Als ik rond me heen kijk en dingen zie op tv, dan krijg ik de indruk dat er gen grenzen meer zijn en alles gericht is op prikkels, op een onverzadigbaarheid die uiteindelijk tot al dan niet persoonlijke ondergang gedoemd is.
En ik weet en besef hoe meoilijk het is, maar we moeten het gevoel voor betrekkelijkheid weer bijbrengen, mensen vormen die eenvoudig en teer zijn van hart, die gevoelig zijn voor wat hen overstijgt, voor wat groter is dan henzelf, mensen met gevoel voor grenzen, voor gebondenheid, voor 'relatieve' vrijheid.
Want de mens die denkt dat alles mogelijk is voor hem, gaat stuk zoals de mot die opbrandt in het vuur. Helaas zie ik het rondom me gebeuren, mensen die nog maar twintig zijn, anderen die ruim de zestig oveschreden hebben ...
En dan eindigt alles met een schreeuw om aandacht, of de vraag of ik morgen wel nog wil leven.
Vanuit ons gelovig aanwezig-zijn moeten we deze mensen nabij zijn, ook al staan ze afkerig van alles wat met kerk en geloof te maken heeft. Ze zullen weten op wie ze dan toch mogen terugvallen.
|
