De affaire MM is nog niet van de baan. We kunnen dus nog even doorgaan, al is het niet de bedoeling om dat tot vervelens toe te doen.
In het jongste DS Weekblad zijn de gasten voor de zomernachtsessie in Villa Hellebosch (zowat het beste dat De Standaard in de komkommertijd brengt) Mieke Van Hecke en Etienne Vermeersch. Uiteraard komt de affaire MM ter sprake. Vermeersch kan niet geloven dat MM spijt heeft van haar wandaden, wat volgens haar advocaat en de strafuitvoeringsrechtbank wel het geval is. Voor hem had ze het anders moeten aanpakken. Bij de eerste mogelijkheid van vervroegde invrijheidstelling had ze een brief moeten schrijven naar de familie van de slachtoffers waarin ze haar spijt betuigt en meedeelt dat ze nog vrijwillig in de cel zou blijven omdat ze beseft dat het nog te vroeg is voor de vrijheid. Had ze dat gedaan en had ze dan bij twee derde van haar straf vrij willen komen, dan zou Vermeersch hoogstpersoonlijk vader Marchal zijn gaan overtuigen. Dat is nobel van de man, maar ik vrees ook naïef. Als er een ding duidelijk is de laatste tijd dan is het wel dat de families van de slachtoffers van Dutroux het liefst zouden hebben dat MM van deze aardbodem verdwijnt. En ik kan dat ook volkomen begrijpen: de slachtoffers van Dutroux en co zijn ook van deze aardbodem verdwenen. Hun lot is onherroepelijk. Juist daarom moet men oppassen met de wijze waarop men nabestaanden van slachtoffers bij het vervroegd vrijlaten van een of meer daders betrekt. Wraakgevoelens mogen geen rol spelen bij de beslissing tot vervroegde vrijlating, maar het is zeer menselijk dat je die koestert als je kind vermoord werd.
Nee, het moedige pleidooi van Mieke Van Hecke voor mededogen is me liever. Een wereld zonder enig mededogen met de zwakheden van de mens is niet leefbaar.

Duizenden tegen Martin, kopt vandaag De Standaard. Zo'n 5000, dat is inderdaad duizenden, in het meervoud. Een hele pagina besteedt dat blad aan een verslag over dat gebeuren waarbij de betogers - o grote verdienste - de hitte trotseerden op een van de warmste dagen van het jaar. Geen enkele kritische noot valt er in het hele verslag te bespeuren, of het zou de vraag moeten zijn of er in dit land echt niets veranderd is sinds de tijd van Dutroux. Kleine dingen, aldus Jean-Denis Lejeune, maar justitie functioneert nog steeds niet naar behoren. Verder weet de man ook te vertellen dat de manifestatie niet alleen betrekking heeft op de slachtoffers van Dutroux en co, maar dat het om alle ouders en kinderen gaat. Kijk es aan. Maar het scanderen van 30 jaar is 30 jaar verwees toch wel naar een zeer concreet persoon. In een democratie moeten manifestaties en betogingen uiteraard kunnen, ook als ze eventueel niet gevolgd worden door een onderhoud met deze of gene minister. Maar wat mij gevaarlijk lijkt is een rechtspleging en een strafuitvoering à la tête du client. De leider van Sharia4Belgium die ridicule onzin uitkraamt en oproept tot geweld moet niet anders aangepakt worden dan een oproerkraaier uit eender welke andere extremistische groep. En de wet kan niet anders zijn voor Michelle Martin, hoe afschuwelijk haar misdaden ook mogen geweest zijn, dan voor eender welke andere medeplichtige aan moord. Duizenden mensen die op straat komen, in casu zo'n 5000, legitimeren niet dat de beslissing van de strafuitvoeringsrechtbank van Bergen teruggedraaid zou worden, en nog minder dat het klooster van de arme klaren in Malonne blijkbaar permanent politiebewaking nodig heeft.
De Standaard vertelt ook niets over de achtergrond van de betogers die zondag in Brussel achter onder anderen Marchal en Lejeune aanliepen. Een senator van het Vlaams Belang mag wel zonder meer in de steeds meer naar populisme overhellende krant laten horen dat er geen andere politici aanwezig zijn omdat ze immers allemaal boter op het hoofd hebben. Zou dat niet meer dan kort door de bocht zijn?

