God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Eigenlijk zou een kerk toch de thuishaven moeten zijn voor elkeen, in grootsheid of in gebrokenheid; mens-aan-elkaar; samen kijkend voorbij het Kruis naar de Verrijzenis en de hoop.
Toen ik tegen de eindejaarsperiode op zoek was naar de betere wenskaart stootte ik op een bericht in Kerk&Leven waar je in de wandelgang van een kerk een reliwinkel kon vinden met o.a. mooie kaarten met een christelijke boodschap. Gezien niet zo ver van mijn deur ben ik er maar eens binnen gestapt. Van het oude kerkgebouw wil men gaandeweg een bezinningscentrum maken, maar die wel blijft openstaan voor elke passant om 'jezelf te ontmoeten, een andere mens of misschien God'. En het toeval wilde dat ik in wat ooit een sacristieruimte moest zijn geweest, ik daar 'een ander mens' heb ontmoet, iemand die ik nooit eerder had ontmoet. De man was er als vrijwiliger aan de slag in deze kerstperiode. Waar de winkelstraten overdruk waren, waren wij er als enigen en na wat aarzeling van beide kanten kwam toch een gesprek op gang. We hadden elkaar meer te vertellen dan ooit verwacht, maar toen de mis moest beginnen, bracht die man me naar de poort ten afscheid. We hadden niet eens onze namen genoemd, laat staan adressen of zo uitgewisseld. Maar dan dacht ik dat deze 'nieuwe kern van hoop' wel een website zou hebben. Ik vond het mailadres van de verantwoordelijke en vroeg in een bericht aan hem of hij me in contact kon brengen met de man die me te woord had gestaan, met wie we het uitgebreid over het geloof en de kerk hadden gehad. Tot mijn grote verbazing, en later tot mijn grote teleurstelling - zelfs tot op vandaag - moet ik vaststellen dat er nooit een antwoord is gekomen!
Zijn deze 'kernen van hoop', dan toch ook weer enkel maar gericht op 'gelijkgestemden', alternatieven zeg maar, afgietsels van basisgemeenschappen? Was ik te goed gekleed, of weet men van me dat ik een traditionele kerkganger ben? Neen, dit initiatief is helemaal geen herberg. En wat me dan nog het meest stoort is, dat je de week nadien iemand hoort preken dat we vooral in een centrumstad het moeten opnemen voor de zwakkeren terwijl deze predikant van dienst ook lid is van die'herberg'. Zijn woorden steken af tegen zijn daden, en de daden van deze gemeenschap die naar buiten toe een nieuwe kern van hoop moet zijn!
Ja, jaren gelden zelfde meegemaakt. Er was een misviering in een jeugdlokaal. Ik daar niets vermoedend naar toe, enkel de bedoeling de euccharistie mee te vieren. Na de viering komen een paar mensen naar me toe. " Jij hier"? Moest ik me ongemakkelijk voelen of waren ze blij een nieuw lid te mogen verwelkomen. "Opdat allen één zijn". Neen, ik heb in deze kerken nooit een herberg gevonden. In hun gelijk-willen-zijn met iedereen scheppen ze een afstand die nooit groter is geweest. Ik denk dat zowel de gast in de winkel als ikzelf er vooral veel deugd zouden aan hebben elkaar nog eens te zien, maar de herbergier heeft verhinderd dat we elkaar verder konden zien.
Tijdens een formuleI-wedstrijd is het wonderbaar hoe een gesofistikeerde staf mecaniciciens de wagen tijdens een pitstop in enkele seconden opnieuw rijklaar te maakt. De piloot moet hen vertrouwen of ... hij blijft met zijn felgekleurde bolide in de pits... Wat waar is op materieel vlak geldt nog meer op geestelijk vlak. Als je op de computer het woord 'vertrouwen' intikt, vind je een hele lijst uitsprraken en spreuken.
Een podium meet de 'top-drie':
- Beschadig nooit iemands vertrouwen, hij zal nooit meer op je kunnen bouwen. - Zonder vertreouwen is niets veilig. - Vertrounwen wordt verdiend met veel daden en kan met één daad verloren gaan. (Socrates)
Ook in de Bijbel komt het woord vertrouwen ruimschoots aan bod. Eén voorbeeld: 'Vraag vol vertrouwen zonder enige twijfel. Wie twijfelt, is als een golf in de zee, die door de wind heen en weer wordt bewogen'(Jac.1.6).
Het blijft een heikel punt; tot op vandaag een groot taboe. Zelfs in Seniorenland.
Maar begint dit al niet bij het woord 'homo', want dat wordt meteen gelinkt aan seks, wat heel ver afstaat van seksualiteit waar liefde wel dé grote rol speelt.
