God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Heer, soms denk ik dat ons bidden veel te zwak is, dat gij daarom niet luistert, ons niet verhoort. Maar dan voel ik weer de troost van uw nabijheid. Ik heb weer moed en kracht om mee te werken aan uw droom, uw rijk van vrede en gerechtigheid waar alle mensen elkaar aanvaard en waardeerd weten, als kinderen van één famlilie.
Er is geen hedendaags geloofsverhaal als er geen boodschappers zijn die onze tijdgenoten op het spoor brengen van God die ons rakelings nabij komt zo anders dan we vermoeden. Onze tijd heeft nood aan evangelisten die ons helpen ontdekken waar en hoe God vandaag naar ons toekomt. Een goede waarneming en een gezond verstand volstaan blijkbaar niet om de tekenen van zijn bescheiden nabij komen op te merken. Er is nood aan evangelisten die ons spreken over Christus nabijheid telkens wij Brood breken en delen in zijn Naam. Er is nood aan boodschappers die ons in de teksten van de Schrift het levend Woord van de Heer helpen ontdekken. Er is nood aan engelen die ons toefluisteren hoe dicht Christus bij ons is als mensen-in-nood op ons een beroep doen.
Ik heb het geloof van mijn ouders meegekregen veel meer omdat we allerlei dingen gezien en meegemaakt hebben dan door de lessen die mijn vader mij gaf.
Kardinaal Godfried Danneels
Ik wens al mijn blogvrienden maar ook allen daarbuiten een gezengd, vredevol en vreugdevol KERSTFEEST!
De paus zei de gelovigen dat Kerstmis meer is dan de viering van de geboorte van Christus, tweeduizend jaar geleden. Met Kerstmis vieren wij een mysterie, dat de geschiedenis van de mensheid tot op heden blijft vorm geven. De paus riep gelovigen op om zoals de herders uit het kerstverhaal op zoek gingen naar Christus, zelf op zoek te gaan naar God en onze medemensen. De tijd die wij voor God vrijmaken en waarin wij naar onze medemensen toegaan is geen verloren tijd.
Voor wie niet graag dikke boeken leest over geloof en theologie, maar zich toch dagelijks wil laven tijdens een moment van bezinning, raad ik graag volgend boek aan. Het is van de hand van Kardinaal Godfried Danneels en het heeft de mooie ondertitel: "Een dagboek van wijsheid en geloof". Heet boek is inderdaaad opgevat als een dagboek waar je voor elke dag van het jaar een tekst vindt die aansluit bij het kerkelijk jaar. Misschien ook een tip voor eindejaar. Het boek kan ook elk jaar opnieuw gelezen worden. Leg het dus niet ver van je nachtkastje of misschien op je pc-tafel. Zelf heb ik het al meermaals cadeau gedaan.
VERTROUWEN. Het zijn korte overdenkingen voor elke dag, samengesteld uit het werk van de Belgische kardinaal Danneels.
Goede Vader, in deze advent worden wij ons weer meer bewust van alle vragen en verwachtingen in ons leven.
Wij willen proberen het antwoord op deze vragen niet zozeer te gaan zoeken in luxe, comfort en macht die toch niet blijvend zijn, maar bij God, die ons diepste geluk wil.
Help ons daarom meer tijd te maken voor stilte, bezinning en gebed. Doordring ons van uw blijde boodschap. Maak ons geestdriftig als de profeet Jesaja zodat wij onze medemensen nieuwe moed kunnen geven.
Kom ons te hulp want alleen zijn wij onmachtig. Vervul ons met een groter geloof en met uw Geest die ons in staat stelt uw komst voor te bereiden. Amen.
Gedurende de vier weken van Advent wachten en bidden we
voor de komende zegeningen van Kerstmis. Aan het einde van het wachten brengen
de engelen ons het goede nieuws van grote vreugde voor alle mensen, "Want
voor u is heden geboren in de stad van David een redder, welke is Christus de
Heer!". Kerstklokken luiden: Vreugde aan de wereld. Ja, en dit
goede nieuws van grote vreugde is voor alle mensen van goede wil. Maar hoe maak
ik deze vreugde mij eigen? Dit is een belangrijke vraag, want ook al heeft God
die vreugde aan de hele wereld verklaard, en hebben we een aanspraak op de
vreugde en vrede die de geboorte van de Heer brengt, toch zijn er nog velen
onder ons die zijn beroofd van deze vreugde. Nog velen onder ons weten niet
deze vreugde zich eigen te maken en die op hun eigen leven te leggen.
Om deze innerlijke vreugde en vrede te ervaren moeten we in de eerste plaats
Christus centraal stellen in ons leven. Een viering van Kerstmis zonder
Christus is zinloos. Christus, die leefde en stierf voor ons, moet onze focus
zijn en worden. Deze focus op Christus moet ons in staat stellen om onze handen
te reiken naar anderen in mededogen en liefde. Zo kunnen we, net als de engelen
met Kerstmis, de dragers van het Goede Nieuws laten weerklinken: 'Vreugde aan
de wereld'.
HAVANA (KerkNet/CNS) De Cubaanse katholieke Kerk roept een Mariajaar uit,
van 7 januari 2012 tot 6 januari 2013. Het jaar valt samen met het pausbezoek
aan Cuba. Het jaar moet de vreugde van het geloof versterken, de onderlinge
naastenliefde bevorderen en de christelijke wortels en de leer van Christus
opnieuw onder de aandacht brengen.
In 2012 wordt de vierhonderdste
verjaardag gevierd van de ontdekking van Nuestra Senora de la Caridad del
Cobre (de Madonna van Cobre), de nationale patrones van Cuba. Het Mariabeeldje
werd destijds in het water ontdekt aan de baai van Nipe. Daarna groeide het als
snel uit tot het populairste Mariabeeld van het land. Sinds augustus 2010 maakt
een kopie van het beeld - voor het eerst sinds de communistische machtsovername
- een rondreis door het land. Volgens de Cubaanse bisschoppen leidde dat
initiatief tot een heropleving van het geloof.
Heer Jezus, geef mij een hart, dat in eenvoud Uw woord kan ontvangen. Hou hoogmoed en eigenwaan ver van mij af, behoed me voor hooghartigheid. Maak mij open en ontvankelijk, en leid mij naar Uw Vader die zonder voorbehoud zijn zon liet schijnen over AL zijn mensenkinderen.
voor alles. Dit verlangt God van u in Christus Jezus.
Blus de Geest niet uit,
kleineer de profetische gaven niet,
keur alles, behoud het goede.
Houd u ver van alle soort kwaad.
De God van de vrede, moge Hij u heiligen, geheel en al; moge u volkomen, naar geest, ziel en lichaam, ongerept bewaard blijven tot de komst van onze Heer Jezus Christus.
Die u roept is getrouw: Hij zal zijn woord houden.
We vieren alweer een Mariaal feest op deze achtste december en meer bepaald het feest van Maria Onbevlekt Ontvangen.Omdat Maria was uitverkoren de moeder van Jezus te worden, werd ze zonder erfzonde geboren, sterker nog: reeds vanaf het moment dat ze werd ontvangen in de schoot van haar moeder, is ze gevrijwaard gebleven van de zonde. Ze is dus onbevlekt ontvangen in de moederschoot. Zo gelooft de christenheid.
Ik ben een toren, zeven blokken op elkaar. Ik sta een beetje scheef. Ik heb al veel meegemaakt. Mensen kijken naar mij en zien alleen wat scheef staat. Een duwtje hier, een duwtje daar. Ze willen me rechtzetten. Maar ik zal nooit in het rijtje passen. Deze zeven blokken zijn alles wat ik heb. Deze scheve blokken is alles wat ik ben. Ik vraag jou: kijk naar mij, naar wie ik ben, kom dicht bij mij en laat me niet vallen.
Over enkele weken is het Kerstmis. We gaan elkaar weer schrijven of bellen of wensen toesturen van vrede en voorspoed. Dat is goed. Hoewel we leven in een benarde tijd. Lijken al onze wensen niet meer op bezweren van het vele verdriet dat in de harten is? Zijn we kinderen die elkaar moed inspreken in het donker? Er zijn steeds meer mensen die nuchter de vraag stellen waar dit op uitloopt. Want, zeggen ze, het is niet hier of daar een huis dat instort, het zijn de fundamenten die het begeven. Er is geen vrede en gerechtigheid, er is steeds minder zekerheid van bestaan, maar bovenal: er is zo weinig levensvreugde bij de mensen. Is er dan geen hoop meer, geen uitweg?Toch wel, want zelfs in de zwakste mens blijft een spoor van Gods genaade, van zijn scheppende hand. Elk mens, hoe ver hij ook mag verwijderd zijn, heeft heimwee naar God uit wie hij is geboren. Wellicht is dit juist een sterke tijd, één groot verlangen naar die éne échte zekerheid. Daarom vieren we telkens opnieuw Kerstmis.
Troost u, troost u, mijn volk: weldra komt uw heil: waarom wordt gij verteerd van smart? Waarom grijpt steeds weer nieuwe droefheid u aan? Ik zal u verlossen, wil niet vrezen: Ik ben immers de Heer, uw God, de Heilige, uw Verlosser.
Bieke Vandekerckhove was 19 jaar toen de dodelijke spierziekte ALS bij haar werd
geconstateerd. Ze had nog maar een paar jaar te leven, waarbij ze in toenemende
mate verlamd zou raken. Angst, woede en wanhoop bevingen haar. Hoe moet je
verder leven met zon vooruitzicht? Inmiddels leeft Bieke alweer 20 jaar met
ALS. Haar armen kan ze niet meer gebruiken, zodat ze hulp nodig heeft bij alle
dagelijkse verrichtingen. Tel daarbij op de dagelijkse fysiotherapie, en de
helft van haar tijd en energie zijn alweer op. Toch schrijft ze columns en
artikelen, over hoe ze leerde leven en zelfs gelukkig zijn met haar lot; hoe ze,
in de woorden van de heilige Benedictus, bij zichzelf ging wonen. Het begon
allemaal met drie dagen in stilte in een klooster. Die stilte is sindsdien een
essentieel onderdeel van haar leven.Zo schreef ze een boek met als titel: "De smaak van stilte", onlangs bekroond mry dee Prijs van het Spiritiuele Boek 2011. Een reden waarom ik dit bericht plaats is onde rmeer het feit dat Bieke samen met mijn zus juist toen haar studies psychologie had aangevat en ik dus ook het begin van de ziekte heb gezien.
Misschien een boek voor in het schoentje van de Sint?!
Dat de meimaand de Mariamaand bij uistek is moet ik jullie niet vertellen. Dat oktober de rozenkransmaand is ter ere ven Onze-Lieve-Vrouw ontgaat misschien wel sommigen onder ons. Maar is december wel een Mariamaand?
Kaardinaal Danneels heeft daarover ooit gezegde dat december dé Mariamaand bij uitstek is omdat wij met Maria uitzien naar Kerstmis, bijna een maand lang.
Aansluitend bij deze een link die ik graag deel en vond in Kerk+Leven van 23 november.
Dank U God voor mijn ogen omdat ik zo veel fraais mag aanschouwen in Uw schepping!
Dank U dan voor deze schepping met zijn wonderlijke fauna en flora.
En ja, medebloggers, het is de enige reden waarom ik er even niet was omdat ik mijn ogen de kost heb gegeven aan de onnoembare schoonheid van de natuur.
Wij zijn niet gemaakt voor de dood, maar voor het leven. Hoe zou God iets kunnen maken om het weer teniet te doen? Door Zijn LIEFDE worden wij eeuwig gedragen!
Op het feest van de Opdracht van de Heilige Maagd Maria in de tempel of Maria Presentatie viert de Kerk dat de ouders van Maria haar opdroegen in de tempel. Daarmee viert de Kerk dat Maria, vervuld van de heilige Geest, vanaf haar Onbevlekte Ontvangenis geheel aan de Heer was toegewijd.
Het feest is niet gebaseerd op Bijbelse geschriften maar op het Proto-Evangelie van Jacobus. Daarin wordt verhaald dat Joachim en Anna uit dankbaarheid voor haar miraculeuze geboorte Maria toewijden aan god in de tempel, waar ze bleef tot haar puberteit.
Het is in de katholieke kerk een gedachtenis die valt op 21 november. In de Orthodoxe Kerk is het een van 12 Grote Feesten, waar het Opdracht van de Moeder Gods in de tempel genoemd wordt. Sinds de achtste eeuw wordt deze gedachtenis in het Oosten gevierd. Later introduceerden geestelijken uit Constantinopel het feest van Maria Presentatie in het Westen
Onze Vader in de hemel, Wij bidden voor onszelf en voor allen die overledenen missen. Dat wij kunnen geloven dat de liefde niet stopt bij de dood. Dat we altijd met liefde aan hen mogen blijven denken.
Onze Vader in de hemel, wij bidden voor alle mensen die gestorven zijn. Mogen zij nu dicht bij U zijn en geen pijn, geen verdrriet, geen zorgen meer hebben, enkel nog vreugde, geluk en vrede ...
Goede God, die ons uit de duisternis
hebt geroepen tot Uw stralend licht, zegen ons en sterk ons in
geloof, hoop en liefde en maak ons ook tot ware getuigen van Uw
waarheid, om zo echte leerlingen van Christus te worden die als
lichten stralen in de duisternis. Door dezelfde Christus onze
Heer. Amen.
De Geest van God blijft! Of hebben we de 'courage' verloren?!
Wees niet bang om uit te gaan naar de straten en naar de openbare
plaatsen, zoals de eerste Apostelen, die Christus en de Blijde Boodschap van het
heil predikten, op de pleinen van de steden en de dorpen. Dit is geen tijd om
zich te schamen voor het Evangelie (vgl. Rom 1:16). Het is de tijd om het
Evangelie van de daken te verkondigen (vgl. Mt 10:27).
Deze tekst wordt naar mijn bescheiden mening te weinig gebruikt, en dan vooral nog bij uitvaarten. Daarmee wordt te kort gedaan aan de tekst. Want jij, jij en jij daar bent die sterke vrouw. Je hoeft maar aan je eigen moeder te denken die er altijd voor je was en nog is, de moeder die het beste wil voor haar kinderen, ook als ze andere wegen opgaan. De grootmoeder die blij is om het geluk van haar kleindinderen. Het is de vrouw die alles heeft overgehad vanaf het moment dat ze haar ja-woord gaf aan haar man.
