God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
2 Lucht en leegte, zegt Prediker, lucht en leegte, alles is leegte. 3 Welk voordeel heeft de mens van alles wat hij heeft verworven, al zijn moeizaam gezwoeg onder de zon? 4 Generaties gaan, generaties komen, maar de aarde blijft altijd bestaan. 5 De zon komt op, de zon gaat onder, en altijd snelt ze naar de plaats waar ze weer op zal gaan. 6 De wind waait naar het zuiden, dan draait hij naar het noorden. Hij draait en waait en draait, en al draaiend waait de wind weer terug. 7 Alle rivieren stromen naar de zee, toch raakt de zee niet vol. De rivieren keren om, ze gaan weer naar de plaats vanwaar ze komen, en beginnen weer opnieuw te stromen. 8 Alles is vermoeiend, zozeer dat er geen woorden voor te vinden zijn. De ogen van een mens kijken, en vinden geen rust, zijn oren horen, en ze blijven horen. 9 Wat er was, zal er altijd weer zijn, wat er is gedaan, zal altijd weer worden gedaan. Er is niets nieuws onder de zon. 10 Wanneer men van iets zegt: Kijk, iets nieuws, dan is het altijd iets dat er sinds langvervlogen tijden is geweest. 11 De vroegere generaties zijn vergeten, en ook de komende zullen weer worden vergeten.
"Neen, ik geloof niet in God. Ik geloof eerder in ... een soort kracht".
"Dat heb ik eerder gehoord. Die kracht is blijkbaar meer geaccepteerd. Grappig hoe moeilijk mensen het vinden om er een naam aan te geven. Maar het woord God is natuurlijk enorm belast. En waar voert die kracht ons volgens jou heen?"
" Jij gelooft dus in een willoze kracht?"
" Ook dat niet. Ik noem het alleen een kracht en in hoeverre die door een wil wordt gestuurd of niet, is een open vraag".
"Maar een willoze kracht, dat is nogal ontmoedigend?"
"Probeer je misschien op een stuntelige manier VOOR JE GELOOF UIT TE KOMEN?"
Sint-Jozef, de man die in de kerststal soms helemaal achteraan staat, in de schaduw of soms niet eens te bekennen. En toch zijn vele parochies en scholen, organisatie e.a. aan hem toegewijd. Velen onder ons kregen zelfs zijn naam bij het doopsel. Misschien is het dan ook goed zo kort na het kerstfeest eens wat uitgebreider stil te staan bij de figuur van de heilige Jozef. Daarom vind je hieronder de interessante bijdrage.
Aan allen die de heilige Jozef liefhebben, verheugt het ons de uitgave te melden bij onze "Editions Traditions Monastiques" van een aantrekkelijk boek in het Nederlands, dat geheel aan Hem gewijd is : authentieke verhalen, teksten door Heiligen geschreven om zijn deugden en zijn diepe verbondenheid met God weer te geven, gebeden die u zullen helpen in al uw noden en veel gegevens, waardoor u nog beter al de wonderen zult gaan waarderen, die de Goddelijke genade tot stand heeft gebracht in de Bruidegom van Onze-Lieve-Vrouw. "Moge dit boek velen helpen als een waarachtig christen te leven en moge Sint-Jozef daarbij hen tot voorspraak zijn bij onze Heer ". (Mgr. J. ter Schure) "Ik nam toen de roemrijke Sint-Jozef als voorspreker en beschermheilige en beval mij met nadruk bij Hem aan. Zijn bijstand heeft mij meer goeds gegeven, dan ik Hem gevraagd had. Ik herinner mij niet Hem ooit iets verzocht te hebben zonder te zijn verhoord. Het is iets wonderbaars, al die uitmuntende genaden, waarmee God Hem heeft begunstigd... De andere Heiligen schijnen van God de macht gekregen te hebben om in speciale noden te helpen, maar deze roemrijke Heilige staat ons bij in alle noden! Ik weet het bij ondervinding." (H. Theresia van Avila)
Mooi om op deze dag dan ook het Feest van de Heilige Familie te vieren!
Christmas is at hand. All of us are busy preparing Cribs, Cleaning & Decorating House, purchasing gifts............. Let us not forget that this Christ is to be born in our hearts first and then elsewhere, emanating in and through you and me. May this Xmas be an expression of god being born in us rather than god en-fleshed in plaster of paris in the Cribs of pomp and show. A blessed Christmas and New Year! With Love and Prayers
Liefde, échte liefde kan niet anders dan dat ze gebouwd is op GELOOF. Het soort geloof dat een gelovige aan zijn Schepper betoont, het soort geloof dat profeten ons vragen aan onze God te betonen in deze Kersttijd.
Want in den beginne was het Woord.We hadden enkel maar dit woord waarop we moesten vertrouwen, en dat deden we ... uit LIEFDE.
Advent is een woord in beweging. Lettrlijk betekent het 'komst'. Die komst zet ons in beweging. Ik zet de eerste stap en wij stappen verder naar elkaar toe. "Als je leeft, dan stap je." Leven is blijven stappen. leven is doorgaan. leven is niep opgeven. Ook al is het donker en ijskoud. ook al sta je moederziel alleen. Leven is HOPEN. Hopen is niet: het einddoel zien. Hopen is wel: doorgaan op de weg die het leven voor je koos. Als je weet dat iemand naar je toestapt, lukt het misschien om zelf op te staan en de eerste stap te zetten. Eindelijk, die eerste stap: je eerste sollicitatiebrief na maanden wanhoop. Eindelijk naar de arts durven te gaan, met een heel bang hart voor de diagnose, die je vermoedt. Eindelijk de ontwenningskuur. Eindelijk naar het ocmw voor schuldbemiddeling. Eindelijk durven toe te geven:"Ik kan het niet meer alleen aan, de berg is te hoog." Na zo veel jaar, eindelijk weer een onzevader bidden.
Advent is luisteren naar een Stem die zegt:"Als je leeft, dan stap je. Ik ben al onderweg. En jij? Die stem echt laten klinken , tot je ze echt hoort, en kracht vindt om die eerste stap te zetten.
Kardinaal Danneels gaf ons in zijn preek volgende antwoorden mee:
Eén: als men je iets vraagt, zeg dan ja. Twee: loop niet weg als het moeilijk wordt. Drie: laat je geloof ook (goede) werken (doen). Vier: zeg nooit dat het niet mogelijk is. Vijf: weet dat God de bron is van al het goede en zwijg God niet dood.
"Gods liefde roept ons op om uit te stijgen boven alles wat begrensd en tijdelijk is; zij geeft ons moed om verder te werken, op zoek naar het goede voor allen, ook als dat niet onmiddellijk te verwezenlijken is, ook als dat wat wij kunnen verwezenlijken (...) altijd minder is dan datgene waarnaar wij streven. God geeft ons de kracht om te strijden en uit liefde voor het algemeen welzijn te lijden, omdat Hij voor ons Alles is, onze grootste Hoop. De ontmwikkeling heeft behoefte aan Christenen die de armen opheffen naar God in het gebaar van gebed, Christenen die gedragen worden door het bewustzijn dat de van waarheid vervulde liefde, caritas in veritate, waarvan de echte ontwikkeling uitgaat, niet ons werk is maar ons geschonken wordt."
Uit de encycliek "CARITAS IN VERITATE" van Benedictus XVI.
We staan nog heel ver af van de verdraagzaamheid tussen mensen die de Islam beleiden en christenen. Tot deze trieste vaststelling kwam ik toen ik in een gesprek met een Pakistaanse jongeling (ja, mijn contacten zijn nogal universeel) vertelde dat er nogal wat te doen is rond het slachten van het schaap. Prompt kreeg ik volgende in mijn bus:
'We dunt care abt what people feel abt our customs. Infact we hate ur belief that Jesus is the son of Allah.' Vrij vertaald: 'Het kan ons niet schelen van wat mensen denken van onze gebruiken. Het is zelfs zo dat we uw geloof, dat Jezus de zoon van Gos is, haten!.'
Ik denk dat ik daar niets meer hoef aan toe te voegen ... Woorden van een jonge man dan nog! Hoe reageren we daarop?
'Heer vergeef het hem, want hij weet niet wat hij doet' ....misschien?!
De orthodoxe joden houden zich aan verschrikkelijk veel regels en aanbevelingen. Hoe en wanneer je mag wat eten en drinken: overal bestaan er regels voor. Daardoor ervaren ze de hele dag een band met God, zijn ze hem voortdurend aan het aanbidden. GOD IS PERMANENT AANWEZIG. De regels zijn dus meer dan een beperking. Ze geven ook een betekenis.
Om God dagelijks te ervaren kunnen we misschien alvast proberen te bidden voor en na het eten, tussendoor een dankgebedje zeggen voor wat ons overkomt tijdens het werk ... Laat Hem binnen, zeker in deze tijd van verwachting, een tijd van voortdurende aanbiding via MARIA ...
Toen ik een foto ontving van een Indische vriend die tot priester werd gewijd, bemerkte ik naast de wonderlijke klederpracht die hij droeg dat hij er wel op blote voeten stond. Ik stuurde hem een mailtje met de vraag naar het waarom. Prompt kwam het antwoord:
In our tradition, we do not wear sandals in the church as it desecrates the Lords House.
that is why you do not find any sandals on my feet.
En wij die zelfs te lui geworden zijn om maar heel even recht te staan bij de consecratie tijdens de Eucharistie.
Later dacht ik aan de woorden die Mozes hoorde bij het brandend braambos:
5 Hartelijke woorden maken veel vrienden, wie goede dingen zegt krijgt een hoffelijk antwoord. 6 Laat velen vriendschappelijk met je omgaan, maar laat slechts één op de duizend je raadgever zijn. 7 Als je iemand tot vriend wilt maken, stel hem dan eerst op de proef, vertrouw hem niet te snel. 8 Sommige vrienden zijn enkel je vriend in goede tijden, in slechte tijden zie je ze niet. 9 Er zijn vrienden die opeens je vijand worden en jullie ruzie tot je schande verder vertellen. 10 Er zijn vrienden die met je aan tafel zitten, maar in slechte tijden zie je ze niet. 11 Als het je goed gaat lopen ze achter je aan en gaan ze gemoedelijk met je slaven om; 12 maar als het je slecht gaat, keren ze zich tegen je en laten ze je in de steek. 13 Ga je vijanden uit de weg en houd je vrienden in de gaten. 14 Een trouwe vriend is een veilige schuilplaats, wie er een gevonden heeft, heeft een schat gevonden. 15 Een trouwe vriend is onbetaalbaar, tegen zijn waarde weegt niets op. 16 Een trouwe vriend is een krachtig medicijn, wie ontzag heeft voor de Heer vindt zon vriend. 17 Wie ontzag heeft voor de Heer zoekt de juiste vrienden uit; zoals hijzelf is, zo zijn zijn vrienden.
Op een dag was ik vroeg in de morgen wakker om de zonsopgang te bekijken. Ah, het beeldschone van Gods schepping is met geen pen te beschrijven. Terwijl ik naar de zonsopgang keek, loofde ik God voor Zijn Prachtige Werk. Toen begon God mij vragen te stellen.
Hij stelde me de vraag: "Houd je van Mij?" Ik antwoordde: "Natuurlijk houd ik van U? U bent mijn God, mijn Vader en mijn Verlosser" Toen vroeg Hij: "Als je lichamelijk gehandicapt zou zijn, zou je dan ook nog van mij houden?" Ik stond perplex. Ik keek omlaag naar mijn armen, mijn benen en de rest van mijn lichaam. Ik verwonderde me over hoeveel dingen ik niet meer zou kunnen doen. Dingen die ik als heel normaal ervaar. Ik antwoordde: "Het zou heel zwaar zijn, God, maar toch zou ik nog van U houden".
Toen vroeg God: "Als je blind zou zijn, zou je dan nog steeds van Mijn Schepping houden?" Hoe zou ik van iets kunnen houden zonder datgene te kunnen zien? Toen dacht ik aan alle blinde mensen op deze wereld en hoeveel van hen toch hielden van God en Zijn Schepping. Dus ik antwoordde: "Het is moeilijk om erover na te denken, maar toch zou ik nog van U houden".
Toen vroeg God: "Als je doof zou zijn, zou je nog steeds naar Mijn Woord luisteren?" Hoe zou ik naar iets kunnen luisteren als ik doof zou zijn? Toen begreep ik het. Luisteren naar Gods Woord betekent niet gewoon mijn oren gebruiken, maar ik moet luisteren met mij hart. Ik antwoordde: "Het zou zwaar zijn, maar toch zou ik nog naar Uw Woord luisteren".
Toen vroeg God: "Als je stom zou zijn, zou je dan nog steeds Mijn Naam prijzen?" Hoe zou ik God kunnen loven zonder stem? Toen begreep ik dat God wil dat ik zing met hart en ziel. Het maakt niet uit hoe het klinkt. En God loven hoeft niet altijd door te zingen. Maar ook al zit het tegen, ik geef God de eer met woorden van dank. Dus antwoordde ik: "Hoewel ik niet fysiek zou kunnen zingen, ik zou toch nog Uw Naam prijzen.
Toen vroeg God: "Houd je van mij?". Met veel moed en een sterke overtuiging antwoordde ik: "Ja God! Ik houd van U omdat U de Enige Echte God bent!". Ik dacht dat ik juist geantwoord had, maar God vroeg: "Waarom zondig je dan?" Ik antwoordde: "Dat doe ik omdat ik ook maar mens ben, ik ben niet perfect".
"Waarom dwaal je dan ver af als het goed met je gaat? Waarom bid je alleen of je leven er vanaf hangt als het slecht met je gaat?" Geen antwoord, alleen maar tranen. God ging verder, "Waarom zing je alleen maar op bijeenkomsten van de gemeente en andere evenementen? Waarom zoek je me alleen maar in de eredienst? Waarom vraag je alleen maar dingen voor jezelf? Waarom vraag je de dingen zo trouweloos?"
Mijn tranen rolden over mijn wangen. "Waarom schaam je je voor Mij? Waarom vertel je de mensen niet over Het Goede Nieuws? Waarom huil je bij anderen uit als het tegenzit, terwijl ik Mezelf aanbied om alles bij mij te brengen? Waarom verzin je allemaal uitwegen als Ik je de mogelijkheden bied om in Mijn Koninkrijk te dienen?
Ik probeerde te antwoorden, maar er is géén antwoord op te geven. "Jij bent gezegend met leven. Ik heb je niet gemaakt om dit geschenk zomaar weg te gooien. Ik heb je gezegend met talenten om Mij te dienen, maar je blijft je maar van me afkeren. Ik heb Mijn Woord aan jou gegeven, maar je doet niets met die kennis. Ik heb tot jou gesproken, maar je oren zaten dicht. Ik heb Mijn zegeningen aan je laten zien, maar je ogen waren er niet op gericht. Ik heb jou dienaars gezonden, maar je zat werkeloos toe te kijken toen zij werden weggestuurd. Ik heb je gebeden gehoord, en ik heb ze ook allemaal verhoord".
"Houd je echt van me?". Ik was niet in staat om te antwoorden. Hoe zou ik dat kunnen doen? Ik schaamde me voor mijn achtergebleven geloof. Ik had geen excuus. Wat zou ik kunnen antwoorden? Toen mijn hart het uitgeschreeuwd had en ik gehuild had antwoordde ik: "Wilt U mij vergeven? Ik ben het niet waard om een kind van U te zijn".
God antwoordde: "Dat is Genade Mijn kind". Ik vroeg Hem: "Maar waarom blijft U mij steeds maar weer vergeven?" God antwoordde: "Omdat jij door Mij gemaakt bent. Jij bent Mijn kind. Ik zal je nooit in de steek laten. Als je huilt, zal ik je troosten en huil met je mee. Als je juicht omdat je vrolijk bent, zal ik met je mee lachen. Als je het niet ziet zitten, zal Ik je bemoedigen. Als je valt, zal Ik je weer oprichten. Als je vermoeid bent, zal Ik je dragen. Ik zal bij je zijn tot het einde der dagen en Ik zal altijd van je houden".
Nooit heb ik zo hard gehuild. Hoe kon het dat ik zo koud gebleven was? Waarom heb ik God zoveel pijn gedaan? Ik vroeg God: "Hoeveel houdt U van mij?". God spreidde zijn armen uit en ik zag dat ze aan het kruis genageld waren. Ik boog neer aan de voeten van Jezus Christus, mijn Verlosser. En voor de eerste keer in mijn leven heb ik echt gebeden.
"We zijn Goede Vrijdag, het is nog geen Pasen. Nu moeten we werken aan Stille Zaterdag. We moeten de droefheid verwerken van wat er niet meer is, maar tegelijk VERTROUWEN dat ook hier nieuw leven komt. De Blijde Boodschap is een sterke boodschap die steeds opnieuw zal ontdekt worden, hoe erg de geloofscisis ook is". - Michel Coppin -
Het is dan ook mijn en uw opdracht deze boodschap nieuw leven te geven, te getuigen van ons geloof, en als het moet, dan ook via dit medium, niet om aan zieltjeswinnerij te doen, maar om te zeggen dat doorheen ons handelen we niet voorbij kunnen aan Goede Vrijdag maar dat we allen zeker de grote vreugde mogen meemaken van Pasen, ook al overkomt ze ons in stilte, in het binnenste van ons hart waar God ons raakt. Eens zo geraakt willen we dank zeggen, en dan doen we dat nog altijd het best in het huis van God, in gemmenschap.
Mocht Hij u opnieuw en hernieuwd raken wanneer we straks Zijn geboorte gedenken! Misschien nog het sterkste bewijs dat generatie op generatie mensen telkens de Blijde Boodschap hebben ondekt, herontdekt, blijven ontdekken!
Men vroeg me destijds 'geloven' in eenvoudige woorden weer te geven en niet zoals in mijn ander, oorspronkelijk blog 'liefde en vriendschap'. Het is niet eenvoudig en toch is volgende misschien gemakkelijk te onthouden en zo ook gemakkelijk deze stappen te nemen.
Een: ken God. Twe: vertrouw God. Drie: houd van God. Vier: omhels God. Vijf: gebruik God. Zes: help God. Zeven: bedank God.
Leven, Liefde en God communiceren met ons op een honderdtal manieren elke dag, soms door de stem van kinderen en soms door het gefluister van de Vriend binnenin.