Een jonge priester noemde die mensen dan ook liever 'gelijkgelievenden' of 'gelijk lievend'. Hoe dan ook blijft de relatie geloof en homofilie zeer moeilijk. En het is tegen stroom opvaren, want we worden niet gestiumueerd door de vele puur seksuele dingen die je vindt op het Internet.
Door de eerder onverwachte minder goede gezondheidstoestand van beide ouders, alsook van een derde familielid heb je wellicht al gemerkt dat ik niet elk blog op tijd kon aanvullen. Misschien past hier dan ook nog het best een gebed. Met de woorden van van het Weesgegroet, de ogen gericht op Jezus. WEES GEGROET MARIA.
Het gebeurt niet zo vaak dat ik op een chat zit, maar het overkwam me gisteren dan toch maar eens. En tijdens het gesprek dat ontstond liet ik het woord 'seminarie' vallen. Na nog enkele regels over en weer kreeg ik plots de vraag: "Mag ik je vragen wat seminarie betekent; heeft dit soms iets met sex te maken?" ... Zijn wij zo ver afgedwaald dat men niet eens meer weet waarvoor het woord 'seminarie' staat; erger nog dat het gelinkt wordt aan sex!
mag ik jullie nog eens herinneren aan de tv-mis van zondag 13 februari a.s. die wordt opgedragen in het beedevaartsoord DADIZELE (B) met Mgr. Jozef De Kesel als voorganger. Deze mis kan gevolgd worden via de Nederlandstalige omroepen. Deze mis wordt speciaal opgedragen voor alle vrienden van Lourdes. Wil alvaast deze datum aanstippen!
Zullen lichaam en ziel in verheerlijkte staat niet even aantrekkelijk zijn? Voorlopig leven we nog niet verheerlijkt, maar leven we met schoonheidsglimpen, naar lichaam en ziel; zij bekoren ons terecht en nodigen ons uit in de Schoonheid te leven.
Life is no brief candle for me. It is a sort of splendid torch which I have got hold of for the moment, and I want to make it burn as brightly as possible before handing it on to future generations.
Op lichtmis vieren we dat Jozef en Marai naar de tempel gaan om hun kind toe te vertrouwen aan God. Twee oude wijze mensen, Simeon en Anna, zijn daarbij aanwezig en herkennen in Jezus het langverwachte licht der wereld. Lichtmis is een feest voor ouders die durven vertrouwen dat hun kind evenzeer een kind van God is en in Zijn/Haar hand geborgen. Dit vertrouwen wordt vaak uitgedrukt in het branden van een kaars. Voor vele parochies en gemeenschappen de ideale gelegenheid samen te komen met jonge ouders en hun pasgeborene om Eucharistie te vieren.
Dit kaarsje vandaag speciaal uit dank aan Maria voor de goede afloop van een geslaagde ingreep bij mijn vader gisteren, en om de zegen af te smeken dat ze nog lang gelukkig en gezond mogen samen zijn. Dankbaar voor huisdokter en verpleging.
Het moet u tot grote blijdschap stemmen, broeders en zusters, als u allerlei beproevingen ondergaat. Want u weet: wanneer uw geloof op de proef wordt gesteld, leidt dat tot standvastigheid. -- Jakobus 1:2-3
Ik denk dat er heel veel moed nodig is om dit niet enkel te onderkennen maar ook te aanvaarden, want grote blijdschap heb ik niet ervaren toen ik vanuit een gelovige houding mijn dierbaarsten wou bijstaan. Of komt het juist omdat velen zich precies nu van het geloof als een kracht hebben afgekeerd en heil zoeken in geld ...
Hoe kunnen we de spiraal van geweld doorbreken? Raakt de mens ooit uit haar problemen zonder God? Als er geweld gedaan wordt omwlle van God, dan kan dit zeker niet om de echte God gaan, maar om een wanstaltige uitvergrotinge van de mens - dit is een aanslag op de ware God, en da tis nog her ergst van al.
Juist omdat hij zelf op de proef werd gesteld en het lijden volbracht heeft, kan hij ieder die beproefd wordt bijstaan. -- Hebreeen 2:18
Deze tekst komt 'gevaarlijk' dichtbij als je plots wordt geconfronteerd men een snelle al dan niet tijdelijke onvoorziene verergering van de gezondheidstoestand van eigen ouders. Gelukkig mogen wij juist nu kracht putten uit de woorden van Christus, onze Heer.
De spirituele zoektocht die we vandaag overal zien opduiken is eigenlijk een zoektocht naar een mysterieuze verbintenis met God, een zoektocht naar heelheid. Het is onvermoeibaar zoeken naar een tweede kans om met Christus één te worden. En is dat alles wel beschouwd niet waar het in het christendom om draait.
