God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Dat was het gevoel wat me overkwam toen ik, na een tijdje uit de running te zijn geweest, terug de functie als lector op me nam in onze parochie. Het is pas dan, ook al wist ik het al langer, dat het opvalt hoe het kerkbezoek is geminderd, want vooraan heb je een mooi overzicht, maar dat terzijde of juist niet; ik verklaar me straks nader. Er was voor mij ook veel meer te 'lezen' dan vroeger. Ik moest er dus mijn aandacht bijhouden en misschien mis je zo wel een deel van de misviering zelf. Naasthet voorlezen van de eerste lezing en de voorbeden, mag ik nu ook de viering openen door de mensen welkom te heten, hen uitnodigen voor de samenzang, de offergaven aanbrengen met een paar (niet te vinden) gegadigden ..om tot slot ook nog de communie te helpen uit dragen - al dan niet met bevende hand ... Neen, waar ik naartoe wil is het feit dat k ondertussen meer dan dertig jaar lector ben, dat altijd graag heb gedaan en dat ik het ook vanzelfsprekend vond, net zoals de kerkgangers dat wellicht ook maar gewoon vonden. Maar in de korte tijd dat ik het lectorenschap terug heb opgenomen is me nooit in het verleden voorgevllen wat ik nu in korte tijd al een paar maal heb meegemaakt, nl. dat voor mij onbekende mensen blijven wachten tot na de mis om me te feliciteren ... Dat doet iinderdaad veel deugd, want er was meer, veel méér dan het 'voorlezen'. Die mensen waren blijkbaar van begin tot einde gegrepen. Achteraf dacht ik bij mezelf dat dit misschien de nieuwe kerk in wording is. mensen die bewust naar de eucharistieviering komen, en de medewerkers dan ook heel gemeend een duwtje in de rug geven. Het weze zo! Zou een mooi nieuw jaar zijn, ook in en op onze parochies. En neen, het waren gee oude mensen, maar jonge gezinnen!
Op dit feest van de heilige familie willen we bidden:
Bidden wij dat ouders steeds met hun kinderen mogen verbonden blijven, maar hen niet aan zich zouden binden. Dat kinderen hun eigen wegen mogen gaan, ook in het zoeken naar U, God.
Bidden wij dat onze christelijke families huiskerken mogen zijn die de huisgenoten meetrekken in de dynamiek van het Rijk Gods.
Bidden wij voor ouders met moeilijke kinderen en voor kinderen met moeilijke ouders. Voor gebroken relaties en ontwrichte families: om de kracht van Gods Geest, die niet twijfelt en niet wanhoopt, maar blijft zoeken naar toegangswegen voor de liefde.
Misschien is geloven helemaal geen kwestie van geloven in het geloof van een kerk. Misschien heeft God wel die droom naar het goede in ons gelegd; misschien is geloven wel op de eerste plaats trouw aan mezelf. En dan is geloven, zelfs geloven in het geloof van de kerk, gewoon dankbaar zijn om te weten dat het Kind geboren werd en bereid was het vol te houden ten einde toe.
Zijn vader, Zacharias, werd vervuld met heilige Geest en profeteerde:
'Gezegend de Heer, de God van Israël, want Hij heeft zich het lot van zijn volk aangetrokken, en het bevrijd. Hij heeft voor ons een reddende kracht opgewekt in het huis van David, zijn dienaar, zoals Hij van oudsher gezegd had bij monde van de profeten.'
De keuze is gemaakt, ik kies het wonder dat uitstijgt boven alles wat ik weet, al loop ik klem, al ga ik hieraan onder, al beeft mijn adem, bonst het in mijn kleed.
Ik zie de twijfel branden in je ogen. Ik kan niet anders. Jozef, wij, ons plan Je zult geen mededinger ooit gedogen, maar t is niet wat geen licht verdragen kan!
t Is God. Het was een engel van hierboven, veel groter dan mijn kleine eigenheid. Wat moet ik zeggen dat je kunt geloven? Jouw angst wordt die van mij, ik raak je kwijt!
In deze tijd van geweld en terrorisme hebben we God nodig. Kan de mens de situatie nog wel meester, dit bloedbad en deze nachtmerrie van bommen, met alleen maar zijn menselijke kracht? We zijn aangewezen op het geloof en op een bovennatuurlijke hoop. Het doet me denken aan de paters die werden vermoord, enkel nog hun ogen gericht op het Kerstekind dat toen al zoveel geweld zag. Laat je biddend meeslepen in de film die naar het leven van deze 'martelaars' werd gemaakt. Met de psalmist roepen wij tot U, Heer: "God, hoe lang nog?"
Adventsmensen zijn mensen die in alles het goede zien. Ze staan met beide benen op de grond. Ze leven nu en met aandacht. Ze laten zich niet leven en worden niet geleefd. Dat komt omdat ze zien wat er goed was in het verleden en omdat ze zien waar nu iets goeds gebeurt. Adventsmensen zijn mensen die gericht zijn op de toekomst. Die toekomst kunnen ze niet zelf maken of naar zich toehalen. Ze staan open voor wat er komt en werken mee aan een leefomgeving waar iedereen tot zijn recht kan komen. Met de ogen van hun hart zien ze wat goed is en zien ze doorheen de ellende van de tijd altijd de lokroep van God.
Uit: René Hornikx, Laat uw woord ontkiemen in ons hart
In tegenstelling tot wat wij hier in de media horen en lezen rond leegloop van kerken, bericht Kerk in Nood dat ze heel dringend geld nodig heeft om de bouw van een kerk in Oekraïne te voltooienzodet de snel groeiende gemeenschap in de toekomst allemaal samen in de kerk de Heilige Mis kan vieren en er geen mensen meer buiten moeten blijven bij gebrek aan plaats.
Door goede machten wonderbaar geborgen wachten wij, rustig, wat ons lot ook zij. God is met ons in de avond en de morgen en elke nieuwe dag is Hij nabij.
Heel lang geleden schreven we bovenaan onzze huiswerken: Ad maiorem Dei gloriam. Ter ere Gods. Maar in het lager onderwijs brachten wij bovenaan onze taken volgende letters aan: J.M.J. wat moest staan voor: Jezus, Maria, Jozef. Eigenlijk op zich een klein gebed, maar dan in stilte, misschoen ook een toewijding aan ... Hoe dan ook een zekerheid dat deze 'heilige familie' ons zou bescherrmen en leiden, ook in het geringe dat we nu zouden aanvatten. Ja, er is heel veel over te zeggen over deze drie letters .. God was altijd in ons leven, en we deden of probeerden het toch allemaal 'tot meerdere eer en glorie van onze God'.
De advent is in de eerste plaats een tijd van bekering. Een kleine vastentijd, korter en minder streng dan de grote vastentijd, maar het is ook een periode van boete en bekering. Laten wij in deze advent heel aandachtig kijken naar de plaatsen van agressiviteit in ons eigen hart, en laten wij de vernietigende energie die zich daar verborgen houdt, veranderen in een krachtige beweging van liefde.
Wij zijn een salesiaans feest aan het voorbereiden. Als je het niet meer wist: 8 december 1841 ontmoette don Bosco Bart Garelli in de sacristie en begon zo zijn opvang van jongeren. 8 december, feest van Maria O.O., is daarom een feest bij de Salesianen van don Bosco. Vier jij ook een beetje mee? Zo plaatsen we het feest van Maria Onbevlekt nog eens extra in de kijker en hoe!
Van een bloglezer kreeg ik volgende bedenking op mijn blogbericht rond '8 december' dat ik graag ter overweging meeneem.
'Hoe zal dit geschieden daar ik geen man beken?' Hierop gaf de engel haar ten antwoord: 'De heilige Geest zal over u komen en de kracht van de Allerhoogste zal u overschaduwen...'
Dit is toch écht een passage die past bij 25 maart, Maria Boodschap, negen maanden voor Kerstmis.
8 december, Maria Onbevlekt Ontvangen, gaat terug tot negen maanden voor Maria Geboorte, 8 september. Op 8 december gedenken we dat Maria zonder erfzonde ontvangen werd in de schoot van haar Moeder Anna, dus negen maanden voor de geboorte van Maria. De Onbevlekte Ontvangenis verwijst toch naar het feit dat Maria nooit bevlekt werd met de erfzonde, zelfs vanaf haar prilste bestaan in de moederschoot van hààr Moeder. Onbevlekt Ontvangen (L' Immaculée Conception, het woord zegt het zelf) heeft toch niets te maken met Maria, die als jong meisje, haar Zoon ontving.
Onze tijd heeft zo een behoefte aan mensen die trouw zijn aan het gegeven woord. Hoe vaak zeggen we: "Ik kom wel een keer", "Ik bel je morgen wel". Maar we doen het niet en dit is geaccepteerd. En toch is er geen gemeenschap die kan leven zonder het gegeven woord - in het klein en in het groot - bij afspraken, in politiek, in zaken, in het huwelijk. Helden waren precies zo groot omdat ze trouw bleven aan het gegeven woord, al moest dit leiden tot de dood ...
Maria echter sprak tot de engel: 'Hoe zal dit geschieden daar ik geen man beken?' Hierop gaf de engel haar ten antwoord: 'De heilige Geest zal over u komen en de kracht van de Allerhoogste zal u overschaduwen; daarom ook zal wat ter wereld wordt gebracht heilig genoemd worden, Zoon van God.'
Het leven kan hard zijn voor mensen in een onbegrijpelijk waarom.
Omdat onze concrete hulp vaak uitgeput is, rest ons alleen een geestelijke solidariteit (moed toewensen) en een gebed om kracht en vertroosting (verlichting naar lichaam en geest) tot alles is volbracht.
Staan in winterlicht twee bomen stram, gelaten, kaal, wanhopig. Horen zij de storm aankomen, sluit de één zijn oren, ogen, wordt een zwaluw in zijn dromen. Grijpt de ander met zijn wortels in nog onderaardser donker naar nog dieper waterstromen.
God vanleven, deze advnet doet ons inzien dat elke lente begint met een twijgje groen dat open bloeit, dat een nieuwe wereld begint met een open hart en open handen in een open geest zoals die was in Jezus die vol was van U.
Tegenwoordig wordt iemand voor zijn trouw aan het Evangelie niet meer opgehangen, gefolterd of gevierendeeld, maar wel vaak afgewezen, belachelijk gemaakt of bespot.
We leren het van kindsbeen af. Een volgende verjaardag, of nog zoveel keer slapen. We doen het bij het ouder worden ... naar 18 of 21 jaar. Met een heuglijke gebeurtenis in het vooruitzicht ... mijn verjaardag, een trouwdatum, een nieuw huis, geboorte van een kind, vakantieplannen, op pensioen gaan ... We tellen af door elke dag een centimeter af te snijden.
In onze geloofsbeleving, maar ook daarbuiten, een markant feest om naar uit te zien is KERSTMIS, de geboorte van Jezus: God's menswording. Het ware licht is onder ons verschenen. Ook hier willen we gaan tellen ... hoe lang nog? Nog vier weken. We steken week na week een kaars aan.
Deze periode van vier weken waachten, waken, verwachten op de geboorte noemen wij de advent. Menig gelovige is mee met MARIA in verwachting en plaatst haar beeld of icoon bij de groene adventskrans, de voorbode waar ook de kerststal zijn plaats zal krijgen.
Als het dan waar mocht zijn dat we van God verwijderd worden door te gaan zoeken in allerhande rituelen hoeven we echt niet bang te zijn dat de liefde voor God ons van Hem en van mensen vervreemdt. Integendeel, God ligt aan de basis van onze liefde tot alle mensen, zonder uitzondering.
Het is opvallend hoe mensen niet langer tevreden zijn met voedsel en kleding, een auto en vier weken vakantie. Mensen willen hun geheimen hebben. Ze zoeken niet naar religieuze volmaaktheid, maar naar het mystieke en het geheimzinnige in de religie als je dat ten minste voor een christen gelovige nog religie mag noemen. Die zogenoemde religie staat ver af van ons christelijk geloof waar velen de weg blijkbaar zijn kwijtgeraakt, en zich nu overgeven aan allerhande rituelen, zelfs ver weg van huis waar niet eens een God is te bekennen. Maar de wereld snakt blijkbaar naar geheimen ... toch even, om dan weer dat kleed af te werpen om het terug in te ruielen voor een nieuwe ervaring.
Inderdaad, een ervaring, meer is het niet. Een ervaring die je heel even doet dromen van een betere wereld, maar die onder je voeten wordt weggemaaid omdat die wereld niet is gevoed door een persoonlijke relatie tot een persoonlijke God die er onvoorwaardelijk zal blijven voor jou. En die kan je pas ontdekken door Hem te aanbidden.
In het Lucasevangelie lezen we: "Tollenaars en zondaars plachten naar Jezus toe te komen om naar hem te luisteren. En de farizeeërs en schriftgeleeerden morden daarover en zeiden: "Hij ontvangt zondaarsen eet met hen. En toen sprak Hij deze gelijkenis: Wie van jullie die honderd schapen heeft en één ervan verliest, laat niet de negenennegentig andere schapen in de woestijn achter en gaat achter het verloren schaap aan, totdat hij het vindt? Als hij het gevonden heeft roept hij zijn vrienden en buren bij elkaar en zegt tegen hen: "Verblijdt u met mij, want ik heb mijn schaap gevonden, dat verloren was."
... Mag ook ons die vreugde niet ten deel vallen wanneer wij ons over'een schaap' hebben ontfermd, wellicht eerst als mens voor die andere die de weg kwijt was, maar die misschien door onze woorden en daden heeft gemerkt dat ons geloof ook geloofwaardig is. Het is een grote vreugd die ander terug te zien opstaan en te zien dat hij terug de weg naar een beter leven heeft gevonden. Laat ons vooral nog meer dan vroeger aanzitten bij 'zondaars'; ook zij hebben een boodschap te bieden en kunnen misschien ook onze ogen openen ....
Omdat geloven en liefde zo dicht bij elkaar ligt vind je dit artikel dan ook op mijn ander blog omdat ik persoonlijk overtuigd bent van wat voor grootse dingen kunnen gebeuren doorheen de ontmoeting van twee 'zonidige' mensen, gevoed door ons christelijk geloof, wat heel wat méér is dan medemenselijkheid.
De paus gelooft dat de wereld voor belangrijke uitdagingen geplaatst wordt. Maar hij gelooft niet dat die met succes kunnen opgelost worden, indien God niet opnieuw zichtbaar wordt in de wereld.
Het feest van Christus Koning van het Heelal ("Dominus Noster Iesus Christus Universorum Rex" in het Latijn) is een hoogfeest binnen de Rooms-katholieke Kerk dat eind november gevierd wordt, op de 34e en laatste zondag van het liturgisch jaar.
Het feest werd in 1925 ingesteld door paus Pius XI naar aanleiding van de 1600-jarige viering van het Concilie van Nicaea. Pius XI wijdde de encycliek Quas Primas aan dit feest dat telkens het kerkelijk jaar afsluit.
Overigens is de datum eenvoudig te bepalen: het hoogfeest van Christus Koning valt altijd op de zondag in de periode van 20 tot en met 26 november. Deze zondag wordt gevolgd door de eerste zondag van de advent, het begin van het nieuwe kerkelijke jaar.
Als je echt wilt genezen, kom dan, beweeg, ga op zoek naar deze plaatsen op aarde, waar je het vuur van de genade gewaar wordt omdat zovelen voor u de kracht van dat innerlijke vuur er tastbaar aanwezig was en is, zij het nu te Lourdes of in een abdij met platgetreden paden!
Ik ben het levende brood dat uit de hemel is neergedaald; wanneer iemand dit brood eet zal hij eeuwig leven. En het brood dat ik zal geven voor het leven van de wereld, is mijn lichaam. --
Dit blijft voor mij toch, ook na al die jaren een groot mysterie, zeker na elke keer dat ik de communie heb ontvangen. En troch moet ook ik toegeven dat ik juist van dit brood leef, dag na dag in doodgewone dingen.
Lijden deprimeert. De grote profeet Jeremia zei al: 'Eigenlijk was ik beter nooit geboren.' Woorden als 'ik laat alles los' en 'niets heeft nog zin' zijn dus niet vreemd aan het lijden. Een dergelijke depressie kun je niet met de catechismus genezen, dat is een dokterszaak. Maar als vriend kun je zo iemand wel terugleiden in zijn herinneringen om samen te ontdekken dat er toch wel iets goeds geweest is in zijn leven.
God, U loven wij; Heer, U prijzen wij. Eeuwige Vader, U eert de ganse aarde. U roepen alle engelen, U roepen de hemelen en alle machten, U roepen de Cherubijnen en Serafijnen onophoudelijk toe: Heilig, heilig, heilig is de Heer, de God der heerscharen. Hemel en aarde zijn vol van de luister van uw heerlijkheid. U verheerlijkt het roemrijk koor van de apostelen, U prijst het lofwaardig getal van de profeten, U looft de heerlijke schare van de martelaren. Over de gehele aarde belijdt U de Heilige Kerk: De Vader van de onmetelijke heerlijkheid; Uw aanbiddelijke, ware en ene Zoon; Alsmede de Vertrooster, de Heilige Geest. Gij, Koning van de heerlijkheid, Christus, Gij zijt de eeuwige Zoon van de Vader.
Gij hebt de schoot van de Maagd niet afgewezen om mens te worden voor onze verlossing. Gij hebt door de overwinning op de zonde en de dood het rijk van de hemelen voor de gelovigen geopend. Gij zetelt aan de rechterhand van God in de heerlijkheid van de Vader. Wij geloven dat Gij eens als rechter ten oordeel zult komen. (Hier knielt men) Daarom smeken wij U: kom uw dienaren te hulp, die Gij met uw kostbaar bloed hebt vrijgekocht; Geef dat zij in de heerlijkheid onder uw heiligen gerekend mogen worden.
Heer, red uw volk en zegen uw erfdeel. En bestuur hen, en verhef hen tot in eeuwigheid. Alle dagen prijzen wij U, En wij loven uw naam in eeuwigheid, in de eeuwen der eeuwen. Heer, wil ons heden zonder zonde bewaren. Ontferm U over ons, Heer, ontferm U over ons. Laat uw barmhartigheid over ons komen, Heer, zoals wij op U hebben vertrouwd. Op U, Heer, heb ik vertrouwd; in eeuwigheid zal ik niet beschaamd worden.
Ik heb de Nederlandse vertaling van het 'Te Deum' hier achtergelaten omdat welicht maar weinigen weten wat de inhoud van deze lofzang betekent. Meestal blijft het gewoon bij de titel in nieuwsberichten of in de krant zoals: 'ter gelegenheid van ... zal het Te Deum gezongen worden'. Deze lofzang wordt dan ook o.a. gebruikt op het koningsfeest (B), vandaar dat ik vandaag deze tekst op 15 november heb geplaatst.
Jij maagd der maagden, en liefelijkste van alle Goden, Jij moeder der zaligheid.
Wil Jij vandaag waken over mijn stille hoop.
Mijn hart staat in bloei sinds ik Jouw beeld zag verschijnen, Jij koningin der landerijen.
Jij zaaide hetgeen ik oogsten mocht in bittere dagen, in uren van wanhoop.
Jij liet gezangen weergalmen doorheen het geruis van wind en regen, en streelde zacht als een moeder dat doet mijn zwarte haren.
Wil Jij vandaag waken over mijn stille hoop.
