God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Laat ons proberen ons heel klein te maken. Veertig dagen van verdieping. De kleine dingen herontdekken. Maar vooral proberern er te zijn voor de anderen die we afgelopen maanden te veel vergeten zijn, of waarmee we het moeilijk hebben een nauwere band te smeden.
Je glimlachte en sprak tegen mij over NIETS en ik voelde dat dit het was waarop ik lang gewacht had.
Tagore
In deze tijd waar mensen voor een studie- of beroepskeuze staan, mag je als ouder of grootouder deze tekst doormailen aan je kind of kleinkind, of misschien aan een bekende die misschien de roepstem van de Heer heeft gehoord, want het is in de stilte dat de Heer tot ons spreekt, en ons uitnodigt. Daarop hebben we al die tijd op gewacht. Ik wens alle zoekenden en twijfelaars veel moed en sterkte. Wij hebben jullie nodig!
'Een vogel hoort te zingen, een bloem hoort te bloeien, een geslepen steen hoor te blinken. Daaraan leer ik dat de mens hoort te leven. Waarom? Omdat God het zo heeft beschikt. Ik leef omdat God wil dat ik leef. Daarom. + Roger Vangheluwe, bisschop van Brugge'
Gisteren stuurde me iemand dit stukje aan me door. Hij was gaan zappen in mijn blogarchief blijkbaar en zo kwam hij bij bovenstaand stukje uit 2007. Ja Roger Vangeluwe werd graag gelezen in zijn wekelijkse column die meestal vertrok van dingen in en om rond zich heen om altijd te eindigen bij God, zelfs nog heel vaak in gebed.
My Lord God, I have no idea where I am going, I do not see the road ahead of me. I cannot know for certain where it will end.
Nor do I really know myself, and the fact that I think I am following your will does not mean that I am actually doing so.
But I believe that the desire to please you does in fact please you. And I hope I have that desire in all that I am doing.
I hope that I will never do anything apart from that desire. And I know that if I do this you will lead me by the right road, though I may know nothing about it.
I will not fear, for you are ever with me, and you will never leave me to face my perils alone.
'God is een menslievende God. Hij ziet om naar de mens, Hij houdt zich met hem bezig, spport aan tot vertrouwen te midden van de vereenzaming en teleurstellingen.'
Met deze tekst van Bisschop E.J. De Smedt wil ik alsnog hulde brengen. Ook al is sindsdien heel wat veranderd in onze kerk, het was ook maar een mens van zijn tijd, maar wel iemand waar we naar opkeken, een voorganger in de ware betekenis van het woord; herel zeker een voortrekker, iemand die je uitnodigde tot een diep gelovig leven, een levend getuigenis om misschien de stem van de Heer te horen en er JA op te zeggen. Ja in totale overgave als priester of religieuze. Sommigen mogen hem dan aristocratisch noemen, maar zoals gezegd, ook dat maakte deel uit van het tijdsbeeld. In elk geval was hij in zijn ontelbare brochures iemand waar iedereen naar opkeek. Misschien vandaar dat ik vandaag nog even een hulde wil brengen aan deze bijzondere bisschop die heel wat heeft betekend voor de Vlaamse kerk, heel in het bijzonder voor het bisdom Brugge. Hij was onder meer de stuwende kracht om mensen de weg te wijzen naar Maria, naar Lourdes.
God woont daar waar men Hem toelaat. Dit is het waarop het uiteindelijk aankomt: God toelaten. Men kan Hem echter slechts daar toelaten waar men staat, daar waar men leeft, waar men zijn ware leven leeft.