De sterke vrouw, het is ook zij die, geroepen door de Heer, haar leven heeft gegeven ten dienste van ontelbare velen dicht bij en veraf, ook nu nog. Deze sterke vrouw vinden we in MARIA, die ook vaak 'een dwaze moeder' was, maar bleef geloven net zoals elke vrouw be-moeder-en, en dit in heel alledaagse dingen. Het is dan ook de moeite deze tekst integraal te lezen in de stilte van je hart. Misschien in dankbaarheid voor die eigen moeder(s) die nooit sterven kunnen!
Een jonge man vertelt hoe hij gevangen werd genomen en gefolterd. Hij zegt niet eens door wie, is spaarzaam met details. Daarna zegt hij:' Ik heb veel pijn gehad, maar echt geleden heb ik niet. Ik voelde dat ik niet alleen was: Jezus aan het kruis was bij mij en in mij. Ik heb geen medelijden nodig: ik had genoeg aan dat gevoel/ Wie wel moet geleden hebben, was hij die me folterde: hij was immers heel alleen. Hoe zou de Heer bij hem geweest zijn?
Die jonge man is nu in Israël of in India of in zo veel andere plaatsen waar christenvervolging hand over hand overneemt ... Waarom toch?
Velen kennen Nico ter Linden van zijn "Koning op een ezel" en Het verhaal gaat Wie daarin leest, ervaart dat de verhalen van de Bijbel niet verslijten. Hun themas en figuren zijn van alle tijden. Misschien eens tijd in deze dagen deze boeken ter hand te nemen en zo terug te gaan naar het Oude Testament. Wie dacht er ook weer over het tot (straks) zijn adventspunt te maken de Bijbel te gaan lezen in voorbereiding op Kerstmis? Misschien is het lezen van deze boeken een instap!
In de rij der heiligen, en dit zo kort bij het feest van Allerheiligen, ontmoeten we vandaag wel een heel bijzondere man die zijn naam heeft gedrukt tot ver buiten zijn gebooreplaats. En dan heb ik het natuurlijk over Sint-Maarten die we allen nog steeds als voorbeeld mogen nemen omdat hij de noden zag van de kleinen en geringen om zich heen. Hij deelde dan ook letterlijk zijn mantel, legde die op de duur af om 'heilig', zeg maar beter te worden, en dat in de naam van Jezus Christus. Deze man is veel meer dan een verhaaltje of een legende, of de kindervriend die men er in sommige streken heeft van gemaakt ...
Neen, hij is een echte leerling geworden van de Heer, getuige van barm- en warmhartigheid. Hij wilde het Evangelie heel concreet maken in woord én daad. Hij kon dit omdat hij nachten doorbracht in gebed. Plaatsen wij ons onder zijn bescherming, Hij die de beschermer werd van Europa. Laat ook ons onvermoeibaar delen met hen die omwille van welke reden dan ook niet genoeg hebben. Dat wij een warm huis mogen zijn voor hen die bij ons aankloppen.
'Heer, jij kent al onze problemen, onze ruzies, je weet wat ons verdeelt. Aan jou vragen we de echte vrede, die al onze inspanningen overstijgt en uit de hemel komt. Jij, Heer, breng vrede in de wereld.'
Twee dingen vraag ik
u, gun ze me zolang ik leef: Houd me ver van leugen en bedrog. Maak me niet
arm, maar ook niet rijk, voed me slechts met wat ik nodig heb. Want als ik rijk
zou zijn, zou ik u wellicht verloochenen, zou ik kunnen zeggen: Wie is de HEER?
En als ik arm zou zijn, zou ik stelen en de naam van mijn God te schande maken.
Als je wilt kun je bidden, maar alleen als je hetzelf wilt. Het geloof waar je behoefte aan hebt zit in jou en mij. God heeft geen geloof nodig om te overleven. Hij is hier, op dit moment, naast je, hoe je ook tegen Hem aankijkt.
Vooral laatste geeft me veel hoop nu vader een ingreep onergaat.
November, maand van de heiligen, iks een tijd om God lief te hebben én de mensen, tot over de grenzen wat redelijk is. We zijn immers geroepen tot een overvloedige gerechtigheid. De heiligen zitten niet in de hemel. Ze zitten op de banken van het stadion om ons aan te moedigen bij de harde competitie in een wereld van onverschilligheid en zelfs van duidelijk anti-religieuze gevoelens. Ze zijn ook niet louter 'kerkelijke BV's waar we naar opkijken. Ze zijn vurige supporters die ons stimuleren en zeggen dat ze dezelfde strijd hebben doorgemaakt. Maar ze hebben het uitgehouden doort te kijken naar die Ene die de mooiste getuigenis heeft afgelegd: Jezus Christus.Het is herfst, maar met heel die 'wolk van getuigen' krijgen we het vast niet koud.
"Mijn echte vaden en moeder beantwoorden niet aan het beeld dat ik van hem of haar wil bewaren. Als ik hem nodig heb, dan is het omwille van zijn hele persoonlijkheid, met zikjn wijze inzicht, maar evengoed zijn hebberigheid, zijn onmogelijkheden af en toe. Niet alleen de dingen die ik van hem verwachtte, maar evengoed het onverwachtte heeft hij nog altijd nu hij bij God is. Mijn moeder, mijn vader, de mens die jij nu mist, hebben sinds hun dood een nieuw adres. Ze wonen bij God, en hebben zo voortaan lief als God.
Kijken naar onze oveledenen is dus kijken naar God zelf. Hen graag zien is God zelf graag zien. Zoeken naar wie je verloren hebt, is de weg naar God zelf terugvinden. En velen onder ons hadden geen doden nodig om op die begripvolle God gefocust te leven. Hen noemen wij nu 'heiligen', het waren mensen zoals u en ik.
Maar ik heb op dit moment mijn vader nodig, niet zijn laatste mop. Ik heb mijn moeder nodig, niet het fragment. Daarom richt ik vandaag mijn ogen op Jezus.
Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank hem in al uw gebeden. Dan zal de vrede van God, die alle verstand te boven gaat, uw hart en gedachten in Christus Jezus bewaren.
"Wie of wat je bent en welk geloof je ook belijdt, toon wie je bent en geniet van de goddelijke momenten want het zijn voortekenen van het hiernamaals. Wees dankbaar maar probeer ook om te gaan met tegenslagen. Ja, vraag dan maar Zijn beschermende hand. Want ik ben er zeker van dat Hij bij ons is en voor ons zorgt. En blijf ook het goede zien in de mens. Zie elkaar graag en neem het op voor mekaar. Dat is wat elke godsdienst ons leert."
Woorden van Stef Desodt bij de voorstelling van zijn boek: "Zo veel godsdiensten voor die ene God. Davidsfonds Leuven 2011. ISBN 978-90-5826-9
Voor zwaar zieke mensen, voor hun gezinnen en families, voor diegenen die hen omringen met zorg en dragende woorden: dat zij allen kracht engeduld puttten uit het gebed.
Wie betrouwbaar is in
het geringste, is ook betrouwbaar als het om veel gaat, en wie oneerlijk is in
het geringste is ook oneerlijk als het om veel gaat.
Goede God, op ,deze dag van de Wereldkerk vragen wij U ons hart te openen voor de vreemdeling, voor de ander die onze naaste is, voor onze medegelovigen overal ter wereld. Samen zijn wij één geloofsgemeenschap, hoe verschillend wij ook zijn. Dit vragen wij U door Hem die voor ons allen het grote voorbeeld is: Jezus Christus. Amen.
Beste vrienden, Op weg gaan met mensen in een religieuze leefgemeenschap, zich daar toegeroepen voelen, er zelf een gelofte rond uitspreken; dat en veel meer las ik via volgende link die ik jullie graag aanbeveel: www.dehoeksteenkeiem.be
Ik citer even:" De gastvrijheid en de beschikbaarheid - zowel naar de mensen binnen de leefgemeenschap als naar de mensen die langskomen of telefonerren - tonen zich in de tafelmomenten maar ze zijn vooral een innerlijke houding. Het komt er op aan tijd en innerlijke ruimte vrij te maken voor om het even welke mens die we ontmoeten. Het werk komt dus altijd pas op de tweede plaats."
In ziekte en tegenslag heb ik vaak, intens en lang, mijn blik op het kruis gericht, woordeloos en zonder écht te bidden. Maar telkens opnieuw voelde ik een lichtheid, een merkwaardige soort vrede terwijl ik naar dat kruis staarde. Er ging van het vertrouwde beeeld iets troostends uit. Is het misschien daarom dat velen, ook jongeren, een kruisje om de hals hangen, het maar even hoeven aan te raken ....
Als je zwak bent, heb je misschien wel het sterkste geloof. Want zwakheid maakt plaats voor een rustig vertrouwen. Het christelijke leven lijkt dan niet langer op een reeks deugden die moeten worden nagestreefd, maar op het ontvangen van Christus. Leven is dan: er gewoon zijn onder zijn liefdevolle blik. Zwakheid maakt ons nederiger.
"Al gaan we ten onder naar de uitwenidige mens, de innerlijke mens vernieuwt zich van dag tot dag". (2 Kor 4,16)
Op het bruidloftsfeest wordt iedereen uitgenoidig, zowel goeden al slechten. Dat zegt Jezus ons. Jawel, ook mensen die wij slecht vinden, maar die in hun hart héél sterk bewogen zijn het goede te doen, ook al gaan ze niet elke zondag naar de kerk. In de ogen van de Vader zijn ze allemaal goeden, omdat zij arm zijn en solidair, of omdat ze iets doen voor de armen.
Je leest het goed, omdat WIJ ze slecht vinden. Maar wellicht kent iedereen iemand uit zijn famlilie of omgeving die juist daar het verschil maakt, zoals ik deze week nog ontmoeten; iemand die geen pilarenbijter is, maar wel zijn solidaire hand uitstak naar me. Ja het kan in heel kleine dingen liggen dat die slechte zo goed is!
Geef vooral aan God wat God toekomt, zegt Christus. Aan God geven wat Hem toekomt is dus vooral: voor mensen zorgen, voor elkaar. Gods beeltenis in elke mens respecteren wie hij ook is.
Het wegvallen van God en het eeuwig leven na de dood heeft de mens vanaf de tweede helft van de 20ste eeuw zo wanhopig in de armen van kicks, plezier en hedonisme gedreven dat het knap moeilijk is om hem nog andere waarden aan te praten. En toch zoeken velen een weg naar een beter leven voor anderen veraf via allerhande vormen van ontwikkelingssamenwerking. Zou God dan misschien toch de drijvende inspiratiebron zijn, diep vanbinnen verscholen?! Laatr ons vooor allen dan ook bidden in deze missiemaand.
IN LEVEN EN STERVEN, IN VREUGDE EN VERDRIET, IN ALLES IS DE HEER OP DEZELFDE WIJZE AANWEZIG DE HELE WERELD IS VAN HEM VERVULD. DOE UW OGEN OPEN EN ZIE HEM.
Maar velen zien hem niet langer; misschien draait precies daarom onze wereld vierkant!
Dit vertrouwen heb ik vandaag meer dan anders nodig nu mijn vader onverwacht getroffen werd door een kwaadaardige aandoening, en dit op de vooravond van zijn 85 jaar.
Oktober, het is alweer een Mariamaand, heel in het bijzonder de Rozenkransmaand.Daaarnaast is oktober sinds jaar en dag gekend als Missiemaand, maar velen hebben laatste term wellicht vergeten? Maar hebben we neit allen een missie te vervullen, een zending ons door Maria gegeven te Kana?!
Weest onbezorgd. Laat al uw wensen bij God bekend worden in gebed en smeken, en nooit zonder dankzegging. En de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten behoeden in Christus Jezus.
Ten slotte, broeders en zusters, houdt uw aandacht gevestigd op al wat waar is, al wat edel is, wat rechtvaardig is en rein, beminnelijk en aantrekkelijk, op al wat deugd heet en lof verdient. En brengt in praktijk wat u geleerd is en overgeleverd, en wat gij van mij hebt gehoord en gezien. Dan zal de God van vrede met u zijn.
Ik heb een hele fijne reactie gekregen op mijn blog die ik ook openbaar wil posten.
"Als het aan God lag was elke dag een dag van reiniging. Een dag van het onderste naar de oppervlakte brengen; van eerlijkheid boven oneerlijkheid te laten stijgen. Als het aan God lag was elke dag een dag vol zuiveringen en van de grote kuis in ons hart. Groetjes Edje"
Bewust van het lijden dat ik veroorzaak als ik mijn opvattingen aan anderen opdring, heb ik het oprechte voornemen om niemand, zelfs mijn kinderen niet, te dwingen mijn opvattingen aan te nemen, door gebruik te maken van gezag, dreigementen, geld, propaganda, indoctrinatie, of welk ander middel dan ook. Ik zal het recht van anderen om anders te zijn, respecteren, evenals hun recht zelf te bepalen wat ze willen geloven en hoe ze willen leven. Ik wil echter door middel van een liefdevolle dialoog anderen helpen hun fanatisme en kortzichtigheid op te geven.
Laat uw leven niet beheersen door geldzucht, neem genoegen met wat u hebt. Hij heeft immers zelf gezegd: Nooit zal ik u afvallen, nooit zal ik u verlaten, zodat we vol vertrouwen kunnen zeggen: De Heer is mijn helper, ik heb niets te vrezen. Wat zouden mensen mij kunnen doen?
"Terwijl ik de wereld rondom me stilaan begon te begrijpen, bleef het kerkbezoek op zondag een vaste waarde in mijn leven. Ik leerde het evangelie kennen en stelde vast dat de christelijke waarden en moraal voor mij de beste manier zijn om mijn leven te leiden. Als ik ooit kinderen heb, dan wil ik ze opvoeden zoals ik zelf ben opgevoed, met veel liefde, respect voor ouderen en ontzag voor God".
Het is het pakken getuigenis van Kennedy Nwanganga, speler bij KRC Genk.
De term 'ontzag voor God' gaf me meteen weer een boost, gehoord van zo iemand. Het is een woord dat we vergeten zijn, en dat we ook in daden noch moeilijk omzetten. We houden het eerder bij de menslievendheid in dingen die met concrete mensen van doen hebben. Hoog tijd - voor mij alvast - dat ontzag voor God opnieuw zijn plaats te geven, en welke!
Misschien kan de mediazondag daar ook een aanzet toe zijn ...