De traditionele godsdiensten zeggen over wonderen dat de kans op een wonder groter wordt als er meer mensen voor een wonder bidden. Ik denk dat daar waarheid inzit. Grote gemeenschappen of congregaties vinden vaak de kracht om wonjderen te verrichten door samen te denken of wat sommige mensen het gezamenlijk gebed noemen. Wanneer zelfs het individu zijn gedachte in de vorm van gebed, hoop, wens, droom, angst, uitgesrpoken heeft kan dit inderdaad een wonder in en voor zichzelf oproepen. Dat zien we telkens terug in Lourdes. Zeker na een bedevaart waar jaarlijks mensen eens terug uit Lourdes,een wonder aan zich voelden voltrokken. Ja, bidden werkt.
'Er is meer tussen hemel en aarde, mijn beste Horatio, dan waarjij in je filosofie van droomt' - William Shakespeare-
Dat méér ligt inderdaad in de zovele bewuste of minder doorleefde ontmoetingen met God.
Weet je, gisteren in de late avond vroeg een jongeman van 17 jaar 'Wil voor me bidden'. Ik heb hem niet gevraagd naar het hoe of wat. Maar hij wist duidelijk dat er meer is tussen hemel en aarde!
Naast alles wat we schrijven over geloof, hoop en liefde, moeten we misschien eerst ons hoofd buigen en in deemoed de 'akte' bidden, rustig en luidop. Het is helemaal niet uit de tijd, integendeel of voelen we ons ongemakkelijk, schuldig misschien omdat we niet doen waar we het als gelovige de mond van vol hebben.
Ik begin dan ook met de 'Akte van berouw':
Mijn Heer en mijn God, Het is mij leed da tik tegen uw opperste Majesteit misdaan heb. Ik verfoei al mijn zonden, niet alleen omdat ik uw straffen heb verdiend, maar vooral omdat ze U mishagen, die oneindig volmaakt en alle liefde waardig zijt. Ik maak het vaste voornemen mijn leven te beteren en de gelegenheid tot zonde te vluchten. In dit berouw wil ik leven sterven.
Ik geloof dat waar mensen het opnemen voor de zwakken, we een beetje Gods wereld bereiken. Ik geloof dat wij dagelijks mee de wereld scheppen. Ik ben blij me te kunnen inzetten voor solidariteit, samen met een hele beweging van sterke vrouwen en kinderen. Ik geloof in onze verbondenheid.
Voor het werk van deze zuster, zie 'The Domestic workers movement' (in India).
Waait er al een vleugje advent door de lucht van half november? Natuurlijk. In ons geloof - zeker in deze 'dodenmaand' is nooit iets definitiefs fataal. Angst, ellende en miserie zullen voorbijgaan. De liefde niet. Geen sprankel liefde gaat verloren. Niets van liefde is tevergeefs.
Moge dit een hoopgevende gedachte zijn aan diegenen die deze dagen hun geliefde verloren in de dood.
Een goed woord, dat hebben we allemaal wel eens nodig, en je leest het haast op ieder blog. Je leest het bij zoveel mensen die een goed woord over hebben voor hen waar ze in stilte voor zorgen, hetzij als familie, als buur, als vrijwilliger of in hun beroep. We zouden deze allemaal eens een award kunnen en willen geven, de énen al meer dan de ander.
Maar wanneer lijden toeslaaat, we niet langer langs het kruis heen kunnen, dan verwachteen we een goed woord van God over lijden, offer en kruis. Want alle mensen lijden en achter elke deur zit verdriet. Dat goede woord mag hjet lijden niet wegduwen, neutraliseren, vergeten of verdoven.
Het kan alleen een 'goed woord' zijn als we het serieus nemen, het in alle eerlijkheid uitspreken zoals we elkaar ook een gemeend compliment geven dat niet geveinsd is. Ook al behouden wij onze wonden en onze pijn, dat 'goede woord' zal ons dragen, tot in de hemel als het moet.
Zondag vieren we Allerheiligen, de volgende dag Allerzielen. Dubbel feest? Allerheiligen is het feest van alle mensen waarover Jezus spreekt in het Evangelie. Mensen die tijdens hun leven goed waren voor anderen, die verdriet hadden om hun naaste, of die vrede brachten en vergeving schonken, als er ruzie was. Deze mensen mogen thuiskomen bij God. Het zijn onze heiligen, onze lichtje op aarde. We missen hen natuurlijk, want hun thuis was hier bij ons. We voelen de leegte die ze achterlaten. Dat is dan weer Allerzielen. Misschien kan de dankbaarheid om deze mensen ons troosten. En kunnen we in ons hart een plaatsje maken waar hun liefde verder leeft.
Gij zijt mijn God, op U vertrouw ik, Gij zijt mijn Vriend op wie ik bouw, naar U, mijn God, verlang ik, Gij zijt mij altijd trouw. Gij zijt mijn rots, mijn vesting, mijn steun, mijn toeverlaat, mijn hulp en redding, als iets mij tegenslaat. Bij niemand is die zekerheid, dat veilige gevoel, bij niemand ook die openheid, Gij weet wat ik bedoel. Als ik eens bij U langskom en mij daar rustig zet, ben ik ook altijd welkom, bij U is nooit belet.
Op 11 oktober werd ik in Rome heilig verklaard. Ik heb mij even uit de feestelijkheden losgemaakt om jou toe te spreken. Het is wel een hele overgang. Het grootste deel van mijn leven zat ik op het eilandje Molokai, verbanningsoord van de melaatsen. Tenslotte zelf opgevreten door de lepra, en volkomen geïsoleerd. Maar toen ik dood was liep heel België uit, de koning incluis, om mijn stoffelijk overschot naar Leuven te begeleiden. Naar het schijnt ben ik, Jozef De Veuster (in het klooster Pater Damiaan), zoon uit een eenvoudig boerengezin te Tremolo, door mijn vaderland gekozen tot grootste Belg aller tijden. Ik krijg er nog een kleur van. Als jij temidden van al die ophef dan maar niet vergeet wat mij destijds bewoog. Ik wilde Jezus navolgen. Hoewel Hij thuishoorde bij God in de hemel - en ik kan u nu verzekeren dat het daar heel goed toeven is... Hij heeft zijn hemelse zaligheid verlaten om bij ons mens te worden. Dat is toch een hele degradatie. En wat heb ik gedaan? Hoewel ik gezond was, heb ik mijn goede vaderland verlaten en ben melaatse met de melaatsen geworden. Dat stelt bij Jezus vergeleken nog niet zo veel voor. Ik wilde de goede God zichtbaar maken. Jullie mensen kunnen God niet zien. Weet je hoe dat komt? De goede God heeft zichzelf weggegeven - letterlijk wég-gegeven. Welnu, dat heb ik ook gedaan. Mezelf weggeven. Dat heeft mij onherkenbaar gemaakt. Laat mij het jou duidelijk maken met een klein voorval aan het eind van mijn leven. Ik was al lang aangetast door de lepra. Als jij ooit van mij een foto hebt gezien van toen, weet je hoe die ziekte mij had toegetakeld. In mijn jonge jaren was ik een sterke jongeman geweest. Een Vlaming blakend van gezondheid. Zo had ik afscheid genomen van mijn vrienden destijds. Maar tegen het eind van mijn leven kwam een van die vrienden van vroeger mij opzoeken op het eiland. Hij zocht mij overal. Hij moest eerst zijn walging overwinnen bij het zien van die afschuwelijk verminkte mensen. Toen ging hij op zoek, maar kon mij natuurlijk niet vinden. Van enige afstand riep hij een van de bewoners aan: "Weet jij waar pater Damiaan ergens is?" "In de kerk, zeker en vast." "Daar ben ik geweest, maar ik heb hem er niet gezien." "Als je roept, komt hij wel te voorschijn." Zo ging mijn oude vriend terug naar de kerk. Er waren een paar melaatsen aan het werk. Hij riep: "Is pater Damiaan hier ergens?" Ik hoorde mijn naam roepen, en stond op. Ik herkende hem onmiddellijk: "Wat doe jij hier?" Toen pas herkende híj míj. Geschrokken riep hij: "Damiaan, wat zie je eruit..." Weet je waarom mijn goede vriend van vroeger mij niet kon zien? Ik had mijzelf weg-gegeven. En nu zag ik er anders uit dan hij dacht. Zo heb ik iets van Gods geheim in beeld gebracht. Waarom kunnen wij Hem niet zien? Hij heeft zichzelf weg-gegeven, en nu ziet Hij er anders uit dan je denkt. Dat wou ik jou ter overweging meegeven. Ik ga weer terug naar mijn feest. Misschien ben jij ook wel uitgenodigd... om te laten zien dat God zich aan jou heeft weg-gegeven, of aan de mensen in jouw omgeving.
Er is inderdaad zoveel te vertellen, te schrijven rond Pater Damiaan. Hierbij eeen voorlopig einde met de opsomming van zijn 'titels':
publiek figuur patroonheilige picpus palliatief zorger projectontwikkelaar paramedicus psycholoog pastoor priester ... Allemaal titels waarvoor hij geen eremetaal kreeg, maar die aantonen wie hij is geweest als mens, als priester, als 'levende' heilige!
Heilige Damiaan, bid voor ons en voor allen die hopeloos op zoek zijn naar licht in hun leven. Amen.
Naast oktober die gekend is voor zijn rozenkraansmaand is deze maand ook al sinds jaar en dag de missiemaand bij uitstek en dit voor de gehele wereld. Met paterDamiaan die gisteren pas werd heilig verklaard, verdient deze maand heel zeker onze aandacht, ons gebed, onze morele steun en een milde gift.
Ga verkopen wat je bezit en geef het aan de armen, ... en kom dan terug om mij te volgen.
De eerste rijke jongeling draaide zich om en wou zijn bezittingen niet opgeven. De tweede rijke jongeling ging in op de roep van de Heer om nooit meer weer te keren dan met de groet: "Tot in de hemel'.
'We staan hier op de geboortegrond van een nieuwe heilige. Hier werd hij ingeschreven in het boek van de mensen. Volgende week wordt hij ingeschreven in het boek van God. Niet wij maken heiligen. Damiaan heeft ook zichzelf niet heilig gemaakt. God heeft dat gedaan. Daarom past hier naast fierheid ook en vooral dankbaarheid.' (stl)
My Lord, give me the capability to tolerate an opposing point of view. My Lord, keep me wise and aware, so that I may not judge someone or some idea right or wrong unless I have understood him/her or it correctly and completely.My Lord, free me from the four prisons of nature, history, society, and self, so that I may recreate myself in the form that You originally created me, not as an animal who adapts to the environment, but so that I may make my environment adapt to Me.My Lord, burn in me the sacred fire of doubt, so that it may burn away every certainty that others have imprinted on me. And then, from its ashes, raise the light of certainty, clear of any fog.My Lord, You teach me how to live; I shall learn how to die.
Deze tekst in het Engels komt naar inhoud veel beter over dan in het Nederlands. Vandaar deze oorslpronkelijke versie. Een waarachig gebed.
Een tijdje terug heb ik geprobeerd uit te leggen wat het kan betekenen 'Ijveraar te zijn van de Vrienden van Lourdes'. Wanneer men dit jaar terug van deur tot deur gaat wordt een lidkaart aangeboden met bijgaande afbeelding: Maria en Bernadette met de rozenkrans. Meteen heel toepasselijk wanneer we straks de oktobermaand binnenstappen, de rozenkransmaand.
"Therefore everyone who hears these words of mine and puts them into practice is like a wise man who built his house on the rock. The rain came down, the streams rose, and the winds blew and beat against that house; yet it did not fall, because it had its foundation on the rock." Matthew 7:24-25
Ik probeer hier even te vertellen wat het kan betekenen ijveraar te zijn van de VRIENDEN VAN LOURDES. Het lijkt een achterhaald woord te zijn of doet denken aan zieltjeswinnerij maar dit is het helemaal niet, integendeel! Het is wel zo dat mensen straks van deur tot deur gaan, door de wind, door de regen, om lotjes te verkopen zoals het in de volksmond wordt genoemd waar daar al dan niet een prijs kan aan vastzitten. Maar ijveraars verkopen geen lotjes, maar bieden een LID-kaart aan ten voordele van de Vrienden van Lourdes, net zoals andere verenigingen hun jaarlijks lidgeld komen ophalen, maar dan wel met een diepere dimensie. Door een lidkaart aan te schaffen zijn we meteen lid zoals het woord het zegt van een enorm grote beweging rond de figuur van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes. En de ervaring leert ons ook dat mensen die lid worden of het al jaren lang zijn van generatie op generatie, niet op de eerste plaats denken een beurs te winnen om dan naar Lourdes te kunnen gaan als is laatste natuurlijk aangenaam meegenomen. Neen, mensen hopen wel ooit eens bij de gelukkigen te zijn, maar het gaat veel meer om de verering van Maria, zeker de Lieve Vrouwe van Lourdes. Mensen die ijveraar worden genoemd willen dan ook niets meer noch minder dan zoveel mogelijk mensen bereiken om die bijzondere verering in stand te houden, om mensen naar Lourdes te laten gaan met de parochie, de plaatselijke organisatie of op eigen krachten. Uit alle verzamelde gelden die lidkaarten moeten opbrengen kan zich dan ook de mogelijkheid voordoen om een minder begoed iemand naar Lourdes te helpen afreizen, daar waar de hemel de aarde raakt!
Zo heb je ondertussen al begrepen dat mensen die van deur tot deur gaan als ijveraar niet op dezelfde golflengte staan als mensen die voor het goede doel een jeugdbeweging, de brandweer .. - lotjes verkopen tot steun van hun eigen beweging, hoe nobel die ook mag zijn. Het verkopen van lidkaarten voor de Vrienden van Lourdes is daarom niet gemakkelijker, integendeel, zeker niet op onze dagen, want het is een woordeloos getuigen van ons gelovig-aanwezig zjn op onze parochie. Het is een verwijzing naar Jezus via Maria.
Het is dan ook goed dat sinds enkele jaren op de lidkaarten een afbeelding staat van Maria zoals dit jaar: Maria en Bernadette, beiden met een rozenkrans, meteen het thema voor volgend werkjaar te Lourdes. Deze kaart op de schouw kan even een moment zijn om onze ogen te richten op Maria. Laten we met deze ijver voor Maria ons vooral gedragen weten door haar moederlijke aanwezigheid!
Het altaar: plaats waar Christus zich opoffert in elke Eucharistieviering, hier en overal, voor het heil van de wereld.
Heer, onze God, Laat het teken van brood en wijn, waarheid worden in ons midden. Laat uw woord vlees en bloed worden in ons bestaan. Doe ons ervaren en waarmaken dat er geen andere weg is naar vertrouwen, aan die welke Jezus en zijn Moeder ons zijn voorgegaan: de weg van de liefde tot het einde toe.
Sint-Maarten (mijn geliefde patroonheilige!) toont ons haast als een icoon de onvervangbare waarde van de individuele getuigenis van wat barmhartigheid is. Benedictus XVI
De weg naar Emmaüs heet weg van de ontmoeting. Onverwacht ontmoeten moedelozen een man, een reisgezel, een vreemde, een leraar die hen veel uitlegt. Hij vertelt en verklaart, maar luistert vooral naar hun hart, hun zorgen en vreugden, hun ontgoochelingen en hun dromen voor morgen. Op het einde van de weg gaan ze samen aan tafel zitten. Hij breekt brood, zij brengen een beker met wijn aan. 'Blijf bij ons,' vragen ze. Zo hebben ze nog nooit met elkaar gesproken, ze herkennen in die andere iets van 'meer', ze voelen iets van de Andere, en erkennen de 'mens' zoals ze hem of haar nog nooit gezien hadden. Vandaag is het een leraar of lerares, morgen een ouder of opvoeder, en waarom geen medeleerling? Wanneer samen op weg gaan een ontmoeting wordt, wanneer samenscholen ook erkennen brengt, wanneer samen delen en breken herkennen is, dan wordt het onderweg zijn een feest, een viering die bemoedigt en zendt, om zo verder te doen.
Ik weet niet wat er is gebeurd maar blijkbaar moet je bij onderstaand bericht scrollen over de zwarte achtergrond om toch maar de tekst te kunnen lezen. Raar maar waar. Dus nog even proberen mensen. Mijn excuses, want geheel buiten mijn wil om!
Who was Jesus Christ & what did He really teach? Find out in free book
Zoals wij advertenties zien verschijnen op onze internetdagbladen, zo verschijnen bovenstaande in India! En dit zijn er slechts enkelen van de honderden die zomaar op het 'netvlies' verschijnen!
Christelijk geloof, helemaal geen dode letter, ondanks de vele vervolgingen tot zelfs moordaanslagen op priesters.
Waarvoor is de mensheid altijd en overal zo bang geweest van het christelijke geloof, waar Jezus alleen maar liefde predikte?!
Weliswaar de Nederlandse titel van het boek met als titel 'Qui est pour vous Jésus-Christ?", een boek samengesteld uit opiniestukjes van zowel christenen, ongelovigen en anderen, elk met hun eigen kijk op wat Jezus voor hen betekent.
Op zich niets fout mee ware het niet dat men dit boek niet moet meegeven aan jonge mensen die het dan nog in één ruk willen uitlezen. Zo gebeurde het met een jonge seminarist dan nog. De vele gedachten die hem werden toegeworpen en dat in afzondering, en er zonder met anderen mee in discussie te kunnen gaan, deed de seminarist die heel bewust een keuze had gemaakt voor het prieterschap in er en geweten net voor de dagelijkse avondmis op het seminarie het besluit nemen naar zijn geestelijk directeur toe te stappen en hem te melden dat hij niet in de mis zou aanwezig zijn, wat ook gebeurde. Wat nog vreemder is, de seminarist voelde zich helemaal niet ongemakkelijk terwijl zijn studiegenoten allemaal in de kapel waren. Hij was precies een gast, zich van geen kwaad bewust en niet langer nadenkend over het boek.
De dag nadien echter was voor betrokkene alles blijkbaar verleden tijd en was hij terug de seminarist als de dag voordien, maar niet voor de professor en het seminariecollege die hem nog dezelfde maand diplomatisch naar huis stuurden. De roeping bleef. Zijn leven daarentegen werd onderste boven gegooid en zijn roeping bleef onbeantwoord.
Geef dus zo een boek niet zomaar in handen van onze jongeren tenzij je hen begeleidt en ze het niet laat uitlezen in één ruk. Want dan weet zelfs de eerste beste gelovige niet meer 'Wie Jezus Christus voor je is', een vraag die we daarom best elke week eens worden gesteld tijden de eucharistie.