O, Jij maagd der maagden hoe verrukt was ik toen ik Jou gewaar werd in de eenvoudigste dingen der menselijke belevenissen.
Zomaar in het wiegen der struiken. Zomaar in het golven der zeeën. Zomaar in het geraas van stormen. Zomaar in alles wat mijn oog bekoorde. Zomaar in mijn hart.
Daarom vraag ik stil, wil Jij vandaag waken over mijn stille hoop.
Ik heb geen kennis van God.Ik heb geen godservaring. Wel heb ik een doodsverachting. Ik verlang naar God, ik verwacht God, ik wacht op God, ik zoek de weg naar God. Dat is mijn geloof. (EDS)
Ik las de Bijbel toen ik niets bezat, toen mij pijn werd aangeboden. Ik las de Bijbel toen ik eenzaam was, toen mijn ogen gevuld waren met tranen.
En voelde mij bevrijd na al die jaren.
Ik nam de Bijbel ter hand toen mij alles werd ontnomen, toen ik leefde in armoede.
toen ik honger leed, toen mijn handen versteend waren van koude.
En ik voelde een rijkdom neerdalen na al die jaren.
Ik begon mijn leven op het moment toen ik inzicht kreeg in het woord van God.
Daardoor komt het dat ik mij nu nog steeds iedere dag tracht te wenden voor een kort moment tot de woorden die geschreven staan in dit boek.
Want vrijer en rijker ben ik nu dan ooit voorheen.
En daardoor ben ik nu bevrijd van de schaamte, over het feit dat ik de Bijbel lees. Want niet een mens heeft het recht om zomaar te oordelen over hetgeen dat ik lees.
Dit is niet zomaar een gedicht, een blogje, maar deze tekst komt van iemand die dit wél heeft doorleefd; die de diepste afgronden heeft gezien - zeg maar de straat - elke vorm van liefde kwijt gespeeld was. Des te aangrijpender is dan deze persoonlijke reflectie, een pure verwijzing naar wat échte geloven in een God als Vader kan zijn, en dit tot heil van ons, medebloggers!
Hadden ook niet vele soldaten ergens een bijbel een paternoster die hen geholpen heeft doorheen deze gruwel?
Echte vrede ontslaat ons niet van onze inspanningen en onze inzet, maar echte vrede bevindt zich wel aan de overkant van onze inzet: die vrede is gave en genade van God, we moeten hem aan God vragen. Laten wij naar hem kijken en vragen: "Heer, jij kent al onze problemen, onze ruzies, je weet wat ons verdeelt. Aan jou vragen we de echte vrede, die al onze inspanningen overstijgt en uit de hemel komt. Jij, Heer, brengt vrede in de wereld. Amen"
daar ik er even niet was verwijs ik jullie naar mijn recente blog rond katholiek zijn en het kruisbeeld, teksten die je vindt op: http://blog.seniorennet.be/maarten1955/
Geloven wij nog in de 'arme middelen' waardoor God het sterkts werkt? Alleen een intens geloof hheeft de kerk nu nodig; er is geen andere weg: niet de macht ven de kerk, haar prestige, haar middelen in geld of personeel, haar public relations of haar aanzien kunnen haar redden, alleen een diepe bekering tot meer geloof in de Gekruisigde waar ik het voorbije dagen al over had.
"Media en internet herleiden de liefde tot koopwaar die uitgewisseld wordt", meent de paus. "Liefde zoals die vaak in de media en op het internet wordt gepresenteerd, is geen liefde maar egoïsme. Ze maakt helemaal niet gelukkig. Ware liefde eist offers", vindt de paus. (belga/sam)
Ik denk dat velen met mij zich achter deze woorden van de paus kunnen scharen. We zien het dagelijks rondom ons hoe gemakkelijk partners voor even ingewisseld worden voor een ander, en dit in de naam van de liefde.
Geknield zat ik voor het beeld van de Vrouw, mijn Hemelse Moeder, in die holte van de grot wanneer alle bedevaarders weg waren en toen één jongeman naar de rots holde, ze hulpeloos aanrakend, vragend en smekend naar een laatste woord van redding, zijn blik gericht op het verlichte beeld alsof Zij zo naar hem toe zou stappen.
Vandaag nog zie ik dat vertrouwen voor me. Geknield zit ik telkens opnieuw wanneer ik te Dadizele kom en me echt als kind van Haar thuis voel, zo voor haar beeltenis die niet langer een beeld is maar . Hoe zeg je dat wanneer er geen woorden meer zijn, maar enkel een Ware Aanwezigheid?!
Mag ik jullie allen deze Aanwezigheid van harte toewensen langs Vlaamse wegen, meikapelletjes, maar vooral in volle overgave en vol vertrouwen in Haar, de vrouwelijke kant van God. . (geïnspireerd naar Paulo Coelho en de mooie momenten te Lourdes)
Waarom ik dit hier en nu schrijf is niet meer dan een liefelijke genadevolle "plicht" die me roept dit nu te doen.
Wij gedenken hen die ons voorgingen, die ons het geloven overdroegen, die in ons het zaad van de hoop zaaiden, die voor ons gebeden hebben dat het ontkiemen zou, en die ons liefde leerden.
Als plaatselijk ijveraar voor de vrienden van Lourdes ben ik weer eens de straat opgetrokken om van deur tot deur een lidkaart te verkopen waarmee een Lourdesbeurs t.w.v. 400, - kan gewonnen worden. Het is bewonderenswaardig dat bij het zien van deze kaart mensen zich onliddellijk de vraag stellen hoeveel de kaart kost en ze zich naar binnen spoeden om het geld te gaan halen. Weinigen hebben een reden om niet langer deze bijdrage te betalen en dat in het klimaat waar ons land nu in verkeert ... Het schoonste bewijs wellicht dat geloven heel wat meer betekent dan de woorden van een bisschop, of alle schandalen. Echt geloven, zeker in de figuur van Onze-Lieve-Vrouw (zij het hier specifiek van Lourdes) overschrijdt alle discussies.
En ook al haasten mensen zich om vlug te voldoen aan de bijdrage, evenzeer heb ik ook deze keer weer mogen ervaren dat deze 'ontmoeting' een kans biedt om direct tot de diepte te gaan, ongedwongen. Helaas moet ik hierbij optekenen dat het ogenblikken zijn waar mensen hun leed vertellen .. De man die vertelt dat zijn vrouw ernstig tot terminaal ziek is, een andere dame die rouwt om haar verloren moeder die haar vriendin is; en nog een ander wist me te vertellen dat ik niet moest blijven aanbellen omdat de persoon in kwestie recent werd opgenomen in het ziekenhuis en er wellicht nooit meer uit terug zal komen ...
Het zijn al deze zaken die ik graag opneem in mijn avondgebed en die voorleg aan MARIA. Het aanbieden van deze Lourdesbeurzen lijkt dan ook een bedetocht, blij dat ik het toch ook weer dit jaar heb gedaan!
Blijf niet staan bij wat eertijds is gebeurd, laat het verleden nu rusten. Zie, ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het heb je het nog niet gemerkt? Ik baan een weg door de woestijn, maak rivieren in de wildernis. -- Jesaja 43:18-19
Ik denk dat het vooral met eerste zin is dat velen onder ons heel wat moeite hebben. Er hoeft neit veel te gebeuren om het vroegere verleden te laten opdoemen. Dat éne woord kan al voldoende zijn. Maar dat is al te menselijk. God heeft ons allen een nieuwe toekomst beloofd die we nu al mogen mee-maken. Dank God voor deze kansen en help ons de onvrede van toen te verdrijven.
De drie grote opdrachten van de christelijke gemeenschap zijn die van de verkondiging van het evangelie, het vieren van het geloof en het dienen van onze naasten.
De verleiding is groot de dienst aan de naaste los te koppelen van zijn goddelijke oorsprong. De navelstreng met God mag niet doorgeknipt worden. Alleen hij kan me zeggen wie mijn naaste is, alleen hij kan echte broederlijkheid stichten. Meer nog: alleen hij kan me de kracht geven, de genade, om mijn naasste lief te hebben, élk mens, veraf of dichtbij, als mijn eigen broeder.
U hebt ons oren gegeven om te luisteren, U hebt ons een mond gegeven om te spreken, U biedt ons de kans om mensen te ontmoeten, dichtbij en veraf. Voor al deze kansen van dialoog willen wij U danken.
Samen met al dit mooie dat wij van U mogen ontvangen, geeft U ons een zending. Doorheen onze woorden die wij tot anderen richten, mogen wij uw liefdesboodschap voor alle mensen laten weerklinken: voor hen uit Afrika, Latijns Amerika en Azië of gewoon hier bij ons. Zo krijgen allen de kans om doorheen onze woorden en daden uw liefde te ontvangen.
Help ons blijvend aandacht voor hen te hebben, voor hun zoeken en hun noden en help ons dankbaar te zijn voor hun goed woord voor ons.
Lieve Vrouwe, wij hebben u genoemd: de hoogste koningin, maar ben je vooral niet de doodgewone moeder, bezorgd voor elk van haar kinderen. Blijf daarom als de beste moeder wonen in elk Vlaams huisgezin, en sta ons vooral nu bij in de nood die ons komt te treffen, nu angst en dood aan de deur kloppen van damilie en vrienden. Wees gegroet, Maria, bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur van de dood. Amen.
U moet uzelf niet aanpassen aan deze wereld, maar veranderen door uw gezindheid te vernieuwen, om zo te ontdekken wat God van u wil en wat goed, volmaakt en hem welgevallig is.
Zo moet ik misschien dan toch maar terug het lectoraat heropnemen na enkele jaren stilte.
"Wat voor de wereld dwaas is, heeft God uitverkoren om de wijzen te beschamen en wat voor de wereld zwak is, heeft God uitverkoren om het sterke te beschamen". - 1 Kor 1,27
Jezus heeft niet in één klap alle armoede weggenomen en alle ziektes genezen. Hij deed iets wat belangrijker was: de Almachtige werd zefl arm, en hij is mét de armen gestorven aan het kruis. Zo zegt hij: 'Leven met armen is worden zoals zij, hun wanhoop op je schouders nemen, hun woede en ontmoediging tot de jouwe maken." Dat moeten we in de kerk doen: naar de armen gaan, met hen leven, je inleven in de wereld van armoede en alles achter je laten. Als je dat niet doet, kun je de arme niet dienen, misschien nog minder Jezus volgen ...
Je kunt niet gelukkig zijn als je de gebeurtenissen uit je leven - van vroeger en nu - niet kunt lezen in de diepte: God is daarin aanwezig en er is amper iets in je leven gebeurd waarmee hij geen bedoeling had of je iets wou zeggen. Er is nog tijd om dat te ontdekken. Je kunt ook niet leven zonder geloof, dat betekent dat je weet 'dat voor God niets onmogelijk is'. Ik geef toe dat de meesten dat maar kunnen zeggen eens het lijden, het verlies voorbij ...
"Een bisschop is vervangbaar. Maar het leven van Roger Vangheluwe is uniek en onvervangbaar.
Indien je gelooft in een God die geen leven verloren zal laten gaan, kijk dan eens over die functie heen in de ogen en het hart van een mens.
Indien Vlaanderen naar de mens Roger Vangheluwe kijkt zal het leefbaar zijn voor hem. Dan zal hij op mededogen mogen rekenen.
Denk je dat God het moeilijk heeft met tranen en met een troostende knuffel? Kan God onze woorden en onze knuffels niet gebruiken om dit onvervangbare leven weer leefbaar te maken? Indien God hem het leven laat, is het dan niet onze plicht om een medemens nabij te blijven wiens leven nu in brokstukken ligt?"
Het zijn maar enkele bedenkingen van een dame waarvan je hier uw blog terug vindt en misschien een genuanceerdere kijk geeft op de mens Roger Vangheluwe.
Waar mensen God niet langer zien wordt het leven leeg en heeft niets nog zin en vooral bij jongeren bestaat dan het gevaar dat ze hun geluk in een roes of in geweld zoeken, schrijft de paus.
"Wat denkt u trouwens over aids? Beschouwt u de ziekte als een straf van God ten gevolge van de seksuele bevrijding? Men heeft ooit eens aan Johannes Paulus II de vraag gesteld of aids een straf van God was. Hij heeft toen heel wijs geantwoord dat het erg moeilijk is Gods bedoelingen te kennen. Ikzelf redeneer helemaal niet in dat soort termen. Ik zie in deze epidemie dus geen straf, hoogstens een soort immanente gerechtigheid, een beetje zoals we op het ecologische vlak soms de rekening gerepresenteerd krijgen voor wat wij het milieu aandoen. Misschien wreekt ook de menselijke liefde zich soms als ze slecht behandeld wordt, zonder dat daarvoor een transcendente bron tussenbeide moet komen. Misschien is het een soort immanente gerechtigheid, maar wat de concrete oorzaken betreft, moeten de artsen ooit in staat zijn te zeggen hoe deze ziekte is ontstaan, hoe ze aanvankelijk werd doorgegeven en dan verder verspreid raakte Maar algemener beschouwd, houd ik het bij iets in de orde van een soort immanente gerechtigheid. Slecht omgaan met de fysieke natuur brengt haar ertoe ons op onze beurt slecht te behandelen en slecht omgaan met de diepere aard van de menselijke liefde mondt ten slotte altijd uit in catastrofes op alle niveaus." Bron: Mgr. Léonard, Gesprekken, p.173-174.
rond de schandalen in de kerk zouden we vergeten dat het eigenlijk te doen is om ons persoonlijk geloof in een levende liefdevolle God die zelfs zijn eigen Zoon heeft gezonden om dezelfde weg van lijden, hoop en verlangen te gaan tot aan zijn en onze verlossing. Wij mogen en moeten dan verder bidden zoals we het al zo lang doen, vooral in tijden van nood en tegenslag, 'onze ogen gericht op Jezus'. Wij moeten het misschien vaker stil maken rondom ons en bewust eens een kruisteken maken, een weesgegroet prevelen, denkend aan hen die nu moeten lijden, dichtbij of veraf, maar ook dankbaar om wat ons zo maar is overkomen. Laat alle discussies niet laanger gaan over intermenselijke aangelegenheden, zonder ze te miskennen, maar denk eraan: ZIJ WAREN SLECHTS MET TWAALF! Het is bij die twaalf, bij de Heer Jezus zelf en zijn Moeder dat wij ons bewust hebben aangesloten. Mogen wij in dit uur dankbaar zijn voor deze genade, want alles komt van Hem ... en niet van de media.
Lector zijn is eigenlijk de mooiste geloofsbelijdenis. Het zijn vertrouwde gezichten, mannen en vrouwen die zich vrijwillig engageren om lector te zijn in de eucharistieviering. Elke gelovige is geroepen om zijn geloof te tonen in woord en daad. Wie zich aangesproken voelt door God kan niet over Hem zwijgen. Een lector is op de eerste plaats een gelovige. De specifieke taken die een lector opneemt maken het mogelijk om op een bijzondere wijze het geloof te belijden. Enerzijds kan de lector getuigen van zijn geloof doorheen de verkondiging van Gods Woord. Anderzijds kan ook het voor- en meebidden van een lector een ware geloofsbelijdenis zijn. Je staat er niet zo maar iets af te lezen of af te dreunen. Je voelt de nabijheid van de Heer heel intens in en om je heen. Je doet het allemaal met het nodige respect, en hoe langer je lector mag en kunt zijn, hoe meer je er ook van gaaat houden, het laat je niet meer los want je staat meteen ook ten dienste. Zelf ben ik heel lang lector geweest, en het eigenaaridge, zeg maar het merkwaardige is dat mensen die ik al langer niet meer had gezien wegens verhuis, me nu soms nog aanspreken met "Jij was het zeker die voorlas in onze kerk". Mooier compliment kan je toch niet krijgen. Mag dit een uitnodiging zijn voor hen die eraan denken lector of voorganger in het gebed te worden.
"Waar is God in die Media ?" Is God dan toch zichtbaar? In de catechismus hebben wij dat toch geleerd met het antwoord op de vraag: " Waar is God ?" en dan moesten we aframmelen : "God is in de hemel op de aarde en op alle plaatsen . ". Waarom dan terug de vraag: Waar is God in de media ? ? ? ? Verwijderd , verzwegen , belasterd ,getergd , onzichtbaar gemaakt door de mist van het misbruik? De sensatie heeft de voorrang nu , moord en oorlog , corruptie , geweld, verkrachting, sex ! ! ! Gewild verzwijgen van het recht , waar is geweldloos en verdraagzaamheid . . ?. En dan ook de laksheid van onszelf! Wij maken niet de tijd om te zien waar " Hij "dan wél is , waar wij Hem wél zien . . . kijk mee en zoek de liefde van de Geest en het Woord , en Zijn beeld zal u overal terug vinden ! !
Met dank voor deze bijzondere bijdrage aan mijn 'peter'!
"Geloven is voor mij die hoop op een God voor wie een mens niet vervangbaar is, voor wie iemands leven uniek is en daar ook alles moet aan gedaan worden."
Lokale overheden lieten minderheidsgroepen in Pakistan met opzet verdrinken.
Lokale besturen zouden - volgens een woordvoerder van de Kerk - moedwillig etnische minderheden minder goed beschermd hebben tegen overstromingen. De armsten van de armen zijn volgens hem de ergste slachtoffers van de huidige crisis.Volgens de anonieme bron werden de oevers van de Indus in het zuidoosten van de Sindh provincie met opzet niet opgehoogd. In deze streek leven vooral stammen die het christendom of het hindoeïsme aanhangen, twee religieuze minderheidsgroepen.
In het evangelie van Martha en Maria is Martha druk aan het bedienen op het feest, - en pas op, dit is ook een belangrijke taak - mensen voorzien van lekker eten, van drank, het feest gaande houden, de sfeer helpen bouwen, ... Maar daarnaast zit Maria aan de voeten van Jezus en luistert. Ook dit deel is van onschatbare waarde, met je hele wezen écht aanwezig zijn. Soms voelen we ons daar wat in te kort schieten ... Tijd kan een vijand zijn, maar proberen we er toch kwali-tijd van te maken met de hulp van Gods Geest! Het is aan God te danken: HIj maakt ons enthousiast, in God verbonden Martha én Maria te mogen zijn, want los van Hem kun je niets.
4 oktober is de sterfdag van Franciscus van Assisi, (1182-1226) die op jonge leeftijd zijn rijke ouders verliet toen hij de stem van God hoorde : Bouw een kapel voor mij ! Clara (1193-1253) was, in 1222, zijn eerste vrouwelijke volgelinge. Dit was het begin van de orde van Franciscanen en de zusters Clarissen.
Bid niet om te ontsnappen aan miserie of tegenslagen. Bid ook niet om vrij te zijn van allerlei emoties die je hart bezwaren. Bid wel om de wil van God te doen in elke situatie. Want iets anders is er niet dat de moeite loont om voor te bidden.
Misschien om eens aan te denken in deze oktobermaand die ook de rozenkransmaand wordt genoemd.
Moge er vandaag vrede in je zijn. Moge je op God vertrouwen dat je precies bent waar je zou moeten zijn. Moge je nooit de oneindige potentie vergeten die uit vertrouwen is geboren. Moge je de gaven gebruiken die je hebt ontvangen en de liefde doorgeven die je hebt gekregen. Moge je tevreden zijn met het feit dat je een kind van God bent. Laat deze aanwezigheid zich tot in je botten verankeren en je ziel de vrijheid gunnen om te zingen, te dansen, te danken en lief te hebben. Het is daar voor ons allemaal.