Poetsen. Schoonmaken, opkuisen, zorgen dat alles in orde is voor het mogelijke bezoek. Ook met onszelf willen we alles in orde hebben. Waarom? Heeft de biecht daar niet iets mee te maken? Of het ziekensacrament? Voor God heeft het geen belang als we zijn Liefde maar aanvaarden. Het overbodige vergaat toch. Zich altijd weer opnieuw focussen op het belangrijke, daar gaat het hem om. Afstand doen van wat ons doet afdwalen. Is dit ons eigen ego zelf niet? Dus toch een keuze maken: leeg maken en plaats geven aan ...
Vele gelovigen - ook ik - heb het moeilijk met bidden, en dat is niet toevallig. Bidden is afstand nemen van jezelf en wachten. Daar is tijd voor nodig en een traagheid van geest als teken van eerbied voor een leven waarover we moeten reflecteren in plaats van het ogenblikkelijk in functie van onze behoeften om te vormen. Het geloof is nog een van die zeldzame levenssferen die traagheid vereist.
"Bij u, HEER, schuil ik, maak mij nooit te schande. Bevrijd mij en doe mij recht, hoor mij, haast u mij te helpen, wees voor mij een rots, een toevlucht, een vesting die mij redding biedt. U bent mijn rots, mijn vesting, u zult mijn gids zijn, mij leiden, tot eer van uw naam, mij losmaken uit het net dat voor mij is gespannen, u bent mijn toevlucht. In uw hand leg ik mijn leven, HEER, trouwe God, u verlost mij. Wie armzalige goden vereren- ik haat ze, ik vertrouw op de HEER." -Psalm 31
MIJN GOD, IK HOEF NIET NAAR DE HEMEL TE KLIMMEN OM MET U TE SPREKEN EN BIJ U MIJN VREUGDE TE VINDEN. IK MOET MIJN STEM NIET VERHEFFEN OM MET U TE PRATEN. AL FLUISTERDE IK HEEL ZACHT, GIJ HOORT MIJ REEDS,WANT GIJ ZIJT IN MIJ, IK DRAAG U IN MIJN HART.
« Pourquoi êtes-vous restés là, toute la journée, sans rien faire ? » « Parce que personne ne nous a embauchés »
Mt 20, 1-16
We kennen het Evangelie van de werkers van het eerste en het laatste uur misschien te goed en staan er niet genoeg bij stil, dan enkel de ergernis voor ons mensen die hard werken, en volgens het Evangelie toch allen hetzelfde loon ontvangen, of ze nu een volle dag hebben gewerkt of slechts één uur. Toch wisten ze op voorhand wat de landheer hen zou uitbetalen want ze waren de prijs op voorhand overeengekomen .. Met uitzondering van die laatsten tot wie de landheer zegt: "Waarom staan jullie hier nog altijd, heeft dan niemand je gevraagd"?
De laatste zin heeft me dit weekend sterk getroffen. Die mensen wilden allen werken maar werden omwille van welke reden dan ook niet waardig geacht mee te werken. Hun godsdienst, hun ras, hun handicap, hun achtergrond, hun talenten of het gebrek eraan, hun uiterlijk ... ??? Het is bijzonder pijnlijk dat te moeten ervaren, dag in dag uit, als een bedelaar ...
Gelukkig is de goedheid en de barmhartigheid zo groot dat Hij elke mens nodig heeft in zijn wijngaard, want wij zijn allen ranken aan de zelfde wijnstok.
Bidden wij voor de werkers van eerste en laatste uur.
Bidden we voor de werkers van het eerste uur, voor de mensen die de last van een hele dag dragen, voor de sterken, de slimmen en de mensen vol ijver. Dat zij de zwakken, de kwetsbaren en wie steun behoeven niet onder de voet lopen.
Bidden we voor de werkers van het laatste uur, voor de mensen die op het laatste nippertje of misschien nooit aansluiting vinden:
de twijfelaars, de onzekeren, de verbitterden. Dat zij mensen ontmoeten die hen respecteren en optillen.
Bidden we voor mensen die zich gedragen als de landeigenaar, die opkomen voor de pechvogels en de rechten van de zwakken verdedigen. Dat zij zich bevestigd en gesteund voelen door U, God, en door ons.
De surfer op het Internet bereikt iedereen, dus ook via SeniorenNet of Facebook, maar hij spreekt met niemand. Hij houdt een eenzame monoloog als een vogel in gevangenschap. Het hele doen en laten van de hedendaagse mens is zo een schreeuw naar een levende gesprekspartner. De Schreeeuw van Edward Münch fungeert als logo van onze comunicatiearme tijd. Ieder van ons lijkt op die dodendansfiguur, een en al mond, die eenzaam op een brug staat te schreeuwen:'Komt er iemand?!' Is God niet de enige partner die in staat is om de schreeuw van de mens om een gesprekspartner te horen? Want naar Gods beeld en gelijkenis is de mens geboren.
Heer, geef ons een hart dat blij en fris, eenvoudig en vol geloof, ons hele zijn ertoe aanzet U te volgen. ... Dat wij op deze wijze, in eenheid met U, dragers en uitdragers mogen zijn van uw Blijde Boodschap. Amen
Op deze vraag heb ik meteen geantwoord dat ik het eigenlijk niet weet. Het is een genade zoals ooit een pas nieuw gewijd priester zegde. Zelfs als ik op een punt zou komen niet meer te geloven zou ik zeggen dat het geloof fantastisch mooi is. Ieder mens wil gelukkig zijn wanneer hij zich aanvaard voelt, bemind, gekend en gewild. In het geloof vinden wij Iemand die ons kent, Iemand die ons wil ontmoeten, die ons aanvaardt zoals we zijn, Iemand die ons bemint. Het is het unieke van onze godsdienst. Geen doctrine, geen moraal, maar God met wie ik in relatie sta. Als je erover nadenkt zijn we als mens eigenlijk klein, eigenlijk niets. Toch zijn we voor Hem alles waard. Daarom is het geloof fantastisch mooi: omdat ik ekend en bemind ben. het geeft zin aan mijn leven. Het maakt me ook nederig en zorgt ervoor dat ik mild kan zijn tegenover anderen.
Het is morgen en algauw komt de vraag dan: 'Wat brengt de dag vandaag?' of m.a.w. 'Wat krijgen we vandaag?'. Voor velen is iets kleins van heel groot belang. Al is het maar dat lang verwachte streepje zon zoals vandaag, een onverwacht bezoek - ja, zelfs virtueel -, een bos bloemen op tafel, een telefoontje, een berichtje. Wat minder koorts en minder pijn ... Als je hardnekkig kijkt naar de kleine gratis dingen in je leven, word je dankbaar en mild, ondanks.
Denk dan aan de woorden van de Heer: "Je hebt veel gekregen, maar ook veel gegeven, veel vergeven. Kom binnen, leef nu hier overvloedig.
Er is wellicht geen enkel woord dat meer over de lippen van de mensen komt dan het woord "liefde". We weten dat de dingen die het meest gebruikt worden ook het meest in namaakvormen verschijnen op de markt. Daarom is er op het gebied van de liefde zoveel ersatz, zoveel afkooksel, in de stijl van de vele liefdjes die erover gezongen worden. Het portret van de liefde werd door Paulus getekend in zijn prachtige Korintiërsbrief, dertiende hoofdstuk op deze wijze:
Liefde zoekt overal het goede. Liefde is niet afgunstig. Liefde bluft niet. Liefde beeldt zich niets in. Liefde geeft niet om schone schijn. Liefde zoekt zichzelf niet. Liefde laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan. Zij verheugt zich niet over de fouten van anderen. Zij is blij met het goede dat gedaan wordt. Liefde verdraagt alles. Liefde gelooft alles. Liefde duldt alles. De liefde vergaat nooit.
Denk na over dit portret van de echte liefde. Herlees de tekst en zet in plaats van het woord "liefde" je eigen naam. Zo kun je elke dag de maat van de liefde meten. Het zal je helpen om in liefde te groeien en voor de mensen om je heen een zegen te zijn.
Vandaag durven wij op deze dag door Maria om uw bemiddeling bidden: Wees gegroet, Maria moeder van de Heer, leer ons luisteren als God tot ons spreekt, en geloven dat Hij, ook voor ons, een goede boodschap heeft. Wees gegroet, Maria Moeder van de Heer, help ons doen dat wondere dat God van ons vraagt, en vertrouwen dat zijn liefde alles ten goede keert. Wees gegroet, Maria laat ons niet aleen als pijn en kwaad ons hart en leven breekt, en vertel ons dan van Jezus, uw zoon en onze Heer.
We kijken meer dan ooit op n,aar mensen met prestige, gezond en welvarend, sportief en bij voorkeur ook zeer mooi. Ze zijn prettig om naar te kijken. Natuurlijk weten we ook dat mensen moeten leven in grote slums, in bario's en bidonvilles. Die zijn bijna niet te bekijken. Maar je kunt er niet omheen. Dit dubbelbeeld van de mens maakt ons huiverig. Waar is de echte mens?
Is er ergens een mens die tegelijk blij maakt en ernstig stemt? Een mens van hoop maar die door de wanhoop is gegaan? Er is zo'n mens, boeiend, aanhankelijk, liefdevol, teder, gevoelig, genezend. Maar ook veeleisend en consequent. Zo werd hij gekruisigd, thuis bij armen en kleinen, aan tafel met onbetrouwbare lui. En toch zegt hij ook vandaag tot jou en mij: Kom en volg Mij!
Kunnen we ons geluk helemaal zelf maken? Of moeten we het krijgen? In de liefde neem je het zo aan: je kunt iemand liefhebben met welke aandrang dan ook, ook als die niet gratis en vrij naar je terugkeert. In die wederkerigheid zit een stuk 'gratis genade' die mijn inspanningen ver te boven gaat. Hetzelfde gaat voor al het andere: ook het geluk moet je voor een deel over-komen, over je heen komen, van verder en elders. Van God ...
Heer God, de hele dag lacht men mij uit, iedereen drijft de spot met mij. Telkens als ik het woord neem moe ik haast schreeuwen om gehoord te worden. Het woord van de Heer brengt me iedere dag schande en smaad. Soms denk ik: ik spreek niet meer over Hem, zeker niet in zijn naam. Maar dan laait dat vuur op in mijn hart en ik zal blijven getuigen van U en al Uw goede daden ....
Woorden naar Jeremia die jammer genoeg ook anno 2011 keiharde werklijkheid zijn, die je zelfs met moeite kunt bloggen zonder afgewezen te worden en inderdaad belachelijk gemaakt te worden, laat staan er in het openbaar over het christelijk geloof te spreken. Misschien ondervind je dat nog het sterkst als je naaar de wekelijkse mis gaat of je vertelt dat je er nog gaat ...
Stemt uw gedrag niet af op deze wereld. Wordt andere mensen, met nieuw inzicht. Dan zijt ge in staat om uit te maken wat God van u wil, en wat goed is, wat zéér goed is, en volmaakt.
Moslims en christenen kunnen elkaar vinden in de zorg voor hen die in armoede leven. We willen aandacht, medeleven en hulp bieden aan wie arm is. We willen samen met hen op weg gaan, hen steunen en sterker maken. Zo kunnen zij zelf hun leven in handen nemen en een volwaardige plaats innemen in de samenleving. Elke mens moet immers in zijn waardigheid erkend worden en altijd opnieuw kansen krijgen. Als broeders en zusters zijn we daarin solidair.
Wie mag Ik zijn voor jou? Wie mag Ik zijn in je leven? Mag Ik je een arm geven? Mag Ik nabij zijn? Mag Ik je herdersstaf zijn?
Ja, wie was Jezus eigenlijk in mijn eigen kindertijd, mijn eerste communietijd, mijn vormseltijd, mijn tienertijd, mijn huwelijk, de tijd dat alles goed liep en de tijd van donkere wolken, de tijd van scheuren in je relaties? En wie is Jezus vandaag en morgen voor jou?
'Spreek niettegen mij overje religie. Laat me eerst zien hoe je andere menen behandelt.Vertel me niet hoeveel je van uw God houdt.Toonme liever in hoeverre je vanal Gods kinderen houdt. Preek me niet over jouw passie voor uw geloof maar leer het mijdoor uwmededogen voorje buren. Eigenlijkben niet zogeïnteresseerd inwat je tevertellen hebt of wat je te verkopen hebt, maar wel hoe u ervoor kiest uw leven te geven en te delen".
Wees niet bang christen te zijn. Groei uit tot een mens die er staat, een christen met een sterke stam, diepe wortels en een mooi assortiment vruchten.
Vader, vergeef ons als enkelingen, als kerken en belijdenissen dat we de eenheid hebben geschonden, en dat we stuk voor stuk met een dubbel hart voor u verschijnen. We willen enerzijds binnentreden in het gebed van Jezus om eenheid; anderzijds hebben we spijt dat we dit gebed van binnenuit afzwakken door onze tekorten om de eenheid van de liefde in ons te laten gebeuren. Vader, vergeef het ons, want we weten niet wat we doen.
Zou het kunnen dat God zo een sterke liefde is, en dus aanspreekbaar, en dus kwetsbaar, en dus raakbaar, en dus veranderlijk, als mensen zonder reserves aandringen? Ik denk het wel en ben er virijwel zeker van; het is wat een priester me vertelde tijdens en na zijn opleiding: "Roep Hem desnoods van het kruis, maar antwoorden zal Hij". Het zijn wij dei veeleer slechts lippendienst bewijzen, de woorden wel prevelen maar niet echt hopen en geloven dat God ons redden zal, ons ter hulp zal schieten. Ja, wat zegde Jezus ook weer tot Petrus die over het water naar hem toeging? 'Jij, kleingelovige'.
Gedenk de Naam van jouw Heer en zonder je geheel voor Hem af, de Heer van het Oosten en het Westen. Er is geen andere God dan Hij.
Ik moet toegeven dat ik dat veel te weinig doe, en er toch vaak naar verlang. Misschien toch nog eens weg van het huis en even in de stilte van een abdij?!
Hij wiens geloof gelijk is aan een mosterdzaadje, zal niet in de hel komen, en toch zal hij wiens trots gelijk is als een mosterdzaadje, niet in de hemel komen.
Hoe kan ik God kennen vraag ik me af. Maar als ik het stil maak en diep in mezelf schouw, en ik mezelf ken, dan zal ik God kennen. Want als gelovige dienaar kan dat zeker!
Kan Gods liefde zo intens zijn dat zij aanvoelt als haat?