Een tijd terug heb ik via korte berichten geprobeerd interactie te krijgen rond geloven en dat is toen aardig gelukt. Onverwacht lees ik in mijn gastenboek een bedenking die hierbij kan aansluiten. Met dank voor het mee-denken geef ik ze hier mee:
Ik denk namelijk dat God wél verdrietig zou zijn als er niemand meer naar Hem toekomt.
Maar gelukkig zijn er nog steeds mensen die God in de kerk ontmoeten; of moeten we zeggen dat God zich laat ontmoeten ongeacht waar we ons bevinden.
The Divine Feminine The Mother Mary is making it known that her Love and nurturing energy is needed in the world at this time.
She is making herself known to all of us through various means. It is either through manifesting and allowing herself to be seen in the form of apparitions or through speaking through people who have been gifted with the ability to communicate her words. Do not take our word for it. Read for yourself.
She is speaking the same message through various people throughout the world.
Take a moment to read what she has to say and recognize the similarities in her message. Blessings: Mother Mary While We Sleep While We Wake While We Eat While We Hunger While We Breath While We Take While We Give While We Sing While We Cry While We See While We Touch While We Taste While We Feel
Mother Mary is Always There Holding us and Loving us Unconditionally
De pijn van anderen laat onze verzorgenden niet onverschillig. Ze weten zich gedragen door die Groteh hand van God, en kunnen daardoor anderen hélpen dragen.
Zo een warm hart hebben ze, en tedere handen, dat ze versteende mensen weer in beweging kunnen krijgen.
De hemel op aarde, daar dromen ze van. Maar ze doen hem ook, die droom, hier en nu: Vrede, rust, aandacht, respect, voor de de kleinste en de kwetsbaarste het eerst en het meest ...zoals
Zachtmoedig zijn ze, al die medewerkers, geen watjes of softies, maar zacht én moedig tegelijk.
Zo een hemelhoog vertrouwen hebben ze, in het leven, in de mensen, in God, dat ze geweld en onbegrip met liefde kunnen beantwoorden, en plaats maken voor iedereen.
Het zijn geen elleboog-werkers die niemand ontzien.
Vaak zijn het wel ambetanteriken, omdat ze niet kunnen zwijgen over onrecht, omdat ze zich niet neerleggen bij scheefgegroeide feiten.
Neen, ze hoeven zich niet groot en sterk te houden. Ze hebben de pijn van het zijn al gevoeld en kennen de onmacht om verdriet dat niet te genezen valt.
Ze vergeten de wonden van het veleden en gunnen mensen tijd om weer héél te worden.
Ja, zalig die er helemaal durven zijn voor de anderen.
Het leven heeft hen veel geleerd. Dat geluk niet maakbaar is bijvoorbeeld, niet zomaar en totaal in je handen ligt. Ze draaien niet rond hun eigen as. Gewoon zichzelf zijn ze, in alle eenvoud.
"Ze" zijn de telbare mensen in onze ziekenhuizen, of ze nu poetsen of koken, verzorgen, opereren, computeren of gewoon luisteren.
Het maakt wel een verschil als je dat met hart en ziel doet.
Toen ik het recent nog had in een panel over de blijvende terugloop van het kerkbezoek en de christelijke praktijk en ik er aan toevoegde dat we misschien te veel cursussen volgen OVER het geloof kreeg ik van onverwachte hoek volgende toegeworpen:
WIE TE VEEL OVER GOD SPREEKT ZAL NOOIT IN HEM GELOVEN!
Iedereen viel stil behalve die Indische seminarist!
Dank om dit met ons te delen, wat ik op mijn beurt graag met u deel!
zopas een mailbericht ontvangen uit India waar een jonge priester - 39 jaar - vermoord en naakt werd aangetroffen naast zijn bromfiets toen hij terugkwam van een begrafenis die hij had geleid. Het zoveelste slachtoffer na de christenvervolging in Orissa.
Waarom toch!
'The blood of Father James will not have been shed in vain. His blood will serve the Church and the mission in India. We pray God for justice and protection,' the bishop said.
Iedereen van ons staat al dan niet uitgebreid stil bij zijn geboortedag, wat mooier is dan verjaardag zeker naar de inhoud toe, maar wie staat stil bij de dag waarop hij door het doopsel werd opgenomen in de christelijke gemeenschap waar we toen met liefde een naam kregen die voor de rest van ons leven ons blijft volgen. Vandaag vier ik dus en dit pas één dag na mijn geboorte mijn doopverjaardag! Een naam zeker tot voor kort werd gelinkt aan een heiligenleven, een patroon als het ware. Voor mij alvast tot op vandaag een inspiratiebron! Maarten
Het kan de tijd zijn van rustig wachten, kijken, stilstaan, van gericht zijn op jezelf. De eerste dagen van een vakantie kun je echt loslaten maar vakantie moet toch ergens geordend zijn; een innerlijke ordening die vreugde geeft maar zonder haast. Vakantie vraagt om een eigen ritme: tijd voor het gezin, tijd voor een goed boek, tijd voor een toevallige medereiziger, tijd voor vergeten vrienden en bekenden, tijd voor God, voor stilte en bezinning. Zo kan vakantie ons leren dat alle tijd van God komt en dat tijd geheel 'onverdiend' is, een pure gratuite gave. Geniet van deze vakanie.
Vakantie is 'vrije' tijd. Daartoe is een bevrijd hart nodig en dat kan God alleen ons schenken. Gij zult dus niet vergeten ook aan Hem wat van uw vrije tijd te schenken.
De olifant: een verhaal Eens toonden hindoes een olifant in een haast duistere tent. Velen kwamen een kijkje nemen, ze wilden wel weten hoe dat beest er uit zou zien. Maar van zien was er geen sprake, dus konden ze enkel het dier maar betasten. Wie het oor raakte beweerde: Dat beest lijkt wel een waaier! Wie de slurf betastte, hield staande: Wel neen, dat beest is net een dik touw! Wat beweer je me nu? riep hierop een derde die de rug had betast, Dat beest is rond als een bal! Zeker van wat hij had gevoeld, wilde een vierde de knoop doorhakken: Jullie hebben het allen verkeerd voor, ik heb het gevoeld en weet het zeker: het beest lijkt sprekend op een borstel! Met vaste hand had hij de staart betast. De vijfde echter beweerde: Ach, we worden gewoon bedrogen, zon beest bestaat helemaal niet! Zo had ieder zijn waarheid en hield zich daaraan vast. Zo is ook ons beeld van God. Voor sommigen is Hij de immer strenge maar rechtvaardige God, die op ons neerkijkt. Anderen ervaren Hem als een Vader vol liefde voor Zijn kinderen. Er zijn er die Hem zien als een luisterend oor. Misschien zie jij Hem in het wonder van de natuur of als oneindige kracht achter het heelal of is Hij voor jou het begin en het einde. Of zit je hart soms vol verdriet en ongeloof en kan je moeilijk geloven dat Hij er is, omdat Hij zo moeilijk zichtbaar voor je is? Waarschijnlijk moeten we ons eigen beeld eens durven loslaten, want God is immens veel groter dan onze eigen kleine waarheid
We drinken een glaasje om verdriet door te spoelen, TROOST. We nemen een borrel en wrijven de handen voor een groot en lastig werk, BEMOEDIGING. We klinken met elkaar als het feest is, VREUGDE. Deze drie genades heeft Damiaan bij zijn Heer in de eucharistie gevonden. Een uitnodiging om met en naast Damiaan Jezus' eucharistie mee-te-maken, troost, bemoediging en vreugde te vinden. 't Zou anders niet gelukt zijn, schrijft hij ons. We willen toch allen dat Gods droom lukt? Niet?
"Moeten we nu nog naar een kerk, en dit niet eens op zondag?", vroeg een meisje aan een begeleider op kamp. En toch, mensen die dezer dagen op reis gaan, zowel in binnen- of buitenland, lopen haast bijna vanzelfsprekend een kerk binnen om te genieten van de schoonheid, om even letterlijk tot rust te kolmen na het vele stappen of om er te proeven vzn de kilte, maar bovenal om er een kaarsje te branden en even met hun Heer te spreken, te vragen, te danken of gewoon zomaar bij Hem of bij de Lieve Vrouwe te verwijlen. Dit gebeurt echter NOOIT in de eigen paochiekerk .....WAAROM?
Voortgaande op de kracht van de eucharistie waaruit Damiaan zijn leven heeft gewijd kan men zixh de vraag stellen wat er in die kelk was die Jezus moest drinken. Het antwoord ligt voor de hand: Zweet, tranen en bloed. De kelk van Damiaan ziet er een ook een betje als deze van Jezus uit. Zweet: hij heeft zich uit de naad gewerk, niet alleen kerken en huize gebouwd maar een federatie getrokken. Tranen: veel heimwee naar zijn thuis en onbegrip van zijn oversten, zijn geseling.
MAAR wat is er van die kelk geworden? Wel om één vooorbeeld te noemen: de erfgenamen van zijn ziekenzorg, Damiaanactie, geneest nu jaarlijks meer dan 250.000 zieken. Is het geen feest als een jong meisje genezen wordt van lepra en weer van liefde en kinderen kan dromen? Of als een vader van TBC opstaat uit zijn ziekbed. Ik weet het, 't is geen wijn, maar als je ziek bent grijp je eerst naar de pilletjes.
'Er verandert toch niets', hoorde ik iemand zeggen, wellicht onbewust van zijn uitspraak. Ik heb hem geantwoord: 'Je mag alles verliezen in je leven, maar niet je vertrouwern.' Je kunt je gezondheid, je werk, je huis verliezen, maar één iets moet blijven, dat is het vertoruwen en de hoop. God verbiedt ons de hoop te verliezen.
Jezus zond zijn leerlingen "twee aan twee" uit, lezen we in het Evangelie. En daar had Hij een goede reden voor. Zo konden ze elkaar in elk geval ondersteunen in hun moeilijke opdracht die zo nieuw was, maar ze konden elkaar ook aanvullen, elk vanuit zijn eigen invalshoek, zijn eigen verleden. Maar nog het meest werden ze aan twee aan twee uitgestuurd omdat ze een klankbord waren voor de ander, zeker wanneer ze in aanvang als het ware een stem waren in de woestijn. Zo moeten ook wij een klankbord zijn voor elkaar in het geloof doorgeven, elk op zijn manier, met zijn karakter, zijn gedrevenheid. Alleen kun je het niet, maar we moeten het wel doen, ook al worden we zoals de profeten weggestuurd. We hebben dan tenminste geprobeerd - zonder op te dringen - onze 'akte van geloof' neer te leggen!
"Zonder de voortdurende aanwezigheid van onze goddelijke Meester op het altaar van mijn arme kapellen, zou ik het nooit hebben kunnen volhouden, mijn lot met dat met de melaatsen van Molokai te verbinden.' Damiaan en de eucharistie. Is dat voor Damiaan de mis vieren of cvoor zijn melaatsen naar de mis gaan? Blijkbaar gaat het hier om meer, een diepere ervaring. Laten we maar bij de wijn beginnen. Jezus' wijn-wonder op de bruiloft is niet zijn sterkste toer. De beker van het laatste avondmaal 'dit is mijn bloed voor U vergoten' is sterkere kost. Ik weet niet of de theologie met dat zinnetje, terzelfdertijd deze waarheid, al klaar is. Maar we kunnen heel aandachtig de uurtabel in het bushokje raadplegen, terwijl de bus achter onze rug wegrijdt. Laten we de bus niet missen, practisch verstaanbaar blijven, een beetje op zijn Damiaaans. Wat als Jezus' bloed nu eens wjn zou zijn? Ons Heer zal ons die omkereing wel vergven. ... want Damiaan ervaart, als je tussen de lijntjes van zijn brieven leest, Jezus' eucharistische aanwezigheid als troost, bemoediging, meer nog: vreugde. Wijn!
Met deze prikbordgedachte eindigen we in schoonheid. Het waren heerlijke momenten! Dankbaar om de inbreng. Maar ik hoop en wens dat dit voorlopig einde eigenlijk een nieuw begin mag worden, zeker nu we met zijn allen wat meer tijd hebben om te herbronnen, want ...
GELOOF DOORGEVEN IS NIET EENVOUDIG, MAAR SAMEN GAAT HET GEMAKKELIJKER!
Het doet deugd dat weeral een paar mensen hebben gereageerd of ingespeeld op bepaalde citaten en/of bedenkingen zoals deze die ik graag deel met jullie en met dank om dit forum leven te geven!
"geloven .............doe je volgens mij als je ergens niet helemaal zeker van bent denk ik wel eens, en bidden.......kan je volgens mij overal,hoeft niet perse muisstil te wezen daarvoor... of perse een kerk daarvoor nodig?? Ik niet althans...ik vind er totaal niets wat mij echt aanspreekt, tenzij de orgelmuziek soms, maar dat is ieder zijn persoonlijke mening ..."
"Iedereen heeft zijn eigen geloof, zo heb ik de indruk. Elk geloof heeft een ander gezicht."
De auteur van deze gedachte lijkt wel eerder afwijkend van de andere personen die een bedenking achter lieten. Voor zij die nu pas inhaken, keer dan maar even terug in het archief. Maar bij deze 'gedachte' kreeg ik van een blogger meteen een even persoonlijk antwoord rond 'bidden' di ik eerstdaags post. Zo gaan we door met ons miniforum dat enkel de bedoeling had even stil te staan wat geloven voor elk van ons kan betekenen.
En dit zijn inderdaad geen loze woorden, want hoevelen weten zich zelfs hier verbonden via hun blog het delen in de waarden rond geloof; inerdaad voor heel velen ook hier een bron van inspiratie die veel verder reikt. Hebben wij elkaar trouwens zo niet gevonden?!
Aansluitend bij gisteren las ik nog het volgende al sta ik er persoonlijk niet volledig achter. Want het is maar wanneer je wekelijks naar de mis gaat dat je de draad kan volgen doorheen het Evangelie; dat je bewust tijd kan nemen om in gemeenschap de Eucharistie te vieren. Enfin, een bedenking vooraf bij wat werd achtergelaten.
"ALS JE GELOOFT, MOET JE NIET ELKE WEEK NAAR DE MIS GAAN VOLGENS MIJ. AF EN TOE IS OOK GOED. MAAR HET MAG NATUURLIJK WEL."
Is dat meteen niet al te vrijblijvend met het risico op de duur af te haken?
"Als je gelooft en wil leven zoals Hij, laat je alle je dingen zien in je bezigheden en doen en laten.
De kerk ( of de mis) is een plaats om tot rust te komen en vergeving te vragen, maar elk individu maakt het voor zichzelf uit waar hij die rust vindt.
Iemand die wekelijks naar de kerk gaat is daarom nog geen gelovige. Leven als God, dat is volgens mij geloven".
Eigenlijk stond bovenstaande niet geschreven tijdens die 'kerkdagen', maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat een lezer me bovenstaand stukje achterliet, en zo aansluitend bij het thema. Zeker ook rond naar de mis gaan waar er dan wel een ander zijn bedenking achterliet, maar dat voor morgen of zo.
Vanaf vandaag laat ik enkele gedachten na die mensen achterlieten bij een initiatief "Kerk in de Stad". Hierna en volgende dagen enkele getuigenissen of bedenkingen.
VOOR MIJ IS GELOVEN VERTROUWEN OP GODS LIEFDE EN ZIJN NABIJHEID BIJ ALLE MENSEN.
Als kind kregen wij allerhande voorstellingen van onze God. Een oude man met lange baard. Een man met een kroon en een lange mantel die over de wolken hing. Maar hoe ouder we werden verdwenen ook haast ongemerkt die beelden. Wij weten wél dat God er is en denken meestal nog altijd aan een plaats daar ergens 'in den hoge', maar hoe persosonlijker onze relatie tot God wordt, en zeker via Jezus Christus, ook hoe menselijker. Hoe meer we God in ons leven toelaten, hoe minder beelden we nodig hebben.
Het is zoals met geliefden. In het begin willen ze een foto van de ander; de ander zo vaak mogelijk zien, en op vandaag kan het gemakkelijker dan ook via de webcam, maar op de duur wil men echt samen zijn, is men zo dicht tegen elkaar dat men nog nauwelijks een deel van het geheel ziet. Denken we maar aan dat jonge koppel dat tegenover elkaar aan een tafeltje zit. Het beeld van de ander gaat trouwens helemaal op als ze elkaar kussen. Er zijn geen beelden meer nodig. Later worden ze in deze liefde ook één.
Dat is het mooie wat God met elk van ons voorheeft. Daarvoor moeten we blijven groeien in geloof, een leven lang.
Want we blijven mensen en kunnen zo moeilijk onze hoogmoed, ijdelheid en andere kleine kantjes overboord gooien. Deze zullen ons blijven achtervolgen tot aan de dood.
Voor Vlamingen is de Protestantse Kerk niet of nauwelijks bekend, tenezij via de schittende tc-producties te zien op de Nederlandse tv. Wat ik hier dus achterlaat is inzonderheid gericht tot Vlaanderen. Wat wij parochie noemen, word bij hen 'gemeente' genoemd. Als gemeente komt men elke zondag samen om te luisteren naar Gods bevrijdend Woord. Ik citeer: "In Zijn dienst willen wij zijn een werkplaats van de Heilige Geest, een herberg voor wie Jezus zoeken en een zendingspost voor wie Jezus nog niet kennen". "We zijn ee Christelijke gemeente en lezen dus regelmatig in de Bijbel, die wij zien als het Woord van God. Hierin komt God naar ons toe. In Zijn Woord zoekt en neemt Hij het op voor de mensen en hun naasten. In de Bijbel heeft God de mensen laten zien wat Hij belangrijk vindt voor Zijn Schepping en Schepselen." Tijdens de kerkdienst wordt er veel gezongen en veeel, er is gebed en er wordt zowel uit het Oude als uit het Nieuwe Testament gelezen. Er is een preek en een collecte. Na de dienst is er een moment van gezellig samenzijn met koffie en thee.
Ik bid U, Heer, voor hem die deze dagen ons allen heeft moeten verlaten. Dat Gij hem moogt vinden dankbaar en gelukkig, omdat het stuk dat Gij hem hebt toevertrouwd bij de morgen van het leven is afgeweven. En mocht hij in zijn leven halverwege zijn gebleven, wil hem dit mild vergenven.
