God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Iedereen van ons staat al dan niet uitgebreid stil bij zijn geboortedag, wat mooier is dan verjaardag zeker naar de inhoud toe, maar wie staat stil bij de dag waarop hij door het doopsel werd opgenomen in de christelijke gemeenschap waar we toen met liefde een naam kregen die voor de rest van ons leven ons blijft volgen. Vandaag vier ik dus en dit pas één dag na mijn geboorte mijn doopverjaardag! Een naam zeker tot voor kort werd gelinkt aan een heiligenleven, een patroon als het ware. Voor mij alvast tot op vandaag een inspiratiebron! Maarten
Het kan de tijd zijn van rustig wachten, kijken, stilstaan, van gericht zijn op jezelf. De eerste dagen van een vakantie kun je echt loslaten maar vakantie moet toch ergens geordend zijn; een innerlijke ordening die vreugde geeft maar zonder haast. Vakantie vraagt om een eigen ritme: tijd voor het gezin, tijd voor een goed boek, tijd voor een toevallige medereiziger, tijd voor vergeten vrienden en bekenden, tijd voor God, voor stilte en bezinning. Zo kan vakantie ons leren dat alle tijd van God komt en dat tijd geheel 'onverdiend' is, een pure gratuite gave. Geniet van deze vakanie.
Vakantie is 'vrije' tijd. Daartoe is een bevrijd hart nodig en dat kan God alleen ons schenken. Gij zult dus niet vergeten ook aan Hem wat van uw vrije tijd te schenken.
De olifant: een verhaal Eens toonden hindoes een olifant in een haast duistere tent. Velen kwamen een kijkje nemen, ze wilden wel weten hoe dat beest er uit zou zien. Maar van zien was er geen sprake, dus konden ze enkel het dier maar betasten. Wie het oor raakte beweerde: Dat beest lijkt wel een waaier! Wie de slurf betastte, hield staande: Wel neen, dat beest is net een dik touw! Wat beweer je me nu? riep hierop een derde die de rug had betast, Dat beest is rond als een bal! Zeker van wat hij had gevoeld, wilde een vierde de knoop doorhakken: Jullie hebben het allen verkeerd voor, ik heb het gevoeld en weet het zeker: het beest lijkt sprekend op een borstel! Met vaste hand had hij de staart betast. De vijfde echter beweerde: Ach, we worden gewoon bedrogen, zon beest bestaat helemaal niet! Zo had ieder zijn waarheid en hield zich daaraan vast. Zo is ook ons beeld van God. Voor sommigen is Hij de immer strenge maar rechtvaardige God, die op ons neerkijkt. Anderen ervaren Hem als een Vader vol liefde voor Zijn kinderen. Er zijn er die Hem zien als een luisterend oor. Misschien zie jij Hem in het wonder van de natuur of als oneindige kracht achter het heelal of is Hij voor jou het begin en het einde. Of zit je hart soms vol verdriet en ongeloof en kan je moeilijk geloven dat Hij er is, omdat Hij zo moeilijk zichtbaar voor je is? Waarschijnlijk moeten we ons eigen beeld eens durven loslaten, want God is immens veel groter dan onze eigen kleine waarheid
We drinken een glaasje om verdriet door te spoelen, TROOST. We nemen een borrel en wrijven de handen voor een groot en lastig werk, BEMOEDIGING. We klinken met elkaar als het feest is, VREUGDE. Deze drie genades heeft Damiaan bij zijn Heer in de eucharistie gevonden. Een uitnodiging om met en naast Damiaan Jezus' eucharistie mee-te-maken, troost, bemoediging en vreugde te vinden. 't Zou anders niet gelukt zijn, schrijft hij ons. We willen toch allen dat Gods droom lukt? Niet?
"Moeten we nu nog naar een kerk, en dit niet eens op zondag?", vroeg een meisje aan een begeleider op kamp. En toch, mensen die dezer dagen op reis gaan, zowel in binnen- of buitenland, lopen haast bijna vanzelfsprekend een kerk binnen om te genieten van de schoonheid, om even letterlijk tot rust te kolmen na het vele stappen of om er te proeven vzn de kilte, maar bovenal om er een kaarsje te branden en even met hun Heer te spreken, te vragen, te danken of gewoon zomaar bij Hem of bij de Lieve Vrouwe te verwijlen. Dit gebeurt echter NOOIT in de eigen paochiekerk .....WAAROM?
Voortgaande op de kracht van de eucharistie waaruit Damiaan zijn leven heeft gewijd kan men zixh de vraag stellen wat er in die kelk was die Jezus moest drinken. Het antwoord ligt voor de hand: Zweet, tranen en bloed. De kelk van Damiaan ziet er een ook een betje als deze van Jezus uit. Zweet: hij heeft zich uit de naad gewerk, niet alleen kerken en huize gebouwd maar een federatie getrokken. Tranen: veel heimwee naar zijn thuis en onbegrip van zijn oversten, zijn geseling.
MAAR wat is er van die kelk geworden? Wel om één vooorbeeld te noemen: de erfgenamen van zijn ziekenzorg, Damiaanactie, geneest nu jaarlijks meer dan 250.000 zieken. Is het geen feest als een jong meisje genezen wordt van lepra en weer van liefde en kinderen kan dromen? Of als een vader van TBC opstaat uit zijn ziekbed. Ik weet het, 't is geen wijn, maar als je ziek bent grijp je eerst naar de pilletjes.
'Er verandert toch niets', hoorde ik iemand zeggen, wellicht onbewust van zijn uitspraak. Ik heb hem geantwoord: 'Je mag alles verliezen in je leven, maar niet je vertrouwern.' Je kunt je gezondheid, je werk, je huis verliezen, maar één iets moet blijven, dat is het vertoruwen en de hoop. God verbiedt ons de hoop te verliezen.
