Het is vandaag een illusie te hopen op droog weer en de kans op tijd voor verfwerk buiten. Dus zit ik achter mijn computer en schrijf wat voor me uit. Sinds gisterenavond ging het trouwens niet al te best meer. Mijn hersenen dirigeren mijn lichaam niet meer ad rem. Ik mors met de siliconen, vergeet een potje houtlijm goed te sluiten, laat natte verfborstels vallen in het zand, mistrap me op het laddertje, als er iets mis kan gaan gaat het mis Geen twintig meer! crasht het dan door mijn hoofd. Ben ik er nu al aan toe om zulke dagelijkse karweien uit te geven? Alweer een confrontatie die me ongemakkelijk in de buik valt. Angst en boosheid om de ouderdom die aankomt en waarvan ik me afvraag hoe ik die zal dragen. Ik weer me. Ik wil niet. Ik heb nog zoveel dat me te doen staat. Zal ik nu al mijn werk afbouwen? Of net niet toegeven aan het verzoek van die oude vriend die ongevraagd op visite komt.
Nog altijd is hij er die oude merel
die jaren geleden arriveerde in mijn tuin
De jonge vogel herkende ik uit de duizend
aan zijn doffe flanken met de sprietige witte veren
Hij nestelde zich jaar na jaar
in de haag aan het terras
De jonge durfal werd een vaste waarde
uren kon hij me plezieren met zijn gekke luchtdansen
Geboeid volgde ik zijn speelse capriolen over het gazon
De zomer en de vakantie geven me tijd om te klussen. Het lokt me naar buiten naar praktisch constructief bezig zijn met mijn huis-, tuin-en verfwerkjes. De geest luchten en niet aan schrijven, werk en piekeren denken. Even heel praktisch bezig zijn het heelt! De verfflo...
Ik heb 'het stokje' doorgekregen van Michelly, met de vraag even op 'papier' te zetten wat ik nog zou willen doen vóór ik het tijdelijke met het eeuwige ruil. Wat een vraag! Ik voel me een beetje gepushed om hierop te antwoorden terwijl ik lig te peinzen wat dat wel zou kunnen zijn. Ik heb geen materiële ambities. Ik moet niet noodzakelijk de halve wereld rondgereisd hebben om me gelukkig te voelen. Ik wil niet perse iets groots doen... Gewoon de essentie kunnen overhouden tot het einde. Gezond blijven, een dak boven mijn hoofd, gezonde lucht en eten en drinken, een beetje groen... Dat mijn zoon gezond blijft en gelukkig wordt... Maar dat zijn wensen geen dingen die ik wil doen. Wat wil ik nog doen? Toch een poging... niet noodzakelijk in volgorde van belangrijkheid: - Mijn huidig werk in tevredenheid afsluiten. - Mijn liefde mogen geven aan iemand die ook van mij houdt en waarbij ik liefdevol mag thuis komen zodat we niet eenzaam hoeven te sterven. - Nog één keer een relatief hoge berg beklimmen om het panorama van besneeuwde bergtoppen, zoals dat ergens ver weg in mijn herinnering zit, nog eens aan den lijve te ondervinden. - Mijn ultieme gedicht schrijven... dat waarvan ik denk ok, dat was meer dan goed nu hoeft er niet meer 'gezocht' te worden. - Een groot feest (of verschillende kleintjes) geven om al de mensen die me nauw aan het hart liggen eens samen te krijgen... - Eens helemaal alleen, voor onbeperkte tijd (tot ik het niet meer kan houden en toch een onbedaarlijke zin heb om terug te komen) in retraite gaan met een stapel boeken, mijn pc, mijn vulpen en schrijfpapier in een gezellig huisje aan het water in de natuur om het kluizenaarschap tot op het bot te beleven en dan te voelen wat het met me doet en wat dat eventueel aan schrijfsels oplevert....
Oeps, misschien is er toch méér dat ik wil dan ik zelf dacht!
