God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Wees niet bang christen te zijn. Groei uit tot een mens die er staat, een christen met een sterke stam, diepe wortels en een mooi assortiment vruchten.
Vader, vergeef ons als enkelingen, als kerken en belijdenissen dat we de eenheid hebben geschonden, en dat we stuk voor stuk met een dubbel hart voor u verschijnen. We willen enerzijds binnentreden in het gebed van Jezus om eenheid; anderzijds hebben we spijt dat we dit gebed van binnenuit afzwakken door onze tekorten om de eenheid van de liefde in ons te laten gebeuren. Vader, vergeef het ons, want we weten niet wat we doen.
Zou het kunnen dat God zo een sterke liefde is, en dus aanspreekbaar, en dus kwetsbaar, en dus raakbaar, en dus veranderlijk, als mensen zonder reserves aandringen? Ik denk het wel en ben er virijwel zeker van; het is wat een priester me vertelde tijdens en na zijn opleiding: "Roep Hem desnoods van het kruis, maar antwoorden zal Hij". Het zijn wij dei veeleer slechts lippendienst bewijzen, de woorden wel prevelen maar niet echt hopen en geloven dat God ons redden zal, ons ter hulp zal schieten. Ja, wat zegde Jezus ook weer tot Petrus die over het water naar hem toeging? 'Jij, kleingelovige'.
Gedenk de Naam van jouw Heer en zonder je geheel voor Hem af, de Heer van het Oosten en het Westen. Er is geen andere God dan Hij.
Ik moet toegeven dat ik dat veel te weinig doe, en er toch vaak naar verlang. Misschien toch nog eens weg van het huis en even in de stilte van een abdij?!
Hij wiens geloof gelijk is aan een mosterdzaadje, zal niet in de hel komen, en toch zal hij wiens trots gelijk is als een mosterdzaadje, niet in de hemel komen.
Hoe kan ik God kennen vraag ik me af. Maar als ik het stil maak en diep in mezelf schouw, en ik mezelf ken, dan zal ik God kennen. Want als gelovige dienaar kan dat zeker!
Kan Gods liefde zo intens zijn dat zij aanvoelt als haat?
Als u mijn moeder zou bedriegen, komt ze daar misschien achter maar misschien ook niet; maar door uw schuldgevoel zou u haar liefde kunnen voelen als vergif. En als een man zijn broer doodt, zoals Kaïn Abel ombracht, zou zijn schuldgevoel kunnen zorgen dat Gods liefde aanvoelt als haat.
Kan/mag een mens vergiffenis/vergeving vragen voor iets waartegen hij/zij gezondigd heeft (één van de tien geboden), in de wetenschap dat de persoon het niet als zonde ziet, en meer nog, het opnieuw zou overdoen maar wel een christen is
De vraag van de dame is niet helemaal helder. Bedoelt zij met "de persoon" hetzelfde als met "een mens"? Of met andere woorden: gaat de problematiek over het eigen geweten of dat van een ander?
In het eerste geval liggen de kaarten eenvoudiger dan in het tweede geval. Als christen heeft men namelijk de roeping om zowel te beantwoorden aan wat objectief goed is (bvb. de tien geboden, het evangelie, de normen in een concrete maatschappij of context) als aan wat iemand subjectief gezien goed lijkt te zijn (zijn eigen inzicht in vrijheid en verantwoordelijkheid). Concreet: men kan geen mens doden terwijl men dat zelf goed zou vinden (denk aan de christelijke ridder in Oslo): daar gaat men gewoon in de fout. Het objectief goede en de subjectieve interpretatie van het goede moeten elkaar kunnen vinden. Iemand kan dus omgekeerd ook te scrupuleus zijn: zichzelf in geestelijke moeilijkheden brengen omwille van een daad die objectief gezien niemand schaadt...
In het tweede geval moet men natuurlijk rekening houden zowel met zijn eigen geweten als met dat van een ander. En hier is een evenwichtsoefening nodig: geen twee gewetens zijn immers dezelfde. Wat voor de een kan, kan niet voor de ander (of nog niet). Ook alle christenen verschillen in hun christelijk gevormd geweten. Hoe ver kan de ene christen gaan als de andere christen er niet aan toe is? Hier geldt dan de fijngevoeligheid van de liefde en het respect. Van een christen wordt altijd gevraagd zowel in harmonie te zijn met zichzelf (geen grenzen te overschrijden die voor zichzelf niet kunnen) als in harmonie te zijn met de ander en met iedereen (de objectieve grenzen respecteren). In bepaalde randgevallen geldt alleszins de vrijheid van de kinderen Gods: in eenheid met God doet men wat men doet en zo is het goed.
Nog een paar voorbeelden. Ontrouw in het huwelijk, een mogelijkheid? In een goed huwelijk uiteraard ondenkbaar. In een slecht huwelijk kun je de vraag stellen of de Heer geen vertroosting biedt aan hen die de echte liefde elders zoeken... Een evenwichtsoefening tussen wat objectief schaadt (zijn partner bedriegen) of wat subjectief niet anders kan... Een offerblok in de kerk leegmaken om zijn kinderen een verjaardag te gunnen terwijl men niet over de nodige middelen beschikt, een mogelijkheid? Objectief gezien helemaal niet goed, voor de Heer toch al veel beter dan de offerblok te legen om zijn heroïne te bekostigen... Alleen God kan dus echt oordelen over het goed of kwaad van de menselijke handelingen. Mensen blijven op basis van hun geweten zoeken naar geluk, zowel individueel als collectief en de gemakkelijkste weg is doorgaans niet de beste (denk aan de smalle weg van het evangelie)...
Een goede raadgeving in etische kwesties is ook steeds dit: alles mag, maar niet alles is voor God om het even... Het ene is in zijn ogen beter dan het andere. En aan wie veel gegeven is, wordt ook veel gevraagd...
Als ik rond me heen kijk en dingen zie op tv, dan krijg ik de indruk dat er gen grenzen meer zijn en alles gericht is op prikkels, op een onverzadigbaarheid die uiteindelijk tot al dan niet persoonlijke ondergang gedoemd is. En ik weet en besef hoe meoilijk het is, maar we moeten het gevoel voor betrekkelijkheid weer bijbrengen, mensen vormen die eenvoudig en teer zijn van hart, die gevoelig zijn voor wat hen overstijgt, voor wat groter is dan henzelf, mensen met gevoel voor grenzen, voor gebondenheid, voor 'relatieve' vrijheid. Want de mens die denkt dat alles mogelijk is voor hem, gaat stuk zoals de mot die opbrandt in het vuur. Helaas zie ik het rondom me gebeuren, mensen die nog maar twintig zijn, anderen die ruim de zestig oveschreden hebben ... En dan eindigt alles met een schreeuw om aandacht, of de vraag of ik morgen wel nog wil leven. Vanuit ons gelovig aanwezig-zijn moeten we deze mensen nabij zijn, ook al staan ze afkerig van alles wat met kerk en geloof te maken heeft. Ze zullen weten op wie ze dan toch mogen terugvallen.