Laten we God dan naderen met een oprecht hart en een vast geloof, nu ons hart gereinigd is, wij van een slecht geweten bevrijd zijn en ons lichaam met zuiver water is gewassen. Laten we zonder te wankelen datgene blijven belijden waarop we hopen, want hij die de belofte heeft gedaan is trouw. Laten we opmerkzaam blijven en elkaar ertoe aansporen lief te hebben en goed te doen, -- Hebreeen 10:22-24
Als je het bestaan van kerken, priesters, schuld en boete, geloofsbelijdenis achterwege laat, keer je terug naar de essentie van wat Jezus te zeggen had, naar wat zovelen in hem aantrok. Misschien de redn voor vele pelgrims de heilige plaatsen te bezoeken, om iets of te snuiven van zijn eenvoudig-visser zijn, mee de boten herstellend als timmerman ...
De lamme en de blinde zullen het verst lopen en het meeste zien, want zij zijn het die er het meest naar verlangen te lopen en te zien. Een boodschap van hoop en sterkte, zeker voor hen die zopas op één of ander manier 'slecht nieuws' te horen krijgen. Ook hier is VERTROUWEN het kernwoord.
"Dierbare, streef naar gerechtigheid, godsvrucht, geloof, liefde, volharding, zachtmoedigheid. Strijd de goede strijd van het geloof, grijp het eeuwige leven. Daartoe zijt gij geroepen, daartoe hebt gij de goede belijdenis afgelegd ten oveerstaan van vele getuigen."
Van het evangelie willen we getuigen en leven, met vallen en opstaan. Openstaan voor Gods liefde, ze met heel ons leven beantwoorden, en elkaar liefhebben zoals Hij ons heeft liefgehad. Korter dan de inhoud van het evangelie niet verwoord worden, in al zijn eenvoud en radicaliteit.
De mensen met wie we omgaan zijn ons geschonken, nog voor we met hen kunnen omgaan. Voordat je je ogen hebt geopend, heb je ze ontvangen, voordat je spreekt, krijg je al taal. Je ontvangt alles van God, maar moet het zelf verder wel 'waar' maken. Dat God het centrum is en ik maar een puntje, moet ons brengen tot vriendelijke dankbaarheid. Als wij uit onszelf treden en hém de centrale plaats geven, worden wij genezen door de liefde. Door een liefde die anders is dan de begeerte, een liefde waarbij ik me aan de ander geef om hem gelukkig te maken.
Bij het massaal zich laten ontdopen na de berichtgeving in onze nederlanden na wat in de media verscheen rond het misbruik van kinderen door geestelijken, zou de gisteren tot zailig verklaarde Newman wellicht vandaag geantwoord hebben met de woorden van toen: "Uit frustratie je traditie verloochenen, is nooit de juiste keuze."
Als je God centraal stelt in je leven, ga je ook meer spreken in termen van danken, loven en prijzen. De eisen die je doorgaans aan een ander steelt worden vervangen door dankbaarheid, omdat je beseft dat je haar of hem hebt ontvangen als een kans, een uitnodiging. Er groeit ook een andere gebedshouding, die van de ontvankelijkheid. Het gebed is de adem van de christen. Zonder gebed ben je een dichtgeklapte mens. Als je je gebed laat wegvallen, voel je misschien in de eerste periode vrij, maar daana heb je het gevoel dat je er overal alleen voor staat. Vroeger werden we automatische gedragen in een gemeenschap, maar vandaag wordt het hoe langer hoe meer een bewuste keuze waar we bewust moeten zien mee om te gaan, gezien we tot in het late avonduur benomen worden door o.a. het Internet en er dan gen tijd meer is om 'te ademen' ....
Vergeving is voor mij: de spiegel waarin een mens de glimlach ziet die ik weer op zijn gelaat gewekt heb. Vergeving is de zachte bries van God doorheen mijn woorden en in mijn koesterende armen. Vergeving is jouw vertrouwen op God om je armen te openen, je kwetsbaar te maken
Open armen - om te omarmen - om omarmd te worden.
Van harte!!.
Met dank aan Mariette Ghyselinck voor haar bezinning in deze moeilijke tijden!
De bergrede biedt ons een antwoord op het verlangen naar een levensmodel vol van vrede en vreugde. Een levensmodel, dat in tegenstelling tot het algemeen klimaat, getuigt van hoop en vertrouwen, van toewijding, solidariteit en eenvoud. Het is nodig dat wij in dat pespectief ons leven herzien. De geloofwaardigheid van de kerk hangt ervan af!
God vraagt geen grote offers of cadeaus. Hij vraagt om Hem lief te hebben en geregeld tijd te maken om gewoon bij Hem te zijn. Omdat dit niet altijd lukt in eigen kamer of woning, kan dit beter in de parochiekerk, in een kapel en misschien nog het best in een abdij. Deze biedt het kader om bij God te verblijven, met of zonder woorden.
Toen recent de aalmoezenier van een rusthuis een bewoner bezocht werd na een tijdje de vraag gesteld of de oude man nog naar de mis kon of wilde gaan. Zijn antwoord was krachtig en kordaat: "De priesters van toen hebben ons het geloof er in gedramd als bij soldaten, en met al wat ik nu meemaak heb ik wel niet mijn geloof verloren, maar ik ga niet langer naar de mis. Al mijn vertrouwen blijf ik stellen in Onze Lieve Vrouw, omdat zij ver boven en buiten de priesters staat".
Het is inderdaad een vaststaand feit dat ondanks de leegloop van de kerken, de toestroom naar bedevaartsoorden, zeker naar Lourdes , alsmaar toeneemt.
Hoe komen mensen er dan toe te beweren dat ze hun geloof verliezen door onwelvoeglijke gedrag van sommige bedienaars van een religie. Die religieuze ervaring is niet zomaar een ding dat je kunt verliezen. En daarvan getuigt deze rusthuisbewoner in alle eenvoud. Geloof gaat verder.
Onder dit kruis werd een nieuwe familie geboren. Het weze een wens voor deze tijd!
Op een dag was ik zo moe, machteloos, eenzaam,verdrietig dat ik zomaar op de aarde ging zitten. Mijn tranen liepen sneller dan de regendruppels, mijn geschreeuw was luider dan de stormwind. Ik weet niet meer hoe of wat maar kort daarna bevond ik me in de grond, in een donkere put, alleen gevuld met lucht en met een raar koordje aan mijn pols. Toen ik de draad naar me toe trok kwamen er ballonnen tevoorschijn Één had een opschrift : herinneringen Op het moment dat ik de koord laat varen word ik verdwaasd wakker. Was dit een droom? Was dit een nachtmerrie? Was dit echt ? Ik voel me ook moe, machteloos en eenzaam zoals de inhoud van de put, is mijn leven meestal vluchtig, vergankelijk, vliedend, zoals de ballon met dat opschrift : herinneringen. Dat is alles wat overblijft en die draag ik heel dicht bij me Voor de rest ben ik machteloos, ik mag niets doen Het zou ook niet kunnen met die enorme muur voor me. Maar zonder warmte, veiligheid en geborgenheid drukt de eenzaamheid me in elkaar En het verdriet dat niemand ziet breekt me langzaam in stukken Een nachtmerrie werd werkelijkheid.
Heer Ik groet U elke morgen en U weet dat ik probeer mijn dag zo goed mogelijk te maken vol mededogen voor anderen en voor mezelf. U kan aan deze situatie, net als ik, niets veranderen maar U bent er altijd en luistert naar me daar ben ik U enorm dankbaar voor en ik weet dat U me blijft helpen tot ik naar U toe kan komen.
Ik ging naar het ziekenhuis van de Heer en ik vertelde Hem dat ik ziek was. Wanneer Jezus mijn bloeddruk nam zag hij dat mijn tederheid zwak was. Wanneer hij mijn temperatuur aflas registreerde de thermometer veertig graden angst. Na het nemen van een ECG stelde hij vast dat ik verschillende liefde-bypassen nodig had daar mijn aderen geblokkeerd waren door eenzaamheid en dus niets konden doen voor een leeg hart. Toen ging ik ook naar een orthopedist omdat ik niet langer kon wandelen aan de zijde van mijn broeder, en ik kon ook niet langer mijn vrienden knuffelen omdat er iets gebroken was vanbinnen. Hij vond ook dat ik kortzichtig was geworden sinds ik niet meer over de tekortkomingen van mijn broers en zusters heen zag. Toen ik klaagde over doofheid was de diagnose dat ik gestopt was dagelijks te luisteren naar Jezus' stem. Zijn voorschrift was het volgende: dankbaarheid - vrede - geduld - broederlijkheid - nederigheid - liefde - geen afgunst, en vooral het bewustzijn dat hoe ik me ook voel, God dit al lang weet. Zo zal Hij je altijd tot antwoord zijn!
er is een iemand die ons echt graag ziet liefde is een raar iets hier op de planeet aarde eens wij teruggeroepen worden gaan wij misschien echt het gevoel hebben wat echte liefde is
Moeder Maria, Mijn eigen moeder heeft me van u verteld toen ik nog een kind was. Al lang weet ik wie jij bent. Ontelbaar veel mensen hebben je in de loop der tijden aanroepen. Vaak werd hun vertrouwen verhoord. Wanneer ik nu naar jouw beeltenis kijk dan gaat er een warmte van uit alsof jij zeggen wil: "Zeg maar wat op je hart drukt, ik wil je helpen". Lieve moeder, het is niet zonder reden dat men je de Moeder van Altijddurende Bijstand heet. Wil ons dan bijstaan nu en alle dagen van ons leven. Amen.
Van vandaag 8 september tot en met 16 september heeft de noveen ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Dadizele plaats. Er zijn eucharistievieringen op de weekdagen om 7.30 uur, om 9 uur en om 18.30 uur; om 16 uur in het rosarium. In het weekend op zaterdag 11 september om 7.30 uur en om 18 uur in de basiliek en om 16 uur in het rosarium of in de kerk; op zondag 12 september om 6 uur, 7 uur, 8 uur, 9 uur, 10 uur (met het Sint-Michielskoor uit Roeselare), 11 uur, 16 uur (met het koor Cantabile uit Dadizele) en 18 uur. In alle vieringen houdt pastoor André Monstrey de homilie. Elke dag om 15 uur stille aanbidding en rozenkrans in het rosarium. Vrijdag 10 september om 20 uur:eucharistieviering gevolgd door kaarsprocessie en taptoe. Zaterdag 11 september om 19.30 uur: orgelrecital in Slypskapelle door Carlo Tunesi uit Italië. Zondag 12 september om 15 uur: mariale gebedstocht vanuit de basiliek. Woensdag 15 september om 17 uur: kinderzegening. Meer info: telefoon en fax pastoor 056/50.91.50 en e-mail Andre.monstrey@telenet.be; telefoon basiliek 056/50.52.86.
BASILIEK ONZE-LIEVE-VROUW ONBEVLEKT ONTVANGEN - DADIZELE De Basiliek Onze Lieve Vrouw van Dadizele is een meesterwerk van de Engelse architect Welby Pugin. De Basiliek binnenin lijkt een streng en rijk monument, speciaal bestemd voor het Onze-Lieve-Vrouw altaar. Onder dit altaar bevindt zich een prachtige crypte met het praalgraf van Ridder Jan van Dadizele. De brandglasramen die de Basiliek sieren, vertellen u de geschiedenis van het bouwwerk. Deze basiliek, ook wel landelijke kathedraal genoemd, is een toevlucht voor heel wat bedevaarders. De verering tot Onze-Lieve-Vrouw van Dadizele dateert uit de 14e eeuw. Vooral tijdens de maand mei en tijdens de novene van 8 tot 16 september is het er zeer druk. locatie: Plaats, Dadizele openingsuren: dagelijks van 7u00 tot 19u00
Vieringen Tijdens de maand mei en tijdens de Novene (van 8 september tot 16 september) zijn er meer vieringen dan in de rest van het jaar. Parochies of groepen kunnen nog een aparte viering aanvragen al dan niet voorgegaan door hun eigen priester. Door het drukke programma is het wel nodig dat u hiervoor tijdig een afspraak maakt zodat we de Basiliek of Rosariumkapel voor je kunnen vrijhouden.
When His light shines without a veil neither the sky remains nor the earth, not the sun, nor the moon. God embraces all there is nothing that is not a part of him already. Remember God! His remembrance is the strength in the wings of the bird that is your soul. The souls of all friends of God are connected with one another. You must seek anything that you wish to find. Not so with the Friend You begin to seek after you find him.
Zou die God dan ook niet een vrouw zijn, die ene unieke vrouw die we vandaag in de kijker mogen plaatsen op 8 september? Ja, het is inderdaad Onze-Lieve-Vrouw, onze moeder, MARIA. Wie haar gevonden heeft moet inderdaad niet verder gaan zoeken, want we staan als kinderen hand in hand rond haar heen, vertrouwvol!
"Heer, ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek en ik zal gezond worden".
Kunnen wij deze overbekende woorden die straks misschien in de vergetelheid geraken ook niet buiten de misviering gebruiken, waar en waaneer we ons ook mogen bevinden. Mischien kunnen we deze zin herhalen tot ze voor ons een echte mantra wordt en een heel persoonlijke vraag wordt aan Jezus Christus, onze Heer, bewust wordend van onze nederigheid en kwetsbaarheid.
Er is altijd hoop bij lijden en falen, er is genezing mogelijk! De mens beschikt over veel veerkracht en weerbaarheid om erbovenuit te stijgen. We kunnen in ons samenleven terugvallen op natuurlijke geodheid, solidariteit, wilskracht en geduld, verdraagzaamheid, humor en levenswijsheid, wilskracht, uithoudingsvermogen. In één woord: natuurlijke liefde.
Maart misschien kunnen we het daarmee alleen niet rooien. Geen probleem is zo groot dat het niet al in Christus' lijden aan ht kruis lag besloten en werd volbracht. Geen kwaad tussen mensen is zo groot dat Gods barmhartige liefde er geen weg mee weet.
We moeten soms gewoon de ander leren zien zoals God hem of haar zieet-als een volstrket beminnelijk mens, ondanks zijn of haar tekorten. Met laatste hebben we het vaak zelf moeilijk en lastig en zo ontnemen we de kansen van hoop voor die ander die niet is zoals wij hem zouden willen zien. Aan ons dus hoop te brengen aan alle gebroken mensen in naam van Jezus; pas zo mogen wij ons christenen noemen, ook al is de ander niet gelovig ...
Met deze evangeliewoorden in gedachten denk aan volgende. Mensen die er zwak uitzien of weinig geld hebben, kunnen vaak heel sterk zijn in wie ze zijn en wat ze doen. En wie geeft zonder er zelf voordeel uit te halen, ontmoet mensen met een groot hart. Zowel de gever als de krijger worden op deze manier gelijken voor elkaar. En op de duur kunnen ze misschien niet meer zonder elkaar. Dat wens ik jullie alvast dat jullie zo een mensen moogt ontmoeten, of je nu gelovig bent of niet.
In sommige kapellen en kerken heeft de automatisering toegeslagen. Precies, electrische knoppen om een lampje aan te steken. Dat werkt dus niet voor mij, het gaat me juist om het hele ritueel, lontje, de geur van was, de kaars vlam zien vatten en ze dan vooral zo en daar plaatsen als iets wat ik achterlaat. Ik put er troost uit, het geeft me het gevoel dat sommige dingen niet te koop zijn.
De zeven sacramenten - doopsel, vormsel, eucharistie, sacrament van de verzoening, ziekenzalving, huwelijk en wijding - zijn even zovele werkzame tekens van Gods liefde. Er schuilt een wondere kracht in, die christenen ook vandaag kan blijven inspireren op hun weg van herbronning. De Kerk leeft immers niet uit eigen kracht, maar dankt haar bestaan aan Gods Geest die zijn volk telkens opnieuw vernieuwt in de sacramenten.
Mijn grootste wens is dat het werk voortgezet mag worden in de traditie die zoveel vruchten heeft afgeworpen. Het is mijn vurigste hoop dat de katholieke scholen hun oorspronkelijke geest, waaraan ik zoveel te danken heb, mogen bewaren, dat ze niet toegeven aan de altijd dwingender eisen van een tijdgeest die doordrongen is van secularisme, hedonisme en scepticisme.
Degenen die in deze moeilijke en ondankbare tijd op post blijven en het werk voortzetten, niet alleen in het onderwijs, maar ook in de parochies, de ziekenhuizen en rusthuizen verdienen onze steun.
Gerard Bodifee
Een heel toepasselijke boodschap bij een nieuw schooljaar, een niew werkjaar!.
Maar u, geliefde broeders en zusters, moet uw leven bouwen op het fundament van uw zeer heilige geloof. Laat u bij het bidden leiden door de heilige Geest, houd vast aan Gods liefde, en zie uit naar de barmhartigheid van onze Heer Jezus Christus, die u het eeuwige leven zal schenken. Ontferm u over wie twijfelen. -- Judas 1:20-22
Een priester laat onder elke briefwisseling volgende achter.
'Gebroken worden voor een gebroken wereld'.
Ik vond dit bijzonder pakkend, zeker wanneer je dat voor de eerste maal leest, maar we hoeven echt geen priester te zijn om gebroken mensen nabij te zijn en onszelf een stukje weg te schenken.
O Heer, Jij bad meermaals Uw gebed gezeten op een berg, weg van de mens, dichtbij Jouw Vader.
Hoe vaak verlangde ik niet Jouw voorbeeld te volgen; toch vond ik tot heden nog altijd niet die ene berg die mij nabij Jouw Vader brengen kon.
Ik wil vluchten uit de mens zijn greep. Vluchten uit de grip van hun handen. Om zo dan tot een totale rust te kunnen komen, en het gebed op te zeggen wat mijn Vader ooit aan mij heeft voorgedragen.
Alwaar ik heenga, alwaar ik mij bevind, zie steeds maar weer de mens die nood hebben aan dit gebed, die nood hebben aan een overgave, maar steeds verdwalen in hun eigen onwetendheid.
Daarom wil ik knielen op die ene berg, om alsnog mijn gebed op de zeggen, gericht tot U, o Heer.
Er zijn schuldigen en die dienen gestraft. Maar er zijn er veel meer die die beschuldigingen en kritiek niet verdiend hebben. Waarom toch dit algemeen wantrouwen tegen de Kerk na het bekend raken van het misbruik van Vangheluwe? Volgens Bodifee moeten we dit kaderen in een algemeen klimaat dat al langer sluimert. In de media steken al geruime tijd geregeld beschuldigingen tegen de Kerk de kop op. Met name het katholiek onderwijs wordt door vele zogenaamde B.V.s, mediafiguren en schrijvers verguisd. Al ik sommigen bezig hoor dan denk ik in welke gevangenis hebben die gezeten?. Maar ik wil hier anderen niet beschuldigen. Ik wil vooral getuigen van dankbaarheid tegenover de Kerk. Alles wat in mijn leven van waarde en betekenis is, heb ik in de eerste plaats van mijn ouders gekregen. Maar daarnaast van mijn katholieke school, die mij die heeft bijgebracht. Laten we vooral dankbaar zijn voor al diegenen die zich vanuit de Kerk en het geloof daarvoor inzetten.
Wat ik hierboven in vetjes heb gezet wil ik volmondig onderlijnen naast de positieve invloed van het parochiale leven met priesters als voortrekkers.