Naar Eugeen Laridon bij het overlijden van mijn nonkel op 11 juni 2009
De kerk is zo goed als leeg. Vooraan zitten vrouwen die er hun hobby hebben van gemaakt. Mensen kuchen, banken kraken, monden zuchten, ogen tasten het hoge gewelfde plafond af of proberen het verhaal van de glasramen te lezen. Ze horren niet bij elkaar en dat is het ergste! Ze zitten niet eens naast elkaar, maar laten stoelen vrij, alsof de vinger van God uit de hemel zou flitsen, als hij in Zijn huis enige vorm van lichamelijk contact zou zien - hoe licht ook. Mensen komen buiten en gaan zwijgend hun wegen. Waar is die Blijde Boodschap?!
Nog even doorzetten en we hebben het weer gehaald. Van 's morgensvroeg tot 's avonds laat tussen de boeken en de cursussen. Je zou er moe van worden, Heer. Toch voel ik je steeds dichtbij, in het studeren van elke dag. Net zoals de leerlingenvan Jezus jouw vuur opnieuw voelden op Pinksteren, is jouw inspiratie, Heer, een kracht om niet op te geven. Dankjewel.
Wetende dat God het niet in hun plaats zal doen willen we via dit gebaar onze betrokkenheid en steun tonen aan leerelingen en studenten. Misschien kan je dit bericht sturen aan je kinderen of kleinkinderen. Je kan ook een kaarsje plaatsen. Ze zullen het, stilletjes wel te verstaan, appreciëren dat je dit voor hen doet.
Meer dan we er ons van bewust zijn hebben heiligen een invloed gehad op ons leven. Dat ondervond ik eens te meer toen ik recent van mijn zus een bidprentje, een meditatieve tekst en een kaarsje ontving met de beeltenis van Sint-Maarten, mijn patroonheilige. Ze had het meegebracht uit Tours. Ik werd er lichtelijk door ontroerd. Ja, naast de figuur van Maria heben ergens mensen als Sint-Maarten als een Don Bosco een blijvende rol te spelen in mijn leven, soms helemaal op de achtergrond, soms rakelings nabij. In laatste geval waar Don Bosco een betere toekomst wou bieden aan de verwaarloosde jeugd. Staat ook Sint-Martinus niet evenzeer voor de man die alles wilde delen met de armen.
Het weze een aansporing ons verder te geven en te delen met mensen die arm zijn van geest, maar die het ook materieel minder hebben. Mogen wij heilig proberen te worden als Maria, Sint-Maarten, Don Bosco ... en deze lijst kan aangevuld worden met namen die voor u een inspirerende kracht waren en het zijn gebeleven, al dan niet op een hedendaagse manier!
Het gebeurde in een tijd van epidemieën, hongersnood en crisis.
Een pelgrim op doorreis werd door honger gekweld en klopte aan.
In het huis zaten enkele families hongerig samen en warmden zich uit armoede aan hetzelfde vuurtje. De pelgrim begreep best dat die mensen doodarm waren en dat hij dus niet zomaar om voedsel kon bedelen. Hij stelde voor om een ketel soep te koken. Iedereen keek verbaasd op van dat voorstel. Geen van hen had ingrediënten genoeg om soep te koken voor zijn gezin, laat staan voor zon grote groep Voor soep heb je toch heel wat nodig?
Dat bleek geen bezwaar: de reiziger beweerde alles bij zich te hebben in zijn rugzak. Al wat hij nodig had, was een grote ketel water. Goed, ze lieten het zich geen drie keer zeggen, vulden een reuzenketel met water en zetten die op het vuur.
Toen haalde de man uit zijn rugzak een steen.
Dit is geen gewone steen, zei hij toen hij hun vragende blikken zag, dit is een echte soepsteen.
Voorzichtig legde hij de steen in het water en nu maar wachten, vol spanning en nieuwsgierigheid.
De soep zou wel wat gekruid moeten zijn, zei de pelgrim na een tijdje.
Gelukkig was er nog een beetje zout in huis en de buurvrouw had ook nog een blaadje laurier en een stukje Spaanse peper. Ze ging het halen.En dan maar wachten
Er moest eigenlijk een ietsiepietsie vet bij, zei de man.
Toen herinnerde iemand zich dat hij in de kelder nog het uiteinde van een stuk soepvlees had hangen.
Het zou goed zijn als ze wat gebonden was, zei de man weer en iedereen haalde zijn laatste kleine aardappeltjes. De knolletjes gingen erin.
Wat zou je denken van een paar worteltjes? vroeg iemand plots. En iemand dacht er net aan dat ze nog een raapje of twee had liggen, verstopt onder de matras. Nog iemand kwam met een stengel prei en een halve kool. De overbuurvrouw had nog een selderijtje en een handvol bonen
In korte tijd was het huis gevuld met een adembenemende geur. Daarna hebben ze gegeten tot ze niet meer konden, en nog was de soep niet op.
Toen nam de pelgrim dankbaar afscheid en wilde vertrekken.
Je vergeet je soepsteen, zeiden ze.
Nee, die mag je houden, antwoordde de man, je kunt er nog honderd keer soep van koken, als je t maar doet zoals daarnet!
Toen de pelgrim uit het zicht verdwenen was, raapte hij een nieuwe steen op en stopte hem zorgvuldig in zijn rugzak.
Het bestaat, de kracht die de Geest van God geeft. Het bestaat, het nieuwe leven door de Geest van God. Het bestaat, Pinksteren: je openstellen, bevrijd worden, nieuw worden.
Allemaal eensgezind bij elkaar. Allemaal als broer en zus. Allemaal in één Geest: één gemeenschap. Het bestaat, de nieuwe adem. Moed De ander verdragen, jezelf verdragen. De ander accepteren, jezelf accepteren. Geen haat, geen ruzie, geen oorlog.
Het bestaat, vrede Voor mensen ver weg en voor mensen dichtbij.
Er zijn mensen die elkaar begrijpen, die bij elkaar horen, met elkaar, voor elkaar, die één taal hebben, de taal van de liefde.
De kiezer heeft geoordeeld dat haatzaaierij en uitsluiting het lot van de mensen niet vooruit helpt. Wel integendeel! Het was dan ook aangenaam te horen dat eindelijk iemand in een publiek forum tijdens de campagne met evenveel woorden verwees naar 'onze christelijke wortels' waar geen plaats is voor haat, racisme, kwaadsprekerij en de ander bevuilen door misplaatst woordgebruik.
Je mag je de vraag stellen warom zo een heilige man als Damiaan er wakker van lag dat hij geen priester bij zich had om te kunnen biechten. Een man die etterende, onwelriekende wonden wast en verzorgt, uren bij zijn Heer knielt en dagen gehurkt zit bij zieken en stervenden. Een man die ganse dagen op zijn kop krijgt. 'Pas maar op', schrijven ze als hij geprezen wordt, 'dat het gif niet uit je eigen vat loopt'. Hij aarzelt terug te schrijven maar dan zal hij weer te koppig zijn. 'Eigenaardig', schrijft hij, '' ' ik krijg van iedereen goud en wierook en van jullie oversten slechts wierook'.
Waarom moest zo een brave mens tocht biechten? Damiaan geeft zelf een sleutel aan in één van zijn brieven: "De pastoor van Kalawao (hijzelf dus) staat ondanks al zijn eretekens nog niet vast in de genade', schrijft hij.
Wij allen die geen moordenaars of dieven zijn, staan wij altijd in die genade? Te moe, uitstellen, nalatigheid, zwakheid, geen echte zonden maar wel jammer, wel zonde dat het gebeurt, dat we daaraan toegeven (in plaats van in de genade te blijven staan).
Voor onze postmoderne generatie moet alles kunnen en mogen ... wat is er dus nog zonde? We zijn precies uurwerken die denken dat ze zichzelf kunnen repareren, op zich al een zonde van hoogmoed.
Laten wij, post-moderne mensen, maar weer onze plaats en die van God beseffen en respecteren. Zoals iemand me zei: 'We moeten terug op onze knieën gaan zitten!' Damiaan in de biechtstoel en voor het tabernakel op kop.
Het is moeilijk te zeggen wie de "Heigen Geest " precies is , over al in de pinkster verhalen spreekt men van wind en vuur ; het is een feest vol van symboliek , een feest waaruit men voelt dat er iets gebeurt is met de mensen , een kracht die hen begeesterd en ze in vuur en vlam zet . . . dat kan in een gemeenschap die hongerd naar verlossing uit angst en onzekerheid , die gemeenschap vraagt naar woorden met inhoud waarin ze de Heer kunnen in herkennen en die schreef Paulus , "Alleen in zijn werking kunnen wij Hem herkennen en waarnemen liefde , vreugde ,vrede , geduld ,vriendelijkheid , goedheid en zachtmoedigheid " dat betekend Pinksteren luisteren naar de wind die ons die gedachten overbrengt en in werkelijkheid dient gebracht door ons , onze maatschapij want velen zijn vertwijfeld en zijn zoek , het vuur van het woord ,en de slag van de donder !! neen dit is natuurlijk geen donderpreek maar even een bezinning naar de " Geest " de geest naar wij ons leven moeten richten . . . .
met dank aan Peter1925 voor deze wijze woorden, voor dit getuigenis! geschreven door peter
Ja, beste blogvienden, het doet me deugd dat in een kort tijdbestek heel wat mensen hebben gereageerd op enkele bedenking/citaten of hoe je ze ook noemen wil. Ik liet er al een paar achter. En zie er volgt meteen nog een andere bedenking als aansluiiting op één van voorgaande gedachten. Het delen van deze gedachten maakt dit blog wel levend! Dank voor uw medewerking en laat maar komen. Hierbij dus een reactie over of wekelijks de mis volgen wel een must hoeft te zijn. Dank voor de bijdrage, vriend! Ja, er zijn al enkele personen los van elkaar die gereageerd hebben op hun eigen wijze. Misschien kunnen we deze weg verder volgen zodat het onderwerp 'geloven' levensnabij wordt. Dit was trouwens de opzet van het gesplitste blog dat voortgekomen is uit Liefde en Vriendschap. Hoe dan ook een lange introductie, maar wel dankbaar om het volgende:
ik was op je blog en zag staan:Als je gelooft, moet je niet elke week naar de mis gaan volgens mij. Af en toe is ook goed. Maar het mag natuurlijjk wel. Ik las dit op je blog en moest denken aan wat ik gelezen had in het KN van vrijdag 5 juni 2009. 'De Heilige Geest krijgt het nog druk'. door Cor Mennen. 'De grote gekte' ...Kort voor zijn priesterwijding in 1969 sloeg volgens Mennen "de grote gekte" toe van massale uittredingen en allerlei "gekkigheid" Maar het "virus" kreeg hem "dankzij de genade" nooit te pakken. "Op het seminarie hoefde je ineens niet meer dagelijks naar de Mis. Dus ging bijna niemand meer. Iedereen ging twijfelen en sloeg 'tastend en zoekend' aan het geloven. Niks hoefde meer. Het was duidelijk dat de nieuwe theologische opleidingen niks zouden worden. Volgens sommige docenten wilde het bisdom helemaal geen priesters meer, maar alleen nog pastoraal werkers ...
Op deze avond wil ik jullie enkele teksten delen in oecumene rond de Heilige Geest, want is het uiteindelijk niet het begin geweest van wat wij nu allen zijn en doen en waar wij voor gaan, dagdagelijks geïnspireerd door die Geest die ons stuwt. Hier enkele bijbelteksten die u deze dagen mogen leiden.
Lucas 3, 15-17 - Hij zal u dopen met Heilige Geest en met vuur. Marcus 9, 49-50 - Gezonden door vuur. Handelingen 2, 1-4 - Het Pinkstergebeuren Galaten 5, 22 - Vruchten van de geest. Handelingen 4, 32-35 - Het leven van de eerste Kerk.
Eerst en vooral een korte mededeling. Wellicht ben ik niet de enige maar hoe dan ook zijn de berichten die ik heb gepost voor deze mooie Puinksterdag niet verschenen waardoor ik nu toch nog even iets probeer achter te laten. Ik kon me ook geërgerd hebben, al vind ik het natuurlijk wel jammer dat de mooie tekst die ik geplaats had zomaar is verloren gegaan, zeker ook omdat ik het beeld dat ik kreeg van een bevried iemand , ik zo ook niet meer kan gebruiken, en het is maar één maal Pinksteren op een jaar... Al lijken daar zich vandaag maar weinigen nog iets van aan te trekken, zeker toen ik deze morgen de hoogmis wou bijwonen ... Er waren slechts dertig mensen aanwezig, meer dan er dus koorleden waren om deze dienst op te luisteren.
Misschien dan toch gepast om vandaag het alom gekende maar zo zinvolle lied en/of te delen op deze Pinksterzondag.
Kom, Schepper Geest, daal tot ons neer, houd Gij bij ons Uw intocht, Heer, vervul het hart dat U verbeidt met hemelse barmhartigheid.
Gij zijt de gave Gods, Gij zijt de grote Trooster in de tijd, de bron waaruit het leven springt, het liefdevuur dat ons doordringt.
Gij schenkt Uw gaven zevenvoud, o hand die God ten zegen houdt, o taal waarin wij God verstaan, wij heffen onze lofzang aan.
Verlicht ons duistere verstand, geef dat ons hart van liefde brandt, en dat ons zwakke lichaam leeft vanuit de kracht die Gij ons geeft.
Verlos ons als de vijand woedt, geef ons de vrede weer voorgoed. Leid Gij ons voort, opdat geen kwaad, geen ongeval ons leven schaadt.
Doe ons de Vader en de Zoon aanschouwen in de hoge troon, o Geest van Beiden uitgegaan, wij bidden U gelovig aan.
Het rood van het vuur, want zoals pater Lievens zegde: "VIER MOET BRANDEN". Mogen wij in deze dagen bidden om een nieuw vuur dat onze harten verteert en een stormwind die door de kerken waait zodat de kerken terug hun deuren en ramen openen zoals de eerste christenen op die Pinkstermorgen.
Iedereen zit graag rond een kampvuur of rond een kachel terwijl deze kachel niet eens zijn mond opendoet. Hij zwijgt. Misschien is dit nog het meest het model van ons christelijk samenzijn en onze evangelisatie: door te zijn wie we zijn, door te gloeien komen de mensen. Daarbij moet natuurlijk ook gesproken worden. maar zelfs degenen die geen enkel woord spreken, niet kunnen spreken omdat ze ziek zijn of in bed liggen, evengeliseren op de wijze als een kachel. Er zijn mensen die nooit een woord zeggen, niets kunnen zeggen, maar die rond hun ziekbed evangeliseren. Hun 'zijn' spreekt voor zich. Zo evangeliseert Maria. Ze gloeit zoals een kachel.
Te Lourdes heb ik beide mogen ervaren. Mensen die geen woord konden spreken maar straalden; meer nog waar naar gevraagd werd door ons, 'gezonden'; en dit zelfs jaar na jaar ... omdat zij de gloed van Maria meedragen doorheen de dagen, doorheen de jaren, en we hen niet kunnen vergeten. Daar heeft de aarde de hemel geraakt en die gloed vermindert nimmer of nooit.
De meimaand, de Mariamaand bij uitstek, is zo weer voorbij gevlogen maar hebben wij er echt iets mee gedaan of bleef het bij mooie woorden en beloften? Hebben wij meer dan anders ons gericht naar het beeld van Onze-Lieve-Vrouw en de tijd genomen om in alle eenvoud een weesgegroet te bidden, de rozenkrans ter hand te nemen, op bedetocht te gaan of bij een nabijgelegen kapelletje even stil te staan? Hebben wij JA gezegd op Haar vraag doorheen de tijden, ook wanneeer we het moeilijk hadden, of hebben we niet eens aan Haar gedacht doorheen de sleur van onze dagen? Misschien waren de vele langere weekends en communie- en/of lentefeesten een uitvlucht om Haar niet te groeten ... was moederdag ook in deze meimaand de dag van onze Hemelse Moeder? Zomaar wat bedenkingen bij het einde van deze meimaand. Hoe dan ook, laten we deze meimaand met dit Pinksterweekend in schoonheid en genade afsluiten, met en door Haar.
is als een bloem Het geeft een rijke geur en prachtige kleuren het kan ons leven een stuk aangenamer maken...
Geloven is als een bron, kleine dingen die we voor elkaar doen, zonder nood aan een tegenprestatie, maar die kunnen uitmonden in een zee van geluk..
Geloven is als een zon, die de donkere wolken kan doen verdwijnen en die kan zorgen voor licht en warmte in ons hart..
Geloven is een werkwoord, het is een uitnodiging om altijd te blijven zaaien opdat er voortdurend iets moois zou mogen groeien voor onzelf maar ook voor onze medemensen...
Geloven is een verbond, Jezus' voorbeeld volgend, de handen onvoorwaardelijk in elkaar slaan tot welzijn en geluk van iedereen rondom ons...
Geloven is een rekenoefening, onszelf wegcijferen van de eerste plaats, zodanig dat we meer aandacht kunnen besteden aan anderen het is een optelling van woorden en daden waarmee we onze naasten gelukkiger kunnen maken.
Geloven is een kunstwerk, met wat goede wil kan iedereen het maken en het resultaat zal ongetwijfeld door iedereen gewaardeerd worden ..
Het zal voor iedereen een uitnodiging zijn om het zelf eens te proberen.
Bedankt dat "U" ons dit geloof geschonken hebt ! Bedankt dat wij dit geloof met anderen mogen delen!
Hierbij de foto van het gekroonde mirakelbeeld van Onze Lieve Vrouw van Dadizele, met de titel: Onbevlekt Ontvangen.
De stenen onder en rond het beeld werden betaald door de gelovige gemeenschap en de bedevaarders. Het beeld rust op een grote brede en hoge witte marmeren plaat en begroet u zodoende al van aan de poort van de basiliek.
Misschien even openklikken .. of misschien nog beter, zelf op bedevaart komen te Dadizele.
Zondag 10 mei vierden we de zalige Damiaan in onze kerkprovincie. Precies die dag in 1873 zette hij voet aan wal in Molokaï, zijn laatste halte van de bus naar de hemel. . In de komende weken naar zijn Heiligverklaring zullen wel meer artikelen en bijdragen verschillen in de media. En ja, Damiaan heeft heel wat pluimen verdiend (achteraf): Belg de Belgen, grootste Belg aller tijden ...