Als u mijn moeder zou bedriegen, komt ze daar misschien achter maar misschien ook niet; maar door uw schuldgevoel zou u haar liefde kunnen voelen als vergif. En als een man zijn broer doodt, zoals Kaïn Abel ombracht, zou zijn schuldgevoel kunnen zorgen dat Gods liefde aanvoelt als haat.
Kan/mag een mens vergiffenis/vergeving vragen voor iets waartegen hij/zij gezondigd heeft (één van de tien geboden), in de wetenschap dat de persoon het niet als zonde ziet, en meer nog, het opnieuw zou overdoen maar wel een christen is
De vraag van de dame is niet helemaal helder. Bedoelt zij met "de persoon" hetzelfde als met "een mens"? Of met andere woorden: gaat de problematiek over het eigen geweten of dat van een ander?
In het eerste geval liggen de kaarten eenvoudiger dan in het tweede geval. Als christen heeft men namelijk de roeping om zowel te beantwoorden aan wat objectief goed is (bvb. de tien geboden, het evangelie, de normen in een concrete maatschappij of context) als aan wat iemand subjectief gezien goed lijkt te zijn (zijn eigen inzicht in vrijheid en verantwoordelijkheid). Concreet: men kan geen mens doden terwijl men dat zelf goed zou vinden (denk aan de christelijke ridder in Oslo): daar gaat men gewoon in de fout. Het objectief goede en de subjectieve interpretatie van het goede moeten elkaar kunnen vinden. Iemand kan dus omgekeerd ook te scrupuleus zijn: zichzelf in geestelijke moeilijkheden brengen omwille van een daad die objectief gezien niemand schaadt...
In het tweede geval moet men natuurlijk rekening houden zowel met zijn eigen geweten als met dat van een ander. En hier is een evenwichtsoefening nodig: geen twee gewetens zijn immers dezelfde. Wat voor de een kan, kan niet voor de ander (of nog niet). Ook alle christenen verschillen in hun christelijk gevormd geweten. Hoe ver kan de ene christen gaan als de andere christen er niet aan toe is? Hier geldt dan de fijngevoeligheid van de liefde en het respect. Van een christen wordt altijd gevraagd zowel in harmonie te zijn met zichzelf (geen grenzen te overschrijden die voor zichzelf niet kunnen) als in harmonie te zijn met de ander en met iedereen (de objectieve grenzen respecteren). In bepaalde randgevallen geldt alleszins de vrijheid van de kinderen Gods: in eenheid met God doet men wat men doet en zo is het goed.
Nog een paar voorbeelden. Ontrouw in het huwelijk, een mogelijkheid? In een goed huwelijk uiteraard ondenkbaar. In een slecht huwelijk kun je de vraag stellen of de Heer geen vertroosting biedt aan hen die de echte liefde elders zoeken... Een evenwichtsoefening tussen wat objectief schaadt (zijn partner bedriegen) of wat subjectief niet anders kan... Een offerblok in de kerk leegmaken om zijn kinderen een verjaardag te gunnen terwijl men niet over de nodige middelen beschikt, een mogelijkheid? Objectief gezien helemaal niet goed, voor de Heer toch al veel beter dan de offerblok te legen om zijn heroïne te bekostigen... Alleen God kan dus echt oordelen over het goed of kwaad van de menselijke handelingen. Mensen blijven op basis van hun geweten zoeken naar geluk, zowel individueel als collectief en de gemakkelijkste weg is doorgaans niet de beste (denk aan de smalle weg van het evangelie)...
Een goede raadgeving in etische kwesties is ook steeds dit: alles mag, maar niet alles is voor God om het even... Het ene is in zijn ogen beter dan het andere. En aan wie veel gegeven is, wordt ook veel gevraagd...
Als ik rond me heen kijk en dingen zie op tv, dan krijg ik de indruk dat er gen grenzen meer zijn en alles gericht is op prikkels, op een onverzadigbaarheid die uiteindelijk tot al dan niet persoonlijke ondergang gedoemd is. En ik weet en besef hoe meoilijk het is, maar we moeten het gevoel voor betrekkelijkheid weer bijbrengen, mensen vormen die eenvoudig en teer zijn van hart, die gevoelig zijn voor wat hen overstijgt, voor wat groter is dan henzelf, mensen met gevoel voor grenzen, voor gebondenheid, voor 'relatieve' vrijheid. Want de mens die denkt dat alles mogelijk is voor hem, gaat stuk zoals de mot die opbrandt in het vuur. Helaas zie ik het rondom me gebeuren, mensen die nog maar twintig zijn, anderen die ruim de zestig oveschreden hebben ... En dan eindigt alles met een schreeuw om aandacht, of de vraag of ik morgen wel nog wil leven. Vanuit ons gelovig aanwezig-zijn moeten we deze mensen nabij zijn, ook al staan ze afkerig van alles wat met kerk en geloof te maken heeft. Ze zullen weten op wie ze dan toch mogen terugvallen.
'Overal in de wereld gebeuren verschrikkelijke dingen. Als ik die zie op de televisie of erover lees in de krant, bid ik keer op keer voor de slachtoffers. Ik draag mijn verdriet op aan God en vraag Hem om onder de slachtoffers troostend aanwezig te zijn'.
Dit is voorwaar een getuigenis van diep en doorleefd geloven.
Mohammed was een succesvol koopman en een doodgewone echtgenoot en vader. Dat veranderde toen God tot hem kwam in de gestalte van de engel Gabriël. Hij sprak via Mohammed om mensen ervan te overtuigen zich te richten op één God. Hoewel Mohammeds leven nooit meer hetzelfde werd, zag hij zichzelf niet als de zoon van God of als iemand die verlichting had bereikt. Zijn familie en vrienden gingen niet eerbiedig voor hem opzij als hij door de straten van Mekka liep. Niet goddelijkheid, maar eenvoud kenschetst deze man. Deepak Chopra laat mensen die dichtbij Mohammed stonden aan het woord, en schetst zo een uniek beeld van de mens Mohammed, zijn inspiratie en zijn gevaarlijke taak. We ontdekken dat we meer met hem gemeen hebben dan we dachten omdat hij een mens onder de mensen was: feilbaar en emotioneel. Mohammeds leven is geen mythe, maar het is buitengewoon, waarachtig en verrassend.
Deepak Chopra is een van de belangrijkste leraren die oosterse wijsheden doorgeven aan de westerse wereld.
Het WJD-kruis zal worden gedragen door jongeren met een handicap, aidspatiënten en deelnemers uit conflictgebieden zoals het Heilig Land of Irak en uit landen die recent door zware natuurrampen werden geteisterd zoals Haïti en Japan. Bedoeling is aan te tonen dat Jezus hen nabij is in hun lijden, hen de juiste weg toont om desondanks vooruit te kijken en van de dood naar het leven te gaan, legt pater Jacquinet uit.
O Heer, niet trots is mijn hart, mijn oog niet hoogmoedig. Ik zocht nooit naar grootse dingen, naar wonderen te hoog gegrepen. 'k Zocht U in de stilte van mijn hart, in rust en in vrede: geborgen als een kind op zijn moeders arm, zo is mijn ziel.
Eet en drink van brood en wijn, tot mijn gedachtenis, en weet dat er in angst en pijn een weg naar vrede is.
Leef in liefde met elkaar, tot mijn gedachtenis, en maak zo in uw daden waar, dat leven geven is.
Op deze dag waarop God mij zo vele jaren geleden het leven schonk wil ik zeggen dat dit voedsel heeft gesterkt in goede en kwade dagen. Ik probeer dan ook op mijn verjaardag een misviering mee te pikken uit dankbaarheid.
Maar omdat God zo barmhartig is, omdat de liefde die hij voor ons heeft opgevat zo groot is, heeft hij ons, die dood waren door onze zonden, samen met Christus levend gemaakt. Ook u bent nu door zijn genade gered. -- Efeziers 2:4-5
Om geloof, bidden wij, dat ook ons eigen leven vruchtbaar is voor mensen: dat het zaad van ons woord en de droom van ons innerlijk anderen tot leven brengen.
Her, verhoor mijn gebed, laat mijn roepen U bereiken!
Om hoop, bidden wij, dat het leven mysterie mag blijven voor ons: niet om uitgerafeld te worden maar om te beluisteren, niet om in handen te nemen maar om te ontvangen en te leven naar Gods verlangen.
Heer, verhoor mijn gebed, laat mijn roepen U bereiken!
Om liefde, bidden wij, voor alle mensen die met ons door het leven gaan: dat niet de dood moet komen om te zien en te zeggen dat ze goed zijn en boeiend om mee samen te leven.
Heer, verhoor mijn gebed, laat mijn roepen U bereiken!
Om vertrouwen, bidden wij, dat we ons allen gedragen voelen door een God die wij bij naam mogen noemen die adem geeft en levenskracht en aandacht en openheid voor het mysterie van het leven.
Heer verhoor mijn gebed, laat mijn roepen U bereiken!
- Niet geloven - in jezelf, medemens en god - is onkruid: geen zin meer hebben in contact met anderen, niets meer verwachten, niet meer bereid zijn te luisteren. Mensen maken elkaar ongelovig.
Iemand die nooit aangesproken wordt, nooit verwacht wordt, nooit betreurd, wordt ongelovig.
Om ons egocentrisme, Heer, ontferm U over ons.
- Geloof in mensen is als tarwe: zich aan een ander mens kunnen toevertrouwen rechtop, met open ogen en niet als een onderhorige, krediet kunnen geven, zich laten raken, laten roepen, aanspreekbaar zijn, iets durven verwachten van een ander.
Om ons tekort aan naastenliefde, Christus, ontferm U over ons.
- Geloof in God is als tarwe: door Hem getrokken worden. Het is genade. Iemand kan zijn geloof ervaren als een bijna toevallig wonder: niet zelf verworven, in-gegeven: jazeker, ik geloof in God, alhoewel ik niet weet hoe dat komt. Niemand kan geloven, zegt Jezus, als de Vader hem niet trekt.
Om ons geloof dat vaak zo klein is, Heer, ontferm U over ons.
Het evangelie van de zaaier stelt goed en kwaad lijnrecht tegenover elkaar. Iemand zaait goed zaad op zijn akker. Maar s nachts komt zijn vijand er onkruid tussen strooien. Zo gaat dat vaak tussen mensen: wat de een opbouwt, breekt de ander af. Maar de vraag is: zijn deze beide zaaiers twee verschillende personen, of zijn het twee kanten van ons eigen ik? Dan klinkt het verhaal heel anders: wijzelf zijn dan soms tarwe, soms onkruid.
We hoeven anderen niet te beoordelen, maar steken de hand beter in eigen boezem. Mensen kunnen elkaar maken en breken, elkaar optillen en elkaar kleineren.
Voor alle mensen waar ook ter wereld die met een ziekte door het leven moeten gaan: Dat ze mensen op hun weg vinden met schouders die helpen dragen met eindeloos veel geduld met geloof en hoop elke dag weer.
BRUSSEL (KerkNet/Zenit) Paus Benedictus XVI zal de jongeren tijdens de slotwake van de Wereldjongerendagen (WJD) in Madrid toewijden aan het Heilig Hart van Jezus. Dat melden de WJD-organisatoren. Op die manier wordt opnieuw aangeknoopt met de spiritualiteit van de devotie tot het Heilig of Allerheiligste Hart van Jezus, waarin persoonlijke vroomheid hand in hand gaat met sociale actie. De wortels van de Heilig Hartdevotie gaan terug tot het Nieuwe Testament, waarin Johannes in het passieverhaal beschrijft hoe Jezus' zijde door de lans van een Romeinse soldaat werd doorboord. De spiritualiteit van het Heilig Hart bood doorheen de eeuwen inspiratie aan ontelbare katholieken. Ook vele congregaties en religieuze orden werden erdoor geïnspireerd.
Een grote bekommernis van onze tijd is de wanhoop: 'Er verandert toch niets.' Op zekere dag zeie een priester le dit, zonder dat hij er wellicht zich zelf wel van bewust was. Ik antwoordde: 'Je mag alles verliezen in je leven, maar niet je vertrouwen.' Je kunt je gezondheid, je werk, je huis verliezen, maar één iets moet blijven, dat is het vertrouwen en de hoop. God verbiedt ons de hoop te verliezen.
Ieder mens wordt ontroerd bij het zien van de nood van zijn medemens, niemand kan een lijdende medemens in e ogen zien zonder zelf gekwets te worden: menslievendheid en altruïsme zijn eigen aan de mens. De christelijke naastenliefde staat midden in die stroom, met haar eigen originele en specifieke karakter. Zij richt de blik eerst op God, om daar naar mensen te kunnen kijken. mensen met een christelijke naastenliefde beminnen, is God navolgen en uit hem kracht en energie putten om dat te doen.
Tijdens de werkmaanden zijn we inszelf voorbijgehold en hebben we onszelf verwaarloosd. Denk daarom eens aan jezelf in de vakantie (en aan je gezondheid)! Onze relatie met God kan er soms wel bij varen: we hebben meer tijd om na te denken en te bidden. Hoeveel vreugde kan het geven in ht buitenland kennis te maken met een gelovige gemeenschap die op zondag liturgie viert. Er is ook de relatie met Gods wijde natuur.
Vakantie .... Tijd verliezen, vrijwillig tijd kunnen verliezen. Niet om de tijd weg te gooien wat we misschien al veel te vaak doen door slaaf te zijn van onze computer, maar om hem te laten renderen door even uit deze wereld van rentabiliteit te treden waarin we leven. We krijgen tijdens de vakantie toestemming om eens tijd te verliezen, om te leven en te handelen zonder dat het iets moet opbrengen. Of om die tijd te bevolken met belangeloze dingen zoals bidden, bezinnen, dromen, kijken en luisteren zonder programmering, of om gewoon niets te doen. Genieten van de stilte. En zo ontmoet je soms God.
U zegt: Alles is toegestaan. Zeker, maar niet alles is goed. Alles is toegestaan, maar niet alles is opbouwend. Wees niet op uzelf gericht, maar op de ander.