Wie ooit de tv-beelden zag van mensen aan de Klaagmuur of er misshien zelf recent getuige van was zal weinig begrip tonen voor de kakafonie, het hoofdschudden en andere praktijken van het Joodse volk, maar wie nader toekijkt ziet dat het luide bidden juist als teken van passie, en het door elkaar heen praten betekent dat iedereen alleen met zijn god spreekt. Hoe ver zijn wij dan verwijderd van onze lippendienst?! Of met andere woorden, waar is onze passie gebleven voor ons christelijk geloof, voor Hem, Jezus Christus? Oké, ik geef toe, ook ik sla hier een groot mea culpa.
"Wat is jullie geloof toch klein! Waarom bekommeren jullie je erom dat jullie geen brood hebben? Begrijpen jullie het dan niet?" Mt. 16,8. Maar als mens stelde Jezus toch ergens zijn prioriteiten want hij wou niet dat ze van honger zouden omkomen. Heer, geef ons heden ons dagelijks brood, dan pas kunnen we Jouw Woord begrijpen.
"Jezus sprak: het volk jammert, omdat ze al drie dagen bij me zijn en niets te eten hebben; en ik wil ze niet zonder eten laten vertrekken, zodat ze niet onderweg uitgeput raken". Mt. 15,32.
Een christen is vanuit zijn roeping een soort huisarts. Hij luistert naar allen en alles met zachtheid, zonder sentimentaliteit, maar met een kwetsbaaar oor en hart. Zalig de zachtmoedigen! Was en is ook niet Maria die deze weken uitgebreid gevierd wordt als de Virga Jesse te Hasselt eveneens zo een dokter?! "Kom allen naar mij toe die afgemat en belast zijn, en ik zal u rust geven"(Mt 11,28).
Met twee vissen en vijf broden gaf Jezus meer dan 5000 mensen te eten, staat er in het Evangelie. Hoe vertaal je een eeuwenoude boodschap in een moderne krantenadvertentie?
Wie naar Maria kijkt, ziet de hele kerk. Maria's voorechten zijn niet van haar alleen: haar voorrechten zijn onze vooruitzichten, haar vreugde is onze hoop. Het wonder van haar 'tenhemelopneming' is een 'geheim' van onze verlossing. Maria is niet alleen tevreden en gelukkig om wat haar vandaag overkomt; haar vreugde is alleen maar volkomen omdat ze weet dat ook wij erbij betrokken zijn. Helaas, hoe groot is onze eigen betrokkenheid wanneer ik zien dat enkel een handvol mense dit Hoogfeest vierden tijdens de eucharistie; die vraag mag toch gesteld worden.
We horen het heel vaak en het komt ook vaak geloofwaardig over maar is het ook waar in de realiteit? Geven wij mensen een tweede kans of zijn het maar nobele woorden. We horen het meerdere keren in een preek na een Evangelielezing en Jezus maakte er zijn statement van; meer nog, hij ging aanliggen bij zondaars. Hij wilde allen een tweede kans geven, zelfs een derde. Wij bidden haast elke zondag in de eucharistie voor die mensen die een misstap begingen dat ze mensen in liefde mogen vinden die hen nieuwe kansen aanbieden en hen het kwade uit het verleden niet langer aanrekenen;
MAAR wat doe je wanneer een man met een strafblad,die een paar jaar vastzat, tegenover jou zit en zijn verhaal doet bij een kop koffie, er oprecht berouw over heeft, bewust is van zijn daden en nu de gevolgen ervan inziet maar nergens nog meer welkom is wanneer hij gaat solliciteren eens ze horen dat hij geen bewijs van goed gedrag kan voorleggen. Waar zijn dan deze mooie woorden, de mooie preken, de voorbeden? Toch heel ver weg van dit concrete leven, zeker indien betrokkene er alles aan doet om zelfs nu een andere te helpen; als je ziet dat die persoon echt kan en wil werken met zijn handen. Is het echt niet mogelijk dat mensen eens de tijd nemen om het profiel van die unieke persoon grondig door te lichten en er voor te zorgen dat dit strafblad wordt verwijderd? Hoe geloofwaardig zijn anders onze woorden nog en wat méér is, zo ontnemen we wel degelijk elk laatste beetje hoop.
Laat ons vandaag eens heel speciaal biiden voor hen die geen uitkomst meer zien. Amen.
Als je denkt: 'God vergeet mij, ik hoor hem niet, hij zegt mij niets, zeg dan tot Hem:'Heer, als jij bestaat, maak je bekend, spreek duidelijk.' Honderden mensen voor ons hebben dit tegen God gezegd. En hij heeft hun geantwoord. Christenen zijn niet per definitie betere mensen dan anderen, maar meestal wel dankbaardere mensen.
Hier is mijn dienaar, hem zal ik steunen, hij is mijn uitverkorene, in hem vind ik vreugde, ik heb hem met mijn geest vervuld. Hij zal alle volken het recht doen kennen. Hij schreeuwt niet, hij verheft zijn stem niet, hij roept niet luidkeels in het openbaar; het geknakte riet breekt hij niet af, de kwijnende vlam zal hij niet doven. Het recht zal hij zuiver doen kennen. Ongebroken en vol vuur zal hij het recht op aarde vestigen; de eilanden zien naar zijn onderricht uit. -- Jesaja 42:1-3
Toen ik deze uitspraak achterliet wist ik nog helemaal niet dat mijn eigen broer vandaag voor boomdokter zou spelen en verder mijn tuin zou bijsnoeien.
Ook al verschillen we op vele vlakken, dat is een waar Godsgeschenk!
Als een man goed doet, is God werkelijk overal en in hem en bij hem, op straat en onder de mensen, net zozeer in en kerk, in de woestijn .. of in totale afzondering. Hij heeft alleen God en denkt alleen God en alles en iedereen is niets dan God voor hem. Ook kan niemand hem verstoren, want hij zoekt naar niets anders dan naar God.
Dat was ook wat Paulus beleefde toen hij één werd met Christus.
Aansluitend bij gisteren hebben we misschien nog het meest van al DE STILTE nodig om te horen, te vernemen wat de Heer écht van ons verlangt. Klik de foto maar even open.
Soms overvallen ons dingen tijdens ons leven waar we de betenis niet echt van inzien. Al zit misschien een boodschap verborgen in wat ons overkomt, aan wat mij moeten doorstaan aan lijden, angst en pijn. Het is gewoon zo moeilijk de betekenis te zien die God ons laat zien. God verstopt zich nogal eens, blijkbaar omdat Hij graag wil dat de mens zonder meer op Hem vertrouwt, zoals Jezus tweeduizend jaar geleden tegen Thomas had gezegd:
"Gelukkig zijn jullie die niet zien en toch geloven."
"Roep hem desnoods van het kruis!". Het waren de woorden van een vriend-priester enkele jaren terug toen ik het even moeilijk had. Aan deze woorden moest ik terug denken nu we via het Evangelie van deze zondag eigenlijk beseffen dat we bijna niet meer durven te bidden.
Het evangelieverhaal is van dezelfde aard. Je krijgt 's avonds laat bezoek. Je hebt geen brood in huis. Je gaat naar je buurman. Je belt aan. Hij antwoordt niet. Er verschijnt een boze slaapmuts door het bovenraam. Je blijft bellen en op de deur kloppen. En tenslotte is je buurman het zo beu, dat hij openmaakt en je brood geeft voor je nachtelijke bezoekers.
Zo moeten we het Evangelie verstaan: dring aan te pas en te onpas, vraag wat op je hart ligt. Je krijgt in elk geval antwoord: Voedsel, Hoop en Sterkte en Ondersteuning.
Misschien hebben we wel verleerd hoe we écht moeten bidden omdat we te veel op onze woorden letten, onze taal hebben gezuiverd. En toch weet God wat we nodig hebben. Bid met aandrang, je bent veel meer waard dan een zwerm mussen ...
OOSTENRIJKS JOURNALIST STELT DON BOSCO VOOR ALS PATROONHEILIGE VAN DE VOETBALLERS
BRUSSEL (KerkNet/Zenit) In het zog van het WK Voetbal in Zuid-Afrika werd her en der geopperd dat de voetbalwereld behoefte heeft aan een patroonheilige. Albert Christian Sellner, een journalist van de Oostenrijkse krant Der Standard, kwam meteen met een kandidaat voor de pinnen: St.-Jan Bosco. Ook al verbood de wereldvoetbalbond FIFA in Zuid-Afrika met klem elk gebruik van religieuze symbolen en gebaren, toch moet het volgens Sellnerr elke voetballiefhebber zijn opgevallen hoeveel voetballers openlijk en op niet mis te verstane manieren voor hun geloofsovertuiging uitkwamen. Als schoolvoorbeeld haalde hij de Argentijnse bondscoach Diego Maradona aan, die meermaals werd gespot met een rozenkrans in de hand.
Het salesiaanse nieuwsagentschap pikte de suggestie van Sellner meteen op. Don Bosco, stichter van de salesiaanse familie, wordt wereldwijd geassocieerd met jeugd, vriendschap, artistieke aanleg en aandacht voor sport in al zijn facetten. Van Don Bosco is het alom bekend dat hij de straten van Turijn afschuimde naar hangjongeren en altijd op zoek was naar een gepaste manier om hen een doel en zin in het leven te geven. Hij maakte daarbij handig gebruik van al zijn persoonlijke talenten in sport en spel, onder meer voetbal. En met succes.
Ik ben er zeker van dat paus Benedictus XVI door het uitroepen van Don Bosco tot patroonheilige van de voetbalsport erin zou slagen van zich te laten spreken in de voetbalwereld, bevestigde Sellner.
Geliefde broeders en zusters, u weet van tevoren wat er gaat komen. Wees daarom op uw hoede en laat u niet meeslepen op de dwaalwegen van wettelozen. Laat uw standvastigheid niet varen, maar groei in de genade en in de kennis van onze Heer en redder Jezus Christus. Hem komt de eer toe, nu en in eeuwigheid. Amen. -- 2 Petrus 3:17-18
Een leven zonder ernst maakt niet gelukkig, maar een leven zonder genieting is weinig feestelijk!
Een heerlijk evenwicht is dan wellicht de boodschap.
Laten we de Heer dankbaar zijn voor alles wat in Hem zijn oorsprong heeft: heerlijke goedheid, heerlijke waarheid en heerlijke schoonheid.
Laat het evangelie zuiver en klaar op je afkomen, zonder al te veel interpretaties. Zo kan het effect op je hebben. Maak het vijf minuten stil en laat de tekst in je doordringen, tot helderheid komen, zoals je vijf minuten in de zon zou gaan zitten. Dan zul je merken hoezeer het je leven kan veranderen. Zo ontwijk je ook het gevaar dat we ons anders in een geestelijke privétuin terugtrekken, zonder zichtbaar engagement in het concrete leven. We mogen zoals in het Evangelie Maria en Martha zijn.
Wie God zoekt, wordt niet wereldvreemd
De bisschop spoorde gelovigen aan tot een terugkeer naar het essentiële, naar God: Daarvoor dient de Kerk: om mensen te helpen in hun zoektocht naar God, om hen te helpen in Hem te geloven, naar Hem te luisteren, tot Hem te bidden en Hem lief te hebben. In dat alles wil ik uw herder zijn. Maar er is niet alleen het eerste gebod. Er is ook het tweede. Even essentieel. Wie God zoekt, wordt niet wereldvreemd. Je krijgt een nieuw hart en nieuwe ogen en je bemerkt je medemens, niet alleen je verwanten en vrienden, maar ook wie je niet kende, met wie je zogenaamd niets te maken hebt of die het niet verdient. Zoals de Samaritaan de naaste werd van hem die in handen van rovers was gevallen. Zoals God ons heeft liefgehad, moeten ook wij elkaar liefhebben. Wie God zoekt, krijgt ook een groot hart voor de mensen. De Kerk mag de diepe menselijkheid nooit uit het oog verliezen. Zij is er niet alleen om ons te leren God lief te hebben; ze is er ook om te leren mensen lief te hebben. Daarom mag ze nooit hooghartig zijn, zich niet hoger wanen dan de andere, maar meelevend en meevoelend, niet heersend maar dienend.
Dieven, moordenaars en verkrachters hebben geen straf nodig, maar liefde, want liefde is hen onthouden. Zolang er nog één booswicht is die je niet bemint, heb je niet begrepen waarin Jezus ons is voorgegaan. Als we dat zouden kunnen beseffen, zouden we hen ook kunnen genezen.
In deze zomermaanden mogen we eens roeping in de kijker plaatsen nu velen nog hun studierichting niet hebben bepaald en sommigen misschien nog twijfelen of ze ook niet tot een hoger ideaal zijn geroepen.
Soms lan een mens de roep van zijn ziel verstaan en op dat kritieke punt staat hij voor een moeilijke keuze, want gevolg geven aan de richting die zijn ziel hem gebiedt te gaan betekent soms het verlaten van familie en vrienden, van de veilige thuishaven waarin hij heeft geleefd temidden van zijn naasten. Die keuze is vooral niet verdedigbaar ten opzichte van eigen omgeving en maatschappelijk denken op vandaag. Want soms begrijpt hijzelf niet waarom juist dit 'ik' wordt aangesproken, hem die keuze wordt ingefluisterd, en toch zal deze stem de geroepene niet los laten ook al zal hij er jaren over doen om JA te zeggen. Het is meer dan een beroepskeuze tot sociaal assistent want de betrokkene ervaart dat iets hogers zelfs deze nobele keuze overstijgt. Laten wij bidden voor mensen die hun roeping ervaren.
Kunnen en willen wij nog tijd maken om écht te luisteren naar die andere, die het moeilijk heeft, die angstig of verdrietig is? Of zijn we dat een beetje verleerd? Maken we nog eens voldoende tijd om echt met ons hart te zien, te luisteren, te horen of mee te voelen?
Met deze vraag durf ik een oproep doen naar meer menselijke zorg. Want hoe je naar mensen toe gaat is echt wel van tel!!! Kijk ik naar de andere met de ogen van mijn hart? Zie ik in haar of zijn blik de pijn van het lijden? Zie ik de hunker en het verlangen van de andere 'herkend' en 'gezien' te worden? Ben ik nog ziende of ligt op mijn hart na al die jaren en harde kost?
Het evangelie roept ons op tot meer hartelijkheid en zorgzaamheid. Het zit hem in de woorden maar ook in de manier waarop we iets doen. En het is goed om bij ons eigen doen en handelen af en toe eens stil te staan.
ALLES WAT GE AAN HEN HEBT GEDAAN, HEBT GE OOK AAN MIJ GEDAAN.
Niets is menselijker dan fouten maken. Niets getuigt van meer liefde dan elkaar vergeven. Vergeven is vergeten, ook al doet het pijn. Vergeven is elkaar omhelzen om opnieuw te beginnen. Vergeven is iemand bevrijden, hem weer de kans geven nieuw te worden. Vergeven is iemand de hand reiken, hem over de zwakeheid heen helpen. Vergeven is zon brengen, de muur afbreken en een berg bouwen, is terug contact opnemen en het defect herstellen. Bruggen bouwen en hem samen bewandelen. Vergeving vragen is je eigen pretentie op zak steken, en bekennen dat je elkaar nodig hebt. Laten we elkaar vergeving vragen en schenken, voor alle fouten die we tegen elkaar ooit hebben begaan, als ouder of kind, broer of zus, als verloofde, familielid of vriend.
Op negentienjarige leeftijd wordt Bieke Vandekerckhove (1969) ziek. De diagnose is hard: de dodelijke spierziekte ALS. Levensverwachting: twee tot vijf jaar. Wat begin je dan met dat schamel restje leven?
Omstandigheden brengen haar naar het Sint Liobaklooster in Egmond- Binnen. Ze leert er de spiritualiteit van Benedictus en het psalmgebed kennen. Het beïnvloedt haar leven voorgoed. Drie jaar later hoort Bieke dat de ziekte gestabiliseerd is, maar elk moment opnieuw de kop kan opsteken. Nu leeft ze al twintig jaar met ALS. Ze is getrouwd en heeft twee assistenten, die haar afwisselend helpen, waar nodig.
De afgelopen tien jaar kwam ze in contact met de stilte van zen. Ook die ontmoeting is beslissend. Haar boek geeft weer wat ze meemaakte, zag en proefde in de stilte van het leven: De benedictijnse spiritualiteit en het zenboeddhisme zijn de twee longen geworden waarmee ik adem.
In de brief van de Hebreeën staat dat de priester onder de mensen wordt uitgekozen. Hij is een zondaar, net als zijn broeders en zusters, en precies daarom kan hij voor ons allen een instrument van barmhartigheid zijn. De priester is een kolibrie die geroepen is om als een arend te vliegen, met een goddelijke kracht die niet uit hemzelf komt, maar die hem steeds opnieuw wordt aangeboden. Die kracht noemen we wel eens GENADE. Het was het kernwoord bij de dankviering na de priesterwijding van een vriend, nu precies 25 jaar geleden. Proficiat!
WAAR NIEMAND GOD ZIET OF HOORT, RAKEN DE MENS EN DE WERELD IN VERVAL.
Benedictus XVI
Het doet me denken aan onderwijzers en leerkrachten die soms de enigste en de laatste zijn die nog iets over Jezus en zijn leven weten te vertellen, ook al hebben ze er de moed voor nodig!
Daarom dank aan deze mensen voor het gelovig-aanwezig-zijn in hun klas en school!
Voor alles heeft een mens nood aan drinkwatere en voedsel; hij wil immers overleven. Geloof, verzoening en vergeving komen pas daarna ter sprake. Als mensen worden bedreigd in hun basisbehoeften moet je niet praten over geloof. Hoe kun je delen, zoals het christendom predikt, als je niets hebt?Als Kerk moeten we de mensen ten eerste te drinken en te eten geven.
In de aanwezigheid van de kracht, door God aangereikt, ben ik als een kind, rustend in de schoot van zijn moeder. Ben ik als een blad, drijvend op het water. Ben ik als het kruingewas, onbewegelijk na een storm.
Biddend beloop ik het pad, bewandel ik mijn levenspad, wat mij na iedere bocht iets nieuws laat beleven. Laat mij enkel leiden door de kracht wat mij wordt aangereikt door mijn Herder.
Want als een schaap ben ik, als een lam ooit geboren uit de schoot van de aarde.
Mijn gebed heeft als doel: Geen angsten moeten trotseren. Geen lasten moeten meedragen. Geen overdaad moeten verrichten. Geen losgeslagen gedachten moeten toegeven. Want mijn gebed schenkt mij: De mogelijkheden die ik anders niet zou zien. De kracht wat ik anders mislopen zou. De inzichten van de aarde durven aanvaarden. De waarheid kunnen aannemen.
Als een kind was ik, als een kind ben ik. als een kind zal ik zijn. Niet enkel gisteren, vandaag en morgen, maar voor de rest van mijn leven. zolang ik bidden kan zonder schroom en zonder twijfel.
Zo ben ik nu onderweg naar later. Zo ben ik onderweg naar mijn Herder mijn Hoeder.
Daarom Heer vraag ik jou nu, leer mij vandaag het kind te zijn wat zijn ziel tot rust kan brengen door te geloven in jou, en jouw aanwezigheid hier in dit klein en nietig lichaam.
Dit gebed is ontroerend, zeker als je weet dat de schrijver recent een zware operatie heeft ondergaan t.g.v. longkanker. Zijn naam: Eddy Hautekeete.
