God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Oktober, het is alweer een Mariamaand, heel in het bijzonder de Rozenkransmaand.Daaarnaast is oktober sinds jaar en dag gekend als Missiemaand, maar velen hebben laatste term wellicht vergeten? Maar hebben we neit allen een missie te vervullen, een zending ons door Maria gegeven te Kana?!
Weest onbezorgd. Laat al uw wensen bij God bekend worden in gebed en smeken, en nooit zonder dankzegging. En de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten behoeden in Christus Jezus.
Ten slotte, broeders en zusters, houdt uw aandacht gevestigd op al wat waar is, al wat edel is, wat rechtvaardig is en rein, beminnelijk en aantrekkelijk, op al wat deugd heet en lof verdient. En brengt in praktijk wat u geleerd is en overgeleverd, en wat gij van mij hebt gehoord en gezien. Dan zal de God van vrede met u zijn.
Ik heb een hele fijne reactie gekregen op mijn blog die ik ook openbaar wil posten.
"Als het aan God lag was elke dag een dag van reiniging. Een dag van het onderste naar de oppervlakte brengen; van eerlijkheid boven oneerlijkheid te laten stijgen. Als het aan God lag was elke dag een dag vol zuiveringen en van de grote kuis in ons hart. Groetjes Edje"
Bewust van het lijden dat ik veroorzaak als ik mijn opvattingen aan anderen opdring, heb ik het oprechte voornemen om niemand, zelfs mijn kinderen niet, te dwingen mijn opvattingen aan te nemen, door gebruik te maken van gezag, dreigementen, geld, propaganda, indoctrinatie, of welk ander middel dan ook. Ik zal het recht van anderen om anders te zijn, respecteren, evenals hun recht zelf te bepalen wat ze willen geloven en hoe ze willen leven. Ik wil echter door middel van een liefdevolle dialoog anderen helpen hun fanatisme en kortzichtigheid op te geven.
Laat uw leven niet beheersen door geldzucht, neem genoegen met wat u hebt. Hij heeft immers zelf gezegd: Nooit zal ik u afvallen, nooit zal ik u verlaten, zodat we vol vertrouwen kunnen zeggen: De Heer is mijn helper, ik heb niets te vrezen. Wat zouden mensen mij kunnen doen?
"Terwijl ik de wereld rondom me stilaan begon te begrijpen, bleef het kerkbezoek op zondag een vaste waarde in mijn leven. Ik leerde het evangelie kennen en stelde vast dat de christelijke waarden en moraal voor mij de beste manier zijn om mijn leven te leiden. Als ik ooit kinderen heb, dan wil ik ze opvoeden zoals ik zelf ben opgevoed, met veel liefde, respect voor ouderen en ontzag voor God".
Het is het pakken getuigenis van Kennedy Nwanganga, speler bij KRC Genk.
De term 'ontzag voor God' gaf me meteen weer een boost, gehoord van zo iemand. Het is een woord dat we vergeten zijn, en dat we ook in daden noch moeilijk omzetten. We houden het eerder bij de menslievendheid in dingen die met concrete mensen van doen hebben. Hoog tijd - voor mij alvast - dat ontzag voor God opnieuw zijn plaats te geven, en welke!
Misschien kan de mediazondag daar ook een aanzet toe zijn ...
Poetsen. Schoonmaken, opkuisen, zorgen dat alles in orde is voor het mogelijke bezoek. Ook met onszelf willen we alles in orde hebben. Waarom? Heeft de biecht daar niet iets mee te maken? Of het ziekensacrament? Voor God heeft het geen belang als we zijn Liefde maar aanvaarden. Het overbodige vergaat toch. Zich altijd weer opnieuw focussen op het belangrijke, daar gaat het hem om. Afstand doen van wat ons doet afdwalen. Is dit ons eigen ego zelf niet? Dus toch een keuze maken: leeg maken en plaats geven aan ...
Vele gelovigen - ook ik - heb het moeilijk met bidden, en dat is niet toevallig. Bidden is afstand nemen van jezelf en wachten. Daar is tijd voor nodig en een traagheid van geest als teken van eerbied voor een leven waarover we moeten reflecteren in plaats van het ogenblikkelijk in functie van onze behoeften om te vormen. Het geloof is nog een van die zeldzame levenssferen die traagheid vereist.
"Bij u, HEER, schuil ik, maak mij nooit te schande. Bevrijd mij en doe mij recht, hoor mij, haast u mij te helpen, wees voor mij een rots, een toevlucht, een vesting die mij redding biedt. U bent mijn rots, mijn vesting, u zult mijn gids zijn, mij leiden, tot eer van uw naam, mij losmaken uit het net dat voor mij is gespannen, u bent mijn toevlucht. In uw hand leg ik mijn leven, HEER, trouwe God, u verlost mij. Wie armzalige goden vereren- ik haat ze, ik vertrouw op de HEER." -Psalm 31
MIJN GOD, IK HOEF NIET NAAR DE HEMEL TE KLIMMEN OM MET U TE SPREKEN EN BIJ U MIJN VREUGDE TE VINDEN. IK MOET MIJN STEM NIET VERHEFFEN OM MET U TE PRATEN. AL FLUISTERDE IK HEEL ZACHT, GIJ HOORT MIJ REEDS,WANT GIJ ZIJT IN MIJ, IK DRAAG U IN MIJN HART.
