Geknield zat ik voor het beeld van de Vrouw, mijn Hemelse Moeder, in die holte van de grot wanneer alle bedevaarders weg waren en toen één jongeman naar de rots holde, ze hulpeloos aanrakend, vragend en smekend naar een laatste woord van redding, zijn blik gericht op het verlichte beeld alsof Zij zo naar hem toe zou stappen.

Vandaag nog zie ik dat vertrouwen voor me. Geknield zit ik telkens opnieuw wanneer ik te Dadizele kom en me echt als kind van Haar thuis voel, zo voor haar beeltenis die niet langer een beeld is maar …. Hoe zeg je dat wanneer er geen woorden meer zijn, maar enkel een Ware Aanwezigheid?!

Mag ik jullie allen deze Aanwezigheid van harte toewensen … langs Vlaamse wegen, meikapelletjes, maar vooral in volle overgave en vol vertrouwen in Haar, de vrouwelijke kant van God. …. (geïnspireerd naar Paulo Coelho en de mooie momenten te Lourdes)

Waarom ik dit hier en nu schrijf is niet meer dan een liefelijke genadevolle "plicht" die me roept dit nu te doen.