Laten we eens die pluimen wegdoen en hem een paar nieuwe opsteken. We kunnen best ons laten leiden door de titel die hij zichzelf in één van zijn brieven geeft: PASTOOR van Molakaï. Ja, gewoon pastoor van Molokaï.
Wat dat pastoor-zijn inhield proberen we aan te voelen. Hou je vast: palliatief bezig zijn, preken, verzorgen, bouwen, voorgaan, bidden, ja, ook bekeren. En moeten we het bij Damiaan het ook niet hebben over (on)gehoorzaamheid, keuzes maken en keuzes trouw blijven, voorzienigheid?
In een vorig leven had ik het voorrecht het genoegen klinkt hier niet op zijn plaats, en verder waren er ook weinig gegadigden die deze taak op zich wilden nemen op zondagmorgen de gangen van een ziekenhuis, annex rust-en verzorgingstehuis, te mogen doorkruisen, om de communie naar zieken en bejaarden te mogen brengen.
Toen, net zoals nu herinnen ik me dat dit zo anders was dan alle andere gehaaste verplaatsingen. Het begon al bij het onthaal waar ik de sleutel kwam ophalen om de kapel te openen . Ook al kende men me al jaren met mijn goede en kwade kantjes, er werd anders naar me aangekeken. Zelf, al was het niet nodig, ik kreeg voorrang op anderen toen ik om die sleutel vroeg. Meer nog, men hoefde niet eens te vragen waarom ik kwam. Gelovig of ongelovig, praktiserend of niet, de dames aan de balie hadden een vorm van respect, ook al werd dit niet uitgesproken, maar ze wisten dat ik iets zou gaan doen dat boven het gewone dagdagelijkse staat, en zelfs niet direct van mezelf kwam.
Alleen al het binnengaan van de kapel was zo anders dan op een ander moment tijdens de dag of de week. De sleutel omdraaien in het tabernakel was niet gewoon het openen van een deurtje; noch minder was het wanneer ik mijn hand uitreikte om de kelk te nemen. Ik ging er steevast voor knielen en hier begon mijn gebed dat me de ganse weg innerlijk zou volgen. Het was telkens bevreemdend wanneer ik de kapel uitstapte en a.h.w. met de Heer de werkelijkheid van nde wereld en van alle dag binnentrad. Het lopen van elke dag werd haast een voorbij schrijden, zeker op de verpleegafdelingen. Maar ook bij het noodzakelijk doorkruisen van technische ruimtes zoals de keuken en liften nam een heel apart gevoel vanbinnen de leiding. In die luttele seconden werd ook door de toeschouwers die bijvoorbeeld aan de afwas bezig waren plots gezwegen. Allemaal vrij raar maar o zo mooi. Nooit werd ik er later op aangesproken, in tegendeel, en dit in een wereld vol van pluriformiteit.
Ik was me er wel degelijk van bewust dat ik Christus bij de mens bracht en dat telkens opnieuw. Vandaar dat ook verpleegkundigen het even stil maakten toen ik langs de kamers passeerde, even opzij schoven, al gereed de kamerdeur openden; of ik denk maar aan de poetshulp die even het werk lieten liggen. Het viel me trouwens op dat tijdens het toedienen van de communie deze mensen soms even een kruisje maakten of uitdrukkelijk zegden aan de patiënt: Daar is de meneer met de communie. Af en toe werd gevraagd of ik priester was. Niet om me te taxeren, maar in tijden van ziekte en lijden wil men een priester naast het bed; dat is mijn ervaring. Sommigen waren zelfs ergens teleurgesteld omdat ze geen priester aan hun bed zagen en zegden dat ook uitdrukkelijk. Anderen vroegen dan weer na het ontvangen van de communie of ik ze nog zou willen bezoeken in de komende dagen En ik heb me aan deze belofte gehouden en zo deed ik tijdens de week aan zieknbezoek door gewoon even binnen te wippen bij deze mensen die soms van niemand nog bezoek kregen, vooral door hun eigen hoge leeftijd.
Toen men me zag, met de kelk in de hand, sloegen de meesten een kruis, begonnen ze spontaan een Onzevader of een Weesgegroet te bidden.Anderen waren er op voorbereid en hadden steevast de rozenkrans in de hand. Elk bezoek is een mystiek gebeuren, altijd anders maar zo doordringend.
Sommigen vroegen wekelijks naar de communie, anderen dan weer niet. Maar vaak gebeurde het ook dat in een meerpersooonskamer een derde om de communie vroeg. En gezien het zondagmorgen was gebeurde het ook dat de vroege bezoeker, tot zelfs het aanwezig personeel, ook wilde aan de communie deelnemen. Voor al deze mensen werd de communie een bijzondere kracht; zelfs plots even weg uit het steriele van een ziekenkamer,de ogen gericht op het kruis. Er werd niet veel gesproken, want iedereen sprak op dat moment met de Verrezen Heer, veel intenser dan wij dat doen wanneer we gezond zijn.
Er waren ook mensen die zeer moeilijk de communie konden ontvangen door slikproblemen. In die gevallen werd eerst overlegd met de verpleegkundige en werd ook nog eens uitdrukkelijk de vraag gesteld of het wel zou gaan. Maar hoe moeilijk ook soms, mensen zagen daar echt naar uit. Het was niet altijd gemakkelijk zo de communie bij de patiënt te brengen, maar de dankbaarheid door een glimlach of een stevige hand op de mijne deed alles vergeten en dan besefte ik dat God in mij aan het werk was geweest, mede door de verpleegkundigen of de poetsvrouw. Neen, die tijd was geen tijdverlies geweest eens terug thuis. Misschien had ik er wel het beste van mezelf gegeven op een volledige week.
Mijn inpiratie voor mijn doen en laten haal ik uiteindelijk uit het levensverhaal van Jezus, de man Nazareth. U kon het lezen op mijn blog rond 'vriendschap en liefde'. Het is het verhaal van VERTROUWEN in de mens en vertrouwen op de zegen van God. Een oproep om niet te zwijgen als mensen in het gedrang komen. Het is mijn blijvende roeping me over te geven aan de zorg van de anderen, zeker aan deze die geen stem hebben. Het Evangelie kan je maar zien aan onze daden, en wanneer ik dan zelf zoveel liefde heb mogen ervaren weet en belijd ik dat ik aan deze christelijke inspiratie trouw wil blijven door mensen in de nabije omgeving of via de virtuele weg perstpectief te bieden, telkens opnieuw, hen te doen opstaan - net zoals het evangelie dat doet!
Velen beginnen hun dag met de krant. Pas ontwaakt, omringen ze zich al met slecht nieuws. Waarom niet je dag beginnen met een Bijbelvers? Dat kleurt alles anders. Draag je dag op aan God, kan alles wat je doet een gebed zijn. Zo eenvoudig is het. Dat is gelovig in het leven staan.
Ik ben protestantse Ik ben ter wereld gekomen, énkel en alleen door het toedoen van Onze Lieve Vrouw. Drie jaar na het huwelijk van mijn ouders kon mijn moeder niet in verwachting geraken. Maar toch bleef ze geloven in Moeder Maria. Ze begon te vasten gedurende één jaar en dat elke vrijdag. Ze bad tot Maria dat ze ten minste één kind mocht baren zoals Jij Jezus in jouw handen mag houden, met al uw genaden.
Onze hemelse moeder heeft deze wens tot vervulling laten komen.
En zo gebeurde het dat na heel wat tegenslagen ik geboren werd.
er is iets iets wat boven ons allen staat ik geloof tegenwoordig meer dan dat ik ooit deed is dat met het ouder worden of door de vele tegenslagen in mijn leven want ik weet dat ik, al was ik toen nog niet zo een gelovig mens, steeds sprak aub God help mij uit dit dal van pijn en eenzaamheid en weet je wat mijn woorden zijn tot bij hem geraakt want tegenwoordig is de pijn zo miniem zo kleinschalig en eenzaamheid dat is slechts een woord wat iemand uitvond om medelijden op de wekken ja ik ben er de dag van vandaag honderd % zeker van
God bestaat! meer dan wij ooit zullen bestaan ...
Een geloofsbelijdenis durf ik dit noemen. Ze werd me doorgestuurd via email. Dat is écht geloven!
De Vlaamse bisschoppen reageren misnoegd over de cover van het maandblad Goedele. Daarop is te zien hoe Goedele verkleed is als non en bij het magazine steekt een zakje hosties met de afbeelding van Goedele en de vermelding 'dit is mijn lichaam'.
'Het gebruik van hosties is voor de katholieke Kerk een brug te ver. Ook al gaat het niet om echte en zeker om niet-geconsacreerde hosties, dan nog blijven ze een wezenlijk symbool uit het katholieke geloof en de liturgische praxis', zegt Hans Geybels, woordvoerder van de Vlaamse bisschoppen in een persmededeling.
'Nog onaanvaardbaarder is het misbruik van de woorden van Christus zelf 'Neem en eet, dit is mijn lichaam' ze vormen immers de kernwoorden uit de eucharistie. U begrijpt wellicht dat zoiets bijzonder pijnlijk is voor christengelovigen.'
Geybels ziet in de actie vooral een reclamestunt en gelooft niet in de uitleg van Goedele dat alle artikels getuigen van respect voor alle godsdiensten.
'Wij zijn ervan overtuigd dat het misbruik van centrale religieuze symbolen niet bevorderlijk is voor de uitbouw van een harmonieuze samenleving en zouden u willen vragen respect op te brengen voor de diepste overtuigingen van mensen. Dat is geen censuur en doet ook geen afbreuk aan de vrije meningsuiting, maar het is wel een oproep tot respect en fijngevoeligheid', zegt Geybels.
EN WIJ MAAR PROBEREN OP ONZE MANIER HET CHRISTELIJK GELOOF UIT TE DRAGEN O.A. VIA DIT BLOG MAAR EVENZEER DOOR HET PROMOTEN VAN CUERSUSSEN GELOOFSOPVOEDING ALLERHANDE. HET IS DAN OOK BIJZONDER PIJNLIJK VOOR EEN GROOT DEEL VAN ONZE BEVOLKING DAT ZO EEN MAGAZINE DE VOORPAGINA'S HAALT. GELUKKIG ZIJN ER ZELFS ATHEISTEN DIE ZICH AFKEREN VAN DEZE GOEDKOPE STUNT.
MARIA is een prachig beeld van een moeder want een moeder moet sterk zijn maar evenzeer rust uitstralen en zacht zijn. Dat alles vinden wij bij onze hemelse moeder die misschien daarom Middelares wordt genoemd.
.. tot onze westerse maatschappij waar het geringste groot genoeg is om Paus en Kerk te bekladden vond ik een community die zich richt rond onze vorige Paus. Deze groep telt wereldwijd honderdduizenden leden.
A group dedicated to a man who made a difference for all of us, politically and religiously. A leader for one billion people for the last 27 years and a man who opposed communism, Cold war, terrorism and brought together religions and people. He died as he lived, serene and peaceful, noble and dignified. He shall always be remembered in our hearts, for if it was not for him, maybe the world would be a much bloodier place.
Ja, inderdaad wat deze heilige man heeft bereikt is jammer genoeg zo vlug vergeten.
Wanneer je dit korte gebed tot het uwe kan maken, zowel bij het slapengaan maar ook na een eerder moeilijke opdracht, zowel voor jezelf, maar zeker ook voor een ander; wanneer je dat elke keer opnieuw van morgen tot avond aan de Heer mag zeggen, dan weet je dat je een gezegend mens bent en je kracht put om aan iets nieuws te beginnen wat er ok straks op je afkomt.
Ik geloof in God. Ik hoor Hem: Hij roept mij om steeds het goede te doen. Ik geloof in Jezus. Ik zie Hem: Hij gaat mij voor en wijst mij de weg. Ik geloof in de Geest. ik voel Hem: Hij geeft me kracht om door te gaan. Ik geloof in de gemeenschap van deze kerk en ben blij dat ik er bij hoor. Ik geloof in Gods Koninkrijk en ben berreid om mijn steentje bij te dragen.
Wanneer IK bepaal waar God te vinden is, dan zal ik daar altijd een god vinden die afgestemd is op mij, die mij welgevallig is. Maar wanneer GOD bepaalt waar hij te vinden is, dan is die plaats het kruis van Christus. En wie God wil vinden moet mee onder dit kruis.
Op Witte Donderdag heeft Jezus de voeten gewassen van zijn leerlingen, niet als knecht maar als dienaar. Hij heeft er aan toegevoegd: Doen jullie dit nu evenzeer. Was elkaar de voeten. Wees dienstbaar. Zo werd de diaconie, het priesterschap ingesteld.
Bij het breken van het brood en het delen van de wijn heeft Jezus evenzeer gezegd: blijf dit doen tot mijn gedachtenis. En zo heeft hij de Eucharistie ingesteld.
Nog een derde 'gebod' liet hij ons na doorheen zijn prediking: Hij leerde ons het Onze Vader bidden.
Voel je de vraag? Zeker bij de vaststelling dat de praktijk van de misviering zienderogen achteruitgaat .. 'Moeten wij dan niet eerder onze naaste helpen dan wel naar de wekelijkse Eucharistie gaan?" Moeten wij niet eerst de voeten wassen dan he tbrood breken en delen?
Ik maak een vergelijking: Een vogel heeft twee vleugels om doorheen de lucht te vliegen. Met slechts én vleugel zou hij algauw ergens tegenaan vliegen en sterven. Als mens kregen wij twee benen om te stappen. Wanneer je de ene voet vooruit plaatst volgt de andere.
Zo is het ook met de eucharistie en de dienstbaarheid. Beiden kunnen niet zonder elkaar, meer nog: ze bevruchten elkaar.
PASEN Het is KERK zijn; en KERK zijn is MARIA zijn: is gemeenschap zijn die in haar leven draagt, het leven van de Verrezene; gemeenschap van mensen die zwanger van Hem, hun hele doen en laten afstemmen, zodat Hij kan herleven en telkens opnieuw kan geboren worden en verrijzen in onze praktijk van goedheid, van inkeer en inzet.
PASEN: een op weg gaan van veertig dagen om het te wagen midden het bestaan naar bekering toe te gaan. Veertig dagen genadetijd op zoek naar echtheid. Van Asdag tot Pasen, door de woestijn op zoek naar oasen, de weg gaan van herinnering en komen bij de verrezen Heer.
Pasen, doortocht naar het leven. De Heer is voorgegaan. Hij is waarlijk opgestaan! Met Pasen wordt het mysterie van heil en verlossing niet opgeheven, maar worden christen naderbij het mysterie geleid:
"HEER JEZUS, WIJ VERKONDIGEN UW DOOD EN WIJ BELIJDEN TOT GIJ WEDRKEERT, DAT GIJ VERREZEN ZIJT!"
Waar was jij, toen men Hem gekruisigd had? Waar was jij, toen de zon niet langer wilde schijnen? Waar was jij, toen Hij in zijn graf gelegd werd?
Wij kenden U niet, wij zochten onszelf.
Op Paaszaterdag, ook Stille Zaterdag genoemd, eindigt de vastenperiode die op Aswoensdag begon. De liturgische plechtigheden van de dag voor Pasen worden op de avond van Paaszaterdag gehouden. In de paaswake wordt doorheen de schriftlezingen herinnerd aan God begaan zijn met zijn schepping, wordt het doopwater gewijd en de paaskaars aangestoken ten teken van de verrijzenis van Jezus.
Een bijzondere groet aan allen die door ziekte genoodzaakt zijn van hieruit deze Paasnacht te vieren!
Genegen en alvast een Zalig heilvol Paasfeest gewenst!
Witte Donderdag is de dag van het Laatste Avondmaal en de instelling van de Eucharistie, met Jezus' voorbeeld tot gave en dienst in het gebaar van de voetwassing. Jezus viert met zijn leerlingen en vrienden het Joodse Pesachfeest, maar geeft er een nieuwe dimensie aan: Hijzelf wordt het Paaslam, geofferd voor verzoening en vergeving van zonde:
"DIT IS MIJN LICHAAM VOOR IEDER GEGEVEN, DIT IS MIJN BLOED VOOR IEDER VEGOTEN".
Pasen vieren is geen ééndagsgebeuren. In de joodse traditie was de Pesach-viering ook een pelgrimstocht naar Jeruzalem om daa de uttocht uit Egypte te vieren en te gedenken. Eigen aan elke pelgrimstocht is het gaan naar een heiligdom waarbij gaandeweg de bekering, de zuivering, de zucht naar authenticiteit, het herbronnen en herleven zich voltrekt.
Zo zijn er ook pelgrimageaccenten bij het vieren van Pasen: een op weg zijn naar Pasen dat helend werkzaam is. Doorheen de tijd ontwikkelde zich een soort paaspelgrimmage ter innerlijke voorbereiding en persoonlijk engagement naar de paasviering toe.
Immers, veel christenen bereiden zich voor op het vreugdevolle Paasfeesst door een veertigdaagse periode van matigheid. De veertigdagentijd begon met Aswoensdag waar in de kerk een kruiske op het voorhoofd aangebracht werd ter herinnering van de kortstondigheid van het leven.
Niemand zal ontkennen dat deze week, deze dagen anders zijn dan alle andere dagen doorheen het jaar. Het doet me denken aan het Bijbelfragment waar de jongen op het Joodse paasfeest vraagt aan zijn vader: "Waarom is deze avond zo gans anders dan alle andere avonden?"
Toen men Teresa van het Kruis, door velen onder jullie beter bekend als H. Edith Stein, vroeg naar de wortels van haar blijheid gaf ze volgend antwoord:
"GELIED DOOR GODS HAND, GODS WIL BOVEN JE EIGEN WIL STELLEN, ALLE PERSOONLIJKE EN TOEKOMSTIGE ZORGEN EN ALLE HOOP IN GODS HAND LEGGEN: DAT IS DE BASIS VAN DE VRIJHEID EN DE BLIJHEID VAN EEN KIND VAN GOD."
Een wondermooie betrachting die we mogen probreren te beleven in deze dagen naar Pasen toe, maar waarom niet een voornemen ook voor morgen en alle komende dagen en weken!
Het ontbreekt ons inderdaad zo vaak aan HOOP en VERTROUWEN!
Heer, wij vragen vergeving voor onze droge, koude beoordelingen. Voor onze opinies en alle vooroordelen die vaak blind zijn. Leer ons uw gelaat te zien in hen die niet meer herkenbaar zijn door lijden, kwaad en zond.
