God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Om liefde, bidden wij, voor alle mensen die met ons door het leven gaan: dat niet de dood moet komen om te zien en te zeggen dat ze goed zijn en boeiend om mee samen te leven.
Heer, verhoor mijn gebed, laat mijn roepen U bereiken!
Om vertrouwen, bidden wij, dat we ons allen gedragen voelen door een God die wij bij naam mogen noemen die adem geeft en levenskracht en aandacht en openheid voor het mysterie van het leven.
Heer verhoor mijn gebed, laat mijn roepen U bereiken!
- Niet geloven - in jezelf, medemens en god - is onkruid: geen zin meer hebben in contact met anderen, niets meer verwachten, niet meer bereid zijn te luisteren. Mensen maken elkaar ongelovig.
Iemand die nooit aangesproken wordt, nooit verwacht wordt, nooit betreurd, wordt ongelovig.
Om ons egocentrisme, Heer, ontferm U over ons.
- Geloof in mensen is als tarwe: zich aan een ander mens kunnen toevertrouwen rechtop, met open ogen en niet als een onderhorige, krediet kunnen geven, zich laten raken, laten roepen, aanspreekbaar zijn, iets durven verwachten van een ander.
Om ons tekort aan naastenliefde, Christus, ontferm U over ons.
- Geloof in God is als tarwe: door Hem getrokken worden. Het is genade. Iemand kan zijn geloof ervaren als een bijna toevallig wonder: niet zelf verworven, in-gegeven: jazeker, ik geloof in God, alhoewel ik niet weet hoe dat komt. Niemand kan geloven, zegt Jezus, als de Vader hem niet trekt.
Om ons geloof dat vaak zo klein is, Heer, ontferm U over ons.
Het evangelie van de zaaier stelt goed en kwaad lijnrecht tegenover elkaar. Iemand zaait goed zaad op zijn akker. Maar s nachts komt zijn vijand er onkruid tussen strooien. Zo gaat dat vaak tussen mensen: wat de een opbouwt, breekt de ander af. Maar de vraag is: zijn deze beide zaaiers twee verschillende personen, of zijn het twee kanten van ons eigen ik? Dan klinkt het verhaal heel anders: wijzelf zijn dan soms tarwe, soms onkruid.
We hoeven anderen niet te beoordelen, maar steken de hand beter in eigen boezem. Mensen kunnen elkaar maken en breken, elkaar optillen en elkaar kleineren.
Voor alle mensen waar ook ter wereld die met een ziekte door het leven moeten gaan: Dat ze mensen op hun weg vinden met schouders die helpen dragen met eindeloos veel geduld met geloof en hoop elke dag weer.
BRUSSEL (KerkNet/Zenit) Paus Benedictus XVI zal de jongeren tijdens de slotwake van de Wereldjongerendagen (WJD) in Madrid toewijden aan het Heilig Hart van Jezus. Dat melden de WJD-organisatoren. Op die manier wordt opnieuw aangeknoopt met de spiritualiteit van de devotie tot het Heilig of Allerheiligste Hart van Jezus, waarin persoonlijke vroomheid hand in hand gaat met sociale actie. De wortels van de Heilig Hartdevotie gaan terug tot het Nieuwe Testament, waarin Johannes in het passieverhaal beschrijft hoe Jezus' zijde door de lans van een Romeinse soldaat werd doorboord. De spiritualiteit van het Heilig Hart bood doorheen de eeuwen inspiratie aan ontelbare katholieken. Ook vele congregaties en religieuze orden werden erdoor geïnspireerd.
Een grote bekommernis van onze tijd is de wanhoop: 'Er verandert toch niets.' Op zekere dag zeie een priester le dit, zonder dat hij er wellicht zich zelf wel van bewust was. Ik antwoordde: 'Je mag alles verliezen in je leven, maar niet je vertrouwen.' Je kunt je gezondheid, je werk, je huis verliezen, maar één iets moet blijven, dat is het vertrouwen en de hoop. God verbiedt ons de hoop te verliezen.
Ieder mens wordt ontroerd bij het zien van de nood van zijn medemens, niemand kan een lijdende medemens in e ogen zien zonder zelf gekwets te worden: menslievendheid en altruïsme zijn eigen aan de mens. De christelijke naastenliefde staat midden in die stroom, met haar eigen originele en specifieke karakter. Zij richt de blik eerst op God, om daar naar mensen te kunnen kijken. mensen met een christelijke naastenliefde beminnen, is God navolgen en uit hem kracht en energie putten om dat te doen.
Tijdens de werkmaanden zijn we inszelf voorbijgehold en hebben we onszelf verwaarloosd. Denk daarom eens aan jezelf in de vakantie (en aan je gezondheid)! Onze relatie met God kan er soms wel bij varen: we hebben meer tijd om na te denken en te bidden. Hoeveel vreugde kan het geven in ht buitenland kennis te maken met een gelovige gemeenschap die op zondag liturgie viert. Er is ook de relatie met Gods wijde natuur.
Vakantie .... Tijd verliezen, vrijwillig tijd kunnen verliezen. Niet om de tijd weg te gooien wat we misschien al veel te vaak doen door slaaf te zijn van onze computer, maar om hem te laten renderen door even uit deze wereld van rentabiliteit te treden waarin we leven. We krijgen tijdens de vakantie toestemming om eens tijd te verliezen, om te leven en te handelen zonder dat het iets moet opbrengen. Of om die tijd te bevolken met belangeloze dingen zoals bidden, bezinnen, dromen, kijken en luisteren zonder programmering, of om gewoon niets te doen. Genieten van de stilte. En zo ontmoet je soms God.
U zegt: Alles is toegestaan. Zeker, maar niet alles is goed. Alles is toegestaan, maar niet alles is opbouwend. Wees niet op uzelf gericht, maar op de ander.
Neen, we zijn nog lang geen christen en moeten dit dag na dag nog worden, maar hoe doen we dat? Wel het kan heel eenvoudig; we hoeven maar te kijken wat Jezus deed temidden zijn leerlingen. Hij was er gewoon; gaf geen ingewikkelde studiedagen. Neen, maar Hij had wel AANDACHT voor de zwakkeren, de minder bedeelden. Wie verdient in onze omgeving wat meer aandacht, voor wie mogen wij opkomen? Jezus was ook heel EENVOUDIG. Wij zoeken het soms veel te ver, met moeilijke woorden en dossiers. maar Jezus deed heel gewone dingen maar wel met veel menslievendheid. Een beker water geven kan in onze dagen heel veel betekenen voor een ander, zeker als hij tot de vierde wereld behoort. Jezus wou ook LEVEN geven, niet alleen zijn leven ten einde toe, maar riep op dat een ander weer zou opstaan uit zijn ellende. Hoe staan wij tegenover vreemdelingen? Ja, ze leven ondertussen wel naast ons. Zijn wij alert, laten wij hen delen in ons verenigingsleven. Kunnen wij hen een waardig leven geven? We kunnen zo veel leven geven aan zo velen, denk maar aan allen die nu in ziekenhuizen of rusthuizen verblijven. We kunnen in het voetspoor van Jezus levengevend zijn!
Wat we daarbij zeker nodig hebben is het geloof. In het oprecht GELOVEN kunnen we elke dag een beter mens en christen worden. Geloven dat alles ten goede komt. Het geloof als een mosterdzaadje en weten dat het zal ontkiemen ook al weten we niet waar en hoe. Maar misschien kunnen we proberen gewoon eenvoudig aandachtig te leven, gelovend dat wat Jezus Christus ons heeft voorgedaan!