« Pourquoi êtes-vous restés là, toute la journée, sans rien faire ? » « Parce que personne ne nous a embauchés »
Mt 20, 1-16
We kennen het Evangelie van de werkers van het eerste en het laatste uur misschien te goed en staan er niet genoeg bij stil, dan enkel de ergernis voor ons mensen die hard werken, en volgens het Evangelie toch allen hetzelfde loon ontvangen, of ze nu een volle dag hebben gewerkt of slechts één uur. Toch wisten ze op voorhand wat de landheer hen zou uitbetalen want ze waren de prijs op voorhand overeengekomen .. Met uitzondering van die laatsten tot wie de landheer zegt: "Waarom staan jullie hier nog altijd, heeft dan niemand je gevraagd"?
De laatste zin heeft me dit weekend sterk getroffen. Die mensen wilden allen werken maar werden omwille van welke reden dan ook niet waardig geacht mee te werken. Hun godsdienst, hun ras, hun handicap, hun achtergrond, hun talenten of het gebrek eraan, hun uiterlijk ... ??? Het is bijzonder pijnlijk dat te moeten ervaren, dag in dag uit, als een bedelaar ...
Gelukkig is de goedheid en de barmhartigheid zo groot dat Hij elke mens nodig heeft in zijn wijngaard, want wij zijn allen ranken aan de zelfde wijnstok.
Bidden wij voor de werkers van eerste en laatste uur.
Bidden we voor de werkers van het eerste uur, voor de mensen die de last van een hele dag dragen, voor de sterken, de slimmen en de mensen vol ijver. Dat zij de zwakken, de kwetsbaren en wie steun behoeven niet onder de voet lopen.
Bidden we voor de werkers van het laatste uur, voor de mensen die op het laatste nippertje of misschien nooit aansluiting vinden:
de twijfelaars, de onzekeren, de verbitterden. Dat zij mensen ontmoeten die hen respecteren en optillen.
Bidden we voor mensen die zich gedragen als de landeigenaar, die opkomen voor de pechvogels en de rechten van de zwakken verdedigen. Dat zij zich bevestigd en gesteund voelen door U, God, en door ons.
De surfer op het Internet bereikt iedereen, dus ook via SeniorenNet of Facebook, maar hij spreekt met niemand. Hij houdt een eenzame monoloog als een vogel in gevangenschap. Het hele doen en laten van de hedendaagse mens is zo een schreeuw naar een levende gesprekspartner. De Schreeeuw van Edward Münch fungeert als logo van onze comunicatiearme tijd. Ieder van ons lijkt op die dodendansfiguur, een en al mond, die eenzaam op een brug staat te schreeuwen:'Komt er iemand?!' Is God niet de enige partner die in staat is om de schreeuw van de mens om een gesprekspartner te horen? Want naar Gods beeld en gelijkenis is de mens geboren.
Heer, geef ons een hart dat blij en fris, eenvoudig en vol geloof, ons hele zijn ertoe aanzet U te volgen. ... Dat wij op deze wijze, in eenheid met U, dragers en uitdragers mogen zijn van uw Blijde Boodschap. Amen
Op deze vraag heb ik meteen geantwoord dat ik het eigenlijk niet weet. Het is een genade zoals ooit een pas nieuw gewijd priester zegde. Zelfs als ik op een punt zou komen niet meer te geloven zou ik zeggen dat het geloof fantastisch mooi is. Ieder mens wil gelukkig zijn wanneer hij zich aanvaard voelt, bemind, gekend en gewild. In het geloof vinden wij Iemand die ons kent, Iemand die ons wil ontmoeten, die ons aanvaardt zoals we zijn, Iemand die ons bemint. Het is het unieke van onze godsdienst. Geen doctrine, geen moraal, maar God met wie ik in relatie sta. Als je erover nadenkt zijn we als mens eigenlijk klein, eigenlijk niets. Toch zijn we voor Hem alles waard. Daarom is het geloof fantastisch mooi: omdat ik ekend en bemind ben. het geeft zin aan mijn leven. Het maakt me ook nederig en zorgt ervoor dat ik mild kan zijn tegenover anderen.
Het is morgen en algauw komt de vraag dan: 'Wat brengt de dag vandaag?' of m.a.w. 'Wat krijgen we vandaag?'. Voor velen is iets kleins van heel groot belang. Al is het maar dat lang verwachte streepje zon zoals vandaag, een onverwacht bezoek - ja, zelfs virtueel -, een bos bloemen op tafel, een telefoontje, een berichtje. Wat minder koorts en minder pijn ... Als je hardnekkig kijkt naar de kleine gratis dingen in je leven, word je dankbaar en mild, ondanks.
Denk dan aan de woorden van de Heer: "Je hebt veel gekregen, maar ook veel gegeven, veel vergeven. Kom binnen, leef nu hier overvloedig.