Neen, we zijn nog lang geen christen en moeten dit dag na dag nog worden, maar hoe doen we dat? Wel het kan heel eenvoudig; we hoeven maar te kijken wat Jezus deed temidden zijn leerlingen. Hij was er gewoon; gaf geen ingewikkelde studiedagen. Neen, maar Hij had wel AANDACHT voor de zwakkeren, de minder bedeelden. Wie verdient in onze omgeving wat meer aandacht, voor wie mogen wij opkomen? Jezus was ook heel EENVOUDIG. Wij zoeken het soms veel te ver, met moeilijke woorden en dossiers. maar Jezus deed heel gewone dingen maar wel met veel menslievendheid. Een beker water geven kan in onze dagen heel veel betekenen voor een ander, zeker als hij tot de vierde wereld behoort. Jezus wou ook LEVEN geven, niet alleen zijn leven ten einde toe, maar riep op dat een ander weer zou opstaan uit zijn ellende. Hoe staan wij tegenover vreemdelingen? Ja, ze leven ondertussen wel naast ons. Zijn wij alert, laten wij hen delen in ons verenigingsleven. Kunnen wij hen een waardig leven geven? We kunnen zo veel leven geven aan zo velen, denk maar aan allen die nu in ziekenhuizen of rusthuizen verblijven. We kunnen in het voetspoor van Jezus levengevend zijn!
Wat we daarbij zeker nodig hebben is het geloof. In het oprecht GELOVEN kunnen we elke dag een beter mens en christen worden. Geloven dat alles ten goede komt. Het geloof als een mosterdzaadje en weten dat het zal ontkiemen ook al weten we niet waar en hoe. Maar misschien kunnen we proberen gewoon eenvoudig aandachtig te leven, gelovend dat wat Jezus Christus ons heeft voorgedaan!
Rode draad is de zoektocht naar het geluk. Anders dan in andere teksten van de Beierse monnik is er veel minder aandacht voor Schriftteksten. Het lijken vooral psychologische columns. De teksten gaan vaak over innerlijke blokkades, over strikken die we onszelf spannen. Grün geeft het advies om dit te onderkennen. En eerst thuis te komen bij onszelf, onze werkelijke gevoelens en gedachten waar te nemen. Beide aspecten zouden we moeten kennen om het ware geluk te vinden: onze eigen grenzen, maar ook onze eigen verlangens. (EDS)
Anselm Grün, Het grote boek van het ware geluk, Lannoo, Tielt, 2011, 316 blz., 17,99 euro, ISBN 978 90 5995 022 1.
Vrienden, zelfs als je zo diep in de put zit, jezelf waardeloos vindt, dan nog mag je geloven dat God je in het leven wil en dat hij je liefheeft. Hij heeft je echter niet gewild op het ogenblik dat je leven begon - zoals hij n ook nieuw leven bracht deze week in onze familie - in de moederschoot. Hij is ook nu nog bezig met ons te willen. Je mag een fundamenteel vertrouwen in God hebben. Hij schrijft je niet af.
Toen ik een kleine jongen was, zei mijn vader in de maand april: 'Nu gaan we bonen planten, want het wordt tijd.' Ik wou dat ook doenn en ik kreeg een plekje in de tuin. En we gingen allebei slapen. Maar 's morgens in alle vroegte liep ik naar de tuin, maakte de grond open en keek of het zaadje kiemde. Mijn grootvader deed dat nooit. Zijn bonen groeiden altijd, de mijne nooit. Het geloof doorgeven is niet iets van mij, het komt van Christus. Je moet zaaien maar je moet niet meteen gaan kijken. Je moet geloven!
The Pope said "the faith cannot endure by itself in the world; it is not automatically transmitted to men's hearts but always has to be announced. And the announcement of the faith, in order to be effective, must come from a heart that believes, that hopes, that loves, a heart that adores Christ and believes in the power of the Holy Spirit'".
Je zag het op alle voorpagina's en het maakte deel uit van de headlines in het niueuws. De heidebranden die tientallen ha. verwoest hadden.Een moeilijk om te keren ravage ... 'zomaaar' ergens begonnen, maar die zich letterlijk verspreidde als een lopend vuurtje; waar tientallen brandweerkorpsen niet tegen op konden, tot eindelijk het hemelwater voor een oplossing zorgde na al die droogte. Helaas is de schade aangericht en het zal tientallen jaren duren voor we die mooie heide ooit terug zullen mogen ervaren.
En nog niet bekomen van dat nieuws is er de komkommer, eerst in Spanje, dan in Duitsland tot zelfs Rusland de deuren sluit voor onze groenten. Ook hier was de schade aangericht - vooral door slechte communicatie en verwoestte ze als een lopend vuurtje 'de vruchteen der aanrde' waar zo vele mensen hadden aan en voor gewerkt. Ook hier zijn de zaken ononmkeerbaar.
Zo gebeurt het ook in ons leven. Dat ene blijkbaar onschuldig woordje dat we lieten vallen; och noem het roddel. Het verspreidt zich als een lopend vuurtje en voor we het goed en wel beseffen is de de schade onoverzichtelijk en en niet tegen te houden. De tijd zal er voor zorgen dat dat ene woordje een blijvende smeulende brand zal achterlaten in eiegen omgeing of families, een brand die nit langer omkeerbaar is.
Er is maar één oplossing, en ook deze moet van boven komen net als het regenwater: VERGEVING!
Is het feest van Pinksteren, ook Sinksen genoemd, meer dan een verlengd weekend of een feestweekend? De vraag stellen is al bijna het antwoord geven. Inderdaad is het Hoogfeest van Pinksteren wel nog niet van onze feestkalender geschrapt, maar heeft een groot deel van zijn inhoud verloren in deze maatschappij. Voor de meesten is het een welgekomen bijkomende en dan nog betaalde verlofdag!
Echter niet wanneer wij terug gaan in die tijd waar de apostelen zich samen met met Maria hadden teruggetrokken in de bovenzaal, de wanhoop nabij maar toch in blijde verwachting dat algauw de Geest die hen werd toegezegd, hen zou overschaduwen om van dan af kerk te worden, en dit tot op vandaag, over alle werledgrenzen heen.
KOM O HEILIGE GEEST!
Ik wens jullie een Zalige Hoogdag van Pinksteren en een mooi weekend waar ook de vaders eens een bloemetje mogen ontvangen op deze vaderdag!
Het leven kan inderdaad hard zijn voor mensen in een onbegrijpelijk waarom.
Omdat onze concrete hulp vaak uitgeput is, rest ons alleen een geestelijke solidariteit (moed toewensen) en een gebed om kracht en vertroosting (verlichting naar lichaam en geest).
Wie van Christus houdt, heeft ook een passie voor de kerk. Wie het hoofd bemint omhelst ook de ledematen. We houden van de kerk, zoals we ook van haar kunnen lijden. Dat gebeurt, want er zijn in de kerk ook zwakheid, compromis, lauwheid, zelfingenomenheid en zonde. Soms bekritiseren de kerk en dat was de laatste tijd bijna schering en inslag, door gelovigen, praktikerenden als mensen die al langer geen kerkgebouw meer zijn binnengestapt. Terecht of onterecht. Maar dan zien we plotseling weer hoe we alles van de kerk hebben gekregen: de Schrift, de sacramenten, het herderschap, prietsters en het hele Godsvolk. Zonder de kerk waren we niets, en deze ervaring kan ons plots overvallen, in dankbaarheid. Er zijn daarr vooral geen grote woorden voor nodig, noch minder zware lectuur die ons soms dreigt weg te halen van de diepe kern van ons geloof. Als zieken, beproefden, armen, ongelukkigen, hopeleozen en angstigen naar ons toekomen, dan hebben we dat te danken aan de kerk. Wij zijn zelf veel te zondig en te zwak om zoveel vertrouwen te genieten dat mensen blijven komen. Uit onszelf zouden we nooit zo veel krediet verdienen! Via het gebed helpen we elkaar op weg naar elkaar en naar God die deze kerk heeft gewild.
"Jullie zullen me niet meer lichamelijk kunnen aanraken, voelen, vastpakken", zei Jezus."Ik zal niet meer lichamelijk aan-wezig zijn, maar wel in-wezig. Wie lichamelijk aan-wezig is, kan ook geestelijk af-wezig zijn. Ik zal in-wezig zijn, in het diepste van jullie hart. Ik zal de Stem in jullie hart zijn. Ik zal nooit meer af-wezig zijn. En jullie zullen nooit meer helemaal alleen zijn. Jullie dragen Mij in je hart. Of beternog: Ik, Jezus, woon in jullie hart."
Alvast een fotomeditatie want met verlengde weekends wordt dit feest gemakkelijk vergeten.
Waarom staat gij naar de hemel te staren?
Ga op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie opgedragen heb. En houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.
Totus tuus, Maria geheel de Uwe. Maria wekte bij Karol Wojtila een grenzeloze hoop, een oneindig vertrouwen op. Ze wekte in hem impulsen op, zoals alleen verliefde stellen hebben. Met haar gevoeligheid en zachtheid vulde ze zijn mannelijke kracht perfect aan en maakte van hem een waakzame vader. Voord eze universele man uit Polen was ze meer dan een trouwe moeder. Hij toonde ons haar als een zuster die ons helpt in de strijd om ons geloof te bewaren op onze pelgrimstocht naar de Vader. Ook zij zag en beleefde de tegenstijdigheden van het leven. ... "Hoe zal dit gebeuren ... ".
We hebben Maria nooit veel horen spreken. Maar zij heeft lange tijd geluisterd, en daarom is zij een voorbeeld van elke nieuwe evangelisatie. Wij spreken vele woorden maar Maria heeft hét Woord gesproken, zij heeft ons Jezus gegeven. Iets sterkers kon ze niet doen. Wij brengen vele woorden, ook tot haar. Zij echter brengt dat allemaal samen in hem. En dat mogen we graag geloven, zeker in deze meimaand. Maria spreekt niet, ze dringt niet aan, ze slaat het er niet in met grote kracht en grote inspanning. Neen, als ze al iets zegt is het : "Zie wat Hij doet". Maria straalt. Dat zien we op elke bevedaartsplaats, voor elke beeltenis. Misschien vandaar hebben wij zelf niet langer vele woorden nodig. We mogen zoals in het lied heel even naaar Haar kijken, bij Haar zijn.
Tot jullie die naar mij luisteren zeg ik: heb je vijanden lief, wees goed voor wie jullie haten, zegen wie jullie vervloeken, bid voor wie jullie slecht behandelen.
Zegen ons allen in de naam van de Vader met liefdevolle zorg. In de naam van de Zoon, zijn voorbeeld. In de naam van de Geest, zijn inspirerende kracht. Dat de geest van God in ons werkzaam wordt, zodat wij het leven kunnen aanvaarden en dat wij zelf een hoopvol teken zijn van Gods aanwezigheid.
Voor vele goedmenende, geloveige mensen blijft vaak een schuldgevoel achter na een datingsessie, al dan niet uit verveling dan wel om écht iemand het lijf te lopen, letterlijk en figuurlijk. Deze vraag heb ik dan ook eens voorgelegd en ik wil hier graag het antwoord da tik kreeg met jullie delen.
het sacrament van de biecht is als sacrament toch allereerst ontmoeting en eenheid met de Levende en in Hem met de levende God. In deze ontmoeting worden we gewaardeerd en bemind, net omdat al onze verlangens, dromen en affiniteiten voor God geen onbekenden zijn. Zijn volmaakt wetende liefde is dan ook voldoende om ons zorgeloos aan Hem toe te vertrouwen en onze verlangens en affiniteiten in eenheid met Hem te beleven of te corrigeren. Wellicht zit de boodschap in het heilig midden tussen genieting en offer, tussen doen en laten. Zowel in zijn doen als in zijn laten kan er uiteraard zonde schuilen ('in doen en laten'), doch evenzeer levensvreugde: 'doen' omdat het in zijn persoonlijk geweten van harte gegund wordt, 'laten' omdat het in zijn persoonlijk geweten op deze wijze zoveel beter is. Het juiste midden tussen doen en laten is evenwel het geheim van het hart, vaak slechts mededeelbaar aan de levende God zelf.
Veroordeel niemand. Indien je een helpende hand kan reiken, doe het dan. Iniden niet, vouw je handen, zegen je broeders en laat hen hun eigen wegen gaan in vrede!
Waarom denken wij zo vaak dat geloven en bidden iets te maken moet hebben met lijden en pijn, verzuchtingen allerhande? Waarom denken wij zo zo weinig of helemaal niet aan God en loven we Hem niet als we blij zijn, omdat we zoals nu mogen genieten van zon en groen, van blije mensen om ons heen, van een zorgende moeder en vader; wanneer geweliige dingen aan ons gebeuren? Waarom komt hij pas om de hoek kijken als je ontdekt: Ziekte, werk weg, door vrienden in de steek gelaten ... Loven en prijzen wij de Heer voor alle daden!
When you have no helpers, see all your helpers in God. When you have many helpers, see God in all your helpers. When you have nothing but God, see all in God; when you have everything, see God in everything. Under all conditions, stay thy heart only on the Lord.
"Dat ik nu kanker heb, goed, dat is klote. Wie daar de boel in het honderd heeft laten lopen weet ik niet en waarom weet ik ook niet. Maar het is geen straf, en het is vooral geen zelfkastijding. Als ik daarvan doordrongen ben, kan ik me ook in handen van Jezus, Maria en God leggen. Die stap moet ik voor mezelf maken".
MARIA is vor mij liefde, warmte, genegenheid, moeder, zus ... Ze is gewoon de personificatie van gebrorgenhgeid, liefde en bescherming. Ze geleidt me soms door het donkere gedachtegoed naar het licht van Haaar Zoon.
ZO MOOI ALS HIER KAN HET IN DE HEMEL NIET ZIJN Het laatste dagboek van de aan longkanker overleden beroemde Bayreuth-regisseur Çhristoph Schlingensief
vertaler:
Katja Hunfeld
formaat:
13,5 x 21,5
omvang:
216 blz.
prijs:
18,95
leverstatus:
Leverbaar
ISBN:
9789058315496
Inhoud Verbaasd kijk ik uit het raam. Het is alsof ik de zon en de wolken nog nooit heb gezien.
Hoe kun je verder leven als de dood opeens nabij is? In januari 2008 wordt bij de bekende Duitse film-, theater- en operaregisseur, performance- en beeldend kunstenaar Christoph Schlingensief longkanker ontdekt. Hij wordt geopereerd en er volgen chemotherapie en bestraling: het lijkt een eindeloze nachtmerrie. Maar al een paar dagen na de diagnose begint Christoph Schlingensief te praten. Hij voert gesprekken met zichzelf, met vrienden, met zijn overleden vader en met God. Soms woedend en opstandig, soms verdrietig en wanhopig benadert hij de vragen waar zijn ziekte hem mee confronteert. Wie was je? Wat kun je nog worden? Hoe kun je blijven werken hoewel de wereld te snel voor je geworden is? Hoe leer je de ziekte te aanvaarden? En waar is God eigenlijk?