Ik knielde neer maar niet voor lang. Ik had nog zoveel te doen. Ik moest me haasten. Er was nog werk te doen. Rekeningen betalen. Zo, ik knielde neer en zegde haastig een gebed. Ik sond terug op, mijn christelijke plicht was volbracht. Mijn ziel kon in alle rust zich neerleggen. De ganse dag had ik geen tijd een vriendelijk woord te spreken, noch minder tijd om over Christus te spreken met vrienden. Zij zouden wellicht met me lachen; zelf ben ik eigenlijk ook een beetje bevreesd. Geen tijd, geen tijd, geen tijd. Het werd mijn dagelijkse kreet. Geen tijd om me te bekommeren over de zielepijn van anderen ... tot ik ten slotte kwam te overlijden en voor de Heer verscheen. Ik stond daar voor Hem met neergebogen hoofd en gesloten ogen. Hij hield een boek in zijn handen, het boek van het leven. God keek in het boek en toen keek Hij naar mij. "Ik zocht je naam in het boek, maar die kon ik niet vinden; ik zou hem ooit wel eens opschrijven, maar ik had geen tijd".
Dit is inderdaad de titel van een boekje rond de nieuwe kruisweg te Lourdes. Dit in aansluiting van het artikel rond de kruisweg dat ik heb geplaatst op 15 maart ll.
De Kruiswegmeditaties in dit boekje zijn door Mgr. Jozef De Kesel speciaal geschreven bij de nieuwe kruisweg die voor het jubileumjaar te Lourdes is uitgebeeld door de Franse kunstenares Maria de Faykol. In de nieuwe kruisweg van Lourdes wordt de vijftiende statie over de verrijzenis opgesplitst in drie beelden: Maria wacht bij het graf (de Hoop); de verrijzenis zelf (het Geloof); en de ontmoeting met de leerlingen te Emmaüs (de Liefde).
Het boekje bevat 17 bezinningteksten. Het kan dan ook in elke parochie worden gebruikt, en natuurlijk te Lourdes zelf. Ideaal om er naar terug te grijpen in de Goede Week!
Heer Jezus, geef ons de vreeugde van de hoop, in de seizoenen dat voor de kerk op de winter lijkt. Toon ons overal de tekens van leven en opstanding die wijzen op de lente van vernieuwing en evengelisatie. Zend ons uw Heilige Geest en het vuur van Pinksteren opdat de zomer zou komen, die onze harten verwarmt en die een overvloed van vruchten laat rijpen bij ons en heel de kerk. Heer God, zuiver de blik van ons geloof, vermeeerder onze liefde, maar voor alles: geef ons de genade van vreugde en hoop. Want als de mens een vraag is, bent u, Heer, het antwoord. Gezegend bent u, Heer, nu en altijd. Amen.
Nu volgend gebed al honderden keren doorgestuurd werd en dat in alle talen via mails en powerpoints leek het me gepast eens echt stil te staan bij dit eenvoudig gebed dat spreerkt van een onvoorwaardelijk vertrouwen. In plaats van het ook maar nog eens door te sturen naart de 'beste vrienden" zoals menigmaal gevraagd wordt in mailberichten, geeft ik het aan allen mee die dit lezen. Neem er vooraal de tijd voor. Lees het niet als een blogbericht maar als een gebed en laat het tot je doordringen. En dit niet alleen aan die geselecterde groep waar sprake van is indien je het zelf ontvangt, al wil ik niemand tekort doen, zeker niet hen van wie ik het lmocht ontvangen, in welke vorm dan ook!
Moge er vandaag vrede in je zijn. Moge je op God vertrouwen dat je precies bent waar je zou moeten zijn. Moge je nooit de oneindige potentie vergeten die uit vertrouwen is geboren. Moge je de gaven gebruiken die je heb ontvangen en de liefde doorgeven die je hebt gekregen. Moge je tevreden zijn met het feit dat je een kind van God bent. Laat deze aanwezigheid zich tot in je botten verankeren en je ziel de vrijheid gunnen om te zingen, te dansen, te danken en lief te hebben. Het is daar voor ons allemaal.
De passiebloem verbeeldt nog steeds voor velen het lijden van Christus. Het blad staat symbool voor de speer, het vruchtbeginsel voor de staander van het kruis, de kelk voor het aureool, het wit voor de zuiverheid en het blauw voor de hemel. De vijf helmknoppen zouden dan symbool staanvoor de vijf wonden, de hechtranken voor de zwepen, de meeldraden voor de hamers, de drie stijlen voor de spijkers en de vlezige draden in de bloem voor de doornenkroon. De bloem zou dan ook precies drie dagen blijven openstaan, een dag voor elk jaar dat Christus predikte.
Toch raar, ook al wijzen velen de christelijke hemel misschien af, toch kunnen Bach's Magnificat, Mozarts Requiem of Pergolesi's Stabat Mater licht in je hersenpan laten schijnen wanneer je lichaam het begeeft en je naar de laatste rustplaats wordt gebracht.
Tegen de Passietijd aan staan dan ook alle cd's rond Dood en Verrijzenis weer in de kijkker in de betere platenzaak, en ook in tijdschriften, dag- en weekbladen worden de nieuwe versies gepromoot.
Trouwens nog nooit heeft het Gregoriaans zo een vlucht genomen. Die christelijke hemel kunenn we trouwens binnenkort bewonderen te Watou tijdens het Gregoriaans Festival.
Noch mannen noch vrouwen moeten zich zorgen maken, want ze zijn veel belangrijker dan de vogels en de bloemen. 'Juliie hemelse Vader weet wel wat je allemaal nodig hebt. Zoek eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan krrijg je dat alles erbij" (Mt 6,32-33).
Geloven in Gods voorzienigheid is vertrouwen op Gods zorgzaamheid voor ons.
Indien je een goede vriend hebt, loof God dan, want vriendschap is een geschenk van God. Vriend zijn van iemand, is goed doen aan je vriend.
Hoe goed is het, lief te kunnen hebben. Vriendschap komt van God en :moet naar God terug.
Goede echte vriendschap is sterker dan de dood. Vriendschap is een lied, dat een hart doet leven. Vriend zijn van iemand is goed doen aan je vriend. Hoe goed is het, lief te kunnen hebben. Vriendschap komt van God en moet naar God terug.
Voor degenen onder jullie die het genoegen mochten smaken ooit in Lourdes te zijn geweest, zullen wellicht meerderen ook de mooie kruisweg hebben afgelegd langs monumentale beelden waar je niet anders kan dan er stil bij te worden, ver van de drukte, op een heuvel. Trok ook Jezus zich niet vaak terug op een heuvel om er te bidden?
Waarom is de kruisweg in Lourdes dan zo geliefd?
Dat is waarschijnlijk omdat Lourdes ons plaatst in het hart van het christelijk geloof. God is mens geworden voor ons, voor ons heil. Jezus heeft zijn leven gegeven uit liefde voor de mensen. Met zijn Kruis en door de Verrijzenis toont Jezus ons de weg naar het leven.
Deze geschiedenis is geen verhaaltje of een fabel, het is echter op aarde gebeurd zon tweeduizend jaar geleden.
De Kruisweg meemaken is terug gaan naar die Bron. Zo krijgen dan ook alle andere symbolen hun betekenis terug:
Het water van ons doopsel. De kaars zoals in de Paasnacht. De vergiffenis van de zonden, waarvoor Jezus gestorven is. De Eucharistie, waar wij Zijn dood herdenken, en Zijn verrijzenis uitroepen.
Gedurende de Kruisweg volgen wij Christus Door het Geloof, Met Liefde In Hoop.
We zijn volop in de veertigdagentijd, een tijd waarop christenen zich voorbereiden op Pasen. Daar zitten veel aspecten in. Eén daarvan is tegenwoordig niet zo in trek: de boete.
De mens is echter niet als een plant die vanzelf rechtop groeit: ze moet geleid en gesteund worden. Daarbij zijn boete en zelfcontrole onmisbaar. Ze zijn een blijk van liefde. Iedereen die liefheeft moet iets van zichzelf afstaan voor de geliefde. De boete van de christen is in elk geval een relativering van zichzelf.
Een eerste vorm is daarvan het verwaarlozen van de beschikking voor eigen gebruik van een deel van je tijd. BIDDEN is daarvan een concretisering; het is tijd geven aan God - een deel van mijn tijd.
Een tweede vorm is delen: een stuk van mijn bezit uitdelen aan armen, als uitdrukking van liefde. Dat delen brengt mee dat ik snoei in mijn consumptiegedrag. Het is 'versterving' in eten, drinken, kleding en ontspanning.
Ten slotte is boete ook het belijden van je zonde. Dat is de hoogste en diepste vorm van zelfdiscipline: het deemoedige besef van je eigen zwakheid, dat uitloopt op het diepe vertrouwen in een vergevende God, is het meest humaniserende dat de mens kan doen.
De heilgverklaring van Damiaan vormt een aansporing om ons gelovig-zijn in deze pluralistische samenleving niet weg te moffelen en ons als christenen samen met anderen te volle in te zetten voor een betere en meer menselijke samenleving.
In een tijd dat velen de godsdiensten verketteren als bron van geweld, ellende en onverdraagzaamheid is deze heiligverklaring voor de Kerk bij ons een opsteker.
Zij is het mooiste bewijs dat geloof ook het edelste van de mens kan naar boven halen. En daarbij is de hele samenleving gebaat.
Jongens en meisjes die hebben gekozen voor de lange weg naar het vormsel toe, dat vraagt een groot engagement, langdurig en intens, zowel voor de deelnemers als voor hun begeleiders. Dit alleen al verdient van ons een proficiat. Dat er in dez vijf jaren ook heel veel gebeurt zal de band onder allen heel sterk maken, wellicht ook vrienden voor het leven. Maar op de weg leren die jongeren dan ook alles intenser kennen en doorgronden. Zo komen verschillende bijbelfiguren aan bod, het Credo-de gloofsbelijdenis wordt uitvoerig besproken.
Naast de kennismaking met de verschillende sacramenten, bijbelverhalen, hebben deze jonge mensen ook heel wat mensen ontmoet, mensen met een eigen specifiek geloofsverhaal. Zo waren ze te gast in een abdij en hebben er geproefd van de gebedsdiensten. Ze maakten kennis met de multicultule wereld; maakte eigen logo ...
Vijf jaar op weg gaan met jongeren van die leeftijd is een boeiende mar ook serieuze opdracht. Je ziet ze evolueren van ontvankelijke lagere schoolkinderen over pubers naar jong-volwassenen. Ze hebben een eigen taal en leven in een wereld vol verleiding en uitdagingen.
Wie dus na deze lange weg er voor kiest gevormd te worden, weet dat dit een gerijpte keuze is geworden, waar wij de impact moeilijk van kunnen inschatten wat dat voor elk van deelnemers zal inhouden voor hun verdere leven, hun beroepskeuze, hun relaties ... Maar ik ben ervan overtuigd dat deze mensen velen tot steun en toeverlaat zullen zijn en blijven, een uitnodiging wellicht ook naar anderen toe, al was het maar een bezinning rond eigen leven, hier en nu, ook voor jou "senior". Laat je blijvend "vormen" door Gods Geest!
Toen ik met dit blog een aanvang nam had ik het begin januari over de instapvieringen van de eerste communie. In deze bijdrage, en zeker nu heel velen intens aan de voorberieding bezig zijn, wil ik even stil staan bij het VORMSEL, maar dan meer bepaald het vormsel aan 17 jaar, ook soms genoemd: DE LANGE WEG. Het gaat dus om jongeren die kozen voor een lange voorbereiding van 5-6 jaar, in plaats van de gewone vormselcatechese die meestal gevolgd wordt tijdens het laatst jaar van het lager onderwijs, op hun twaalfde jaar. Wanneer jongeren die straks deze voorbereiding zullen voltooien werd hen gevraagd, nu vijf jaar terug, WAAROM ze deze vorrm kozen. Hier enkele antwoorden:
Omdat je als 17-jarige meer 'beseft' wat je doet. Om een vriendschapsband op te bouwen. Om meer te weten van het vormsel. Omdat we gewoon zijn van naar de mis te gaan. Omdat ook mijn broers de lange weg hebben gevolgd. Omdat mijn ouders het gevraagd hebben.
Wat aanvankelijk niet vanzelfsprekend lijkt, daar getuigen deze jonge mensen dat ze van in het begin heel gemotiveerd waren om samen te komen, één keer in de maand was niet genoeg, ze wilden méér. Er werd om de veertien dagen afgesproken; ze gingen samen naar de eucharistieviering en bleven nog wat napraten. Misschien met die vertrouwdheid met de zondagsviering staan enkelen van hen nog altijd in voor de begeleiding van de kindernevendienst. Anderen dan weer durven heel uit te komen voor hun geloof, zonder zich op te dringen. Hebben wij juist niet zo een mensen nodig. Voortrekkers die meteen komaf maken dat geloven iets zou zijn voor senioren? Morgen meer hierover.
WIJ DROIMEN VOOR DEZE JONGEREN DAT ZIJ IETS VAN DIT VISIOEN VAN GOD ZULLEN MEEDRAGEN, ZULLEN UITDRAGEN.
MAAR OOK DOOR DE HOOP EN MISSCHIEN NOG MEER DOOR DE LIEFDE MAAR WIE IS DE STEKSTE DE EEN KAN NIET ZONDER DE ANDER.
klik dus maar even het plaatje aan. en deel jouw gelovig-aanwezig-zijn met iedereen, door er gewxoon te zijn voor elkaar.
misschien werkte jouw aanwezigheid, jouw manier van zijn zo aanstekelijk dat een ander zich wel geroepen voelt zich nu volop te geven aan wat er echt toe doet in het leven: getuige te mogen zijn van jouw Geloof in God en Jezus ... jouw geloof niet langer onder de tafel te verbergen .
Ja, de kracht van een woord tot een ander gesproken kan de zaaigrond zijn, de voedingsbodem voor een geheel nieuw leven als dank om wat je zelf mocht ontvangen.
Dat dit geen poëzie is zag ik recent nog heel concreet bij drie mensen van vlees en bloed die hun leven naar de Heer hebben gewend, maar nu misschien duidelijker dan ikzelf gekozen hebben voor een leven in HOOP GELOOF LIEFDE!
DANK dat God ook ons vandaag zo een mensen schenkt!
MAKEN WE HET EVEN RUSTIG EN LUISTEREN WE NAAR ONS HART.
MISSCHIEN HEEFT GOD ONS WEL IETS TE VERTELLEN. MISSCHIEN NODIGT HIJ ONS ZELFS UIT.
Om dit goed te beluisteren, even het muziekknopje rechts onder stoppen, dan kun je genieten van HET GEBED, gebracht door Celine Dion en Andre Bocelli. Mooie zondag verder!
Dat hoor je wel eens wanneer je een ziekenhuiskamer verlaat en zegt tot de patiënt : Klik maar even het plaatje open en denken we maar eens aan zovelen die nu lijden. Ook dat is vasten.
Durf je geloven in je ideaal, in Gods vraag ook om meet Hem als Gids op tocht te gaan? En durf je dat geloof ter spraken brengen, het tot een oproep maken bij mensen die je ontmoet, vooral bij jongeren?
Mensen hebben meer dan ooit nood om klaar te zien in hun toekomst: hun roeping is om als leek te bouwen aan Gods Kerk, van harte en verantwoordelijk; en soms stelt God een sterke vraag om hoopvol teken te zijn, om helemaal in dienst te treden van zijn Rijk, als religieus, als religieuze, als priester voor deze tijd en deze Kerk.
Ga, Ik zend u, zegt God. Ge hebt een taak voor de mensen. Waarom ik wel? vraag je. Waarom jij niet? Zegt God.
Dat is wat me mogen doen in deze veertigdagentijd. Stel je maar even rustig de vraag: WIE OF WAT IS VOOR JOU HEILIG? En al vlug zal je denken aan je kind, je kleinkind, of waarom ook niet onze ouders? En terecht! Maar is een kind in India dan niet even heilig? Waarom dan als koopwaar aangeboden voor onze Westerse drifen en lusten? Een kind als onderdeel van de economische machine ergens in een achterkamer? Vasten geeft inderdaad OOK daarover de tijd ons 'leeg' te maken, veel ruimte te creëren om alle ballast overboord te gooien en ruimte te maken in ons hart, ons hoofd en ons leven. Zo krijgt het wezenlijke een plaats, een centrale plaats: de mens als mens, en dus zeker het kind. Zowel het kind in ons, maar ook het vergeten het gebruikte kind in India.
Eens we dat hebben ingezien jeuken onze handen al om te geven zonder dat de ene hand ziet wat de andere heeft gegeven. Dat bewerkt een échte heilzame vastentijd. Ik wens het julle allen!
Nu we met aswoensdag de vastentijd zijn binnengegaan kan dit misschien een uitnodiging zijn om terug de puntjes op de i te zetten. In elk geval een uitnodiging voor mij en voor jou. De puntjes op de 'i' zetten wat mijn eigen leven betreft, mijn 'ik'. De puntjes op de 'i' van "jij" zetten wat betreft mijn houding tot de medemens, de "jij" in mjn leven ... en wellicht ook de "jij" die wij God noemen. Vastentijd vraagt niet om grootse plannen. 't Is in het kleine, in het afwerken dat het zit. Een bezoekje zo nodig gebracht, eindelijk die mail beantwoorden. Een werkje dringend gedaan. NIET MEER UITSTELLEN MAAR ER AAN BEGINNEN.
Dag na dag gaat voorbij. Gij zijt niet te zien. En toch als ik U niet zoek in mijn gebeden; als ik U niet zoek in mijn hart, toch blijft Uw liefde voor mij op mijn liefde wachten.
Ik bid U, Heer, geef mij van uw liefde om alle mensen lief te hebben en niemand uit te stoten of te haten en laat het mij ook nooit aan goede vrienden ontbreken.
Misschien is het wel interessant deze link te bewaren bij één van jouw favorieten. Zo kun je het reilen en zeilen van de Paus volgen van dag tot dag. Het Vaticaan heeft daarvoor een eigen site opgericht en zo krijgt ook de paus een eigen YouTubehokje.
God, ik zoek even contact me U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding, zoadat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen.