Jezus zond zijn leerlingen "twee aan twee" uit, lezen we in het Evangelie. En daar had Hij een goede reden voor. Zo konden ze elkaar in elk geval ondersteunen in hun moeilijke opdracht die zo nieuw was, maar ze konden elkaar ook aanvullen, elk vanuit zijn eigen invalshoek, zijn eigen verleden. Maar nog het meest werden ze aan twee aan twee uitgestuurd omdat ze een klankbord waren voor de ander, zeker wanneer ze in aanvang als het ware een stem waren in de woestijn. Zo moeten ook wij een klankbord zijn voor elkaar in het geloof doorgeven, elk op zijn manier, met zijn karakter, zijn gedrevenheid. Alleen kun je het niet, maar we moeten het wel doen, ook al worden we zoals de profeten weggestuurd. We hebben dan tenminste geprobeerd - zonder op te dringen - onze 'akte van geloof' neer te leggen!
"Zonder de voortdurende aanwezigheid van onze goddelijke Meester op het altaar van mijn arme kapellen, zou ik het nooit hebben kunnen volhouden, mijn lot met dat met de melaatsen van Molokai te verbinden.' Damiaan en de eucharistie. Is dat voor Damiaan de mis vieren of cvoor zijn melaatsen naar de mis gaan? Blijkbaar gaat het hier om meer, een diepere ervaring. Laten we maar bij de wijn beginnen. Jezus' wijn-wonder op de bruiloft is niet zijn sterkste toer. De beker van het laatste avondmaal 'dit is mijn bloed voor U vergoten' is sterkere kost. Ik weet niet of de theologie met dat zinnetje, terzelfdertijd deze waarheid, al klaar is. Maar we kunnen heel aandachtig de uurtabel in het bushokje raadplegen, terwijl de bus achter onze rug wegrijdt. Laten we de bus niet missen, practisch verstaanbaar blijven, een beetje op zijn Damiaaans. Wat als Jezus' bloed nu eens wjn zou zijn? Ons Heer zal ons die omkereing wel vergven. ... want Damiaan ervaart, als je tussen de lijntjes van zijn brieven leest, Jezus' eucharistische aanwezigheid als troost, bemoediging, meer nog: vreugde. Wijn!
Met deze prikbordgedachte eindigen we in schoonheid. Het waren heerlijke momenten! Dankbaar om de inbreng. Maar ik hoop en wens dat dit voorlopig einde eigenlijk een nieuw begin mag worden, zeker nu we met zijn allen wat meer tijd hebben om te herbronnen, want ...
GELOOF DOORGEVEN IS NIET EENVOUDIG, MAAR SAMEN GAAT HET GEMAKKELIJKER!
Het doet deugd dat weeral een paar mensen hebben gereageerd of ingespeeld op bepaalde citaten en/of bedenkingen zoals deze die ik graag deel met jullie en met dank om dit forum leven te geven!
"geloven .............doe je volgens mij als je ergens niet helemaal zeker van bent denk ik wel eens, en bidden.......kan je volgens mij overal,hoeft niet perse muisstil te wezen daarvoor... of perse een kerk daarvoor nodig?? Ik niet althans...ik vind er totaal niets wat mij echt aanspreekt, tenzij de orgelmuziek soms, maar dat is ieder zijn persoonlijke mening ..."
"Iedereen heeft zijn eigen geloof, zo heb ik de indruk. Elk geloof heeft een ander gezicht."
De auteur van deze gedachte lijkt wel eerder afwijkend van de andere personen die een bedenking achter lieten. Voor zij die nu pas inhaken, keer dan maar even terug in het archief. Maar bij deze 'gedachte' kreeg ik van een blogger meteen een even persoonlijk antwoord rond 'bidden' di ik eerstdaags post. Zo gaan we door met ons miniforum dat enkel de bedoeling had even stil te staan wat geloven voor elk van ons kan betekenen.
De olifant: een verhaal
Eens toonden hindoes een olifant in een haast duistere tent. Velen kwamen een kijkje nemen, ze wilden wel weten hoe dat beest er uit zou zien. Maar van zien was er geen sprake, dus konden ze enkel het dier maar betasten. Wie het oor raakte beweerde: Dat beest lijkt wel een waaier! Wie de slurf betastte, hield staande: Wel neen, dat beest is net een dik touw! Wat beweer je me nu? riep hierop een derde die de rug had betast, Dat beest is rond als een bal! Zeker van wat hij had gevoeld, wilde een vierde de knoop doorhakken: Jullie hebben het allen verkeerd voor, ik heb het gevoeld en weet het zeker: het beest lijkt sprekend op een borstel! Met vaste hand had hij de staart betast. De vijfde echter beweerde: Ach, we worden gewoon bedrogen, zon beest bestaat helemaal niet! Zo had ieder zijn waarheid en hield zich daaraan vast. Zo is ook ons beeld van God. Voor sommigen is Hij de immer strenge maar rechtvaardige God, die op ons neerkijkt. Anderen ervaren Hem als een Vader vol liefde voor Zijn kinderen. Er zijn er die Hem zien als een luisterend oor. Misschien zie jij Hem in het wonder van de natuur of als oneindige kracht achter het heelal of is Hij voor jou het begin en het einde. Of zit je hart soms vol verdriet en ongeloof en kan je moeilijk geloven dat Hij er is, omdat Hij zo moeilijk zichtbaar voor je is? Waarschijnlijk moeten we ons eigen beeld eens durven loslaten, want God is immens veel groter dan onze eigen kleine waarheid