Zo mooi als hier kan het in de hemel niet zijn is het bewogen dagboek van Christoph Schlingensief over zijn indringende zoektocht naar zichzelf, naar God en naar de liefde voor het leven.
In de pers 'Mooi, waar gebeurd verhaal over hoe hij de dood in de ogen kijk.' Marie Claire
'Een lofzang waar je stil van wordt. Medisch Contact
Biografie Çhristoph Schlingensief
Christoph Schlingensief (1960-2010) studeerde filologie, filosofie en kunstgeschiedenis in München. Hij werd bij het grote publiek bekend met de Deutschlandtrilogie (1989-1992). In de jaren negentig werd hij vaste regisseur bij de Berlijnse Volksbühne. Voor de Bayreuther Festspiele in 2004 ensceneerde hij zijn eerste opera, Parsifal. Op 21 augustus 2010 overleed Christoph Schlingensief aan longkanker.
Vanmiddag heb ik besloten een PET-scan te laten doen. Dat is een onderzoek waarbij je in een scanner komt te liggen nadat je een radioactieve substantie ingespoten hebt gekregen die binnen 100 minuten uiteenvalt. Vooral dat laatste heb ik onthouden. Die substantie is verrijkt met druivensuiker en verspreidt zich door het lichaam, en op de plekken waar een tumor zit zie je meer sedimenten zitten, doordat een tumor veel verbrandt. Daardoor worden mensen met kanker ook zo mager. Op de donkere plekken zit niks. Je kunt met de beelden van zon scan dus een tumor identificeren en metastases ontdekken. Het enige probleem is dat je er ook elke ontsteking op ziet. Als de beelden morgen dus aangeven dat er een tumor in het centrum van mijn longen zit, kan het ook een ontsteking zijn die eruitziet als een tumor. Die deur staat dus nog op een kier. Dit hele gebeuren is merkwaardig voor me, omdat ik altijd met beelden te maken heb gehad. Ik leef eigenlijk in beelden. Maar er bestaan dus ook beelden die niet eensluidend zijn, en in zon beeld bevind ik me nu. Eigenlijk heb ik het idee van niet-eensluidende beelden altijd erg gemogen. Beelden die uit fade-outs bestaan en waar mensen heel verschillend op reageren. Dat werd me vaak aangerekend, omdat ik de aanstichter van die beelden was. Critici hadden best vaak gelijk wat betreft dingen die ik heb gedaan. Misschien heb ik de kern waar ik naar op zoek was niet altijd serieus genoeg genomen, voelde ik niet echt waar het om draaide. Doordat ik bij al mijn projecten uiteindelijk toch was aangewezen op het eindresultaat, dat in het gunstigste geval een beloning met zich meebracht. Dit keer zal het resultaat echter de opening zijn naar een weg die bewandeld moet worden, in welke vorm ook. Deze keer kan ik dus niet simpelweg zeggen dat ik het resultaat wel afwacht, of het nu goed of slecht is. Als de uitkomst niet goed is, betekent dat dat ik dingen moet doormaken, beleven en uithouden. De impact daarvan kan ik absoluut niet inschatten. Het andere resultaat is dat het goed afloopt. In dat geval mag ik niet vergeten wat ik de afgelopen tien dagen heb doorgemaakt en gedacht. Ik moet me dan blijven herinneren op welke punten ik allemaal duidelijkheid wilde waar geen duidelijkheid was, en hoeveel louterende momenten ik heb meegemaakt. Ik zou de afgelopen tien dagen echt niet hebben willen missen. Dat klinkt misschien raar, maar ze hebben met alle hoogte- en dieptepunten meer duidelijk gemaakt dan alles daarvoor. Hierbij is interessant dat vragen als Waarom ik? en Waar gaat dit over? vragen met betrekking tot spiritualiteit tot nu toe niet in me zijn opgekomen. Ik heb meer het idee dat ik in een proces van bezinning zit. En deze opnamen moeten in eerste instantie mijn gedachten ordenen. Waarbij het er niet toe doet wanneer welke diagnose kwam. Dat vind ik oninteressant. En ook geen psychologisch geklets. Dat komt misschien nog wel.
Wij zijn allen gewoon aan het feit dat Jezus is gestorven voor onze schulden na een onmenselijk lijden en foltering, en bijna vanzelfsprekend lijkt het alsof Hij dat allemaal heeft ondergaan pm de wil van Zijn Vader te doen. Ik doe niets af van deze geloofswaarheid, maar als mens die alle menselijke ellende heeft meegemaakt tot zijn kruisdood toe, misschien toch deze ter overweging.
Als Jezus was gestorven om ons tee verlossen, waarom zou Hij dan niet kwaad zijn? Waarom zou Hij niet woedend zijn om wat hij voor ons had moeten doorstaan? Waarom zou Hij geen wraak willen - voor de spijkers, de speer en de doornenkroon?
Als ik sterf voor ik ontwaak, bid ik, lieve Heer, dat U mijn ziel tot U neemt ...
We kunnen vandaag moeilijk heen om het feit van de zaligverklaring van Paus Johannes-Paulus II. Wij danken God dat Hij deze mens aan ons en aan de wereld heeft gegeven, en dat wij hem vanaf nu nog meer mogen navolgen, zeker in onze aandacht naar de armen en de zwakkeren. Mogen wij net als Hij destijds kracht en vertrouwen vinden in Zijn Moeder MARIA, aan wie hij wilde toebehoren en waar Zijn hoop was opgericht. Dat deze meimaand die aan Maria is toegewijd ons ook mag inspireren elke dag een beetje beter, heiliger te worden.
Wat de kerk het meest nodig heeft, zijn rijke mensen, maar dan van het soort rijkdom zoals die van Christus. Als zulke mensen spreken, worden zij altijd beluisterd. En wees gerust, zo een mensen hebben we nog ten overvloede.
Op 2 april liet ik hier een stukje achter rond de altaarwijding op onze parochie Sint-Jozef te Roeselare (B). Om dat wat concreet te maken voeg ik hier een foto aan toe, genomen tijdens de Paasviering. Bij het introduceren van het nieuwe altaar werd ook een nieuwe traptrede voorzien, cirkelvormig zoals het altaar. Meteen worden ook in zelfde lijn de stoeken geschikt rond het altaar. Het was voor mij dan ook een genoegen als lector het Woord te richten vanachter deze ambo in deze voorbije paasdagen.
ONZE DIOCESANE JUBILEUMBEDEVAART naar de Lourdesgrot in Houthulst op zondag 22 mei 2011 vanaf 14.30u. Om 15.00 u er een sfeervolle animatie onder het motto Thuiskomen bij Maria met poëtische teksten, gebed en zang opgeluisterd met aangepaste muziek door de groep Cantate uit Passendale o.l.v. Jan Wuytens. Om 16.30 u is er een plechtige eucharistieviering, voorgegaan door onze Erevoorzitte...r Vicaris kan. Kris. Depoortere. Deze viering wordt opgeluisterd door het Gregoriaans koor van de federatie Houthulst. Om 17.30u ontmoeting met de vrienden van Lourdes aan een koffietafel in het parochiaal onthaalcentrum. Bloemen voor Maria. Naar aanleiding van onze bedevaart naar de Lourdesgrot in Houthulst houden wij een bloemenactie met. aanplanting van bloemen bij de 22 kapelletjes van de rozenkransommegang.. Door deze omgeving van de Lourdesgrot in de bloemetjes te zetten willen we voor de vele bezoekers een aantrekkelijke bidplaats creëren. U kan hiervoor een storting doen van 15 Euro of meer met vermelding Bloemen voor Maria op onze rekening 468-5238211-83 of IBAN:BE14 4685 2382 1183 Bic:KREDBEBB
Een kruis krijgt Hij op de schouders gelegd. Een kruis te dragen. Allen hebben wij kruisen te dragen: groot of klein: kruisen van verdriet en pijn, van ontgoocheling en moedeloosheid van leegte en eenzaamheid kruisen van lijden van ziekte, van sterven kruiseen van ongerechtigheid van ruzie en onmacht kruisen van verloren kansen van wanhoop, van gebrek aan toekomst. Een kruis te dragen. Wie niet? Ons kruis draagt Hij. Ook na Pasen.
Aan alle vrienden en bekenden op deze hoogdag van Pasen. Bij deze wil ik gebruik maken jullie te danken voor de talrijke bezoekjes op mijn blogs de afgelopen maand!
Begrijpt gij wat Ik u gedaan heb? Gij spreekt Mij aan als Leraar en Heer, en dat doet gij terecht, want dat ben Ik. Maar als Ik, de Heer en Leraar, uw voeten heb gewassen dan behoort ook gij elkaar de voeten te wassen. Ik heb u een voorbeeld gegeven opdat gij zou doen zoals Ik u gedaan heb.
Straks vieren we het pascha van de Heer, zijn doorgang van de dood naar het leven. Hij heeft de diepste onmacht gekend. Als we geloven in zijn verrijzenis, dan wordt de dood niet ontkend, niet vergoelijkt, wel ontkracht. God is sterker dan alle duisternis en dood. Daarom vieren we ook dit jaar met grote dankbaarheid Pasen. Ook in de woestijn kan een weg gebaand worden. Ook daar kan water stromen uit de rots.
"Vasten, dat is de ramadam van de christenen" zei een leerling in de klas.
Beperken (versoberen) in eeten en drinken geen vlees ... ter wille van het lijden van de dieren geen vlees ... ter wille van de ecologische voetafdruk.
Vermindering van energiegebruik ....
Mensen, het zijn maar enkele dingen die ik heb genoteerd en waarvan ik me luidop de vraag stel hoe ver we verwijderd zijn van het échte christelijke vasten, deze veertigdagentijd die we nu doormaken. Het lijkt alsof we alles overboord hebben gegooid en enkel nog een omhulsel overhouden dat dan nog het best verkoopt in ecologische winkels. Misschien heeft de jongen uit de klas het wel héél goed gezien.
Maakt u nergens zorgen over, maar bid voor alles. Vertel God al uw problemen en verlangens en vergeet vooral niet Hem te danken voor alles wat Hij doet. Dan zult u de vrede van God ervaren, een vrede die ons menselijk besef te boven gaat en die wacht houdt over uw hart en gedachten, omdat u in Christus Jezus bent.
We zijn de stilte ontwend. Ze is ons dooor de geluidindustrie ontnomen. In een wereld van verslavend en neurotiserend lawaai (ook lawaai dat ons overkomt) kan de beoefening van de stilte een protest en verademing zijn. We kunnen elkaar een dienst bewijzen door de stilte op verschillende manieren gestalte te geven. Want stilte is méér dan afwezigheid van geduld. Het is een vorm van ontvankelijkheid, een dialoog met jezelf, ervaring van gemeenschap. Tenslotte onmoeting met God, zeker in deze veertigdagentijd.
Het christelijke geloof schenkt hoop, overgave, zingeving. Het is de ware spiritualiteit die niet draait om prettig gevoel maar om leven met God door middel van de Spiritus Sanctus (Heilige Geest). Terwijl Kerstmis ons in kinderlijkheid troost, omdat God mens wordt, bevrijdt ons Pasen van de dood, omdat Christus de poort naar de hemel in het eeuwige leven heeft geopend. Daarmee is ons leven niet van ondergeschikt belang; we bestaan niet om pas in het hiernamaals maar ook al in het hiernumaals gelukkig te zijn. Alleen is het onzin om de gehele levenskaart op de tijdelijkheid te zetten. Dat maakt hijgerig, dikbuikig, verwend. Beter zo te leven dat elke dag de dood ons tegemoet kan treden. Dan overvalt hij ons niet. En bij niet te grote hechting aan het leven hier zijn wij ook vrijer, al kennen we slechts de eeuwigheid in geloof. Onthecht leven is onbekommerd leven.
Iedereen heeft gezondigd en ontbeert de nabijheid van God; en iedereen wordt uit genade, die niets kost, door God als een rechtvaardige aangenomen omdat hij ons door Christus Jezus heeft verlost. -- Romeinen 3:23-24
Op zaterdag 2 april om 15.00u komt Monsiegneur Jozef De Kesel, de (nieuwe) bisschop van Brugge het nieuwe (ronde!) altaar in onze Sint-Jozefskerk (Roeselare) inwijden. Naast de inwijdingsplechtigheid een unieke kans een nieuwe bisschop te mogen verwelkomen en met hem ook een praatje te slaan achteraf. Dit bericht is dan ook een uitnoding aan alle geïnteresseerden.
Het inwijden van een altaar is heel veel meer dan het besprenkelen van het altaar met wijwater. Hier wordt het heilig chrisma gebruikt om het altaar te zalven, zeg maar volledig met het heilig olie in te wassen. Tijdens deze plechtigheid wordt de litanie van alle heiligen gezongen.
Voor wie het interesseert, je kan de ritus volgen onder 'Orde van dienst voor de wijding van kerk en altaar, ICLZ1993'
Het voelt hier in elk geval aan als een feestdag.
NOACH, ABRAHAM, MOZES, ze rictten allemaal een altaar op. Het nieuwe offerlam werd Chrstus zelf. Laat dit altaar dan ook het middelpunt zijn van onze eredienst, ons gebed en onze dankzegging.
Ik geloof, ik vertrouw en waag een sprong m te geloven. Over twijfels heen weet ik heel diep vanbinnen weet ik zeker ... dat Hij zoekt naar mij, God blijft niet boven, ver weg van mij, maar wil steeds weer iets nieuws beginnen.
Aansluitend bij wat ik gisteren achterliet kan een zwarte nacht nog sterker opdoemen in het gebeds- en geloofsleven. Die donkere nacht is dan vooral gericht op je relatie met God. Hij lijkt verdwenen, je gebed wordt oninteressant en leeg. Je wordt je bewust van je minder fraaie kanten en denkt dat God gelijk heeft dat hij niets meer te maken wil hebben met iemand als jij. Die nacht is echter helemaal niet jouw schuld, maar een initiatief van God. God vindt dat je goed bezig bent, maar dat het nog beter kan. Blijf dus maar jouw ogen richten op het kruis van zijn Zoon.
Wij geloven heel weinig dat God zich in ons leven mengt. En zeker niet als hij het een richting in stuurt die ons niet ligt. Een onverwachte gebeurtenis in ons leven kan echter een duidelijke vingerwijzing zijn: ziekte, verlies, een mislukking in het werk, een ontmoeting ... Dan zeggen we: 'Dat is onmogelijk, mijn gezonde verstand zegt dat zoiets niet van God kan komen." Maar God staat niet altijd aan dezelfde kant van ons gezond verstand.