Koester de dag die is gegaan Koester de nacht die voor je staat Koester de dag van morgen Koester, wees dankbaar dat het mag Wees dankbaar voor de jaren Die je hebt geleefd Wees dankbaar voor de toekomst Bedenk, je leven is geleend Wees geduldig voor tegenslagen Wees dankbaar voor het geluk Wees blij dat je mag leven Wees zuinig, tijd komt niet terug Geniet met volle teugen Geniet van iedere lach Wees blij dat je kan leven Wees blij dat je mag geven Koester dus je tijd op aarde Wees dankbaar voor iedere dag Geniet zoveel mogelijk van het leven En wees dankbaar dat je leven mag
Toen ik een tijd terug dit blog heb opgestart werd me ook gevraagd alles zo eenvoudig mogelijkj te brengen zonder afbreuk te doen van ons CREDO, onze geloofsbelijdenis. In dit Valentijnsweekend mogen wij dan ook ons laten inspireren aan ZIJN LIEFDE.
Wij geloven in een liefde voor elkaar die stralend is, dat ze ook anderen kan bevestigen, troosten en gelukkig maken.
Wij geloven dat God echt onze VADER wil zijn, dat Hij met ons meeleeft en ons alles gunt wat goed en mooi is.
Dat Hij de weg is die ons wijst hoe wij SAMEN gelukkig kunnen leven;
Wij geloven dat we met de hulp van de Geest de vrede onder de mensen kunnen bewaren.
Beste vriend, als ik je één ding vragen mag dan is het dat je voor me bidt, en als ik je nog wat vragen mag laat me af en toe ook eens weten dat je het nog altijd doet.
Op bedevaart, anders dan pelgrimeren, doe je niet alleen. Je maakt deel uit van een groep met dezelfde ingesteldheid, dezelfde verwachting, reisgenoten en vrienden. Een bedevaart ontroert tot in het binnenste van de ziel zodanig dat velen uitzien om er terugte keren, sommigen zelfs jaar na jaar. Dit maakt juist het verschil uit met een toeristisch bezoek aan Lourdes. "Er zijn geen toeristen die jaar na jaar de Eifeltorenin Parijs beklimmen of de scheve toren van Pisa" schrijft Patr Mark Lemseke, kapelaan voor de Nederlandstaligen te Lourdes.
Heel dikwijls gebeurt het dat wie eenmaal meegaat op bedevaart gebeten wortdt door de bedevaartmicrobe. Het is ook ondergetenke overkomen en dat meteen als brancardier bij de ziekenbedevaarten. En nu nog is er dat blijvend verlangen naar Lourdes.
Of zoals Mark Vandevoorde het schreef: Gevoelsmatig zou ik graag aanschuiven bij de kaarsenstand. Samen onderweg, samen in de gloed. Dat doet een mens wat. Dat doet zijn geloof goed. Een geloof heeft ook zijn geveolskant. Het "lijfelijk" beleefde geloof heeft een eigen kracht. Het kan mobiliseren omdat het mensen tot het heilige laat naderen, met hun zorgen en verlangens, in riten en gebruiken.
De meerwaarde van een bedevaartsreis ligt in zijn verzekering dat het bezoek aan Lourdes geen curiosum is maar een vreugdevolle en hoopvolle beleving van zijn geloof, solidair met geestverwanten die mee zijn op reis of die thuis op hen wachten en meebidden.
Wie nog geen reis heeft gepland of verlangt naar Lourdes te gaan heb ik voor jullie enkele interessante links!
een vriend is iemand die het woord van jezus kent en doet
als boze gedachten en plannen mijn hart vervullen en vervuilen zegt hij: vriend, hoe kom je daarbij, dat kan je toch niet doen
en op een andere dag maakt hij mij vrij uit die kring van hen die mij vastzetten en beschuldigen en zegt: ik veroordeel je niet om gisteren maar doe morgen niet meer zo dwaas
"Er is in onze samenleving slechts weinig ruimte voor zelfreflectie. Daarom vind ik het in het christendom zo belangrijk dat de eucharistie steevast begint met de schuldbelijdenis, een moment van kritisch naar jezelf kijken en je goede bedoelingen hernieuwen. ik ben ook een voorstander van de biecht. ik denk dat vele godsdiensten ons om dat sacrament zouden benijden.Christenen krijgen de kans om altijd opnieuw te beginnen". - Wim Criel
Maar hoe dan ook, God alleen weet wat de oceaan van barmhartigheid en tederheid, van bekering en innerlijke vrede, het sacrament van de verzoening, in de wereld heeft gebracht. God alleen weet tot welke intensiteit van vreugde, geluk en bevrijding die eenvoudige belijdenis van zonden ons brengt.
Een vreugde zo groot in haar eenvoud wanneer je nadien terug je ma, je pa, je broer en je zus in de ogen kijkt, uiterlijk niets veranderd maar vanbinnen een teken van HOOP en echt geluk.
Nu we als kind en volwassene werden gezegend op het feest van Lichtmis is dit misschien een goed moment nog eens die zeer oude zegenbede mee te geven die zo zinvol is.
MOGE DE HEER U ZEGENENEN EN BEHOEDEN MOGE DE HEER DE GLANS VAN ZIJN GELAAT OVER U SPREIDEN EN U GENADIG ZIJN
MOGE DE HEER ZIJN GELAAT NAAR U KEREN EN U VREDE SCHENKEN
Het feest van Maria Lichtmis, of de "Opdracht van de Heer" wordt gevierd op 2 februari. In onze parochiekerken voorzien we in die dagen een bijzondere viering met kinder- en ouderzegen. Oudeschap is niet eenvoudig. niet alles is rozengeur en maneschijn. loslaten is soms een zeer moeilijke opgave. Elk kind is wat het in wezen is en het zal zijn eigen pad kiezen. Zo hoort het ook. We kunnen als ouder alleen maar zorgen dat we ons kind een goede algemene kennis meegeven, repect en eerbied in sociale omgang, maar zeker en vast ook een stevige basius in GELOOFSOPVOEDING. We wensen ons kind het alerbeste toe en laten het graag zegenen:
"HET GAAT JE GOED, GOD ZIJ MET JE OP JE LEVENSPAD"!
Wij lezen dat een zekere Simeon, een rechtvaardig en vroom man, verlangde naar de beloofde Messias. Die was al zo lang aangekondigd in de heilge geschriften. Simeon kende dan ook de boeken als geen ander. De Heilige Geest openbaarde hem dat hij niet zou sterven voordat hij de Messias zou zien. Op het moment dat de ouders van Jezus met Hem in d etempel kwamen, nam hij het kind in zijn armen en wist hij dat de profetie was uitgekomen.
Maar Simeon zegde tegen MARIA : "Weet wel dat velen in Israël door Uw zoon ten val zullen komen of juist opstaan. Zelfs U zal door een zwaard doorstoken worden. De voorspelling over het lijden en de dood van Jezus moet een pijnsteek geweest zijn voor Maria, maar Maria heeft een rotsvast geloof.
Daarom kwam ook Maria in de traditie van Lichtmis centraal te staan. Het feest van Lichtmis is enerzijds een blij feest van licht en 'zien' of het (h)erkennen van van de Redder voor de mensen, maar anderzijds ook de realiteit dat het leven niet altijd verloopt zoals je had gedroomd.
Voor wie gelooft echter is er geen plaats voor hopeloosheid. God is een houvast. Geloof brengt LICHT IN EEN NIEUWE MORGEN.
Het doopsel is geen eindpunt maar precies een totaal nieuw begin. Het doopsel is de eerste stap. Gaandeweg stappen zetten in die geloofsgemeenschap gebeurt meestal aan de hand van papa en mama, van broer en zus, van oma en opa. Ook leerkrachten zullen hen de geloofstaal bijbrengen, zeker in dit jaar van het WOORD. Op sommige parochies worden kindernevendiensten voorzien tijdens de eucharistieviering op zondag. Zo proberen jongeren en ouderen op een verstaanbare wijze het geloof voor kinderen nabij te brengen. Zo samen bidden geeft voor beiden veel voldoening en wellicht de beste voedingsbodem, even weg uit alle drukte.
Voorlopend op het feest van Lichtmis dat we straks vieren is het misschien goed even stil te staan bij het doopsel, want we hadden het al eerder over het vormsel. Als ouders beslisen hun kindje te laten dopen, wat bedoelen ze dan? Wat gebeurt dan? Hoe ga je best te werk? Elke parochie heeft daarin een eigen aanpak, maar alle parochies zijn het erover eens dat het doopsel een goeie voorbereiding vraagt. Het doopsel is immers het eerste sacrament in het prille leven en het is té spijtig om een doopsel als een fai-divers te laten voorbijgaan. Hoe beter het doopsel voorbereied, des te intenser en mooier het wordt beleefd, geleefd. Als men op dat moment God voelt, dan is dit ronduit zalig.
De doopaanvraag gebeurt via de pastoor of de parochiaal verantwoordelijke. Daarna kunnen in het beste geval catechisten ten huize gaan bij de jonge ouders en hen een doopmap aanbieden met keuzeteksten voor de opmaak van een eigentijds doopboekje; maar nog belangrijker in deze ontmoeting is de kans om een gesprek aan te gaan om over een tekst dieper stil te staan en aan te geven hoe rijk de symboliek is van het doopsel: het kruisje, handen, water, olie.
Het kruisteken is in zekere zin de samenvatting van ons geloof, want het toont ons hoezeer God ons heeft liefgehad; het zegt dat er een liefde is die sterker is dan de dood, sterker dan onze zwakheden en onze zonden. De kracht van de liefde is sterker dan het kwaad dat ons bedreigt, soms rakelings nabij. Alle mensen van goede wil, allen die lijden in hun hart of in hun lichaam - en concreter kan het niet in deze dagen waarin ons land weer eens in rouw werd gehuld - mogen met het vertrouwen van onze Moeder MARIA hun ogen richten op het kruis van Jezus om de bron van het leven en het heil te vinden. We werden bij de geboorte getekend met het kruis en dit gebaar werd herhaald bij ons doopsel. Het allerlaatste teken over ons bestaan zal dan ook een kruis zijn.
We zijn misschien met zijn allen op een eilandje beland nu nog meer kerken en kloosters worden gesloten, maar bij droevige gebeurtenissen komen mensen terug naar de kerk, zoals ze ook massaal samen kwamen te Lourdes in 2008. Misschien moeten we allen, ook ikzelf, opnieuw het kruisteken te leren maken om daarmee onze angst in het leven te verdrijven. Mochten we het slechts elke dag van het jaar maar dan héél bewust maar één maal doen, dan veranderen we de wereld om ons heen.
Wellicht kijk je nu verbaasd op wannneer je deze titel ziet, maar het sacrament van het priesterschap is heus niet uit de wereld verdwenen. Hierbij deel ik dan ook in de vreugde van een nieuw gewijd priester na gedane studies te Rome zijn pastorale taak opneemt in zijn thuisland Kerala.
Verheug u altijd in de Heer. Nog eens: verheug u! Uw vriendelijkheid moet bij alle mensen bekend zijn. De Heer is nabij. WEES NIET BEZORGD, maar laat uw wensen bij God bekend worden door te BIDDEN en te smeken en door een DANKGEBED te zeggen. En de VREDE van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw hart en gedachten bewaren in Chrstues Jezus.
Fil.4,4-7
een toepasselijke foto bij de "vredeswens" bij een nieuw gewijd priester.
Geloof heeft te maken met zingeving, met VERTROUWEN ondanks alles, misschien nog het meest met HOOP. Het gaat over het respectvolle, liefdevolle, gevend-vergevende, mede-menselijkheid die geworteld is in het besef dat wij dit leven gratis gekregen hebben om niets. Wij zijn als mens door God gewild om er voor elkaar te zijn, en dat zonder ophouden. Geloof gaat over die mystieke haast niet in woorden te vatten verbondenheid, maar met een levenlang zoeken naar de antwoorden op onze levensweg die uiteindelijk God ons zal geven in Zijn onmetelijke Liefde.
Met deze vernieuwde uitgave kunnen we elkaar allemaal helpen een stap voorwaarts te zetten om in alle eenvoud en herkenbaarheid te spreken over wat GELOVEN vandaag concreet betekent. Werkelijk een aanrader waarover volgend commentaar.
Christelijk gezinsboek voor de 21ste eeuw
Al de dagen van ons leven
)AVERBODE / KAMPEN (RKnieuws.net) - Al de dagen van ons leven - Christelijk gezinsboek voor de 21 ste eeuw begeleidt families doorheen het leven. Gedichten, liederen, recepten, informatie, praktische tips, gebeden, verhalen, beelden en goede raad voor een dynamisch gezinsleven helpen het leven gestalte te geven - niet alleen op de feestdagen maar ook in het leven van elke dag.
Al de dagen van ons leven is een welkome raadgever in verschillende situaties: Hoe kunnen we ons huwelijk zinvol beleven?; Hoe kunnen we onze kinderen waarden bijbrengen? Hoe bereiden wij doop, eerste communie en vormsel voor?; Hoe beleven we de feestdagen in onze familie: verjaardagen, advent, Kerstmis, veertigdagentijd en Pasen?; Wat kunnen we doen wanneer iemand gestorven is?; Wat betekent het christelijk geloof voor ons concrete leven?; Wat geloven mensen in andere religies?
Dit boek is een aanpassing voor Vlaanderen en Nederland van het Duitse boek Durch das Jahr, durch das Leben en uitgegeven door Kösel Verlag in München (2006). Het werd samengesteld door Luc Anckaert, Stijn Demaré, Kolet Janssen, Rebekka Jonkers, Eric Seghers, Stijn Van den Bossche en Peter Vansweefelt in een eindredactie van Steven Pinnoo. Voor de prachtige illustraties tekende Mieke Lamiroy.
Al de dagen van ons leven wil gezinnen met openheid voor spiritualiteit en geloof ondersteunen en geestelijk voedsel bieden maar sluit daarbij de ogen helemaal niet voor de zorgen, het lijden en de conflicten die in gezinnen en families leven. Ook zij die een andere levensvorm dan het klassieke gezin verkiezen, worden niet vergeten. Dit gezinsboek is geschreven met een groot respect voor elke mens en voor elke welgemeende relatie die mensen met elkaar aangaan. Het wil hoop geven, geloof mogelijk maken en, vooral, de liefde centraal plaatsen. (tb)
Luc Anckaert e.a., Al de dagen van ons leven - Christelijk gezinsboek voor de 21ste eeuw; uitgeverij Averbode / Kok, Kampen; 590 blz.; 34,50 euro
Net toen ik hier een stukje wou achterlaten bereikte me een mooi gebed. Mooi omdat het geschreven is door iemand die me vond via mijn ander blog http://blog.seniorennet.be/maarten1955/ die evenzeer gebaseerd is op geloof en vertrouwen, en voor die man was het een aanvang terug te keren naar zijn wortels, ook in bange dagen. Laat ons samen bidden of even mediteren.
Heer maak mij stil
Heer maak mij stil, zodat ik rust vind. Heer maak mij zacht zodat ik vrede vind.
Heer maak mij sterk, zodat ik winnen kan. Zodat ik de strijd die in mij woedt kan overwinnen.
Die tweestrijd wat in mij mijn krachten laat afnemen kan ik niet langer nog tegenhouden.
Heer laat mij één enkel teken van Uw alom prezen goedheid zien. Een teken van U is mij meer waard dan eender wat voor teken op aarde.
Ik weet dat ik Uw kind ben, dat JIJ mij ooit geschapen hebtnaar Uw beeld. Ik weet dat ik een deel van Uw goedheid meekreeg op de dag dat Jij mij hier hebt neergeplant op die onmeetbare oppervlakte.
Ik weet dit allemaal zo goed. En toch heerst er in mij een tweestrijd, een van woordeloze woede omtrent dit leven hier op aarde, en het woord wat JIJ ons meegaf.
Heer maak van mij het kind wat aan Uw beeld voldoet, zodat ik strakjes wanneer mijn tijd gekomen is, mijn lichaam zonder schaamte of schuldgevoelens moet achterlaten.
Toe Heer, maak mij stil zodat ik rust vinden zal in dit nu zo hectische bestaan op aarde.
Het is zoals bij vele vragen in het leven. Bij het zoeken naar het antwoord, dat soms voor onze neus ligt, moeten we even halt houden, even stil zitten desnoods. Dat is veel te meer zo wanneer het over geloven gaat, over de vraag hoe ik mijn God, mijn Christus ervaar. Terugkeren naar het hart. Bezinnen over onze diepste drijfveren. Pas in het diepste van ons hart kunnen we als mens echt bij God geraken.
Daarvoor moeten we de dagelijkse sleur achter ons laten zoals ik ooit een groep zusters zag over en weer wandelen in een grote inkom juist voor de deur van hun kapel. Zij veegden er zowel letterlijk en figuurlijk het stof van hun sandalen, in stilte, zich voorbereidend op hun gebed straks in de kapel.
Ik heb dit tot op heden onthouden. Meer moeten we niet doen bij God te raken: terugkeren naar ons hart en kijken wat het van me verlangt.
Deze vraag tesamen met de vraag: "Hoe moeten wij als christenen geloven" zijn wellicht de twee belangrijkste vragen waarvan vooral de laatste te sterk benadrukt werd door de kerk in afgelopen decennia. Ja, wie is die Jezus? Daar zijn genoeg boeken over voor handen en toch blijft het geen gedane zaak. Het leven van Jezus begint in de meeste evangeliën met Zijn geboorte. De evangelist Marcus echter plaatst Jezus in het begin van zijn evangelie meteen als de jonge man die net als zijn Joodse tochtgenoeten zoekt naar gerechtigheid en zo de letterlijk afdaalt naar de Jordaan waar hij zich laat dopen. In die Jordaan, het diepste punt van onze aarde, doet hij wat anderen met hem doen: het ritulele reinigen. Dat rituele vind je zowat in alle religies terug zoals Hindoes zich onderdompelen in de Ganges. Jezud geeft hier echter een radicale duiding aan, heel anders dan het rituele. Het is, naast de bevestiging die hij van Godswege krijgt in de vorm van een duif die over hem neerdaalt: Dit is Mijn geliefde Zoon in Wie Ik welbehagen vind, de oproep tot iedereen die Hem wil volgen dat dit enkel en alleen kan door gerechtigheid. Diezelfde gerechtigheid die al door de profeten werd voorspeld. Het grote verschil me Isaak is wel dat Hij het met Zijn eigen leven zal bekopen.
Die duif is er niet zomaar aan toegevoegd; want dat evangelie van Marcus is geschreven toen alles wat Heilig was miskend en verstoord was door de Romeinen. De tempel was verwoest. En de eerste kleine christengemeente, daar waren alle leiders van vermoord. Dan was die vraag inderdaad nogal dringend. Jezus, wie ben je en waarom moeten wij je volgen? Maar precies door in het water van de doop te gaan staan, heeft die kleine gemeenschap het overleefd.