Daar is ie dus weer, de voormalige bisschop van Brugge Roger Vangheluwe. Althans er loopt een nieuw onderzoek nadat iemand klacht tegen hem heeft ingediend met de bewering dat hij jaren geleden door Vangheluwe is aangerand. Nog voor een onderzoeksrechter goed en wel met zijn werk is begonnen, worden er al hele krantenpagina's aan deze  nieuwe zaak gewijd. Zo gaat dat in onze spektakel- en sensatiemaatschappij. Advocaten beschouwen de media steeds meer als een verlengstuk, of als het 'voorgeborchte' van de rechtszaal. Via allerhande verklaringen in de media bereiden ze al heel snel en handig de verdediging van hun cliënt voor. Gisteren liet ook de advocaat van Vangheluwe, meester Joris Van Cauter, van zich horen. Tegen zijn zin, beweerde hij, maar de manier waarop zijn cliënt publiek aan de schandpaal wordt genageld loopt de spuigaten uit, dus was er geen andere weg meer dan ook in de media zijn stem te verheffen. Aldus geschiedde, en het moet gezegd: er steekt heel veel waarheid in zijn betoog. Een leuke bijkomstigheid voor de advocaat is ongetwijfeld dat zijn naam breed in vele media komt, wat de bloei van zijn kantoor zeker zal bevorderen, zoals dat ook het geval is voor zijn confraters. En natuurlijk vallen er vandaag, een nieuwe dag en een nieuwe krant, reacties op de reactie te lezen, van bijvoorbeeld advocaat Walter Van Steenbrugge, de advocaat van het 'nieuwe' slachtoffer, maar ook van de in dit soort zaken onvermijdelijke Renaat Landuyt, scherpslijper bij uitstek. De boodschap van de SP.A-politicus: meester Van Cauter, dien een klacht in voor laster en eerroof als alles wat over uw cliënt wordt beweerd onwaar is. Veel nuttiger dan een opiniebijdrage te schrijven! En misschien denkt rooie Renaat wel: laat opiniebijdragen maar aan mij over, ik weet beter dan wie ook waar het om gaat. Eigenlijk is Renaat best in zijn nopjes want de nieuwe klacht tegen Roger Vangheluwe heeft het debat weer doen opleven over seksueel misbruik van minderjarigen, de verjaring van zulke feiten en het vermoeden van onschuld, schrijft hij. Het is waar: het was al enige tijd stil rond de gewezen bisschop van Brugge. Ik vermoed dat Renaat daar last van had. En o ja, Renaat is ook advocaat.

Vandaag zou er dus in de Franse katholieke kerken gebeden worden tegen het feit dat homoseksuele koppels binnenkort voor de wet kunnen trouwen. Dat bidden zal wel niks veranderen aan de plannen van François Hollande en zijn regering. Gelukkig maar. Het moet niet meevallen om God te zijn. Gelovige homo's bidden voor het welslagen van hun huwelijk en hun verdere leven, medegelovigen bidden tegen dat huwelijk van al of niet gelovige homoseksuelen. Het is niet christelijk om iemand af te wijzen wegens zijn seksuele voorkeuren, zegt een lesbienne in De Standaard van gisteren. En dat is de spijker op de kop. Het is wellicht niet christelijk om wie dan ook af te wijzen.
Het is de vraag of er geen zaken zijn waarvoor dringender gebeden zou moeten worden. Voor de slachtoffers van de vele pedofiele priesters bijvoorbeeld. Er lijken wel minder gevallen te zijn in de zuiderse landen, maar het misbruik van kinderen en tieners is een probleem dat de hele kerk en haar geloofwaardigheid aangaat. Momenteel kan de kerk niet doen alsof dat fenomeen al van de baan is. Bescheidenheid en een wat minder grote neiging om te (ver)oordelen zou haar sieren.

La Belgique sous choc. Die kop las ik op een reclamebord voor Paris Match en dat slaat uiteraard op de mogelijke vrijlating van Michelle Martin. Zou het waar zijn, ons land sous choc? Die indruk heb ik niet meteen, maar goed. Jean Lambrecks is met het sturen van een deurwaarder naar de clarissen van een wat kale reis thuisgekomen. Veel verborgen schatten lagen er niet op de zolder van het klooster. Maar de man wijkt niet. Hij schrijft nu brieven naar aartsbisschop Léonard en laat niet na om via de media te laten horen wat de gemijterde antwoordt. Lambrecks voorziet de reactie van kerkelijke zijde ook graag van zijn commentaar. Met zo'n kluif zijn de media heel gelukkig. Gefundenes Fressen.
De aartsbisschop zal ongetwijfeld rekening gehouden hebben met de mogelijkheid dat zijn brief in de openbaarheid zou gebracht worden. Maar is het verstandig om in die onverkwikkelijke zaak zijn stem te laten horen? De kerk is momenteel slecht geplaatst om zich uit te spreken over zaken van kindermisbruik. Hoogleraar Rik Torfs wees daar vorig weekend in De Standaard al op. En passant stelde hij ook dat de moedige houding van de clarissen klopt omdat ze vertrekt vanuit een evangelische overtuiging. Zo is dat ook nog eens een keer, maar dat wordt uiteraard door velen niet begrepen. Een evangelische overtuiging, is dat niet iets van lang geleden? En vooral iets voor wereldvreemde, naïeve zielen?

