God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Dat zijn de gevoelens die vandaag overheersen nu we vernemen dat bisschop Roger Vangeluwe zijn ambt heeft neergelegd. Nog niet zolang terug vind je een bijdrage n.a.v. zijn zilveren ambtsjubileum.
Uit de gebedskaart die hij toen in zijn bisdom Brugge liet verspreiden - die nu haast aanvoelt als een gedachtenis bij een overlijden - citeer ik volgende paragraaf uit zijn gebed:
Neem me aan, zend Uw Geest, vervul me met Uw genade zodat ik meer ga leven zoals Jezus Christus, Uw Zooon. Lieve moeder Maria, bid voor mij, arme zondaar, en richt mijn ogen op Jezus, Uw Zoon en mijn Heer. Amen.
Moge ons gebed voor hem in deze moeilijke tijd eeen steun en troost zijn, dankbaar voor wat hij voor ons allen is geweest, een wijs mens, eenvoudig van hart, een groot priester, eerlijk met zichzelf tot op het einde ...
In een poging tot antwoord rond de vraag of de hel bestaat wat ik eerder ook op de tv kon volgen las ik in een roman het volgende:
"De orthodoxe hel is het katholieke vagevuur, omdat elke zondige ziel daar zijn eigen straftijd krijgt teoegemeten. Het kan niet zo zijn dat God in zijn barmhartigheid een ziel voor eeuwig kastijdt, zonder vergiffenis. Waarom anders die pijnen, als het niet ter reiniging is?".
Dit antwoord wilde ik met jullie delen.
Meteen raad ik het boek aan waar ik deze paragraaf heb aangekruist. Geen boek over geloof over psychologie of geloof, maar zelfs een 'geestig' boek, getiteld 'De zwarte monnik' van auteur Boris Akoenin.
Heer, zend mij een eenvoudig, kinderlijk geloof neer, zonder redeneerzucht, dat mij altijd ondersteunt en mij bij geen enkele beproeving verlaat. Dat ik geloof in de onsterfelijkheid van de ziel en in een leven na de dood, dat mij wijsheid gewordt in plaats van loze redeneerzucht, dat ik mij niet elk uur van de dag zorgen maak om mijn huisgenoten, dat ik de standvastigheid heb verleidingen te weerstaan ... Het zij zo!
Het kan jullie verwonderen dat ik hier een item plaats en meteen een antwoord geef over diaken willen worden als vrouw. Maar na enkele gesprekken en eeen paar vragen rond de vraag of een vrouw tot diaken kan gewijd worden in onze katholieke kerk, lijkt het me nodig duidelijkheid te scheppen en vooral om de ander goedgelovige niet te misleiden.
Hier volgt het antwoord:
Op uw vraag of het mogelijk is dat een vrouw diaken wordt in de katholieke kerk, moet ik ontkennend antwoorden. Het kan niet in ons bisdom maar ook in alle andere bisdommen is dat zo. De kerk wil trouw zijn aan een oude traditie dat alleen mannen gewijd worden.
Mag ik er op wijzen dat er erg veel mogelijkheden zijn om geestelijk te leven en u voor God en zijn mensen in te zetten?
Wij zijn op weg gegaan naar Pasen. We zijn als vrouwen op Paasmorgen: met veel tederheid zoeken wij naar U, maar we zijn ook angstig voor wat we niet kennen. We zijn als de mannen op Paasmorgen die niet geloven in de woorden van hoop. Toch komenook wij, net als zij, om U te zoeken, we delen in hun verwondering: het graf is leeg, U leeft! "Jezus is verrezen, Hij leeft".
Ik ben een goed boek aan het lezen en daar staat plots het volgende: Er is voor geen enkele zelfmoordenaar vergeving mogelijk. Klopt dit?
Met deze indringende vraag ben ik naar een deskundige getrokken, want ik wou daar toch ook voor mezelf een antwoord op. Het antwoord luidt als volgt:
"Wat betreft zelfdoding (zelfmoord): iemand die zich van het leven berooft, zet zich inderdaad
buiten het leven, buiten het heil, buiten elk perspectief. Terwijl hij nog net in leven is, schept hij aldus inderdaad geen ruimte meer tot mogelijke vergeving (van zichzelf of van anderen).
Of ook God hem buiten elke vergeving stelt, is natuurlijk de vraag. Juist omwille daarvan zal de Kerk
doorgaans een opening laten om de betreffende mens niet te veroordelen, doch hem alleen met
gemengde gevoelens te begeleiden: het had immers anders gekund..."
Dit gebed werd neergeschreven door iemand die receent te horen kreeg dat hij aan kanker lijdt. Maar toen hij hoopvol nieuws kreeg dat genezing mogelijk is, heeft hij zijn ogen naar Jezus en zijn Moeder Maria gericht. Laten we samen met hem bidden en bezinnen:
Op 7 april zal het precies 135 jaar geleden zijn dat er vóór de Mariagrot in Oostakker-Lourdes iets gebeurde dat voor altijd met ons bedevaartsoord zal verbonden blijven. Toen genas op ongewone, miraculeuze wijze zoals dat heet Pieter De Rudder van een etterende wonde aan het linkerbeen. We willen in de basiliek van Oostakker deze gebeurtenis bijzonder dit jaar gedenken. Het is vooral een uitnodiging om na te denken hoe God in onze leven werkzaam aanwezig is.
Op woensdag 7 april gaat de bisschop van Brugge, in concelebratie met onze bisschop Van Looy, voor in een Plechtige Eucharistieviering in de basiliek om 18 uur. Het O.L.Vrouwkoor verzorgt de zang. De beenderen van Pieter De Rudder zullen die dag vanuit het Brugse bisschopshuis overgebracht worden naar de basiliek. De familie van Pieter De Rudder zal de dienst bijwonen.Iedereen is van harte welkom!
Mogen deze paasdagen een goede gelegenheid zijn onze liefde en dankbaarheid uit te drukken jegens allen die we mogen ontmoeten. Ook als geloven moeilijk is en gelovig-leven in navolging van Christus ons zwaar valt door menselijke tegenkanting en onbegrip, waar we ons nog maar pas na de verzoeningvviering en de dagen voor Pasen ons bevrijd voelden van dit kwaad. Voor een gelovige kan dit hard aankomen ...
Of om het met de woorden van een blogvriend te zeggen:
Wij voelen ons teleurgesteld in ons herhaaldelijk falen.