Nu ook onze kerken leeglopen en het christelijke geloof een deuk krijgt wordt ons heel duidelijk de vraag gesteld:Wie is Jezus voor jou vandaaag? Starten we net als toen met een kleine gemeenschap, die zijn fundamenten vond in gerechtigheid en vrede, zoals al door onze voorvaderen lang voorzegd?!
Het was me een genoegen te zien dat jonge marketingstudenten op een creatieve heel hedendaagse manier Jezus in de spotlights plaatsten. Het was nog verrassender toen ik gelijkaardige "reclame" zag op Indische sites. ik probeer er een paar hier achter te laten als voorproefje.
Het kerkgebeuren staat dus niet langer los van die ene feestelijke dag. Want tijdens het godsdienstonderricht in de klas krijgen de leerlingen volgens het leerplan de passende inzichten in de opbouw van de eucharistie. Zo herkennen kinderen in de kerk wat ze op school leren. Het gezamenlijk gebed in de klas, de schoolvieringen en de vele pastorale impulsen o.a. naar aanleiding van de advent en de vasten vorrmen het ideale kader voor de voorbereiding op de eerste communie.
Na de eerste communie ontvangt elke eerste communicant een paspoort: een plooikaart met bewijs van doopsel en eerste communie. Deze kaart kan later eventueel aangevuld worden, bij voorbeeld naar aanleideing van het vormsel.
De nieuwe aanpak van de voorbereiding wil het automatisme doorbreken waarmee de eerste communie vaak wordt beleefd. Ouders, school en parochie worden uitgenodigd elk hun steentje bij te dragen.
De drie plaatselijke instapvieringen op de parochie zijn bedoeld om geleidelijk in te stappen in de viering van de eucharistie: Jezus roept ons bij onze naam, wij luisteren naar verhalen uit het Jezus-boek, Jezus nodigt ons aan zijn tafel. De instapvieringen zijn sobere vieringen met telkens dezelfde bouwstenen die ook terugkeren in de eerste communieviering zelf: gebeden, liedjes, tafelgebed, ... De doorstapviering is bedoeld om de overgang te maken van de eerste-communieviering naar de viering van de zondag. Na elke viering ontvangt de communicant een gekleurde Bijbelkaart om nog even thuis bij het Bijbelverhaal stil te staan. Een theelichtje waarop elk zijn naam schreef, vormt doorheen de vieringen de rode draad.
Om van de eerste communie een feest te maken - niet alleen voor de zevenjarigen, maar tevens voor het hele gezin en de hele geloofsgemeenschap - slaan ouders, school en paroche de handen in elkaar. De parochie biedt de ouders de kans zich in te schrijven voor de eerste communie. De eerste communie vindt nortmaal plaats op de parochie waar de ouders wonen; sommigen kiezen ervoor aan te sluiten op de parochie waar hun kind school loopt. Tijdens twee ouderavonden ontvangen de ouders een rugzakje waarin een aantal voorwerpen stekenom thuis op een leuke wijze stapjes te zetten naar de eerste communie toe. Zo wordt aan alle ouders gevraagd een zelfgemaakt kruisbeeld mee te brengen naar de eerste instapviering. Een bijbelpopje nodigt de ouders dan weer uit om af en toe een Bijbelverhaal te vertellen of voor te lezen. Een zakje met steentjes herinnert er alle gezinsleden aan hoe belangrijk vergeving wel is.
Misschien is het meer waar dan ooit wat me ondertusssen een leerkracht lager onderwijs me vertelde al is hij zelf geen pilarenbijter en wil hij zeker niet heiliger zijn dan de paus, maar precies daarom heb ik onthouden wat hij toen zegde: "Moesten wij als leerkrachten in onze klas niet meer over Jezus en de kerk spreken, dan weten de kinderen daar ook niets meer over want wij zijn de laatsen die het nog doen. Want wanneer zij het van ons niet meer horen, zonder zelfs maar belerend te willen overkomen, van wie zouden ze nog over Jezus horen? Niet van de ouders die zelf misschien wel nog geloven maar het niet meer doorvertellen, ook al en vooral niet omdat ze zelf niet meer naar de kerk, laat staan naar de wekelijke misviering gaan."
Het was deze gedachte die bij me opkwam toen ik bij de aanvang van een blog rond "geloven" de vraag kreeg van een blogbezoeker het thema verstaanbaar te meaen en missschien terug te gaan naar de bron van ons geloven, naar alles te hertalen zoals die leerkracht het moet doen.
Omdat toeval niet lijkt te bestaan viel me precies nu een dekanaal initatief van de stad Roeelare(B) in de bus: OP STAP MET JEZUS! Nieuwe voorbereiding op de eerste communie. Laat ons dan stap voor stap zien hoe we het als kerkgemeenschap kunnen doen, hier blogje per blogje, in de hoop dat anderen hier inspiratie en bemoediging vinden. Reagern mag natuurlijk altijd!
Het gebeurt af en toe dat mensen via het bloggen een ander beter willen leren kennen, dat ze even hun kwaadheid of jarenlange frustraties kwijt kunnen aan dit medium, maar evenzeer zijn er mensen die zich optrekken aan de anonimiteit van de gedachten en bedenkingen van een ander. Wanneer dan een deur opengaat - heb ik al eerder meerdere malen geschreven - kan het dan ook gebeuren dat je die persoon met zijn diepste wezen binnenlaat, en zelf al is hij uit het oog, dan nog kan een vraag me soms bezig houden, zeker wanneer ze zo direct gesteld wordt als hierboven.
WIE IS GOD? Het zou ons te ver leiden daar dieper op in te gaan; daar zijn andere media en forums voor en het was wellicht ook niet de bedoeling van de vraagsteller een antwoord te lezen, maar gezien die vraag me niet loslaat heb ik deze gedeeld met een medeblogger. Hierbij geef ik heel summier vraag en antwoord weer. Op die bemerking of er ons zovele geboden werden gegeven wil ik wel antwoorden vanuit mijn opvoeding en geloof dat ik maar één gebod heb onthouden en dat is De LIEFDE: HEB ELKANDER LIEF ZOALS IK JULLIE HEB LIEF GEHAD!
"Want wie is God? Met al die verschillende culturen en geloven weet ik het ook niet meer. (een vraag die velen bezig houdt de laatste maanden in de multiculturele samenleving nvdr) Er zijn zoveel geboden die mijn Heer zogenaamd ingesteld heeft maar de mens interpreteert deze zoals het hem het beste uitkomt.(bemerken wij hier inderdaad niet het shoppngsgedrag in geloof zoals je kiest wat in je mandje past?! nvdr)
Mijn levensovertuiging is: respecteer je medemens en ik geloof dat je dan al een héél eind bent."
Inderdaad een waardevol inzicht, en het antwoord dat een derde blogger gaf op bovenstaande laat ik hieronder volgen:
"Inderdaad, niet zo evident om te antwoorden .... Maar wat me opvalt is haar uitspraak: "mijn levensovertuiging is repecteer je medemens". Elkeen begrijpt het geloof op zijn/haar manier. En je medemens respecteren is uiteindelijk je naaste. Je naaste respecteren vind ik persoonlijk al een hele opgave. Want wat is respect? Liefde, vertrouwen, vergevingsgezindheid, barmhartigheid, ... Misschien beseft zij het niet, maar drukt ze "God" op een andere manier uit in haar uitspraak. Voorts, alléén al door haar antwoord aan jou is ze wel op zoek op haar geloofsweg en God zal haar hierbij wel helpen, in tijd en ruimte aan Hem gegeven. Als ze je blog leest, zal ze ook veel wegen van God ontdekken.
Ik zou X. zeker aanmoedigen in haar woorden "mijn levensovertuiging is: respecteer je medemens", daar elkeen die deze levenswaarden (be)leeft al heel sterk in de nabijheid is van God!"
"Dank voor het mee-evangeliseren. Ga door met je roeping!" zijn de woorden nog aan mij gericht. Ik heb hier niet anders dan vroeger, en dit ook in de lijn van mijn blog geprobeerd een antwoord te geven, en dit voor één keer met medewerking van anderen die me vonden op mijn weg in vriendschap en geloof. Is dit niet bijzonder hoe mensen elkaar tot wegwijzer zijn in hun diepste diepnaar elkaar en naar God, wie deze ook voor hen moge wezen!
Om in te gaan op een tip van een blogvriend moet een blog als deze misschien zijn start nemen uit het echte leven en ook heel concreet zijn, vooral verstaanbaar. Dit probeer ik in volgende bijlagen. Alvast herneem ik een artikel van vroeger dat voor u, lezer, moet duidelijk zijn waarom ik o.a. een blog start rond het onderwerpGELOVEN.
vocation
VOCATION? ROEPING?
« Est-ce quil y aura une vocation cette année-ci? »
Deze vraag hoorde ik door een dame gericht aan een leerkracht, die jaarlijks (we schrijven 1975) met een groepje laatste jaarsstudenten de Paasdagen hielp verzorgen in een klein dorpje in het noorden van Frankrijk, waar toen al nu 30 jaar geleden er een groot priestertekort was. Die dame was zowat de rechterhand van de pastoor aldaar. Het was tijdens de repetities (ons groepje bestond uit een zestal jongens) voor het Paastriduum dat ik plotseling die vraag heel duidelijk hoorde stellen, en wat meer is, de dame richtte haar ogen op mij. Ik werd van binnen heel diep geraakt; ik kreeg het zelfs warm, en ook al had die dame me nooit voordien gezien - we waren trouwens pas aangekomen en hadden dus nog niets méér gedaan dan wat kennismaken voelde ik duidelijk dat het om mij ging. Nog meer, in zijn fluisterend antwoord tot haar kon ik uitmaken dat er een oui doorklonk en ik zag zelf zijn gezicht stralen. Wat ik hier en nu vertel herinner ik me levendig alsof het gisteren was. Ik zie nog dat kerkje, de plaatst waar ik zat en waar de priester en die dame stonden, ja daar bij die pilaar. Laat me voor alle duidelijk er onmiddellijk aan toevoegen dat er nog geen pastorale contacten waren tussen die priester en mezelf i.v.m. een eventueel engagement priester te worden, en ondertussen zullen jullie ook weten dat ik al meerdere malen via mijn blog tekende met the unblessed deacon. En toch blijft die herinnering. Een gelijkaardige gebeurtenis, dit vele jaren later, werd ik eveneens persoonlijk aangesproken net als toen, al was het ook nu niet van persoon tot persoon., maar het gevoel en de zekerheid waren er in elk geval wel! Nog meer, ik voelde dat die weinige woorden niet zomaar woorden waren , maar een echte uitnodiging, misschien wel van hierboven.
Het was op een doodgewone zondag toen onze geliefde pastoor het had over roepingen en, denkend aan de nakende op pensioenstelling van een diaken, ergens een oproep deed naar al dan niet geëngageerde parochianen of er geen mensen waren die bereid gevonden werden de opleiding tot diaken te volgen. Op dat moment zal hij dat wel ingekaderd hebben in zijn homilie, maar het aan de andere kant zo duidelijk hebben verwoord dat ook ik voor een tweede maal ten diepste werd geraakt, want ook deze keer werden zijn ogen op een gegeven moment op mij gericht. Ik wist gewoon dat deze boodschap voor mij was al hadden we het er nooit over gehad; ik had er in elk geval nooit over nagedacht . En toch wist ik en beaamde ik in stilte, in dat uur: Ja, dat wil ik doen.
Ik heb de preister na de mis op gewacht en ik zag aan zijn ogen waarover ik het wou hebben. Omdat dit geen aangelegenheid is om zomaar op straat te vertellen heb ik hem nog diezelfde avond uitgenodigd voor een broodmaaltijd bij me thuis in de komende week.
God heeft geduld en gunt ons de vrijheid van de Liefde. Bij Zijn schepping had Hij nog tijd om de mens die Hem zou kennen en beminnen, zichzelf te laten worden. Dat is Zijn grote scheppende kracht die we overal ontwaren als we er maar voor open staan. In Zijn schepping krijgen we een plaats in Zijn geheel, zowel tegenover de schepping als tegenover onze God. Dat is trouwens ook onze dagdagelijkse opdracht tussen en met mensen, dicht bij en veraf!
Dank u Vader voor Uw vertrouwen Dat ik lopen mag op aardse gronden Dat ik liggen mag in moeders schoot Dat ik slapen mag in Jouw armen Daarom zeg ik nu Dank
Dat ik kijken mag naar het licht Dat ik luisteren mag naar het gezang Dat ik voelen mag de strelingen van de wind Daarom zeg ik nu Dank
Dat ik in Uw huis mag binnentreden Dat ik knielen mag aan Uw voeten Dat ik bidden mag tot Jou Daarom zeg ik nu Dank
Dat ik de lucht inademen mag Dat ik de zon haar warmte aanraken mag Dat ik drinken mag uit Uw beker Daarom zeg ik nu Dank
Dank u Vader Dat mijn lichaam mocht lopen op Jouw Aardse gronden Dank u Vader dat ik ooit zal mogen rusten In Uw schoot Dank u Vader dat ik Uw vertrouwen Heb mogen ontvangen
Want Vader Zonder Jouw geloof in mij Was ik nooit rechtop blijven staan
Wie zijn deur sluiten zal voor het slechte zal ook het goede buitensluiten.
Daarom vraag ik nu in dit klein en eenvoudig gebed: Heer wil Jij vandaag vanaf de vroege ochtenduren waken over mijn geliefde, over mijn vrienden, en al wie ik nog niet maar morgen misschien ook kennen zal.
Heer laat een zegen neerdalen op aard. Laat een lichtkrans van goud en zilver ieder mens als een krans omarmen.
Heer bescherm hen, Zij die moeten strijden. Zij die moeten vechten. Zij die geen thuis meer zullen hebben.
Heer laat ook voor al diegene die, wie weet de nacht in zonde doorbrachten in vrede ontwaken.
Dat mijn Heer vraag ik jou vandaag, maar ook morgen, overmorgen en al de rest van de dagen die ons nog scheiden van de verlossing die Jij ons ooit brengen zal.
En weet dat wanneer men het goede buitensluiten zal we ook het goede zullen mislopen.
Daarom vraag ik, Heer, laat ieder mens in vrede samenleven.
als christen, vanuit het in de smalle marge verdrongen christendom, zelfs het vervolgde christendom zoals nu in India, nog voldoende risicos's te nemen om op te komen voor Gods menslievendheid door ze zelf te beoefenen en dit in conrete daden om te zetten, vertaald in de zeven geestelijke werken van barhhartigheid: twijfelenden raad geven, onwetenden leren, zondaars vermanen, bedroefden troosten, beledigingen vergeven, onrecht geduldig verdragen en bidden voor de zaligheid van de ander. Dit alles is inderdaad het risico dat God heeft genomen met Kerstmis. Sedert de komst van Jezus op aarde is alles veranderd niemand zal dat kunnen ontkennen, welke overtuiging hij ook deelt!
Inderdaad, een nieuw begin kan je deze blog wel noemen, al is het eigenlijk de voortzetting van mijn eerste blog: "LIEFDE EN VRIENDSCHAP ALS SLEUTEL". Maar ik voelde al langer aan dat het oorspronkelijke blog, dat eigenlijk ook op een persoonlijk doorleefd geloof is gebaseerd, er te weinig plaats was om het uitdrukkelijk rond geloven te hebben. Het is helemaal niet de bedoeling discussies hieromtrent te voeren. Gewoon een extra dimensie toevoegen aan mijn ander blog.
Het spreekt voor zich dat alles wat rond geloven te maken heeft de wisselwerking blijft behouden tussen de concrete inzet voor de minder bedeelden en het persoonlijk geloven.
Ik wens dit blog dan ook te openenen met de zegenwens van Mgr. Roger Vangheluwe:
"Voor het jaar dat begint wens ik datr er plaats is (het blog weelicht?!) voor jou in onze wereld, een warm huis, een warme thuis en een warm hart. Dat je plaats inruimt voor wie op jou rekent. Dat er in jouw hart ook plaats is voor God: dat Hij er welkom is. Zalig nieuwjaar!"
Ik dank bij deze van harte de mensen die ik de voorbije drie jaar mocht leren kennen, en waar ik ook door hen geleid werd, elk op zijn manier, op de weg naar en in het geloof. Namen wil ik niet noemen, maar ik denk dat zij die dit lezen wel weten hoe wij aan elkaar geschonken werden.
Mijn persoonlijke wens is dan ook dat nog anderen mijn wegen kruisen in hoop, geloof, liefde en vertrouwen waarvoor van harte DANK! Zij die me nog niet kennen vinden me dan wél op
De olifant: een verhaal
Eens toonden hindoes een olifant in een haast duistere tent. Velen kwamen een kijkje nemen, ze wilden wel weten hoe dat beest er uit zou zien. Maar van zien was er geen sprake, dus konden ze enkel het dier maar betasten. Wie het oor raakte beweerde: Dat beest lijkt wel een waaier! Wie de slurf betastte, hield staande: Wel neen, dat beest is net een dik touw! Wat beweer je me nu? riep hierop een derde die de rug had betast, Dat beest is rond als een bal! Zeker van wat hij had gevoeld, wilde een vierde de knoop doorhakken: Jullie hebben het allen verkeerd voor, ik heb het gevoeld en weet het zeker: het beest lijkt sprekend op een borstel! Met vaste hand had hij de staart betast. De vijfde echter beweerde: Ach, we worden gewoon bedrogen, zon beest bestaat helemaal niet! Zo had ieder zijn waarheid en hield zich daaraan vast. Zo is ook ons beeld van God. Voor sommigen is Hij de immer strenge maar rechtvaardige God, die op ons neerkijkt. Anderen ervaren Hem als een Vader vol liefde voor Zijn kinderen. Er zijn er die Hem zien als een luisterend oor. Misschien zie jij Hem in het wonder van de natuur of als oneindige kracht achter het heelal of is Hij voor jou het begin en het einde. Of zit je hart soms vol verdriet en ongeloof en kan je moeilijk geloven dat Hij er is, omdat Hij zo moeilijk zichtbaar voor je is? Waarschijnlijk moeten we ons eigen beeld eens durven loslaten, want God is immens veel groter dan onze eigen kleine waarheid
Waar was jij, toen men Hem gekruisigd had?