Vandaag, 25 maart, feest van O.-L.-Vrouw Boodschap. Het is een feest(dag) die we gemakkelijk vergeten in de rij van Mariale feestdagen, omdat wij ons eerder concentreren rond Kerstmis, de meimaaand of oktober, ook de rozenkransmaand genoemd. We gaan dan eigenlijk ergen terug in de tijd, precies negen maanden terug, want onze ogen zijn normaal gericht op Kerstmis, maar het was wel even vroeger toen een engel van Godswege naar Maria werd gestuurd met de vraag of zij de moeder wou worden van Zijn Zoon. Wij drukken dit heel menselijk uit zoals een vrouw negen maanden in verwachting is van haar kind. En toch als we daar dieper over nadenken, is dit aan dit eenvoudige meisje gebeurd. Jozef mocht zich er al dan niet goed bijgevoeld hebben, ook deze realiteit heeft hij moeten ervaren, aanvaarden. Hij heeft het ja-woord van Maria tot het zijne moeten maken. Het is sindsdien dat wij met zijn allen het MAGNIFICATzingen.
Tijdens deze dagen van speciaal gebed en boetedoening blijven we bidden voor uw goede gezondheid en welzijn. Wij vragen dringend de goede Heer u rijkelijk te zegenen. Moge de Verrezen Heer uw hart en geest met zijn blijvende vrede vullen met zijn nooit aflatende nabijheid in deze vastentijd en alle komende dagen!
De mens kan dan wel kwaad gedaan hebben, maar zijn basisgoedheid is niet stuk. Die goedheid wordt door Jezus naar boven gehaald. Dat lezen we in het verhaal van de bekoringen in de woestijn. Maar Jezus zegt 'neen' tegen het kwaad.
Het is die basisgoedheid die ook voorgangers in ht geloof hebben bewaard zoals Mgr. Vangheluwe, wijlen de deken van Kortrijk, en zo veel goedmenende diepgelovige eenvoudige mensen.
"Ze dropen af, de oudsten eerst ... " weet je nog? Ik zal dan maar beginnen zelf vergeving te vragen, want ook mijn vlees is zo zwak, Heer. En in deze vastenperiode wordt dit kwaad mij misschien harder aangerekend. Mag ik dan op Uw barmhartigheid vertrouwen?
Misschien vinden we hem in DE SOBERHEID: alles achterlaten wat ons van Zijn nabijheid scheidt.
In DE STILTE: in vele toonaardenen op vele momenten tot Hem mogen spreken.
In SOLIDARITEIT: zien waar in de wereld de lege tafels zijn. en weten dat HIJ bij ons aan tafel zit.
Bij deze toch heel even stilstaan bij het feest van Sint-Jozef, en meteen een zalige en gelukkige feestdag gewenst aan allen die de naam van Jozef (zoals mijn grootvader zaliger) dragen of een afgeleide ervan. PROFICIAT!
BRUSSEL (KerkNet/CNA) Ter gelegenheid van Saint Patricks Day, de nationale feestdag van Ierland, roepen de Ierse bisschoppen hun gelovigen op om te midden van de economische crisis en het seksueel misbruik van minderjarigen door geestelijken hun ogen gericht te houden op het voorbeeld van de Ierse patroonheilige St.-Patrick. De beroemde Ierse missionaris speelde een hoofdrol in de kerstening van Ierland in de 4de en het begin van de 5de eeuw. Volgens de Ierse bisschoppen wordt het leven van de heilige, zelf een migrant, vandaag door vele Ieren gedeeld, omdat zij zelf moeten strijden om te overleven en zich te integreren in nieuwe culturen.
Het lezen van een goed boek kan je plots in de wereld van de kunst brengen. Zo heb ik een regel aangekruist die gaat over de 'Kruisiging' van Tintoretto. De commentaar van de toeschouwer is wel heel origineel, maar wel heel menselijk als we het hebben over het lijden en de dood van Christus. Ik citeer:
Ik heb het altijd opvallend gevonden hoe deze Christus eruitzag, zoals hij daar gekunsteld aan zijn kruis hing.... Christus leek er zich eindelijk bij neergelegd te hebben dat van dat hele mensswordingsgedoe niets goeds kon komen. Het was alsof hij haast niet kon wachten tot hij weer God was.
Als je bidt voor de kracht van God, dan is het omdat je gelooft, en dan vraag je in feite om die kracht te verkrijgen. Niet om een genezing te verkrijgen. Die kracht om de lijdensweg te gaan. Wie op deze manier gelooft, zal vele genezingen zien.
In Liefde richten wij ons tot U tot de Bron van alle leven. Wij komen tot U met Japan en al haar inwoners. Uw Liefde gaat naar hen uit. Wij bidden voor onze broeders en zusters in hun nood. Wij bidden dat uit deze verwoestende aardbeving iets heel moois mag voortkomen. Wij bidden voor de regeerders van het land en al hun inwoners. Zegen hen met kracht, wijsheid, inzicht en de juiste hulp vanuit de juiste intentie ook van andere landen. Wij vragen U Uw engelen uit te zenden en hen bij te staan die verwond zijn, geliefden hebben verloren en die hun bestaan zijn kwijtgeraakt.
Haar specifiek religieuze betekenis krijgt de vasten als we de vrijgekomen ruimte invullen. Onze veertigdagentijd legt twee accenten: aalmoezen geven en bidden. Aalmoezen geven betekent dat je oog hebt voor wie in onze wereld kansarm is en dat je je rijkdom met hen deelt. Dit kan gaan over materiële rijkdom maar ook over interesse, kennis, warmte, tijd; kortom over liefde. Wie loskomt van zijn begeertes wordt opgeroepen zich met hart en ziel te richten tot de ander, zijn naaste, zijn broer en zijn zus. Niet wat je geeft, staat daarbij centraal, maar dat je geeft. Of beter nog: dat je jezelf geeft. Bidden is een gelijkaardig gebeuren gericht tot God. Niet wat je bidt, is het belangrijkste, maar dat je bidt, dat je met hart en ziel voor God gaat staan. Ook dan geef je jezelf. De veertigdagentijd is een oefening in spiritualiteit: je bent geroepen in je daden te tonen waar je leven op gericht is.
Uit: Paepen, B., M. Otten, R. Mannaerts, Godsspraak. De twaalf kleine profeten, p. 79-80.
Laat ons proberen ons heel klein te maken. Veertig dagen van verdieping. De kleine dingen herontdekken. Maar vooral proberern er te zijn voor de anderen die we afgelopen maanden te veel vergeten zijn, of waarmee we het moeilijk hebben een nauwere band te smeden.
Je glimlachte en sprak tegen mij over NIETS en ik voelde dat dit het was waarop ik lang gewacht had.
Tagore
In deze tijd waar mensen voor een studie- of beroepskeuze staan, mag je als ouder of grootouder deze tekst doormailen aan je kind of kleinkind, of misschien aan een bekende die misschien de roepstem van de Heer heeft gehoord, want het is in de stilte dat de Heer tot ons spreekt, en ons uitnodigt. Daarop hebben we al die tijd op gewacht. Ik wens alle zoekenden en twijfelaars veel moed en sterkte. Wij hebben jullie nodig!
'Een vogel hoort te zingen, een bloem hoort te bloeien, een geslepen steen hoor te blinken. Daaraan leer ik dat de mens hoort te leven. Waarom? Omdat God het zo heeft beschikt. Ik leef omdat God wil dat ik leef. Daarom. + Roger Vangheluwe, bisschop van Brugge'
Gisteren stuurde me iemand dit stukje aan me door. Hij was gaan zappen in mijn blogarchief blijkbaar en zo kwam hij bij bovenstaand stukje uit 2007. Ja Roger Vangeluwe werd graag gelezen in zijn wekelijkse column die meestal vertrok van dingen in en om rond zich heen om altijd te eindigen bij God, zelfs nog heel vaak in gebed.
My Lord God, I have no idea where I am going, I do not see the road ahead of me. I cannot know for certain where it will end.
Nor do I really know myself, and the fact that I think I am following your will does not mean that I am actually doing so.
But I believe that the desire to please you does in fact please you. And I hope I have that desire in all that I am doing.
I hope that I will never do anything apart from that desire. And I know that if I do this you will lead me by the right road, though I may know nothing about it.
I will not fear, for you are ever with me, and you will never leave me to face my perils alone.
'God is een menslievende God. Hij ziet om naar de mens, Hij houdt zich met hem bezig, spport aan tot vertrouwen te midden van de vereenzaming en teleurstellingen.'
Met deze tekst van Bisschop E.J. De Smedt wil ik alsnog hulde brengen. Ook al is sindsdien heel wat veranderd in onze kerk, het was ook maar een mens van zijn tijd, maar wel iemand waar we naar opkeken, een voorganger in de ware betekenis van het woord; herel zeker een voortrekker, iemand die je uitnodigde tot een diep gelovig leven, een levend getuigenis om misschien de stem van de Heer te horen en er JA op te zeggen. Ja in totale overgave als priester of religieuze. Sommigen mogen hem dan aristocratisch noemen, maar zoals gezegd, ook dat maakte deel uit van het tijdsbeeld. In elk geval was hij in zijn ontelbare brochures iemand waar iedereen naar opkeek. Misschien vandaar dat ik vandaag nog even een hulde wil brengen aan deze bijzondere bisschop die heel wat heeft betekend voor de Vlaamse kerk, heel in het bijzonder voor het bisdom Brugge. Hij was onder meer de stuwende kracht om mensen de weg te wijzen naar Maria, naar Lourdes.
God woont daar waar men Hem toelaat. Dit is het waarop het uiteindelijk aankomt: God toelaten. Men kan Hem echter slechts daar toelaten waar men staat, daar waar men leeft, waar men zijn ware leven leeft.
Ik besef dat deze foto voor sommigen niet lekker overkomt, en toch moeten we toegeven dat de film Jesus Christ ook met zijn controverse van toen meer inhoud en stof tot nadenken gaf dan wat de commerce ons wil laten geloven. Ja, het is inderdaad de reclamewereld die de symbolen van ons christelijk geloof gebruikt tot misbruikt, en dat gaat van commercials over abdijen, denken we maar aan de radiospot over het bier van Grimbergen tot wat we de laatste tijd hoe langer hoe meer zien in tv-shows en zelfs in het straatbeeld. Ja, dan heb ik het inderdaad over de paternoster en het kruis. We hebben Christus ergens op de achtergrond geplaatst maar Hem juist nog niuet verdrongen; deze foto geeft dit dan ook heel mooi weer. Ik hoorde gisteren nog iemand zeggen dat alle schandalen niet zoveel schade heeft toegebracht aan het eigenlijke geloof. Misschien is dat ook wel waar. Jongeren zouden al langer voor een ander symbool hebben gekozen, denk ik dan. Want nog deze week heb ik een jong gelovig iemand aangesproken waarvan ik ook verwonderd was dat hij een lange paternoster over zijn hals droeg, en dan nog met een opvallend zilveren kruis. En neen, het was geen snob of meeloper. Hij heeft er weinig over gezegd, maar ik weet dat hij leeft vanuit de kracht van zijn geloof, en misschien is het niet langer een teken zoals onze oud-missionarissen het breed over hun pij droegen, en misschien probeert ook deze jonge gast op zijn eigen manier jong te zijn, bij een groep te behoren. Ja, heel wat bedenkingen rond deze foto. Laat ons er vooral het positieve uit distileren.
Geloven is toch niets wat je enkele uren per week of zelfs per dag doet; het is toch kiezen om anders te zijn in alles wat je doet, in wie je bent, voor iedereen. De bisschop of de vloekende bedelaar, beiden uitgenodigd in het Verbond van God met alle mensen.
De woorden uit het evangelie Gij zult niet doden zijn aanleiding voor Kris Depoortere om het over schandalen in de Kerk te hebben, over pedofilie, over slachtoffers en daders.
Enkele woorden uit de tekst: mensen die zonder reserves schuld en straf op zich nemen; mensen die jarenlang met etterende schuld geleefd hebben.
En Er werd gedood door de misbruiken. Er wordt gedood : slachtoffers en plegers.
Een groot deel van de tekst bestaat uit een brief van een Braziliaanse bevrijdingstheologe.
Uit die brief citeer ik: Onze hypocrisie is zo groot dat we, op basis van een zware of geringere misstap van mensen, de waarde van hun hele leven en van hun inzet voor mensen opzij schuiven, terwijl zij zelf jarenlang leden onder een zonde, indien zij die voor zichzelf erkend hebben. Ik sta verbijsterd van de schijnheiligheid, waarmee wij onbarmhartig stenen gooien. En dit tegenover hen die, ondanks hun misstappen, in staat waren veel liefde te geven in hun verdere leven.
Nergens in de tekst wordt de naam van Mgr Vangheluwe vernoemd. Maar voor mij was het alsof de naam er in het vet gedrukt stond. Maar horen wij niet evenzeer de naam van kardinalen Danneels en Simonis, ook nu aan het kruishout genageld door onze zonden?!
U vindt de integrale tekst van Kris Depoortere bij de commentaren op de lezingen van van het weekend, meer bepaald in de bijlage van Kerk&Leven van 13 februari.
Eigenlijk zou een kerk toch de thuishaven moeten zijn voor elkeen, in grootsheid of in gebrokenheid; mens-aan-elkaar; samen kijkend voorbij het Kruis naar de Verrijzenis en de hoop.
Toen ik tegen de eindejaarsperiode op zoek was naar de betere wenskaart stootte ik op een bericht in Kerk&Leven waar je in de wandelgang van een kerk een reliwinkel kon vinden met o.a. mooie kaarten met een christelijke boodschap. Gezien niet zo ver van mijn deur ben ik er maar eens binnen gestapt. Van het oude kerkgebouw wil men gaandeweg een bezinningscentrum maken, maar die wel blijft openstaan voor elke passant om 'jezelf te ontmoeten, een andere mens of misschien God'. En het toeval wilde dat ik in wat ooit een sacristieruimte moest zijn geweest, ik daar 'een ander mens' heb ontmoet, iemand die ik nooit eerder had ontmoet. De man was er als vrijwiliger aan de slag in deze kerstperiode. Waar de winkelstraten overdruk waren, waren wij er als enigen en na wat aarzeling van beide kanten kwam toch een gesprek op gang. We hadden elkaar meer te vertellen dan ooit verwacht, maar toen de mis moest beginnen, bracht die man me naar de poort ten afscheid. We hadden niet eens onze namen genoemd, laat staan adressen of zo uitgewisseld. Maar dan dacht ik dat deze 'nieuwe kern van hoop' wel een website zou hebben. Ik vond het mailadres van de verantwoordelijke en vroeg in een bericht aan hem of hij me in contact kon brengen met de man die me te woord had gestaan, met wie we het uitgebreid over het geloof en de kerk hadden gehad. Tot mijn grote verbazing, en later tot mijn grote teleurstelling - zelfs tot op vandaag - moet ik vaststellen dat er nooit een antwoord is gekomen!