Laat het verleden achter, zegt Jezeus. Ik bied je een nieuwe kans. Ik bied je hoop en vreugde. Maar jij, jij zet een punt: het kan niet meer. Punt. Lieve man, Hoop is steeds komma's plaatsen, maar geen punt. Verder doen met rechte en scheve voren. Geef het verleden in Gods handen. Kom maar mee naar de toekomst. Op weg naar vreugde, Leven, Liefde en Hoop.
Naar Kris Depoortere
Laat dit een persoonlijke boodschap zijn van mij aan jou, lieve blogvrienden, die dit kunnen gebruiken. Van harte, Maarten.
U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan.
De bisschoppen van België zijn donderdag 9 uur lang vastgehouden in het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen tijdens de huiszoeking van het Brusselse parket. Alle aanwezigen werden verhoord, zo meldt de woordvoerder van de Bisschoppenconferentie.
De bisschoppen van België waren in Mechelen samen voor de maandelijkse bijeenkomst van de Bisschoppenconferentie. Rond 10.30 uur kwamen daar leden van het gerecht en politieagenten aan met een bevel tot huiszoeking, luidt het in een persbericht. "Meteen werden alle documenten en gsm-toestellen in beslag genomen. Niemand mocht nog het gebouw verlaten. Pas rond 19.30 uur werd dat verbod opgeheven."
De huiszoeking volgde volgens de Bisschoppenconferentie op klachten wegens seksueel misbruik binnen het territorium van het aartsbisdom. Meer uitleg kregen de aanwezigen niet. De bisschoppen en de personeelsleden van het aartsbisdom werden verhoord. "Dat was niet meteen een aangename ervaring, maar alles verliep op een correcte manier", aldus het persbericht. "Geen aangename ervaring" De bisschoppen benadrukken dat ze vertrouwen hebben in het gerecht en zijn werk. "De huiszoeking van donderdagmorgen hebben ze met hetzelfde vertrouwen ondergaan."
Net als Peter Adriaenssens, de voorzitter van de commissie die seksueel misbruik in de kerk onderzoekt, betreuren de bisschoppen dat tijdens een andere huiszoeking alle dossiers van de commissie in beslag werden genomen. "Dit druist in tegen het recht op vertrouwelijkheid waarvan de slachtoffers die zich tot de commissie hebben gericht, moeten kunnen genieten. Een dergelijke actie bemoeilijkt het noodzakelijke en uitstekende werk van de commissie aanzienlijk", besluiten de bisschoppen van België. (belga/dea)
Dank voor deze nieuwe morgen. Dank voor de zon. Dank voor deze spijzen die u ons geeft en de mensen die wij zullen mogen ontmoeten. Dank voor de muziek. Dank voor de kleuren. Dank voor mijn handen en voeten. Dank dat ik mag zien. Dank dat ik mag horen. Dank dat ik kan spreken. Voor dit alles en voor zoveel meer wat ik dagdagelijks zo vanzelfsprekend vind, zeg ik U, dank mijn Heer en God!
Je mag nog zo diep in de put zitten, jezelf waardeloos voelen, dan nog mag je geloven dat God je in het leven wil en dat hij je liefheeft. Hij heeft je echter niet alleen gewild op het ogenblik dat je leven begon in de moederschoot. Hij is nu ook nog bezig met ons te willen. Je mag een fundamenteel vertrouwen in Go hebben. HIJ SCHRIJFT JE NIET AF.
Elke dag worden wij aangespoord te geven. De noden zijn wereldwijd dan ook bijzonder groot. De vragen tot hulp komen de laatste tijd als een tsunami over ons heen. Ik hoor dan wel eens zeggen dat ht voor rijken wel gemakkelijker is te geven, want dezen geven uiteindelijk toch meer. Of dat ook zo is laat ik hier in het midden, want het zijn nog vaak zij die geven van wat zij niet bezitten.
Het is inderdaad God die de gelukkigen de ongelukkigen laat zien. Armen geven beter dan rijken. Bedenk dat er veel leed is in de wereld, en zweert u het verdriet niet af.
Dheeraj Sabu IMS received an impelling call from the Lord to set apart himself to prepare the laity for the spread of the word of God. He organized groups and gathered people from among the catholic communities of South India and brought them to North India where the need of proclamation and evangelization is much. The Jesus Youth collaborates with him.
Voor het geloof is het van levensbelang dat wij mensen zijn die, ondanks een technische zakelijke bekwaamheid, zin krijgen en blijven hebben voor het oneindig vele dat aan ons ontsnapt.
Aan de kerk hebben we inderdaad heel veel te danken, ook al bekritiseren we haar, terecht of tenonrechte. Maara ls kinderen, zieken, beproefden, armen, ongelukkigen, hopelozen en angstigen naar ons toekomen, dan hebben we dat te danken aan de kerk. Wij zijn wel veel te zondig en te zwak om zoveel vertrouwen te genieten dat mensen blijven komen. En dat al eeuwen lang. Uit onszelf zouden we nooit zoveel krediet verdienen! Maar het is een grote vreugde in dienst van de kerk te staan en zo van al die mensen. Misschien ook een reden dat we hier zijn, zowel om te geven als te ontvangen?
"Ik wil niet medeplichtig zijn aan het nog slechter laten verlopen door het kwade uit te vergroten".
Nog een late reactie op de vraag die men me stelde hoe ik stond tegenover de diverse spottende publicaties en de grote oogst aan grappen rond Mgr. Vangheluwe. Ik heb deze dan ook bewust niet doorgemaild.
Ik vond deze tekst in één van onze kranten heel toepasselijk als antwoord én als wederwoord. Het is triest te zien hoe mensen meeheulen, zelfs van katholieke, christelijke huize!
God, goede Vader laat over ons komen uw Geest van barmhartigheid dat wij genade vinden in Uw ogen verzoening ademen en van vreugde zingen om de nieuwe schepping
en dat Zijn vuur ontvlamme en onze lippen zuivere van leugen als wij bidden vergeef ons onze schulden zoals ook wij vergeven.
Geloven wij in hetgene waarvoor wij bidden? Of is het enkel lippendienst, verstooid rondkijkend ...
Als wij tijdens de mis de kans krijgen om te bidden en te danken voor de ander, denken wij dan niet heel spontaan aan onze moeder en vader, aan die verre vriend of die lieve zus, of zelfs aan die buur die ernstig ziek is ... Inderdaad, dat doen we.
MAAR het is je wellicht ook al overkomen dat de eucharistieviering al bijna zijn einde nadert zonder we maar een moment hebben gedacht aan - laat staan gebeden voor - een broer of zus waar we het helemaal niet zo goed mee doen, omwille van welke reden dan ook.
Dan maar een schietgebedje om het goed te maken voor het slapen gaan. Neen, zo werkt het niet en dat voelen we. Dat zegt die GEEST van ons aan.
Mea culpa.
Onze Vader, die in de hemelen zijt ... En vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren.
De meimaand sluit bijna zijn deuren, maar de meimaand van 2010 was niet als de voorgaande. Er was de aanhoudende koude, geen lentebloesems, geen zon, maar vooral werd de meimaand als Mariamaand overschaduwd door wat ons is aangedaan. Wij, gelovigen, christenen, kerkmensen werden gehuld in een mantel van rouw. Het lichtblauw van Maria werd grijs tot zwart. Haar beeltenis vond je pas in de schaduw, misschien al met de ogen half gesloten in bed. We konden niet meer bidden hoe graag we ook wilden. We werden als mens diep gekwetst en wij hadden het moeilijk onze ogen te richten op Jezus (de bisschopsleuze trouwens van Mgr. Vangheluwe) en op onze hemelse Moeder. Zeker voor mensen van het bisdom Brugge was deze meimaand niet als alle andere. Je kon het ook merken op mijn beide blogs. Willens nillens werden we er dagelijks mee geconfronteerd via de media. Zelfs de Bloedprocessie te Brugge moest er bijna aan geloven. Voor mensen die geworteld zijn in een Mariaoord, die gedronken hebben aan de genadebron van Onze-Lieve-Vrouw, was deze meimaand een maand van pijn en smarten. Misschien een moment, een gelegenheid wat echt belangrijk is aan te stippen. Terug te gaan naar die bron; uit alle vakantiebestemmingen alles achter laten en op reis te gaan, op bedevaart naar LOURDES.
Onze-Lieve-Vrouw .... van waar dan ook, met welke titel dan ook, BID VOOR ONS.
Als de vreugde in ons ontbreekt - of in onze kerk! - moeten we ons afvragen: zijn we wel klein en arm genoeg? Waar de kleinen zijn, heerst vreugde. Daar is immers de Geest van Jezus.
Als ik vandaag denk aan het ontslag van bisschop Vangheluwe en aan alle beschadiging die dit heeft meegebracht voor de kerk vandaag bij ons en elders, dan stel ik mij de vraag wat het slachtoffer daarmee bereikt heeft voor zichzelf. Dezefeiten zijn zeker erg, langs geen kanten goed te praten en zeer pijnlijk in de familie. Maar, rekening houdend met het feit dat het over feiten gaat zo ver in het verleden dat ze niet meer strafbaar zijn voor het gerecht, vraag ik mij af welke instantie er achter zat om dit op die manier in het nieuws te brengen. Het kan mijn inziens alleen wraak zijn die erop uit is en de dader te vereenzelvigen met deze daden en de kerk, in het bijzonder in haar ambtsdragers, zeer grote schade toe te brengen. Deze beschadiging was trouwens al volop bezig. deken Dewulf van Lokeren
De basis van het geloof - al is die op meerdere manieren weer te geven, precies omdat deze zo rijk en veelomvattend is - is dat er altijd een uitweg is, om het even waar je als mens bevindt.
We lezen sinds jaar en dag dat liefde een werkwoord is; daar zal ik zeker niets van af doen, integendeel, maar misschien is de tijd aangebroken om van ons geloof meer dan ooit een werkwoord te maken. Dat ons werk mag gezegend worden door de Heilige Geest!
Bij deze wens ik jullie allen een Zalige Hoogdag van Pinksteren!
Heel veel mensen zijn tegenwoordig bezig met de 'geest'. Je hoort zeggen: 'De geest is eruit, we zijn de spirit kwijt.' Sommige mensen laten moedeloos de armen hangen: de fut is er uit. Er zijn ook velen die op zoek zijn naar 'geest' en veelal langs ongebaande wegen. Zinzoekers speuren naar buitenaardse krachten, verkennen heidense gebruiken. En wij christenen? Wij hebben toch de heilige Geest. De hele bijbel staat er vol van, van de schepping tot de voltooiing. Ik weet het, ook ik moet een mea culpa slaan want die Bijbel ligt er wel, maar geraakt ondanks vele zelfgemaakte beloftes zo moeilijk in mijn handen. Of zijn we de 'spirit' ook kwijt? Dan is het tijd dat we op zoek gaan naar vindplaatsen van de Geest, misschien naar medestanders zoals Maria mocht ondervinden toen ze openstond voor de kracht van Gods Geest die haar een handje kwam toesteken in de figuur van haar nicht. Het feest van Pinksteren valt niet voor niets in deze Mariamaand.
(n.v.d.r. Eddy is zelf herstellend van een zware longoperatie. Het siert hem dan ook dat hij de moed opbrengt in deze moeilijke periode dit getuigenis achter te laten. Het doet ons even bidden. Dank Eddy!)
Dank voor de vele bezoekjes - zeker de voorbije dagen -, en mijn excuses toen je me gisteren niet vond precies toen jullie te hoop liepen voor mijn 'boodschap'. Toch dank voor de verdere aandacht, zeker in deze moeilijke tijden voor onze kerkmensen.
Terwijl het kwaad van een kerkvorst van een bijzondere aard is doet dit niet zozeer een aanslag op de wetten, als wel op de zielen van de mensen. Rechtsgeleerden kunnen dat kwaad niet de baas hoe goed ze zich nu verzamelen in commissies. Alleen Gods kerk kan een dergelijke zaak aan. Het is de plicht van de kerk waakzaam te zijn voor het kwaad en het te ontmaskeren. In dit verband rond o.m. 'Geloof en sexualiteit' vind je wat meer op mijn blog: http://blog.seniorennet.be/maarten1955/
Diep getroffen door het nieuws over bisschop Vangheluwe deed broeder Benoit Standaert van de abdij van Zevenkerken in Brugge een oproep, om een week lang dagelijksde zeven boetepsalmen te bidden. Die psalmen dragen in de Bijbel de nummers 6,32,38,51,102,130 en 143 en ze spreken van schuld en ellende, van vergiffenis en redding. "In moeijlijke situaties bidden wij, monniken, met die zeven psalmen", legt Standaert uit. "De stem die spreekt in de psalmen kan ook het tekende slachtoffer zijn, maar ook de dader. Dieper is de spreker ook Christus zelf, dei de slachtoffer en de dader op zijn schouders neemt en meetrekt. Christus in ons bidt de psalmen mee."
Voor mensen die proberen wegwijs te geraken in de Bijbel kan het lezen van de boetepsalmen een goede hint zijn de psalmen verder te lezen en op deze manier de Bijbel te ontdekken. Ik zal in elk geval eens die boetepsalmen ter hand nemen, want zijn wij niet allen mensen die soms door moeilijke tijden gaan?!
De Heer van de schepping wil al vanaf het begin relatie met de mens en Hij maakt duidelijk hoe Hij zelf uit is op gemeenschap met de mens. De Heer van de bevrijding overhandigt op stenen tafels tien leefregels, wegwijzers ... waarbij één die klinkt als volgt: "Heilig steeds de dag des Heren".
Op die dag samenkomen, gemeenschap vormen - het is een goddelijke wens -. Er het leven - in zijn wel en wee - laten klinken. Er Zijn woord beluisteren en als het even kan Zijn brood delen, Zijn wijn drinken. Het bindt ons. Het maakt ons vrij.
Hij maakt ons vrij van dagelijkse sleur. Hij gunt ons de tijd om bij onszelf te komen, rust te nemen, stil te staan, los te komen van consumptie, stress, agendaverplichtingen ... Een aanbod ... nieuwe adem, zuurstof voor je geloof.
Het is een vorm van dankbaarheid naar Hij die groter is dan ons hart, naar Hij die ons draagt, die elk van ons kent ... zoals we zijn - met tekorten en onvolmaaktheden -.
Je mag verschillend denken, moet het ook, maar het geloof van een volk van vele nationaliteiten dat één wil blijven, moet één zijn. Anders staan ons tweedracht en de volledige teloorgaan van de moraal te wachten.
Maria, moeder van Jezus en onze moeder, wij zijn hier samen om te bidden en te danken ... wij weten dat U altijd over ons waakt dat U altijd voor ons zorgt. Wees onze moeder, vandaag en morgen, alle dagen van ons leven... en geef ons de kracht om ook voor elkaar en voor iedereen die we ontmoeten
moeders en vaders te zijn,broers en zussen ... Geef ons de kracht om voor elkaar zorg te dragen, om mekaars zorgen te dragen om mekaars vreugden te delen in het voetspoor van uw zoon, Jezus, onze Heer. Amen.
Hemelvaart is afscheid nemen om je bestemming te bereiken. Geen bestemming die je hebt bereikt op de kap van anderen, door vriendjespolitiek maar wel om altijd weer om te kijken naar de lamme, de Lazarus, de blinde op je weg. Kortom aandacht geven, Samariaan zijn en het worden. Het wordt in BZN zo mooi uitgedrukt: Het hart wil (aan)geraakt worden'. Je kan ook maar afscheid nemen van iemand als je daar een relatie mee hebt opgebouwd. Zo een mens was Jezus van Nazaret. Ze vonden in hem een richtingwijzer, een schouder om even op te leunen, zelfs om boetvaardig neer te knielen, ja zelfs tot op zijn eigen kruis! Het was moeilijk afscheid te nemen van Hem, ook al hadden ze Hem verraden. Als mens moeten wij van bij de geboorte telkens opnieuw afscheid nemen en dit valt ons niet altijd even gemakkelijk; maar wel noodzakelijk, soms enkel en alleen maar om keuzes te maken. Deze keuzes kunnen pas gemaakt worden eens we in schoonheid hebben afscheid hebben genomen, onze bestemming hebben bereikt, de bestemming die ons uitnodigt terug te keren naar zoveel mensen met zoveel vragen, in de zekerheid dat Jezus ons niet heeft verlaten maar met en in ons meegaat. Brengen we Hem naar elk-ander, in alle eenvoud maar gemeend. Dan wordt het een beetje hemel voor de gene die geeft en de gene die ontvangt in de Naam van Onze Heer Jezus Christus. Amen.
Mis, het is heel mis, als ik je mis. Gedurende een uurtje mis kom ik gewis tot vree in eigen stee. Heradem ik de geuren ontdek opnieuw de kleuren en voel de waarde van uw reikende hand op deze aarde die brandt.
Mis, het is heel mis als ik je mis. Gedurende een uurtje mis word ik uitgenodigd aan Uw dis. Gij die me wilt voeden van het kwade behoeden me wilt sterken langs de baan. Geef me de kracht de wil en macht zodat ik nooit meer wil missen één van Uw zondagsmissen.
Geknield zat ik voor het beeld van de Vrouw, mijn Hemelse Moeder, in die holte van de grot wanneer alle bedevaarders weg waren en toen één jongeman naar de rots holde, ze hulpeloos aanrakend, vragend en smekend naar een laatste woord van redding, zijn blik gericht op het verlichte beeld alsof Zij zo naar hem toe zou stappen.
Vandaag nog zie ik dat vertrouwen voor me. Geknield zit ik telkens opnieuw wanneer ik te Dadizele kom en me echt als kind van Haar thuis voel, zo voor haar beeltenis die niet langer een beeld is maar . Hoe zeg je dat wanneer er geen woorden meer zijn, maar enkel een Ware Aanwezigheid?!
Mag ik jullie allen van harte nog een deugddoende meimaand toewensen langs Vlaamse wegen, meikapelletjes, maar vooral in volle overgave en vol vertrouwen in Haar, de vrouwelijke kant van God. . (geïnspireerd naar PauloCoelho en de mooie momenten te Lourdes).
Stel je voor wat er zou gebeuren, als we met onze Bijbel op dezelfde manier zouden omspringen als met ons mobieltje. Dat zou betekenen dat we:
- onze Bijbel constant op zak zouden hebben - er meermaals daags een blik zouden in werpen - meteen naar huis of kantoor zouden snellen, als we hem hadden vergeten - hem zouden gebruken voor het verzenden van berichten naar onze vrienden - hem zouden behandelen alsof we nooit zonder hem hadden kunnen leven - hem aan onze kinderen zouden meegeven, voor hun veiligheid en om met hen te kunnen communiceren.
In tegenstelling tot een gsm heeft een bijbel nooit storing op het netwerk. Op elke locatie is er verbinding. We hoeven ons geen zorgen te maken over beltegoed, want Jezus heeft de rekening al betaald en wij kunnen onbeperkt bellen.
In deze maand wordt nog eens stilgestaan bij de figuur van de Heilige Damiaan. Vele vieringen hebben dan ook her en der plaats met al dan niet een inwijding van een nieuwe kerk of kapel, een standbeeld of gedenkteken. Heel velen vinden blijkbaar moed bij de heilige pater Damiaan. Misschien omdat deze man alle angst heeft overwonnen en was niets menselijks hem vreemd.
