Ik heb een wanhoopskreet uitgestoten van het soort dat door merg en been moest gaan,en dat heeft het ook gedaan.Want op slag vloog een tussendeur open en stond er een jonge boerin op klompen en in blauwe schort voor mijn onthutste wezen.Liefst was ik haar om de jeugdige hals gevallen doch het moment was niet opportuun! Is die losgeraakt vroeg zij argeloos.Ik denk het wel riep ik terug en hou hem vast tot ik ginds ver terug in de wagen ben a.u.b. Daarop plofte zij haar beide handen in het nekvel van de " brave " beest en bleef zo hangen tot we opgelucht konden vertrekken. Tjip scheen van al deze tribulaties niet onder de indruk te zijn.Waardig en flink zat ze vooraan naast mij,misschien wel een beetje na te genieten! Toen ze naar mij opkeek met haar trouwe ,mooie ,bruine ogen,las ik zoiets van,waarom al die drukte,alles komt toch voor mekaar! Ja,'t is waar,de dieren zijn veel redelijker dan de mensen
Wij naderden het voorhof.Geen mens.Was iedereen dan zo bang van die grote hitte? Nooit voordien gevoelde ik mij zo verlaten en aan mijn lot overgelaten. Toen zag in een halfopen staldeur die ik durfde op te duwen,me er goed van bewust,dat ik een kleine huisvredebreuk pleegde uit pure wanhoop. Wie nog voor ons binnen liep van onze gevreesde St.Bernard,die er zich kennelijk goed thuis wist. Doodmoe en teneinde raad zette ik mijn Tjipke op de grond om hem evensnel weer op te nemen wilde ik haar niet laten verpletteren! Tjip bleef opvallend rustig,ze was,me dunkt een tikje gecharmeerd!Misschien was dit wel één van haar grootste successen! Volkomen wanhopig heb ik dan mijn allerlaatste troef uitgespeeld,niet wetende wat hij ging opleveren Wordt vervolgd
Want,dat we van het ongenadige beest niet meer afkwamen zonder hulp van derden stond voor mij als een paal boven water! Dus moest ik aan de boerderij geraken.Maar hoe en langs waar? Een héél lange blinde muur scheen de aanloop te zullen zijn naar een hopelijk bewoonde hoeve. Met mijn Tjipke(6kg.)in de armen gekneld en het hijgende ,kwijlende dier tegen mij aangedrukt naderde ik stilaan,al strompelende,een eerste deur,die ontoegankelijk bleek dan maar schoorvoetend naar een tweede.Hoe ik ter plaatse geen hart-of zenuwtoeval heb gekregen is mij tot nogtoe steeds een raadsel........ M'n hart klopte woest tot in mijn keel,m'n knieën knikten bijna hoorbaar,m'n armen werden voos. Was hier dan toch niemand?ik zag geen uitkomst in deze snikhete verlatenheid. Waar en hoe gaat dit nu ophouden? Wordt vervolgd
Met één poot " smeet" hij mijn Tjipke op de aardeweg.Blijkbaar wou hij hier een uitgebreide hondenknuffel mee beginnen. Omdat ik het verschil van dimensies fel ongelijk vond nam ik haastig mijn viervoetertje in de armen.Maar ....nu begon voor mij een ware martelgang.Het logge beest sprong onafgebroken de hoogte in naar Tjip.Bij iedere sprong stak hij kop en hals boven ons uit.Hij beet in Tjip's pelsje,zo vurig,dat de zwarte vlokken omhoog vlogen en kwijlde terwijl lustig in het rond.Hij perste zich tegen ons aan,mij daarbij haast omver werpend.Met grote moeite kon ik mij overeind houden.Mijn neus stak ,bij pozen midden in de harige borst van de Alpinistenredder. Alle mensen,zo dacht ik,hoe komen we hier nog ongedeerd onderuit? Wordt vervolgd
Een hele hete late zomernamiddag.Mijn dagtaak zat erop.We waren nu aan een wandeling toe,mijn trouwe Tjip en ik we moesten;onze pootjes eens uitstrekken! We reden nog een eindje verder en stopte nabij een veldweg-steenweg.In de verte 'n oud omvangrijk boerderijcomplex.Alles doodrustig,geen leven te bespeuren.Geen mens. Was dit wel een bewoonde streek? Toch was het heerlijk die sfeer van kalmte en rust.We naderde een malse groene weide met het beginnende boerderijgebouw. Plots schoot met grote sprongen van onder een laag gebouwtje (hok)een immens grote St.bernardshond.Ik dacht:we zitte veilig wegens de stevige omheining.Dat kon ik evenvlug vergeten,want er zat een grote opening middenin de draad,waardoor het logge beest op ons kwam afstormen Ik verstijfde.volkomen! Wordt vervolgd
Waarom heb ik nu zo'n mooi gebit gekregen als ik het niet eens lekker in dat malse mensenvlees mag zetten? En dan die wandelinskens met dat ding rond mijn hals vind ik ook knotsgek,vervelend en zelfs potsierlijk. Maar ik hou ze netjes voor de gek hoor! Ik doe beslist mee aan die acties van zitten, liggen, en staan. En 't zal nog wat duren alvorens ze mij slaafs zullen dwingen wanneer en hoeveel keren ik per dag mag gaan!. Nee,nee mij niet gezien......Is me dat een hondenleven!! einde Volgt nu " Rustig kuieren,dacht ik"