Zijn deze 'kernen van hoop', dan toch ook weer enkel maar gericht op 'gelijkgestemden', alternatieven zeg maar, afgietsels van basisgemeenschappen? Was ik te goed gekleed, of weet men van me dat ik een traditionele kerkganger ben? Neen, dit initiatief is helemaal geen herberg. En wat me dan nog het meest stoort is, dat je de week nadien iemand hoort preken dat we vooral in een centrumstad het moeten opnemen voor de zwakkeren terwijl deze predikant van dienst ook lid is van die'herberg'. Zijn woorden steken af tegen zijn daden, en de daden van deze gemeenschap die naar buiten toe een nieuwe kern van hoop moet zijn!
Ja, jaren gelden zelfde meegemaakt. Er was een misviering in een jeugdlokaal. Ik daar niets vermoedend naar toe, enkel de bedoeling de euccharistie mee te vieren. Na de viering komen een paar mensen naar me toe. " Jij hier"? Moest ik me ongemakkelijk voelen of waren ze blij een nieuw lid te mogen verwelkomen. "Opdat allen één zijn". Neen, ik heb in deze kerken nooit een herberg gevonden. In hun gelijk-willen-zijn met iedereen scheppen ze een afstand die nooit groter is geweest. Ik denk dat zowel de gast in de winkel als ikzelf er vooral veel deugd zouden aan hebben elkaar nog eens te zien, maar de herbergier heeft verhinderd dat we elkaar verder konden zien.
Tijdens een formuleI-wedstrijd is het wonderbaar hoe een gesofistikeerde staf mecaniciciens de wagen tijdens een pitstop in enkele seconden opnieuw rijklaar te maakt. De piloot moet hen vertrouwen of ... hij blijft met zijn felgekleurde bolide in de pits... Wat waar is op materieel vlak geldt nog meer op geestelijk vlak. Als je op de computer het woord 'vertrouwen' intikt, vind je een hele lijst uitsprraken en spreuken.
Een podium meet de 'top-drie':
- Beschadig nooit iemands vertrouwen, hij zal nooit meer op je kunnen bouwen. - Zonder vertreouwen is niets veilig. - Vertrounwen wordt verdiend met veel daden en kan met één daad verloren gaan. (Socrates)
Ook in de Bijbel komt het woord vertrouwen ruimschoots aan bod. Eén voorbeeld: 'Vraag vol vertrouwen zonder enige twijfel. Wie twijfelt, is als een golf in de zee, die door de wind heen en weer wordt bewogen'(Jac.1.6).
Het blijft een heikel punt; tot op vandaag een groot taboe. Zelfs in Seniorenland.
Maar begint dit al niet bij het woord 'homo', want dat wordt meteen gelinkt aan seks, wat heel ver afstaat van seksualiteit waar liefde wel dé grote rol speelt.
Een jonge priester noemde die mensen dan ook liever 'gelijkgelievenden' of 'gelijk lievend'. Hoe dan ook blijft de relatie geloof en homofilie zeer moeilijk. En het is tegen stroom opvaren, want we worden niet gestiumueerd door de vele puur seksuele dingen die je vindt op het Internet.
Door de eerder onverwachte minder goede gezondheidstoestand van beide ouders, alsook van een derde familielid heb je wellicht al gemerkt dat ik niet elk blog op tijd kon aanvullen. Misschien past hier dan ook nog het best een gebed. Met de woorden van van het Weesgegroet, de ogen gericht op Jezus. WEES GEGROET MARIA.
Het gebeurt niet zo vaak dat ik op een chat zit, maar het overkwam me gisteren dan toch maar eens. En tijdens het gesprek dat ontstond liet ik het woord 'seminarie' vallen. Na nog enkele regels over en weer kreeg ik plots de vraag: "Mag ik je vragen wat seminarie betekent; heeft dit soms iets met sex te maken?" ... Zijn wij zo ver afgedwaald dat men niet eens meer weet waarvoor het woord 'seminarie' staat; erger nog dat het gelinkt wordt aan sex!
mag ik jullie nog eens herinneren aan de tv-mis van zondag 13 februari a.s. die wordt opgedragen in het beedevaartsoord DADIZELE (B) met Mgr. Jozef De Kesel als voorganger. Deze mis kan gevolgd worden via de Nederlandstalige omroepen. Deze mis wordt speciaal opgedragen voor alle vrienden van Lourdes. Wil alvaast deze datum aanstippen!
Zullen lichaam en ziel in verheerlijkte staat niet even aantrekkelijk zijn? Voorlopig leven we nog niet verheerlijkt, maar leven we met schoonheidsglimpen, naar lichaam en ziel; zij bekoren ons terecht en nodigen ons uit in de Schoonheid te leven.
Life is no brief candle for me. It is a sort of splendid torch which I have got hold of for the moment, and I want to make it burn as brightly as possible before handing it on to future generations.
Op lichtmis vieren we dat Jozef en Marai naar de tempel gaan om hun kind toe te vertrouwen aan God. Twee oude wijze mensen, Simeon en Anna, zijn daarbij aanwezig en herkennen in Jezus het langverwachte licht der wereld. Lichtmis is een feest voor ouders die durven vertrouwen dat hun kind evenzeer een kind van God is en in Zijn/Haar hand geborgen. Dit vertrouwen wordt vaak uitgedrukt in het branden van een kaars. Voor vele parochies en gemeenschappen de ideale gelegenheid samen te komen met jonge ouders en hun pasgeborene om Eucharistie te vieren.
Dit kaarsje vandaag speciaal uit dank aan Maria voor de goede afloop van een geslaagde ingreep bij mijn vader gisteren, en om de zegen af te smeken dat ze nog lang gelukkig en gezond mogen samen zijn. Dankbaar voor huisdokter en verpleging.
Het moet u tot grote blijdschap stemmen, broeders en zusters, als u allerlei beproevingen ondergaat. Want u weet: wanneer uw geloof op de proef wordt gesteld, leidt dat tot standvastigheid. -- Jakobus 1:2-3
Ik denk dat er heel veel moed nodig is om dit niet enkel te onderkennen maar ook te aanvaarden, want grote blijdschap heb ik niet ervaren toen ik vanuit een gelovige houding mijn dierbaarsten wou bijstaan. Of komt het juist omdat velen zich precies nu van het geloof als een kracht hebben afgekeerd en heil zoeken in geld ...
Hoe kunnen we de spiraal van geweld doorbreken? Raakt de mens ooit uit haar problemen zonder God? Als er geweld gedaan wordt omwlle van God, dan kan dit zeker niet om de echte God gaan, maar om een wanstaltige uitvergrotinge van de mens - dit is een aanslag op de ware God, en da tis nog her ergst van al.
Juist omdat hij zelf op de proef werd gesteld en het lijden volbracht heeft, kan hij ieder die beproefd wordt bijstaan. -- Hebreeen 2:18
Deze tekst komt 'gevaarlijk' dichtbij als je plots wordt geconfronteerd men een snelle al dan niet tijdelijke onvoorziene verergering van de gezondheidstoestand van eigen ouders. Gelukkig mogen wij juist nu kracht putten uit de woorden van Christus, onze Heer.
De spirituele zoektocht die we vandaag overal zien opduiken is eigenlijk een zoektocht naar een mysterieuze verbintenis met God, een zoektocht naar heelheid. Het is onvermoeibaar zoeken naar een tweede kans om met Christus één te worden. En is dat alles wel beschouwd niet waar het in het christendom om draait.
Deze woorden, maar dan vooral in het Engels, zie ik vaak opduiken maar dan wel niet langer bij ons dan veel eerder 'in den vreemde'. Zijn wij dan zo ver afgedwaald? Misschien, al durven velen van ons zich nog richten tot Jezus, maar het omgekeerde, zeg maar het feit dat Jezus zelf van ons houdt, lijkt ons haast wereldvreemd, onmogelijk, een utopie of hoe je het ook wil noemen.
En toch, God heeft ons vanaf het begin lief gehad en dat belijden wij telkens opnieuw in alle toonaarden, elk naar zijn eigen gesteldheid. Daar voelen we ons goed bij. En het gebeurt ons ook vaak dat wij ons via Jezus tot God richten, maar dat Jezus van ons houdt komt ons, Westerse mensen, zo vreemd over, ongemakkelijk zelf. En foto's als deze die ergens het meest essentiële weergeven van Zijn Liefde voor ons durven wij niet langer meer doorsturen, toch niet aan vrienden of bekenden, als je deze al vindt! Het is zoals zoken naar Kerstkaarten waar nog de echte boodschap van Kerstmis wordt weergegeven; ook deze moet je zoeken met een vergrootglas.
En toch zijn of waren het deze woorden die voor velen dé inspiratiebron zijn/waren om zich een leven lang te wijden aan de Heer Jezus.
Als we het al eens stil durven en kunnen maken in onszelf en enkel deze woorden overwegen: 'Jezus houdt van je', dan weten wij dat dit maar al te waar is, dat twij ons heel gelukkig mogen achten, dankbaar alles in Zijn handen te mogen leggen en zo in vrede verder te gaan ...
De Italiaanse christendemocraat Mario Mauro zegt dat Europa zijn ogen niet langer kan sluiten voor het fenomeen: Duizenden bisschoppen, priesters, religieuzen en gewone gelovigen kwamen door de vervolging van christenen om het leven in Irak, Egypte, Pakistan en talrijke andere landen. Wij mogen dit beschouwen als een van de meest dramatische fenomenen van onze tijd. Christenen zijn zonder meer de meest vervolgde religieuze minderheid. Volgens Mauro worden de christenen in deze landen vaak ook al te snel geassocieerd met het westen. Maar dat is een hertekening van de geschiedenis, want vaak zijn zij al duizenden jaren in deze landen aanwezig.
In een letterlijk bovenste lade ligt een gebed dat ik helaas nooit lees, laat staan bid. Misschien omwille van de lengte van dat gebed. De titel : 'Gebed tot de ALLERHEILIGSTE MAAGD MARIA voor het MIRAKULEUSBEELD TE DADIZELE'. De lengte van dit gedrukte gebed beslaat namelijk maar liefst acht pagina's in bijzonder kleine druk zonder niet één enkele afbeelding, en dit op een formaat van acht bij vijftien centimeter. Dit gebed werd voor de eertste maal uitgegeven op 5 oktober1866!.
Mocht dit gebed niet zo lang zijn, dan zou ik graag de tekst met jullie delen.
Maar wat we misschien wel mogen onthouden is wat onderaan gedrukt staat, en nu vertaal ik dit vrij naar het gebruikelijke Nederlands van vandaag: "Uw gebed zal verhoord worden indien jullie dit gebed biden met de vereiste gesteltenis".
Inderdaad, ook ik moet me vaak op de borst kloppen, want hoe afwezig ben ik bij het eenvoudig bidden van een Weesgegroet of van welk morgen- of avondgebed dan ook. We denken reeds aan de berichten op onze pc ...
Als mensen vandaag in een dipje zitten, er hen iets tegengaat, dan is het misschien omdat wij ook vandaag weer eens geen tijd genomen hebben om het even stil te maken om te bidden. Het hoeft daarom geen ellenlang gebed zijn zoals bovenstaande, als het maar 'met de juiste ingesteldheid' gebeurt.
Geef in mijn handen, Heer, het graan van jouw liefde en toon mij het veld waarop ik zaaien mag. Met jouw genade zal ik gaan, jouw liefde zaaien in smalle voren van het mensenhart.
Wil, Heer, mij geven wat een goede zaaier nodig heeft: een groot geloof, een rustig hart, een eindeloos geduld en veel, zeer veel edelmoedigheid. Amen.
Omdat ik weet dat Gij mijnaderbrengt tot U en tot mijzelf zoals ik ben, wees dan even mild, o God. Ik bid U: hoor mij aan. Bij U herwon ik levensmoed als ik niet wist waarheen, waartoe. Wees nu, dan even mild, o God. Ik bid U, hoor mij aan.
Psalm 4,2
Bij het overdenken van deze psalm dacht ik aan Mgr. Vangheluwe die misschien ook nu deze woorden richt tot zijn Heer...
Drie koningen zagen een sterre, een sterre van wondere pracht; de sterre van Jacob, het teken, zolang aan de hemel verwacht. Zij repten zich heen in 't geleide der ster, die zij hadden aanschouwd, naar 't land van de Joden met giften van mirre, van wierook en goud.
Toen zij te Jeruzalem kwamen, verdween er de sterre meteen; zij gingen naar koning Herodes, en vroegen: waar moeten wij heen? Waar is er de Koning geboren, wiens sterre wij hebben aanschouwd? Wij zijn ter aanbidding gekomen met mirre, met wierook en goud.
En toen zij daar hadden vernomen; naar Betlehem moet ge dan gaan, vertoonde zich weder de sterre, en reisden zij blijde weer aan. Zij vonden het koninklijk Kindje en knielden aanbiddend terneer, met goud en met wierook en mirre en keerden vol dankbaarheid weer.
De novene tussen Hemelvaart en Pinksteren is bijna halfweg.
![Omslag ZO MOOI ALS HIER KAN HET IN DE HEMEL NIET ZIJN[9789058315496]](http://www.sirene.nl/images/covers/9789058315496.jpg)
Aansluitend bij wat ik gisteren achterliet kan een zwarte nacht nog sterker opdoemen in het gebeds- en geloofsleven. Die donkere nacht is dan vooral gericht op je relatie met God. Hij lijkt verdwenen, je gebed wordt oninteressant en leeg. Je wordt je bewust van je minder fraaie kanten en denkt dat God gelijk heeft dat hij niets meer te maken wil hebben met iemand als jij. Die nacht is echter helemaal niet jouw schuld, maar een initiatief van God. God vindt dat je goed bezig bent, maar dat het nog beter kan. Blijf dus maar jouw ogen richten op het kruis van zijn Zoon.