Zo heeft ook Kardinaals het beknopt samengevat. Het vergaat ons inderdaad soms inderdaad zoals de leerlingen in de boot bij de storm op het meer. En of we nu in een storm zittten! Meer dan ook moeten we luisteren naar de woorden van Jezus zelf: "Waarom heben jullie zo weinig moed? Geloven jullie nog steeds niet," (Mc 4, 38 e.v.). En later zal hij het nog eens herhalen: "Wees niet bang kleine kudde ..." (Lc. 12,32). Weet u wat onze ziekte is? Niet de problemen maken ons ziek. Het is de schrik die ons ziek maakt: we zijn bang, veel te bang. Vijf keer een handicap, één naam: de schrik.
Risico's nemen: 'Dat durf ik niet' Er is elders betere zaaigrond: 'Hier zaai ik niet' Een hopeloze opdracht: 'Dat doe ik niet' Mijn onkunde en mijn gebreken: 'Ik kan dat niet' Over God spreken? Dat is 'not done'. 'Dat staat niet in onze tijd'
Wees toch niet bang. Dat zegt Damiaan tot elk van ons. Vooral niet bang zijn te zeggen waar we onze kracht halen: Bij God en in het evangelie.
Beste mensen, mag ik jullie uitnodigen naar één van de vele vieringen die doorgaan in en rond de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Dadizele. Voor de juiste data en uren kun je even gaan Googelen.
Straffen "Als men overgaat tot de banalisering van de seksualiteit, is het duidelijk dat dit alle gevallen raakt. Homoseksualiteit is één geval. Vroeger praatte men niet over homo's. Als men begint te zeggen dat zij rechten hebben gaan sommigen denken dat pedofielen rechten hebben", aldus aartsbisschop Grings.
Telkens als ik uw woorden hoorde, nam ik ze als voedsel tot mij. Uw woorden gaven mij een diepe vreugde, want ik behoor u toe, o HEER, God van de hemelse machten. -- Jeremia 15:16
"Hoe kunnen we ons priesterschap vieren zonder dat we denken aan de kinderen en minderjarigen die het slachtoffer zijn geweest van seksueel misbruik door een priester of een ander lid van de kerk", zei Mgr. Vangheluwe tijdens zijn homilie op Witte Donderdag, omringd door priesters."Sommigen van hen hebben vele jaren lang hun lijden in stilte gedragen. Het is goed dat ze nu hebben kunnen spreken. We zullen al het mogelijke doen opdat zoiets niet meer zou gebeuren. Maar vandaag willen we ook denken aan de overgrote meerderheid van de priesters die hun opdracht met grote eerlijkheid en toewijding vervullen. We willen hen danken en bemoedigen in hun zending."
Wist de bisschop toen al wat hem boven het hoofd hing? Blijkbaar wel als je dit zo leest, en dit op het hoogfeest van alle priesters: Witte Donderdag ...
In meerdere gesprekken heb ik ervaren dat velen zich nu pas realiseren dat ze geremd werden in hun seksualiteit en dat dit bij nader toezien voor een groot deel zou te wijten zijn aan de kerk en het christendom. Sensualiteit was inderdaad heel lang een vorm van verering van het lichaam. Maar doorheen de geschiedenis is seksualiteit echter voor de mensen een zonde geworden. Het christendom heeft daar zeker aan meegewerkt, want alle erotiek en de daaruit voortvloeiende seksuele opwinding werd straffe Gods.
Ook al heeft niemand je dat met zoveel woorden persoonlijk verteld, vanbinnen ervaren wij echter dat erotiek des duivels was en nog vaak is. De Europese beschaving, gebaseerd op het christendom, is ook gebouwd op deze verdrongen instincten. De innerlijke hevigheid verzwakken was de moraal. Elke verachting van het geslachtsleven, elke verontreiniging ervan door het begrip onrein, was zonde. Het prediken van de kuisheid heeft zo mee gezorgd tot tegennatuurlijkheid. Zelfs mensen die de liefde als liefde bedrijven voelen soms aan dat satan tussen hen in staat. Het wordt gezien als dé misdaad tegen het leven, tegen de heilige geest. Wie een deugdelijke christelijke opvoeding heeft gekend via zijn ouders en de school, heeft het vaak lastig zich over te geven aan de ander in sensualiteit, erotiek en seksualiteit.
Enkel de zwakkeren ontsnappen daar blijkbaar aan en geven zich dan ook over aan alle lusten van dit hedendaagse leven.
Het mag dan nog waar zijn dat voor twee mensen die elkaar in volle zin van het woord liefhebben, de seksuele bevrediging niet essentieel is, maar louter symbool, toch is dit verlangen zo universeel menselijk. Vele gelovigen gaan echter geamputeerd door het leven of krijgen nu de rekening gepresenteerd, in welke vorm dan ook.
Vandaag openen wij met velen de meimaand als MARIAmaand, ver weg van 'het feest van de arbeid'. Misschien mogen we onze werkende handen even sluiten tot een gebed ...
Door te aanvaarden dat hij zijn geliefde zoon als brandoffer aan God moet geven, overtreedt Abraham de menselijke wet die kindermoord verbiedt. Maar met een rotsvast vertrouwen begeeft de aartsvader zich naar de berg Moria. Hij zadelde zijn ezel en volgde langzaam de weg. Al die tijd hield hij vertrouwen; hij geloofde niet dat God Isaak van hem wilde eisen, terwiijl hij toch bereid was hem te offeren als dat moest. Hij geloofde op grond van het ongerijmde. En omdat hij gehoorzaamde, hoewel hij als liefhebbende vader werd verscheurd, gaf God hem Isaak terug, de zoon die hij an hem had beloofd.
Dat deze teksten zijn ingegeven door de actualiteit van heden mag u niet verwonderen. Maar het is onze christelijke taak ook deze zijde in het licht te stellen, iets wat we helaas niet zien in diverse media.
Toen men recent aan de Vlaamse zanger vroeg wie voor hem God is antwoordde hij als volgt:
"Een vader en een vriend, ja ik heb er nooit zo over doorgedacht, maar dat zou het kunnen zijn. Ik kan hem inroepen als het nodig is, een echte vriend."
Als je, nadat je een grote fout beging, door de genade van God en zijn heilige Geest in staat bent om berouw te tonen en je te bekeren, kan die grote fout in jou veranderen tot een onweerstaanbare kracht van mildheid voor de anderen. Zo heeft ook Paulus dat ervaren. Er was niemand di minder recht had op de genade van God dan hij die hem vervolgde. Door de vergeving vond Paulus echter de juiste toon om tegen zoveel mensen te zeggen: "Ik vergeef je zonden." Ik nodig je uit om diep in jezelf die houding van beschikbaarheid en openheid, van geloof in de genade en vergeving van God weer tot leven te laten komen. ... Zo kan je ook voor anderen een medelijdend mens worden.
Alle liefde, ook de religieuze liefde, moet de vreugde en volheid, de schoonheid die het waarneembare bevat, aanwakkeren. Laten we dus ook niet te zeer vergeestelijken.
Dat zijn de gevoelens die vandaag overheersen nu we vernemen dat bisschop Roger Vangeluwe zijn ambt heeft neergelegd. Nog niet zolang terug vind je een bijdrage n.a.v. zijn zilveren ambtsjubileum.
Uit de gebedskaart die hij toen in zijn bisdom Brugge liet verspreiden - die nu haast aanvoelt als een gedachtenis bij een overlijden - citeer ik volgende paragraaf uit zijn gebed:
Neem me aan, zend Uw Geest, vervul me met Uw genade zodat ik meer ga leven zoals Jezus Christus, Uw Zooon. Lieve moeder Maria, bid voor mij, arme zondaar, en richt mijn ogen op Jezus, Uw Zoon en mijn Heer. Amen.
Moge ons gebed voor hem in deze moeilijke tijd eeen steun en troost zijn, dankbaar voor wat hij voor ons allen is geweest, een wijs mens, eenvoudig van hart, een groot priester, eerlijk met zichzelf tot op het einde ...
In een poging tot antwoord rond de vraag of de hel bestaat wat ik eerder ook op de tv kon volgen las ik in een roman het volgende:
"De orthodoxe hel is het katholieke vagevuur, omdat elke zondige ziel daar zijn eigen straftijd krijgt teoegemeten. Het kan niet zo zijn dat God in zijn barmhartigheid een ziel voor eeuwig kastijdt, zonder vergiffenis. Waarom anders die pijnen, als het niet ter reiniging is?".
Dit antwoord wilde ik met jullie delen.
Meteen raad ik het boek aan waar ik deze paragraaf heb aangekruist. Geen boek over geloof over psychologie of geloof, maar zelfs een 'geestig' boek, getiteld 'De zwarte monnik' van auteur Boris Akoenin.
Heer, zend mij een eenvoudig, kinderlijk geloof neer, zonder redeneerzucht, dat mij altijd ondersteunt en mij bij geen enkele beproeving verlaat. Dat ik geloof in de onsterfelijkheid van de ziel en in een leven na de dood, dat mij wijsheid gewordt in plaats van loze redeneerzucht, dat ik mij niet elk uur van de dag zorgen maak om mijn huisgenoten, dat ik de standvastigheid heb verleidingen te weerstaan ... Het zij zo!
Het kan jullie verwonderen dat ik hier een item plaats en meteen een antwoord geef over diaken willen worden als vrouw. Maar na enkele gesprekken en eeen paar vragen rond de vraag of een vrouw tot diaken kan gewijd worden in onze katholieke kerk, lijkt het me nodig duidelijkheid te scheppen en vooral om de ander goedgelovige niet te misleiden.
Hier volgt het antwoord:
Op uw vraag of het mogelijk is dat een vrouw diaken wordt in de katholieke kerk, moet ik ontkennend antwoorden. Het kan niet in ons bisdom maar ook in alle andere bisdommen is dat zo. De kerk wil trouw zijn aan een oude traditie dat alleen mannen gewijd worden.
Mag ik er op wijzen dat er erg veel mogelijkheden zijn om geestelijk te leven en u voor God en zijn mensen in te zetten?
Wij zijn op weg gegaan naar Pasen. We zijn als vrouwen op Paasmorgen: met veel tederheid zoeken wij naar U, maar we zijn ook angstig voor wat we niet kennen. We zijn als de mannen op Paasmorgen die niet geloven in de woorden van hoop. Toch komenook wij, net als zij, om U te zoeken, we delen in hun verwondering: het graf is leeg, U leeft! "Jezus is verrezen, Hij leeft".
Ik ben een goed boek aan het lezen en daar staat plots het volgende: Er is voor geen enkele zelfmoordenaar vergeving mogelijk. Klopt dit?
Met deze indringende vraag ben ik naar een deskundige getrokken, want ik wou daar toch ook voor mezelf een antwoord op. Het antwoord luidt als volgt:
"Wat betreft zelfdoding (zelfmoord): iemand die zich van het leven berooft, zet zich inderdaad
buiten het leven, buiten het heil, buiten elk perspectief. Terwijl hij nog net in leven is, schept hij aldus inderdaad geen ruimte meer tot mogelijke vergeving (van zichzelf of van anderen).
Of ook God hem buiten elke vergeving stelt, is natuurlijk de vraag. Juist omwille daarvan zal de Kerk
doorgaans een opening laten om de betreffende mens niet te veroordelen, doch hem alleen met
gemengde gevoelens te begeleiden: het had immers anders gekund..."
Dit gebed werd neergeschreven door iemand die receent te horen kreeg dat hij aan kanker lijdt. Maar toen hij hoopvol nieuws kreeg dat genezing mogelijk is, heeft hij zijn ogen naar Jezus en zijn Moeder Maria gericht. Laten we samen met hem bidden en bezinnen:
Op 7 april zal het precies 135 jaar geleden zijn dat er vóór de Mariagrot in Oostakker-Lourdes iets gebeurde dat voor altijd met ons bedevaartsoord zal verbonden blijven. Toen genas op ongewone, miraculeuze wijze zoals dat heet Pieter De Rudder van een etterende wonde aan het linkerbeen. We willen in de basiliek van Oostakker deze gebeurtenis bijzonder dit jaar gedenken. Het is vooral een uitnodiging om na te denken hoe God in onze leven werkzaam aanwezig is.
Op woensdag 7 april gaat de bisschop van Brugge, in concelebratie met onze bisschop Van Looy, voor in een Plechtige Eucharistieviering in de basiliek om 18 uur. Het O.L.Vrouwkoor verzorgt de zang. De beenderen van Pieter De Rudder zullen die dag vanuit het Brugse bisschopshuis overgebracht worden naar de basiliek. De familie van Pieter De Rudder zal de dienst bijwonen.Iedereen is van harte welkom!
Mogen deze paasdagen een goede gelegenheid zijn onze liefde en dankbaarheid uit te drukken jegens allen die we mogen ontmoeten. Ook als geloven moeilijk is en gelovig-leven in navolging van Christus ons zwaar valt door menselijke tegenkanting en onbegrip, waar we ons nog maar pas na de verzoeningvviering en de dagen voor Pasen ons bevrijd voelden van dit kwaad. Voor een gelovige kan dit hard aankomen ...
Of om het met de woorden van een blogvriend te zeggen:
Wij voelen ons teleurgesteld in ons herhaaldelijk falen.
Het zal je wel verwonderd hebben dat ik uitgerekend op Goede Vrijdag geen bericht heb achtergelaten, maar dit jaar heb ik meer dan anders mijn ogen gericht op het kruis daar ik samen met familie een oom van me ten grave heb gedragen. Het waren dan ook zo gans andere dagen als gewoonlijk tijdens een Goede Week, maar misschien wel intenser beleefd want een volle dag en meer bij het kruis stil gestaan, in woord en gedachte, meedenken en meebidden, in dankbare herinnering ook, zowel aan de dierbare overledene als aan de familie, maar ook aan zoveel wat Jezus en Maria hebben moeten doorstaan aan lijden en smart, aan eindeloos verdriet. En ja, wij hebben samen niet enkel het Onzevader gebeden, maar ook het weesgegroet, want heeft Jezus geen afstand gedaan van zijn moeder opdat ook Zij altijd voor ons tot steun en toeverlaat zou zijn.
Wees gegroet, Maria, vol van genade ... Bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur van onze dood. Amen.
Op deze bijzondere dag waarop wij de instelling herdenken van het de Eucharistie n.a.v. het laatste avondmaal van de Heer Jezus Christus, vergeten wij soms nogal eens dat op deze avond ook onze aandacht mag gevestigd worden op de priester. Witte Donderdag is dan ook een dag vol van symbolen. Eén ervan is de voetwassing waarbij Jezus concreet gestalte geeft aan het feit dat Hij niet is gekomen om gediend te worden maar om zelf dienaar te zijn.
Vandaag maak ik dan heel speciaal tijd voor onze priesters van ver en dichtbij. Hen komt op vandaag alle eer toe, zeker in deze moeilijke tijden. Ik denk heel concreet aan de Indische priester-missionarissen, aan een vriend-priester die ondertussen moet herderen over meerdere parochies, aan priesters die zijn geroepen om ons als volwassenen te scholen in het geloof en wegwijzer zijn naar een roeping als leek of toegewijde. Aan al deze mensen zeg ik proficiat op deze dag, jullie feest. Zeg ik ook dank en wens ik jullie sterkte en genade!
Laat ons dan vandaag heel speciaal bidden voor onze priesters.
Het is een lofwaardige gewoonte voor de priesters te bidden. Dit om verschillende redenen. Ten eerste omdat Jezus zelf vraagt om te bidden "dat de Heer (God) van de Wijngaard (de aarde) arbeiders (priesters) moge zenden". Ten tweede omdat de heiligen zeggen dat als de priesters heilige zullen zijn, het ganse volk zal heilig zijn. Ten derde omdat velenbeweren dat de huidige zeer ernstige crisis in de Kerk een crisis is van priesters en bisschoppen. Oremus.
In elk mens zijn er een aantal behoeftes latent aanwezig, slapend of onderhuids, behoeftes waar je misschien tegen opziet. Geloof is zo een behoefte. Maar als iemand je kan aanzetten om een eerste stap te zetten raak je verwonderd over de kracht en de zekerheid die het geloof je biedt! Ik schrijf deze neer omdat ik enkelen onder u van harte dat duwtje in de rug wil geven die lang gekoesterde behoefte tot leven te laten komen., en daar staat echt geen leeftijd of scholing op. Een echt paasidee en wie weet een nieuwe levensinvulling. Dat wens ik je toe!
Heden lijkt het er maar al te vaak op dat de ene God plaats maakt voor de ander, zoals Jezus en Maria vervangen worden door Tiger Woods en Madonna. Blijkbaar kan de mensheid na tweeduizend jaar na de geboorte van Christus niet zonder levende helden. Maar nu we pas Palmzondag achter de rug hebben en Goede Vrijdag voor de deur staat, lijkkt Christus toch terug brandend in de actualiteit te staan, in alle stilte 'tussen fakkels en kruisen' ... al hebben we er soms een held voor nodig in Zijn Naam zoals Romero. Ja, elk jaar wordt het opnieuw écht Pasen, en daar zijn we onze jongeren dankbaar voor!
Je bent op weg naar Pasen als je midden pijn en verdriet niet alle hoop verliest maar uitziet naar een nieuwe morgen.
Deze tekst krijgt plots een andere klankkleur nadat ik gisteren een telefoon kreeg van mijn moeder dat een oom van me na eeen korte ziekte helemaal alleen, behalve in het bijzijn van zijn hondje, overleden is.
Het aanhoren van het lijdensverhaal op Palmzondag was dan ook niet zoals andere jaren.
Niemand doet iets uit liefde, of hij krijgt het duizendmaal terug.
Vandaar de conclusie die Annemie Struyf liet optekenen in haar programmma: 'In Gods Naam', na alle godsdiensten te hebben doorkruist: "GOD IS LIEFDE", er onmiddellijk aan toevoegend hoe jammer het is dat ze die God (nog) niet heeft gevonden.
Geloven is zo universeel en heel in het bijzonder rond sterke momenten als daar zijn Kerstmis en Pasen. Net zoals gisteren mocht ik ook tegen Kerstmis de boodschap van een Indische missiecongregatie vertalen uit het Engels naar het Nederlands toe en dit voor de leden en weldoeners. Deze bijdrage lees je op mijn blog, want we mogen inderdaad mee evangeliseren, in woord en daad. http://blog.seniorennet.be/maarten1955/
Maar waarom zijn we haast beschaaamd dit te delen met anderen? En zo kom ik bij een tweede punt. We ontvangen af en toe een mooie zinvolle mail, al dan niet gelovig onderbouwd, al dan niet tot troost en bemoediging. Maar waarom durven we die dan niet door te sturen buiten de intierme kring van kennissen en vrienden? We sturen deze dingen niet langer door aan mensen beneden de vertig jaar zeg maar, evenmin nog aan mensen die de kerk verlaten hebben, ook al zijn ze bevriend gebleven ... Ja, we slaan heel wat contactpersonen over in onze mailinglist. Waarom eigenlijk. Inderdaad ook een vraag die ik aan mezelf durf te stellen. Vindt men ons te naïef, te romantisch als het er op aankomt? We hebben toch enkel maar een goede boodschap te brengen, en toch zo moeilijk, hoe komt dit toch? Bang uitgelachen te worden, maar de ontvanger ziet niet eens onze reactie en toch doen we het niet. We zouden een ander kunnen storen. Ligt het misshien daar aan?
