Korte Historiek. Terwijl het monasterium nog in volle afwerking was op basis van een door de bevoegde Vlaamse minister (tweede) verleende bouwvergunning werd deze vergunning vernietigd door de Raad van State. Sedertdien wordt nu al jaren gewerkt aan een oplossing met oog voor leefbaarheid van het monasterium. Ondertussen is - zoals reeds eerder aangehaald- de wetgeving ook veranderd en is men vandaag verplicht tot het opmaken van een plan-MER (Milieu-Effecten-Rapport). In overleg met de bevoegde Vlaamse diensten, is de te volgen procedure nu lopende. De kennisgevingsnota (de eerste stap naar een plan-MER) lag ter inzage van 11 februari tot en met 10 maart 2013. Rekening houdend met de adviezen die de administraties en diensten uitbrachten, evenals met een aantal inspraakreacties zal nu verder gewerkt worden aan het plan-MER. Het is pas nadat het plan-MER klaar is dat het Departement Ruimte Vlaanderen kan overgaan tot het opmaken van een Gewestelijk Ruimtelijk Uitvoeringsplan (GRUP).Dit neemt blijkbaar veel tijd in beslag… Met deze korte historiek is het niet de bedoeling een gedetailleerd technisch, noch chronologisch overzicht te geven,… maar in het licht van wat enkele weken via bepaalde media werd verspreid, hierbij toch enkele verduidelijkingen: er is nooit één steen boven elkaar gezet zonder geldige bouwvergunning; de bestaande toestand zowel qua bezetting als oppervlakte is veel kleiner dan aanvankelijk eerst voorzien; de aangehaalde uitbreiding -zoals vermeld in de kennisgevingsnota (familiehuis, natuurbegraafplaats, enkele kluizen bij)- is geenszins een vergroting van het terrein, maar enkel en alleen voorzieningen die voor hun kloosterleven volgens de Kartuizertraditie noodzakelijk zijn, en binnen de huidige grenzen van het monasterium; het voorstel of de idee om de zusters te laten verhuizen naar het Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning “Molenberg”, gelegen te Lanaken en eigendom van de Vlaamse Overheid, is echt geen oplossing, hoe goed bedoeld het ook moge zijn. Deze site en het gebouw voldoen totaal niet aan de vereisten van een monasterium naar Kartuizermodel( zie artikel hierna + bijlage 2). Daarenboven ligt het nog pal aan een drukke verkeersweg waardoor de noodzakelijke stilte alsook het karakter van eenzaamheid en teruggetrokkenheid totaal niet kunnen gegarandeerd worden. Wij hopen uit de grond van ons hart dat het dossier tot een goed einde zal worden gebracht en dat - in deze tijd - ook in Vlaanderen een leefbaar monasterium van gebed en stilte kan blijven bestaan. Daarbij vooral indachtig dat dit monasterium de enige voortzetting is van een Kartuizertraditie in Vlaanderen en Nederland, eens zo talrijk en pertinent aanwezig in onze streken. Daarom roepen wij u op om samen te bidden met de monialen en met ons.