Ik besef dat deze foto voor sommigen niet lekker overkomt, en toch moeten we toegeven dat de film Jesus Christ ook met zijn controverse van toen meer inhoud en stof tot nadenken gaf dan wat de commerce ons wil laten geloven. Ja, het is inderdaad de reclamewereld die de symbolen van ons christelijk geloof gebruikt tot misbruikt, en dat gaat van commercials over abdijen, denken we maar aan de radiospot over het bier van Grimbergen tot wat we de laatste tijd hoe langer hoe meer zien in tv-shows en zelfs in het straatbeeld. Ja, dan heb ik het inderdaad over de paternoster en het kruis. We hebben Christus ergens op de achtergrond geplaatst maar Hem juist nog niuet verdrongen; deze foto geeft dit dan ook heel mooi weer. Ik hoorde gisteren nog iemand zeggen dat alle schandalen niet zoveel schade heeft toegebracht aan het eigenlijke geloof. Misschien is dat ook wel waar. Jongeren zouden al langer voor een ander symbool hebben gekozen, denk ik dan. Want nog deze week heb ik een jong gelovig iemand aangesproken waarvan ik ook verwonderd was dat hij een lange paternoster over zijn hals droeg, en dan nog met een opvallend zilveren kruis. En neen, het was geen snob of meeloper. Hij heeft er weinig over gezegd, maar ik weet dat hij leeft vanuit de kracht van zijn geloof, en misschien is het niet langer een teken zoals onze oud-missionarissen het breed over hun pij droegen, en misschien probeert ook deze jonge gast op zijn eigen manier jong te zijn, bij een groep te behoren. Ja, heel wat bedenkingen rond deze foto. Laat ons er vooral het positieve uit distileren.
Geloven is toch niets wat je enkele uren per week of zelfs per dag doet; het is toch kiezen om anders te zijn in alles wat je doet, in wie je bent, voor iedereen. De bisschop of de vloekende bedelaar, beiden uitgenodigd in het Verbond van God met alle mensen.
De woorden uit het evangelie Gij zult niet doden zijn aanleiding voor Kris Depoortere om het over schandalen in de Kerk te hebben, over pedofilie, over slachtoffers en daders.
Enkele woorden uit de tekst: mensen die zonder reserves schuld en straf op zich nemen; mensen die jarenlang met etterende schuld geleefd hebben.
En Er werd gedood door de misbruiken. Er wordt gedood : slachtoffers en plegers.
Een groot deel van de tekst bestaat uit een brief van een Braziliaanse bevrijdingstheologe.
Uit die brief citeer ik: Onze hypocrisie is zo groot dat we, op basis van een zware of geringere misstap van mensen, de waarde van hun hele leven en van hun inzet voor mensen opzij schuiven, terwijl zij zelf jarenlang leden onder een zonde, indien zij die voor zichzelf erkend hebben. Ik sta verbijsterd van de schijnheiligheid, waarmee wij onbarmhartig stenen gooien. En dit tegenover hen die, ondanks hun misstappen, in staat waren veel liefde te geven in hun verdere leven.
Nergens in de tekst wordt de naam van Mgr Vangheluwe vernoemd. Maar voor mij was het alsof de naam er in het vet gedrukt stond. Maar horen wij niet evenzeer de naam van kardinalen Danneels en Simonis, ook nu aan het kruishout genageld door onze zonden?!
U vindt de integrale tekst van Kris Depoortere bij de commentaren op de lezingen van van het weekend, meer bepaald in de bijlage van Kerk&Leven van 13 februari.
Eigenlijk zou een kerk toch de thuishaven moeten zijn voor elkeen, in grootsheid of in gebrokenheid; mens-aan-elkaar; samen kijkend voorbij het Kruis naar de Verrijzenis en de hoop.