"Vrouw", zegt Jezus, "Ook ik veroordeel je niet, maar zondig vanaf nu niet meer."
Ja, mensen we moeten nog de meest moeilijke hindernis nemen naar Pasen toe, ons verzoenen met onszelf, met de anderen, met de Heer, en dit kan nog altijd het best in het sacrament van de biecht, in een verzoeningsviering. Maar iedereen, dus ook ik, weet hoe lastig dit kan zijn alsof je naakt voor God staat, of heeft het vooral te maken van uit de rij te komen en gezien te worden door mensenogen. Wat me vooral deze week heeft geraak in de evangelielezing zijn de woorden: ZONDIG VANAF NU NIET MEER. Er mogen dan al vele mooie woorden geschreven zijn over nieuwe kansen krijgen en bieden, het moment van inkeer is heel ingrijpend, zeker als dit nog in woorden berouwvol en tegenover een ander wordt uitgesproken. En, neen, ik ben daar niet goed in wellicht als de meesten van jullie. Aan de andere kant vind ik de verkorte versie van de persoonlijke schuldbelijdenis ook vrij afgevlakt. Daar lezen of bidden we: "Ik belijd dat ik heb misdaan tegenover U, mijn medemens en mezelf". Misschien is dat al heel veel voor de meesten deze woorden over de lippen te krijgen en misschien is het ook goed dat we geen dingen moeten opdreunen zoals in onze kindertijd. Maar wat ik vooral heb onthouden en wat ons voor ogen moet staan zijn de woorden van Jezus tot die vrouw, dus ook tot mij: ZONDIG VANAF NU NIET MEER. Dat wordt dan elke keer een beetje Pasen.
Ik was verheugd te zien dat al enkele mensen hebben gereageerd op de vraag die ik hier recent plaatste hoe je kan geloven. En telkens kwam het antwoord dat we meer dan vroeger moeten terug grijpen naar de Bijbel. Vasten is dan ook een uitgelezen tijd om Gods Woord te lezen in de bijbel al besef ik dat dit geen gemakkelijke opgave is, maar misshien kunnen we beginnen aan de hand van de lezingen uit de eucharistie. Bij het lezen van de Bijbelteksten schuilt dan ook een onverwachte ommekeer: jezelf iets minder beminnen, God iets meer, met heel je hart, en je naaste zoals jezelf. Vasten is ook de ommekeer van je eigen wil: dingen loslaten om je te hechten aan wat belangrijker is, zodat je meer zorg krijgt voor de scheppping - in deze periode heel concreet voor de mensen uit de Andes - want die is niet ons eigendom. Trouwens wie nu in de aarde wroet zal de Scepper zo af en toe ontwaren in de schoonheid van de natuur en het werk van onze handen.
Wie 19 maart zegt of leest denkt meteen aan het feest van Sint-Jozef. Velen vieren dan ook vandaag zijn naamdag en zijn in een of andere vorm naar hem genoemd. Aan al deze een gelukkige feestdag gewenst. Eigenlijk was Sint-Jozef een bijzondere tochtgenoot in het geloof. Mischien nodigt de vasten wel uit om hem tot tochtgenoot te maken, want wie kan ons vertrouwder maken met de figuur van Jezus?! Jezus is mens geworden om God dichter bij ons te brengen. Hij is als het ware een Godsgeschenk, door wie we aanvaard worden zoals we zijn. Niet alleen je prestaties bepalen je persoon en dat was heel zeker ook zo voor de heilige Jozef, die een simpele timemrman en huisvader was. Veeleer is het dus wie je bent en wat je betekent voor een ander. Ook mensen die Jezus' vreugde en liefde uitstralen, kunnen een Godsgeschenk, een genade zijn. Door die ervaring uit te dragen, kunnen we op onze beurt tochtgenoot zijn en worden voor de anderen, zodat zij deze vreugde mogen leren kennen. En dat gebeurt in ontmoeting van persoon tot persoon, soms als een geleidelijk procces dat zich dan een heel leven lang kan ontwikkelen. Bij laatste denk ik dankbaar aan een jonge man die de weg naar de kerk terug vond dank zij een medemens. Ook de weg naar vertrouwen en totale overgave zal bij Sint-Jozef een geleidelijk proces zijn geweest. Een zelfde proces dat vele zoekenden vandaag in deze vastentijd mogen ervaren.
Eerder heb ik al gepoogd een forum te openen rond het beleven van ons christelijk geloof. Af en toe is daar een geschreven reactie op gekomen, via gastenboek of mail. Deze keer wil ik een tweede poging ondernemen en dat omwille een paar mensen, en dit los van elkaar maar wel rond dezelfde periode me een gelijkaardige vraag stelden rond geloven en bidden. Ik laat hier één van de vragen achter die eigenlijk de samenvatting vormen van meerdere vraagstellers. Deze vraag richt ik dan ook aan u in de hoop dat u daar een poging van antwoord wil en kan op geven. We kunnen er enkel maar allen beter van worden en voor die paar mensen kan het heel zeker een opstapje zijn naar hoe zij mogen leren bidden, intenser geloven, vrij mogen worden van hun angsten, vertrouwend opde Heer. Dank voor uw meedenken en meebidden.
"Jij schijnt geluk te vinden in het geloof. Mag ik je daarom een vraagje stellen?
Momenteel zit ik mentaal aan de grond, ... denk je dat geloof mij kan redden en bidden hoe doe je dat?"
U merkt het :het is een dubbele vraag. Ja, bidden, hoe doen we dat?
Wat ons het dierbaarste is wordt door de moderne cultuur gebanaliseerd of 'verheven' tot een uniek ornament. Zou het geloof dan toch ergens sluimerend aanwezig zijn en is dit misschien enkel maar een uiting van een zoektocht naar het zichtbaar taboe? Misschien even foto aanklikken.
Ja, ik weet dat jullie nu de wenkbrauwen fronsen met zo een titel, want Allerheiligen ligt al een tijd achter de rug en het is nog een tijd voor we Pasen vieren. Maar voor Vlamingen is het gebruikelijk met christelijke feesten zoals Pasen en het Kerstfeest, maar ook met Allerheiligen de wens uit te spreken met de woorden: "Zalige Hoogdag". Toen ik deze wens ooit mailde aan een persoon die ik had ontmoet uit Nederland die hier een retraite had gevolgd maar zelf van protestantse huize is, kreeg ik volgend antwoord. Waarom dan wachten om dit met jullie te delen?!
Verder was ik even verbaasd over de hoogdagwensen. Niet dat ik ze niet wil hebben, alleen het is een traditie die ik dus niet ken. (die wensen uitspreken) Want ik vind het feest van Allerheiligen een zeer mooie instelling.
Ik zal zelf even zeggen wat het voor mij inhoud, en mocht ik ergens de plank misslaan, dan hoor ik het wel van u.
De eerste en belangrijkste gedachte die bij mij opkomt bij dit feest is een waardering voor het werk van Jezus, door heel de geschiedenis. Wij zijn samen met de christenen voor ons in één kerk verbonden. En dat is nu net iets dat binnen de protestante kerk onderbelicht wordt. Alleen in het Apostolisch Credo wordt de zin gebezigd: "Ik geloof een heilige, algemene, christelijke kerk, de gemeenschap der heiligen". Een zin die een heel klein beetje aangeeft waar het om gaat. Daarnaast zie ik een belangrijke denktrant richting het hiernamaals. Een vingerwijzing naar wat komen gaat, een geweldige toekomst. En dan niet alleen het "naar God gaan" als je sterft, maar ook naar Alle heiligen. Een gemeenschap staat te wachten op jou komst, die voortdurend staat te bidden voor de werken die door de heiligen hier op aarde moeten worden volbracht.
Ik weet niet of ik het feest in algemene zin doortrek, want ik kan me ook heel goed voorstellen dat dit feest verwijst naar overledenen in persoonlijke omgeving. Maar ook daarvoor geldt nog steeds bovenstaande
Dus ook concluderend uit mijn gedachten wil ik ook u de beste wensen geven voor dit feest.
We hebben ze allemaal al eens ontvangen en misschien ook doorgestuurd, de mails met een ernstige boodschap, al dan niet een getuigenis van ons christelijk geloof; onderaan lees je dan meestal dat we deze veel minder durven doorsturen dan mails vol grappen en grollen, zelfs schuinigheden.
Maar hoe eerlijk zijn we met onszelf wanneer wij deze boodschappen doorsturen - zeker nu in de vastentijd - wanneer we op dat eigenste moment met onszelf overhoop liggen omdat we ons ergeren aan het karakter van familie en vrienden, ja zelfs bijzonder kwaad zijn op hen?
De vastentijd is vooral een tijd van genade. Er wordt niet zozeer iets van ons gevraagd, er wordt zomaar iets door God aangeboden. De veertigdagenrtijd is een kans, een ruimte die we van God krijgen om ons tot hem te keren om ons genadig te kunnen zijn. Die tijd is een gunstige tijd, een dag van heil. God geeft ons tijd om te herademen. Hij scheidt ons alles kwijt.
Iedereeen heeft het over 'onthaasting'. Als we nu in ons geestelijk leven eens wat tijd namen om te onthaasten, om ons om te keren en terug naar God te gaan. En tijd om tegenover anderen te doen wat God voor ons doet: hun kansen geven. Wat doen wij voor onze buren? Wat doen wij voor die jongen die geen uitweg meer ziet en een rustplaats vindt in de stilte van het kerkgebouw. Onze vasten kan echt een blije tijd zijn die een ander doet ontluiken in de naam van Christus, onze Heer.
Nu het christen-zijn niet meer standaard is, wordt er meer verwacht van mensen die nog wel christen zijn. Deze mensen maken veel duidelijker een keuze voor God en dat uit zich ook in het belijden van hun leer en hun taak in deze wereld.
Vandaar ook de verschuiving naar doeners binnen de kerk. En dat is een zeer positieve verschuiving omdat er weer een wervende kracht van de kerk uit kan gaan. Het is weer duidelijk waar de kerk voor staat.
Je wenst als ouder en als grootouder je kind en kleinkind je geloof toe, niet omdat het beter is dan een ander, maar omdat je weet dat het je gelukkig maakt. Inhoudelijk kiezen we dan ook voor het christendom vanwege de liefdevolle dienstbaarheid.
Al ziijn de meesten van ons katholiek opgevoed en hebben ze een zelf christelijke leergangen doorlopen, waren en zijn jullie nog lid van een vereniging waar de letter C in voorkomt, dan is het verdomd moeilijk te zeggen dat je nog naar de mis gaat.
Ik moest er nog aan denken toen ik gisteren een telefoon kreeg van iemand die zou langskomen. Gezien op onze parochie hier enkel nog maar een wekelijkse 'zondagsviering' kan doorgaan op zaterdagavond om 17.00 u vertelde ik die persoon dat hij niet vroeger kon komen dan 18.00u.
"Zo laat" was zijn antwoord, "kan het echt niet vroeger"? Wel, vrienden, dan moet je op vandaag inderdaad de moed hebben om te zeggen: "Ik ga eerst naar de mis". We worden zo belachelijk gemaakt als we het over 'naar de mis gaan hebben' dat we om best wel beter de vraag zouden overslaan en die mis maar laten passeren om de ander ter wille te zijn. Neen, we durven en we mogen vooral niet meer zeggen dat we nog wekelijks de Eucharistie bijwonen.
En via de radio dan? Idem dito. Ooit tijdens ziekte de mis op tv gevolgd toen de telefoon overging. Omdat ik de persoon kende vroeg ik hem of ik hem mocht terug bellen nu men juist aan de consecratie bezig was. "Ja", was het lacnieke maar vooral verbaasde antwoord.
Traditiegetrouw heb ik met velen de vasten ingezet met het ontvangen van een askruisje. Wat een moment van inkeer moest worden werd al van bij de tweede zin van de voorganger bij zijn inleiding weggeveegd door het onmiddellijk verwijzen naar de opwarming van de aarde. Was ik voor zo een programma dan niet veel beter thuis gebleven? Je kunt inderdaad met heel veel goede wil de begrippen 'vasten' en 'opwarming van het klimaat' aan elkaar breien. Maar ik vrees dat we dan voor een groep intellectueel gevormden zijn samengekomen. In elk geval is vasten heel wat anders en heel wat meer dan een betoog over het klimaat. Zo te zien om me heen waren velen ook zwaar teleurgesteld. Waar was de gelovige inval, de diepchristelijke betekenis van SAMEN een woestijntocht te maken naar Pasen toe? Moet men zich echt zo 'vernederen', zeg maar zo horizontaal gaan om het publiek te trekken? Ik vrees terecht dat bij een volgende gelegenheid er nog minder aanwezigen ullen zijn.
Zelfde vervlakking zien we gebeuren rond 'Broederlijk Delen' dat a.h.w. een icoon was van de vastentijd en die nu een publiekstrekker is voor de politieke figuren in de media via pers en tv.
Of hebben we met een tasje koffie ons geweten gesust?
In het jaar van het CREDO probeer ik een vastendecor op te hangen.
Luisteren: in de Bijbel God op het spoor komen en zicht krijgen op wat het betekent christen te zijn. Bidden: zich bewusst worden van Gods Aanwezigheid.
Breken en Delen: in woord en daad doen wat Jezus ons heeft voorgedaan. Leven op de adem van de Geest: geestdriftig. Groep vormen: elkaar tot steun en houvast zijn.
Aandacht voor de wereld: zich laten raken door de vreugde en het verdriet van mensen, dichtbij en veraf (Het Zuiden, Bolivia misschien).
Bij het opmaken van dit blogje dacht ik ook aan die mensen die nu volop in de vormselcathechese staan met alvast een woord van dank en waardering.
Waarom zijn wij als christenen, als kerk niet welkom? Ik stelde me maar toch nog eens de vraag rond een aantal berichten en bedenkingen die ik kreeg rond 'illegalen' van een tijd terug. Laat me toe te zeggen dat het in dit blog gaat over GELOVEN, meer bepaald OVER een persoonlijk doorleeefd geloof. het is dan ook vanuit dit standpunt dat ik de vraag heb gesteld wanneer God de illegalen heeft geschapen.
God schiep de mens naar zijn beeld en gelijkenis staat er te lezen. En toen Jezus ons gegeven werd en ons leven heeft gedeeld was Hj wel de laatste die mensen in hokjes plaatste. Integendeel, Hij ging om met zondaars en tollenaars. En in zijn voetspoor is het onze plicht Hem daarin te volgen, anders komen we niet langer geloofwaardig over als we enkel maar belijden met woorden dat we iets voor de marginalen doen, ja ook voor hen die hier nu illegaal zijn. Het is hier niet een forum rond politiek; dan moet ik dit in een andere categorie gieten en daar is dan inderdaad wél veel voor te zeggen.
Het christendom vraagt meer dan de tien geboden. Daarom zijn we niet populair als kerk wanneer we "de zeven werken van barmhartigheid" willen vertalen. Zo komt het ook dat mensen die in hun familie gelovig zijn, naar de mis gaan en hun kinderen gelovig opvoeden voorwerp van spot zijn. En die mensen hebben niets verkeerd gedaan. Het is echt soms om niets dat men ons haat.
Ook Jezus heeft dat ervaren. Hij had het ons al gezegd: "Als ze mij hebben vervolgd, zullen ze dat ook met jullie doen."
Kijk een som je heen. Kijk eens hoe rijk onze planeet is, maar hoe uiteindelijk slechts een handjevol mensen in Europa, Noord-Amerka en Japan volop werk heeft en profiteert, terwijl de rest van de wereld arm is, honger lijdt en geen schoon water heeft. Is dat goed? De meeste mensen stellen zich die vraag niet eens. Laten wij in deze vasten dan ook niet enkel tenminste geloven in een betere wereld maar er ook iets aan doen.
De beste oefening in nederigheid is bidden, bidden en nog eens bidden. In dit bidden vooral om vergiffenis vragen voor al wat weer eens verkeerd liepondanks goede bedoelingen van mezelf of van de ander, maar daarbij ook oprecht aan de ander belijden dat we verkeerd waren; misschien enkel alleen al omdat we geërgerd waren, omwille van ons slecht karakter, onze onverdraagzaamheid. Want de ander pijn doen, te kort doen snijdt diep in eigen vlees. Bidden om vergiffenis en verzoening kan dan zeer bevriujdend zijn. Het brengt ons terug met de voeten op de grond in alle nederigheid.
De assertiviteit van moslims zou voor christenen een aanleiding moeten zijn om ook hun geloof bewuster te beleven en ervoor uit te komen. Het viel me op toen ik een tijd terug hielp met anderstaligen het Nedelands bij te brengen hoe mensen die als moslim hun geloof belijdden dat ook deden tijdens de vasten, door echt te vasten, en later door tijdens de pauzes hun 'pasen' te vieren door wat lekkers mee te brengen naar de lessen, om dit dan te delen met anderen, ook met wij,christenen. Ooit werd ik geraakt toen ik in Marokko was hoe jong en oud zich haastte naar de moskee om het gebed bij te wonen, en dit te midden van de dag. En wij, hoe getuiigen wij?
Hoe laat je twee overweldigende realiteiten als de liefde tot God en als de huwelijksliefde tot bloei komen in het hart van een mens? Dat proces speelt zich niet af op sentimenteel vlak, maar op het gebied van het geloof: er is maar één liefde. Het gaat om de (her)ontdekking van Gods tederheid die de menselijke liefde herschept, haar fijngevoeliger maakt, geduldiger, veeleisender en barmhariger. De verfijning van de menselijke liefdeheeft in ruil daarvoor tot gevolg dat de relatie met God fijngevoeliger wordt, dat men meer aandacht schenkt aan en de dankbaarheid en edelmoedigheid toont tegenover God en de naaste. De relatie tot God en de genegenheid voor de huwelijkspartner maken deel uit van dezelfde liefdesdroom. Als de menselijke liefde opdroogt, moet er terug naar de bron wxorden gegaan. En als het haart eich van God afkeert, zal de menselijke liefde eronder lijden.
Met deze bijdrage richt ik me heel in het bijzonder aan twee nieuwe blogvrienden die ik recent mocht leren kennen, misschien ook als een duwtje in de rug.
Mag ik uw aandacht vragen voor onze vernieuwde website: www.lourdesvrienden.be met onze eerstkomende activiteiten.
Onze trekkingsnamiddag 14 februari.
Onze bedevaart naar Oostakker 25 maart.
de bedevaartkalender 2010.
In het bijzonder en dit op vraag en wegens het succes van de twee voorgaande reizen plannen wij weer een driedaagse bedevaarstrip naar KEVELAER, met bezoek aaan het kunstolle Maria-oord in een groene oase van stilte en rust, ver weg van auto's en winkeltjes; verder hebben we de gelegenheid de 5-jaarlijkse Pasiespelen in Tegelen (Ned) te volgen en het "klein Loures" in Tienra (Nede). -- Germain Dierynck
Wij loochenen de ziekte niet, maar proberen ze zinvol te beleven. Gelovigen die de zieken bijstaan delen de angst en de tranen, maar tevens het wonder van de vreugde dat de vrucht is van de liefde. Doorheen de geschiedenis heeft de katholieke Kerk de tekenen van Gods liefde getoond, die wonderen kunnen doen bij de eenvoudigen en de nederigen.
De paus bracht hulde aan alle mensen die hun leven ten dienste stellen van de zorg voor de zieken en lijdenden, waarbij hij ook uitdrukkelijk pater Damiaan vernoemde, en hij wees priesters op hun taak om zieken bij te staan.
