Kunnen en willen wij nog tijd maken om écht te luisteren naar die andere, die het moeilijk heeft, die angstig of verdrietig is? Of zijn we dat een beetje verleerd? Maken we nog eens voldoende tijd om echt met ons hart te zien, te luisteren, te horen of mee te voelen?

Met deze vraag durf ik een oproep doen naar meer menselijke zorg. Want hoe je naar mensen toe gaat is echt wel van tel!!! Kijk ik naar de andere met de ogen van mijn hart? Zie ik in haar of zijn blik de pijn van het lijden? Zie ik de hunker en het verlangen van de andere 'herkend' en 'gezien' te worden? Ben ik nog ziende of ligt op mijn hart na al die jaren en harde kost? 

Het evangelie roept ons op tot meer hartelijkheid en zorgzaamheid. Het zit hem in de woorden maar ook in de manier waarop we iets doen. En het is goed om bij ons eigen doen en handelen af en toe eens stil te staan.

ALLES WAT GE AAN HEN HEBT GEDAAN, HEBT GE OOK AAN MIJ GEDAAN.