We kennen ze wel allemaal, die trends: vandaag ben je politiek correct als je socialist bent, de juiste muziek ‘graag’(?) beluistert en het juiste merk schoenen draagt. Morgen moet dat dan weer Vlaams belang zijn, weer een ander schoenmerk en andere muziek. En zo kun je nog lange tijd doorgaan. In muziek, in kunst, in kledij… ja, zelfs in cultuur.

Wel mensen, ik voel mezelf pas trendy als ik doe wat IK vind dat ik moet doen, in kledij waarin IK me goed voel, en in het stemhokje kies voor een persoon en een ideologie waarmee IK me kan vereenzelvigen.

Trends? Larie. Volg je eigen trend en vergeet elke vorm van indoctrine.

Wie zijn trouwens die trendzetters? Hier ligt het een pak moeilijker! Want die zijn anoniem. Onzichtbaar. Geestverschijningen die eigenlijk juist niét verschijnen. Waar zitten ze? Wat doen ze met ons? Hoé doen ze dat?

Onmogelijk te achterhalen. O ja… je hebt er die wel degelijk in de schijnwerper treden: modekoningen, muzikale idolen en zo… Maar hoe een volk moet denken om ‘correct’ te denken… dié trendzetters vind je nooit. En toch zijn ze er. Zweven, als een soort collectieve geest, ergens om ons heen. Halen hun brandstof uit een aantal enkelingen met al dan niet goede ideeën… meestal minderheden… of zangers, of modeontwerpers, en kneden die brandstof om tot ze sterk genoeg is om ons aller geesten te benevelen en ons ‘in de trend’ te zetten. Of… ‘in het gareel’ te laten lopen.

Maar zelf zijn ze ongrijpbaar en ondefinieerbaar geïntegreerd in het massabewustzijn.

En dan beweert de jeugd dat ‘in het gareel lopen’ passé is! Dat zijzelf nooit in het gareel zouden willen lopen! Begrijpen niet eens dat juist zij constant in een gareel lopen: het gareel van de trends, die elke vorm van persoonlijke smaak vernietigt en daar de mode voor in de plaats geeft. Smaak speelt dan geen rol meer. Hoéft niet meer. Als je het juiste merk en kleur van kledij en schoenen draagt en je idool de juiste songsinger is, dan héb je ‘persoonlijke’ smaak! Of… juist niét?

Honderden mensen vinden honderden dingen uit, componeren honderden liedjes, maken honderden schilderijen, ontwerpen honderden modestijlen, maar de massa reageert niet.

En dan komt daar plots een snertzanger met een snertlied, gecomponeerd door een snertcomponist die gewoon een aantal noten door mekaar schudde, en floep… de massa reageert en het wordt een hit!

Hoe leuk beschrijft Hans Christian Andersen het fenomeen in ‘De nieuwe kleren van de keizer’!

De kleermaker, die een fortuin vroeg voor het ‘kostuum’, maar maandenlang had zitten niksen en helemaal geen kleren maakte, maakt de keizer én de hofhouding wijs dat het gemaakt is van een stof die enkel kan gezien worden door mensen met smaak. En wie geen smaak heeft het kostuum dus niet zal zien. Niemand durft dus te reageren om niet als ‘zonder smaak’ gedoodverfd te worden!

Was die kleermaker een trendzetter avant la lettre?

Pfff! Wat ben ik blij dat ik daar nooit ben ingelopen! Dat ik altijd luisterde naar wat MIJ een mooie melodie leek of makkelijke schoenen. Zonder me eerst af te vragen of die smaak ook wel door de massa werd gedeeld en bijgevolg ‘correct’ was.

Je zou bijna denken dat er tovenarij mee gemoeid is. Gelukkig is het trendfenomeen in de regel heel onschuldig. Er worden wel mensen schandalig rijk mee, sommige fans straatarm, maar als iemand aan dergelijke dingen zijn geld wil verkwisten moet ie dat zelf maar weten.

Erger is het als die anonieme trendzetters ook ons ideologisch denken gaan beïnvloeden! Zo was vaderlandsliefde ooit de regel. Daar vochten we voor. Daar wilden we ons bloed voor geven. Maar nu is het weer hopeloos voorbijgestreefd. De trendzetters proberen ons nu multicultureel te laten denken. Niét meer vechten voor het vaderland. Integendeel, het vaderland weggeven aan wie er baat bij heeft. De vijand inhuldigen! Hem op een  voetstuk plaatsen! Ermee meeheulen! Hoe noemde men dat ook weer in 40/45? Collaboratie toch hé? Wel, nu is collaboratie de trend en vaderlandsliefde noemt racisme.

Ooit ook maakten goede morele waarden deel uit van onze cultuur. Ook die zijn ondertussen al opgeslokt door de nieuwe trends. Moraal is verouderd. Alles moet kunnen. Alles moet mogen. Geen moraal voor je kind. Vooral ook niets verbieden aan de kroost! Verbieden is verboden! Luisteren naar wat ze verlangen en het ze geven is nu de trend. En het evangelie is vervangen door de woorden van de nieuwslezer, wát die ook maar uitkraamt.

Richten de kinderen kattenkwaad uit? Geen oorvijg, maar een diepzinnig gesprek met je kind! Dát werkt…

Zeggen de trendzetters.
Dáchten de trendzetters!

Nu zien ze ook wel het resultaat van die opvoeding, maar hebben wel al honderd en een excuses bedacht. Het ligt immers altijd aan iets anders. Aan omstandigheden van buitenaf of van binnenuit, van bovenaf of van onderen… enfin… ze kunnen alle kanten op om hun gelijk bevestigd te zien, uitgenomen de goede kant: de enige kant die echt helpt: ‘Wie niet horen wil moet voelen’. Dát begrijpt een ‘moeilijk’ kind. Al de rest is larie. Het ene oor in, het andere uit.

De meeste ‘kinderen van twintig’ die ik ken zijn nog niet eens in staat een diepzinnig gesprek te voeren en zullen het, juist dóór dat soort opvoeding, ook nooit worden. Hoe wil je dan dat een kind van zes zoiets wél begrijpt?

Mensen die dergelijke nonsens verkondigen weten echt niet wat moeilijke kinderen zijn. Hebben waarschijnlijk zélf geen kinderen, of hebben het geluk er heel gemakkelijke te hebben. Denken dan dat ze dit aan zichzelf te danken hebben. Aan de ‘goede’ opvoeding die ze gaven. Mis! Ze hebben alleen maar geluk gehad.

Ik moet ook eerlijk bekennen: ik heb zelden een tik gehad van mijn vader. Maar het was verdorie ook niet nodig! Ik dopte van jongsaf zelf mijn boontjes en zag heus ook wel in als ik een brug te ver dreigde te gaan.

En toch was mijn vader echt wel een strenge! Liet niémand met zijn voeten spelen! Reden te meer voor mij om hem niet al te veel voor de voeten te lopen. Ik had heel vroeg door wat kon en wat niet kon, en als ik iets wat niét kon wél wilde doen, dan ging ik daar eerst een halve dag zitten over nadenken. Over hoé het aan boord te leggen dat hij het niet aan de weet kwam. Pas dán ‘sloeg ik mijn slag’.

Trendzetters… ach, waren dat maar grijpbare personen! Maar het zijn geesten! Geesten die ergens bij een aantal idioten een vonkje weten te laten overslaan. En als er maar genoeg idioten te vinden zijn, zetten die het virus wel over naar minder idiote mensen en voor je het weet is heel de wereld besmet!

Willy.