Toen ik tegen de eindejaarsperiode op zoek was naar de betere wenskaart stootte ik op een bericht in Kerk&Leven waar je in de wandelgang van een kerk een reliwinkel kon vinden met o.a. mooie kaarten met een christelijke boodschap. Gezien niet zo ver van mijn deur ben ik er maar eens binnen gestapt. Van het oude kerkgebouw wil men gaandeweg een bezinningscentrum maken, maar die wel blijft openstaan voor elke passant om 'jezelf te ontmoeten, een andere mens of misschien God'. En het toeval wilde dat ik in wat ooit een sacristieruimte moest zijn geweest, ik daar 'een ander mens' heb ontmoet, iemand die ik nooit eerder had ontmoet. De man was er als vrijwiliger aan de slag in deze kerstperiode. Waar de winkelstraten overdruk waren, waren wij er als enigen en na wat aarzeling van beide kanten kwam toch een gesprek op gang. We hadden elkaar meer te vertellen dan ooit verwacht, maar toen de mis moest beginnen, bracht die man me naar de poort ten afscheid. We hadden niet eens onze namen genoemd, laat staan adressen of zo uitgewisseld. Maar dan dacht ik dat deze 'nieuwe kern van hoop' wel een website zou hebben. Ik vond het mailadres van de verantwoordelijke en vroeg in een bericht aan hem of hij me in contact kon brengen met de man die me te woord had gestaan, met wie we het uitgebreid over het geloof en de kerk hadden gehad. Tot mijn grote verbazing, en later tot mijn grote teleurstelling - zelfs tot op vandaag - moet ik vaststellen dat er nooit een antwoord is gekomen!
Zijn deze 'kernen van hoop', dan toch ook weer enkel maar gericht op 'gelijkgestemden', alternatieven zeg maar, afgietsels van basisgemeenschappen? Was ik te goed gekleed, of weet men van me dat ik een traditionele kerkganger ben? Neen, dit initiatief is helemaal geen herberg. En wat me dan nog het meest stoort is, dat je de week nadien iemand hoort preken dat we vooral in een centrumstad het moeten opnemen voor de zwakkeren terwijl deze predikant van dienst ook lid is van die'herberg'. Zijn woorden steken af tegen zijn daden, en de daden van deze gemeenschap die naar buiten toe een nieuwe kern van hoop moet zijn!
Ja, jaren gelden zelfde meegemaakt. Er was een misviering in een jeugdlokaal. Ik daar niets vermoedend naar toe, enkel de bedoeling de euccharistie mee te vieren. Na de viering komen een paar mensen naar me toe. " Jij hier"? Moest ik me ongemakkelijk voelen of waren ze blij een nieuw lid te mogen verwelkomen. "Opdat allen één zijn". Neen, ik heb in deze kerken nooit een herberg gevonden. In hun gelijk-willen-zijn met iedereen scheppen ze een afstand die nooit groter is geweest. Ik denk dat zowel de gast in de winkel als ikzelf er vooral veel deugd zouden aan hebben elkaar nog eens te zien, maar de herbergier heeft verhinderd dat we elkaar verder konden zien.
Tijdens een formuleI-wedstrijd is het wonderbaar hoe een gesofistikeerde staf mecaniciciens de wagen tijdens een pitstop in enkele seconden opnieuw rijklaar te maakt. De piloot moet hen vertrouwen of ... hij blijft met zijn felgekleurde bolide in de pits... Wat waar is op materieel vlak geldt nog meer op geestelijk vlak. Als je op de computer het woord 'vertrouwen' intikt, vind je een hele lijst uitsprraken en spreuken.
Een podium meet de 'top-drie':
- Beschadig nooit iemands vertrouwen, hij zal nooit meer op je kunnen bouwen. - Zonder vertreouwen is niets veilig. - Vertrounwen wordt verdiend met veel daden en kan met één daad verloren gaan. (Socrates)
Ook in de Bijbel komt het woord vertrouwen ruimschoots aan bod. Eén voorbeeld: 'Vraag vol vertrouwen zonder enige twijfel. Wie twijfelt, is als een golf in de zee, die door de wind heen en weer wordt bewogen'(Jac.1.6).
Het blijft een heikel punt; tot op vandaag een groot taboe. Zelfs in Seniorenland.
Maar begint dit al niet bij het woord 'homo', want dat wordt meteen gelinkt aan seks, wat heel ver afstaat van seksualiteit waar liefde wel dé grote rol speelt.
Een jonge priester noemde die mensen dan ook liever 'gelijkgelievenden' of 'gelijk lievend'. Hoe dan ook blijft de relatie geloof en homofilie zeer moeilijk. En het is tegen stroom opvaren, want we worden niet gestiumueerd door de vele puur seksuele dingen die je vindt op het Internet.
