gaan zuigen bij slachtoffers? Helemaal niet! Is ook niet nodig. Ervaren dat er ook nog andere soorten mensen bestaan is al meer dan genoeg. Mensen waar je je goed bij voelt. Mensen die zuigen niet nodig vinden. Mensen die gewoon zichzelf zijn én jou als mens weten te appreciëren.
Sociaal contact, in welke vorm ook, kan heel erg prettig aanvoelen. Maar bij de verkeerde personen kan het ook heel desastreus werken. Zó desastreus dat je jezelf gewoon kwijtraakt. Dat je vaststelt dat je niet langer je eigen leven leeft. Dingen zegt en doet die je normaal niét zou doen.
Die verkeerde personen hoeven niet echt slechte personen te zijn. Verre van. Hun enig nadeel is dat ze hun batterij constant moeten vullen met die van een ander. En wee die ander!
Wie tot hiertoe heeft gevolgd en nog altijd niet weet waarover ik het heb: troost je! Ik weet het ook niet! Kan het gevoel ook moeilijk beschrijven. Gewoon het gevoel je niet goed in je vel te voelen bij bepaalde personen. Het gevoel snel te willen weglopen. Naar waar dan ook. Een klein maar helder alarmbelletje ergens in je achterhoofd.
Een gevoel dat net het omgekeerde is van je echt lekker voelen in bepaald gezelschap. Zo voelen mensen die er verder niet bij stilstaan het waarschijnlijk aan. Iets stoort hen en ze weten niet wat.
De meeste mensen benaderen anderen trouwens vooral door te kijken en te horen: hoe zien ze er uit? Wat vertellen ze? En als dit alles hen dan aanstaat, vinden ze dat ze zich wel goed moéten voelen bij die persoon, en áls ze al ergens een akelig achtergrondgevoel hebben, dan leggen ze dat gewoon het zwijgen op, of begrijpen niet waar dat nare gevoel vandaan komt. Begrijpen ook niet waar na verloop van tijd dat depressieve gevoel vandaan komt
Bij mij werkt het net andersom. Voor mij gaat het er in de eerste plaats om hoe ik me VOEL bij vreemde personen. Wat ze zeggen of hoe ze er uitzien speelt maar een heel ondergeschikte rol.
Tja
ik zal dan toch wel een buitenbeentje zijn zeker? Een vergissinkje van de natuur? Een zintuigje teveel?
In elk geval, áls mijn gevoel me niet bedriegt en als het inderdaad zo is dat sommige mensen je geestelijk leegzuigen, vind ik dat toch maar een gevaarlijk fenomeen dat je niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk kan aantasten. Want een gezond lichaam kun je maar hebben in een gezonde geest.
En dan vraag ik me af: hoeveel zieke, depressieve of lusteloze mensen hebben dit te danken aan een of meer zuigers in hun omgeving?
Stof tot nader onderzoek? Wie weet
Willy.
|