De mogelijke vrijlating van Michelle Martin en haar opvang bij de clarissen van Malonne: het gaat om een ernstige zaak zou je denken. Toch krijgt het hele gebeuren zo langzamerhand een soapgehalte. Het is en het blijft zo: als je kind vermoord wordt, in welke omstandigheden dan ook, wordt je een onherstelbaar onrecht aangedaan. Dat je dan verlangt dat de moordenaar een echt levenslange straf krijgt, waarbij hij/zij als het ware van deze aardbodem verdwijnt, is zeer menselijk. Oog om oog, tand om tand, zeker in zo'n geval. Ik zou niet anders denken en handelen. Maar anderzijds is de wet de wet - dura lex, sed lex - en die moet voor iedereen gelijk zijn. Een wetgeving à la tête du client, ik moet er niet aan denken. Een wetgeving die op straat gemaakt wordt, een strafuitvoering die meebepaald wordt door mensen met (al of niet terechte) wraakgevoelens, daar past een redelijk denkend mens voor.
Dat de ouders Marchal met de nonnen van Malonne gaan praten, prima. Maar is het nodig dat meteen na afloop van het onderhoud de inhoud ervan al aan de media doorgegeven wordt?  Met alle spraakverwarring vandien overigens, waarbij men veel vragen kan stellen, zowel over de bedoelingen van de ouders Marchal als over de werking van de media.
Vader Lambrecks stuurt een deurwaarder naar Malonne om wat oude meubelen op te sporen. Hij beseft dat die dingen wellicht geen waarde hebben, maar het gaat om het principe, zegt hij zelf. Je vraagt je toch af of mensen die inderdaad levenslang hebben door het verlies van een kind toch niet enigszins voor al te drieste reacties behoed moeten worden.

Melk drinken is heel ongezond. Een vette kop over twee pagina’s uitgesmeerd in De Standaard van het weekend. Als je dat bij je ontbijt leest, kun je je behoorlijk in je kop melk verslikken. Ik drink al mijn hele leven regelmatig een kop melk. In mijn kinderjaren dronk ik vaak melk warm uit de uier wanneer aan het einde van de dag mijn grootmoeder de koeien molk. Het is een uitermate ‘dierbare’ en heerlijke herinnering. En nu komt daar in een interview ene dokter Kris Verburgh mijn melk vergallen met zijn stellige mededeling dat ik al levenslang iets heel ongezonds doe want melk veroorzaakt de vreselijkste ziektes. Hij heeft een boek geschreven over voeding dat een ware bestseller is. Al meer dan 60.000 exemplaren over de toonbank, weet de krant, en dat is inderdaad niet min. Verburgh is een nog jonge arts, amper 26 jaar. De leeftijd waarop je heel veel zekerheden hebt, maar zijn zekerheden zal hij niet uit zijn ervaring halen. Die moet hij nog opbouwen. Nee, hij heeft zich gebaseerd op topexperts en op de publicaties in de toptijdschriften. Dat is uiteraard top, maar waarom zijn die topinzichten dan zo weinig bekend? Waarom moesten we op het boek van dokter Verburgh wachten om te vernemen dat melk zo ongezond is? Poepsimpel, de melklobby spendeert miljarden euro aan reclame en Walter Willet, hoogleraar in Harvard en een wereldautoriteit inzake onderzoek naar wat melk met een mens doet, is een arme drommel. Van de melk naar de landbouw is een kleine stap. Ook met onze landbouwpolitiek zit het mis. Die sector wordt volledig verkeerd gesubsidieerd, zegt Verburgh, maar ook hier is het weer hetzelfde liedje: de landbouwlobby is zeer sterk. En al verkoopt het boek van de dokter bijzonder goed, met de opbrengst zal hij wellicht ook niet opgewassen zijn tegen de melk- of de landbouwlobby, laat staan tegen beide tegelijkertijd.