Er zijn mensen die antwoorden als hun iets gevraagd wordt: "Ja, maar heb je gedacht aan ..." De Geest van Jezus is 'ja Heer'. De 'maar' is voor anderen. Als we te veel 'maar' zeggen, zal God ons later misschien antwoorden: "Kom binnen, mijn kind, want de hemel is ruim, maar een grote heilige ben je niet, want heiligen zeggen noot "maar". Denken we maar aan de heilige Damiaan.
"Ga weg van mij, Heer, zegt Petrus, ik ben een zondig mens".
Ja, ook ik ben niet beter dan andere mensen. Wat in de andere leeft die ik 'slecht' noemde, om hun wraakzucht, haat, jaloezie, geweld, woekert ook in mij. Misschien sluimert dat kwaad gewoon maar in me omdat ik het geluk had dat mijn ouders veel van elkaar houden en dat nog doen, omdat ze van mij houden, omdat mijn vrienden niet aan de hasj zitten, omdat mijn partner me niet bedriegt. Kortom omdat ik niet alleen ben ben ik geen zondige mens in-der-daad- geweest. Godzijdank. Maar het had gekund. In minder gelukkige omstandigheden was ik zondaar geworden met-ter-daad. En misschien word ik het nog.
Alleen mensen die weten dat ze geen haar beter zijn dan diegenen die ze bijstaan, kunnen bijstaan. Onze kleine kanten, onze zonden, maken ons verwant met andere kleinen en met andere zondaars. We staan dan niet meer boven hen, maar naast hen.
Enkele dagen terug werd de vraag gesteld naar het bestaan van God. Ik heb daar toen geprobeerd een antwoord op te geven. Hetzelfde heb ik gedaan aan de persoon die me de mail gestuurd had, blijkbaar een zoekend mens. Omdat die vraag me niet losliet heb ik een paar mensen die vraag voorgelegd en zie wat voor antwoord ik vandaag in de bus kreeg.
it shows not the absence of God but the inability of Men, blinded by the passion of life and ignorance, to see Him, Touch Him, smell him, Experience Him....
it also shows mans indefinite and tireless search for the Divine who is PRESENT. who in this world will search for something that is not present??? The very ongoing search of the Human proves by itself that they are in pursuit of the PRESENT and not the Absent.
"Presence of multiple religious practice itself is a good enough evidence for the absence of God."
Toen ik deze in mijn bus vond gaf me dit wel te denken. Als belijdend gelovige las ik dat ook niet graag.
Het mag voor vele mensen inderdaad een doolhof zijn in een spirituele zoektocht waardoor sommigen dan inderdaad het idee worstelen of er überhaupt een God bestaat.
Voor mensen die ooit in het Oosten op reis waren kan de dichtheid aan tempels, kerken, bidplaatsen, diverse belijdenissen - al dan niet gelinkt aan een levende God - kunnen bovenstaande dan misschien wel beamen. En toch wie er langer bij stilstaat zal toegeven dat dit helemaal geen bewijs is van het niet-bestaaan van God, integendeel.
Het feit alleen al dat er sprake is van reliegieuse praktijk is met even veel woorden zeggen dat er wel degelijk een God is.
BRAAMBOS IN GESPREK MET JUBILERENDE BISSCHOP VAN BRUGGE
Mgr. Vangheluwe Bron: KerkNet
In de uitzending van Braambos op Radio 1 kan U zondagavond, na het nieuws van 20 uur, luisteren naar een brief van Mark Van de Voorde aan een verpleegster en brandweerman. Didier Vanderslycke vertelt over de studiedag Kerk en asiel en er is een uitvoerig gesprek met mgr. Vangheluwe over zijn zilveren jubileum als bisschop van Brugge. Mgr. Roger Vangheluwe werd op 3 februari 1985 tot bisschop gewijd in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge. 25 jaar later, op zondag 7 februari 2010 om 10.30 uur, gaat de bisschop voor in een pontificale viering in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge
Met dit beeldfragment wil ik toch even aanstrepen dat de schoonheid van de liturgie heel belangrijk is om ons te laten aanvoelen waar eht echt om gaat tijdens de Eucharistie. Weten dat we bij God via Christus welkom zijn. Ik zie deze en gelijkaardige beelden zowat overal over de wereld terwijl we in ons arm Vlaanderen noch amper onderscheid zien tussen een voorganger en een priester, een tafel en een altaar ...
Voor het slapen gaan kun je je af en toe voor God plaatsen en Hem zeggen: "Heer, aan wie behoren mijn kinderen, mijn man of vrouw, mijn werk toe?" En Hij zal antwoorden: "Wat denk je? Alles behoort mij toe, ik heb alles aan jou gegeven." Zeg dan eenvoudig: "Heer, als dit alles van jou is, dan moet je er nu ook zorg voor dragen, want ik ga slapen." Zo een gebed helpt beter dan valium. Zo mogen wij al onze zorgen, wat goed was, afgewerkt is of nog lang niet voltooid toevertrouwen aan onze Vader.
Bij deze vraag heb ik een gevoel van sterke verbondenheid met hen die lijden. De verscheidenheid aan lijden is groot. Het leed heeft vele gezichten. Maar dan is er ook een reactie van terughoudendheid. Ik prober afstand te houden. Ik probeer afstand te bewaren. Ik kan toch niet alles dragen. Ik kan niet alles oplossen. Ik ben God niet. Ik moet mezelf ook beschermen. Wat helpt het me als ik er ook van onderuit ga? Ik wil doen wat ik kan, luisteren, helpen, meeleven, contact houden, maar toch ook voldoende de persoon van de ander eerbiedigen en zelfstandig laten. De twee gevoelens horen bij elkaar: sterke vverbondeheid met hen die lijden, maar ook afstand bewaren, vanuit het besef van eigen beperktheid en onmacht. Een derde gevoelen is er één van bewondering van mensen die om een gebed vragen: het is een teken dat ze blijven vechten, dat ze blijven hopen en zoeken naar een uitweg. Soms al een heel lange tijd. Ze geven he tniet op. Ze zoeken steun bij God. Ze beseffen heel goed dat ze er alleen niet uit geraken, maar ze blijven strijden en geloven in een toekomst. Wat is het leven toch krachtig en werkzaam in hen! En ze vertrouwen er op dat gebondenheid in gebed hen de kracht zal schenken om door te zetten. Zo mag ik God danken, doorheen alle gevolens van mede-lijden en onmacht. Brengen we die mensen voor God opdat Hij zijn Geest van geduld, kracht, vertrouwen en genezing over hen blijft zenden ...
Ik breng je licht, dragende Moeder. Een schijntje van hoop en koestering want kinderen huilen nog, jongeren vragen, grote en kleine mensen zoeken zonder vinden.
Bij vorig artikel hoef je even met de muis over het zwarte veld te gaan en zo wordt de tekst leesbaar. Weet niet wat er hapert, maar alles is leesbaar eens gepubliceerd, en later blijkbaar niet meer.
Wat ik vandaag wil meegeven is een begin van antwoord op een vraag die me werd gesteld hoe ik moet begiinen met bidden. Misschien met deze:
Zot zijn doet geen zeer. Dat gezegde kennen we, het word vaak toegepast op mensen die wat de draak steken met de ander of met de manier waarop de ander zich manifesteert. Wie zich out als gelovige, christen of katholiek, moet zich maar al te vaak verantwoorden, waarom? Geloven is achterhaald, het is niet meer van deze tijd, het is schoonpraterij, opium voor het volk. Denk je dat Jezus, Damiaan of wie dan ook dit deden om macht uit te oefenen? Ging Damiaan niet vrijwillig naar Molokaï, terwijl het eigenlijk zijn zieke medebroeder was, die moest gaan? Je moet inderdaad zot zijn om op een onbewoond eiland, melaatsen te gaan verzorgen, het risico lopen dat je zelf besmet geraakt. Dat zouden we vandaag de dag toch wel denken. Men zou op zijn minst raar bekeken worden. Van andersgelovigen nemen we het aan, maar vragen we dat het in de privésferen blijft. Geloof wordt verbannen naar de huiskamer. We moeten ons niet opsluiten met ons geloof. De samenleving heeft vandaag meer dan ooit terug geloof nodig, een ideaal voor ogen. Het wordt een trieste boel anders. Vandaag de dag gaan argumenten tegen de Katholieke kerk van vroeger niet meer op. Als jonge gelovige kan ik dit niet anders dan beamen. We leven in een andere tijd en argumenten van vroeger gaan vandaag de dag niet meer op. Je moet problemen die zich vandaag stellen door een hedendaagse bril bekijken en ze zo ook aanpakken. Het Christendom heeft altijd gekeken door een tijdsbril, waarvan de sterkte in veranderende tijden diende aangepast te worden. Vandaag moeten we die sterkte weer aanpassen, in plaats van onze tijd te verliezen met discussies over tal van gekende en minder gekende themas, zaken uit het verleden. Christen zijn, Katholiek zijn, geeft een sleutel in handen voor het oplossen van zo veel problemen. Op sociaal economisch vlak en ethisch vlak. Niet dat het met de vingerknip zal gebeuren, maar wie niet waagt, niet wint. Zegt alweer een bekend gezegde en daarmee wil ik deze epistel afronden. Nu is het aan ons, de nieuwe generatie Katholieken! Lang genoeg geklaagd, time for action!
Op 31 januari 1888 stierf Don Bosco in Turijn. Don Bosco had zich z'n hele leven ingezet voor de jongeren. Hij wilde jongeren het geloof leren kennen. En hij streefde naar goed onderwijs en een goeie job. De Kerk viert Don Bosco als patroon voor de jongeren op 31 januari.
Deze drie letters stonden in mijn jeugd altijd bovenaan een huiswerk of een examen en we vonden het vanzelfsprekend. Het waren steevast de eerste pennetrekken op een wit gelijnd blad papier. Velen onder jullie zullen dat wellicht herkennen. Eigenlijk betekende het zoveel als een kruisteken maken of de hulp inroepen van JEZUS, MARIA, JOZEF. Ons toevertrouwen aan Jezus, Maria en Jozef, of ons vertrouwen stillen in. - J. M. J.
Wie daar nu naar kijkt ziet dat wij eigenijk werden opgenomen in de 'heilige familie', wat wel bijzonder is daar Jozef maar zo weinig voorkomt in onze gebeden, maar daar een pertinente plaats in nam. Het was hoe dan ook een mooie manier van het geloof door te geven, niet opgedrongen.
Mochten we op vandaag dit drieletterwoord telkens neerschrijven voor we aan een taak beginnen, voluit of inwendig dan ben ik er van overtuigd dat we anders aankijken tegen de taak die we nu te vervullen hebben. Misschien een traditie die we terug mogen oprakelen ...
Hoe kunnen we de spiraal van geweld doorbreken? Raakt de mens ooit uit haar problemen zonder God? Als er geweld gedaan wordt omwille van God, dan kan dit zeker niet om de echte God gaan, maar om een wanstaltige uitvergroting van de mens - dit is een aanslag op de ware God, en dat is nog het ergst van al.
Tijdens zijn toespraak over de nieuwe deken wordt bisschop Léonard emotioneel. Hij heeft het over het huwelijk tussen man en vrouw, en over het celibaat. 'Wij kiezen niet voor een celibatair leven omdat we frigo's zijn', zegt hij met krakende stem.
'We maken die keuze om ons hele hart aan jullie te kunnen geven. Maar we hebben ook liefde nodig. Niet van een vrouw, maar wel van de gelovigen".
Vandaag lezen we bij Nehemia 8,2-4a.5-6.8-10 o.a. deze passage/
"Komt,gaat lekker eten en drinkt er zoete wijn bij en deelt ervan mee aan wie niets heeft, want deze dag is aan onze Heer gewijd. Wees niet bedroefd, maar de vreugde die de heer u schenkt zij uw krcht."
O most holy Mother of God, O only Lady who are utterly pure in both soul and body, look upon me, abominable and unclean, who have blackened soul and body with the stains of my passionate and gluttonous life. Cleanse my passionate mind; set aright my blind and wandering thoughts and make them incorrupt; bring my senses to order and guide them; free me from my evil and repulsive addiction to unclean prejudices and passions which torment me; grant my clouded and wretched mind the sobriety and discernment to correct my intentions and failings that, freed from the darkness of sin, I might be worthy to boldly glorify and praise thee, O only true Mother of the true Light, Christ our God; for all creation, visible and invisible, blesses and glorifies thee, both with Him and in Him.
Het antwoord daarop is een duidelijk NEEN. Want voor de Afrikanen en Latino's is het geloof geen probleem. Dat is het enkel maar door de ogen van een te kleine Westerse bril.
God is onze tijd binnengetreden. Hij is niet zonder meer de afstandelijke, kille Meester van de kosmos. God is niet alleen de God van de natuurwetten. God heeft gesproken en heeft daden gesteld. Hij is geen principe, maar een persoon. Je hebt de taal van de liefde nodig en interpersoonlijke relaties om hem te benoemen. God is niet louter Schepper, zelfs neit alleen partner, maar lotgenoot. Hij is mens geworden.
Ergens duikt een verhaal op dat de god Atum met zijn geween de mensheid heeft geschapen. Zo was de mens geschapen om te rouwen.
Nu denkt iedereen wellicht meteen en terecht aan de tragedie in Haïti. Ik geloof persoonlijk niet in deze Atum al komt het geween van onze God ook overal ter spraken in de Bijbel.
Zelfs in het Evangelie lezen we hoe Jezus weende over de stad ...
Weent God/Christus vooral niet om het leed dat de mensen elkaar aandoen, vlakbij en veraf? Denken we maar aan de recente moorden hier, maar ook aan mensen elkaar naar het leven staan, decennia lang in Haïti, in de Gazastrook ...
De enige manier om Atums tranen te laten drogen, was tot ze tot stof waren vergaan. Dit is het enige, maar ook waarachtige aanknopingspunt van ons menszijn; dat we allen tot stof zullen wederkeren ...
Laat ons elkaar dan in deze tijden van nood tot brood zijn, een traan wegvegen bij die ander als het kan!
Geloof zonder liefde maakt fanatiek. Plicht zonder liefde maakt knorrig. Orde zonder liefde maakt kleinzielig. Macht zonder liefde maakt gewelddadig. Gerechtigheid zonder liefde maakt hard. en leven zonder liefde maakt hard.
Uit: "Reiki", de universele levensenergie ...
Bovenstaande mag dan heel nobel en waar klinken, toch mis ik de goddelijke boodschap. Het blijft allemaal zo oppervlakkig en is geen uitnodiging, noch uidaging voor een beter leven.
De christelijke hoop steunt niet op de kracht van mensen, maar op de kracht die van God komt die hem gratis wordt ingebracht.
Ik heb gehoord dat velen van jullie zitten te wachten op een wonder, een wonder dat ik, jullie God, de wereld zal redden. Hoe zal ik redden zonder jullie handen? Hoe zal ik rechtspreken zonder jullie stem? Hoe zal ik liefhebben zonder jullie hart?
Vanaf de zevende dag heb ik alles uit handen gegeven. Heel mijn schepping en mijn wondermacht: niet jullie, maar ik wacht nu op het wonder.
Uit respect voor anderen zijn wij maar al te vlug bereid ons christelijk geloof in de doofpot te stoppen. Maar eigenlijk zijn niet-gelovigen het meest verontwaardigd over katholieken die niet zéggen dat ze katholiek zijn, of die doen alsof ze het niet zijn. Er is niets zo inaanvaardbaar als het verbergen vanje identiteit. Het getuigt van eerbied voor je gesprekspartner als je eerlijk zegt: ik ben gelovig.
Hi. It hurts me to see that people around can be spending their time doing everything on the net. Let us take time out from our busy schedule to remember and honour our Mother Mary BY POSTING one Hail Mary (Seriously it does'nt take time . All you have 2 do is just cut-copy and paste)The effort does'nt take time- but the fruits are certainly sweet.
Een bezinning bij het Doopsel van Jezus, zomaar wat bedenkingen, maar toch ...
Het doopsel van Jezus ons doopsel een naam krijgen 'Jij bent me welgevallig'
Jij bent mijn kind Ik ben Zijn kind ... ook met mijn fouten en zonden ...
Telkens onieuw naar mijn Vader kunen en mogen gaan die me 'welgevallig' noemt.
Geven geeft dan leven. Ver-geven maakt van me een nieuw mens doet mij en de ander opstaan openbloeien;
zich AANVAARD weten en daar komt het toch op aan willen we geen verkeerde wegen bewandelen of in de knoei geraken die we misschien niet eens hebben gewild.
Ik denk hierbij aan de tragedie die ons ten deel viel op Nieuwjaarsdag ...
Tijdens de mis wordt steevast een gebed gebeden om vergeving met vaste items zoals omwille van ons klein geloof, ons gebrek aan vertrouwen, of door onze schuld ...
In die smeekbede voegde er een dorpspastoor er ooit stelselmatig aan toe: "Desnoods omwille van ons (slecht) karakter als het er op aankomt".
Het klonk toen wat nieuw, maar als we er even over mogen doordenken ... Is het precies daar niet waar het schoentje soms duwt ... als het er op aankomt.
Ons karakter is heel vaak een hindernis voor onze goede wil.
Heer, vergeef ons, desnoods omwille van ons karakter. En laat ons welgevallig zijn in Uw ogen, ook zij die door een plotse wrede dood in dit leven ons werden ontnomen.
Er stond iemand als waarnemer aan de deur van de kerk na de dienst. Hij observeerde mensen met lange gezichten die niet blij waren met elkaar - slechts om het einde van de corvee - mensen die zich haastig uiteenspoedden, elk naar zijn eigen hokje. Hij observeerde verder in zijn straat, op het werk, in krant en tv, in de wereld rondom; dat mensen mensen onrecht deden, wanhopig maakten en geen ruimte boden, dat mensen leden tot stervens toe.
Wanneer hij de volgende keermee naar binnen ging, observeerde hij mensen die luisterden naar woorden om van te leven, die bijeen waren rond Jezus gedachtenis om te doen wat Hij gedaan had ... hij observeerde ook dat zij brood aten.
Wanneer hij buiten kwam vroeg hij zich af of ze wel geloofden dat ze meer dan brood aten. Of zij wel geloofden met hart en geest, met handen en voeten, met woorden en daden.
Zo ja, dan moet ik dat kunnen observeren, dacht hij.
We moeten vertrouwen op wegwijzers zoals de wijzen. Ze gaan op weg en vertrouwen erop dat langs de weg er wegwijzers zullen staan waar ze langskomen. Ze stellen zich tevreden met dagreizen, zonder uitgewerkt reisplan, en ze gehoorzamen aan wat hun op elk ogenblik wordt gevraagd. Ze zijn helemaal niet ontredderd als er eens een fout adres tussen zit.
Wie gelukkig wil zijn moet tevreden zijn meet een kaart voor één dag ver. Hij moet kunnen geloven en hopen. Een beetje Abraham zijn, 'vertrekkkend, niet wetend het land waar hij naartoe moest'.
De tijd is iets van God: je moet hem zijn werk laten doen. En het is niet goed om problemen voor zonsondergang te willen oplossen. GOD ZORGT OOK MORGEN NOG VOOR ZIJN KINDEREN.
Het herhalen van deze zin net voor het slapen gaan gaf me rust en vrede. Dank U God!
