God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Mijn grootste wens is dat het werk voortgezet mag worden in de traditie die zoveel vruchten heeft afgeworpen. Het is mijn vurigste hoop dat de katholieke scholen hun oorspronkelijke geest, waaraan ik zoveel te danken heb, mogen bewaren, dat ze niet toegeven aan de altijd dwingender eisen van een tijdgeest die doordrongen is van secularisme, hedonisme en scepticisme.
Degenen die in deze moeilijke en ondankbare tijd op post blijven en het werk voortzetten, niet alleen in het onderwijs, maar ook in de parochies, de ziekenhuizen en rusthuizen verdienen onze steun.
Gerard Bodifee
Een heel toepasselijke boodschap bij een nieuw schooljaar, een niew werkjaar!.
Maar u, geliefde broeders en zusters, moet uw leven bouwen op het fundament van uw zeer heilige geloof. Laat u bij het bidden leiden door de heilige Geest, houd vast aan Gods liefde, en zie uit naar de barmhartigheid van onze Heer Jezus Christus, die u het eeuwige leven zal schenken. Ontferm u over wie twijfelen. -- Judas 1:20-22
Een priester laat onder elke briefwisseling volgende achter.
'Gebroken worden voor een gebroken wereld'.
Ik vond dit bijzonder pakkend, zeker wanneer je dat voor de eerste maal leest, maar we hoeven echt geen priester te zijn om gebroken mensen nabij te zijn en onszelf een stukje weg te schenken.
O Heer, Jij bad meermaals Uw gebed gezeten op een berg, weg van de mens, dichtbij Jouw Vader.
Hoe vaak verlangde ik niet Jouw voorbeeld te volgen; toch vond ik tot heden nog altijd niet die ene berg die mij nabij Jouw Vader brengen kon.
Ik wil vluchten uit de mens zijn greep. Vluchten uit de grip van hun handen. Om zo dan tot een totale rust te kunnen komen, en het gebed op te zeggen wat mijn Vader ooit aan mij heeft voorgedragen.
Alwaar ik heenga, alwaar ik mij bevind, zie steeds maar weer de mens die nood hebben aan dit gebed, die nood hebben aan een overgave, maar steeds verdwalen in hun eigen onwetendheid.
Daarom wil ik knielen op die ene berg, om alsnog mijn gebed op de zeggen, gericht tot U, o Heer.
Er zijn schuldigen en die dienen gestraft. Maar er zijn er veel meer die die beschuldigingen en kritiek niet verdiend hebben. Waarom toch dit algemeen wantrouwen tegen de Kerk na het bekend raken van het misbruik van Vangheluwe? Volgens Bodifee moeten we dit kaderen in een algemeen klimaat dat al langer sluimert. In de media steken al geruime tijd geregeld beschuldigingen tegen de Kerk de kop op. Met name het katholiek onderwijs wordt door vele zogenaamde B.V.s, mediafiguren en schrijvers verguisd. Al ik sommigen bezig hoor dan denk ik in welke gevangenis hebben die gezeten?. Maar ik wil hier anderen niet beschuldigen. Ik wil vooral getuigen van dankbaarheid tegenover de Kerk. Alles wat in mijn leven van waarde en betekenis is, heb ik in de eerste plaats van mijn ouders gekregen. Maar daarnaast van mijn katholieke school, die mij die heeft bijgebracht. Laten we vooral dankbaar zijn voor al diegenen die zich vanuit de Kerk en het geloof daarvoor inzetten.
Wat ik hierboven in vetjes heb gezet wil ik volmondig onderlijnen naast de positieve invloed van het parochiale leven met priesters als voortrekkers.
Wie ooit de tv-beelden zag van mensen aan de Klaagmuur of er misshien zelf recent getuige van was zal weinig begrip tonen voor de kakafonie, het hoofdschudden en andere praktijken van het Joodse volk, maar wie nader toekijkt ziet dat het luide bidden juist als teken van passie, en het door elkaar heen praten betekent dat iedereen alleen met zijn god spreekt. Hoe ver zijn wij dan verwijderd van onze lippendienst?! Of met andere woorden, waar is onze passie gebleven voor ons christelijk geloof, voor Hem, Jezus Christus? Oké, ik geef toe, ook ik sla hier een groot mea culpa.
"Wat is jullie geloof toch klein! Waarom bekommeren jullie je erom dat jullie geen brood hebben? Begrijpen jullie het dan niet?" Mt. 16,8. Maar als mens stelde Jezus toch ergens zijn prioriteiten want hij wou niet dat ze van honger zouden omkomen. Heer, geef ons heden ons dagelijks brood, dan pas kunnen we Jouw Woord begrijpen.
"Jezus sprak: het volk jammert, omdat ze al drie dagen bij me zijn en niets te eten hebben; en ik wil ze niet zonder eten laten vertrekken, zodat ze niet onderweg uitgeput raken". Mt. 15,32.
Een christen is vanuit zijn roeping een soort huisarts. Hij luistert naar allen en alles met zachtheid, zonder sentimentaliteit, maar met een kwetsbaaar oor en hart. Zalig de zachtmoedigen! Was en is ook niet Maria die deze weken uitgebreid gevierd wordt als de Virga Jesse te Hasselt eveneens zo een dokter?! "Kom allen naar mij toe die afgemat en belast zijn, en ik zal u rust geven"(Mt 11,28).
Met twee vissen en vijf broden gaf Jezus meer dan 5000 mensen te eten, staat er in het Evangelie. Hoe vertaal je een eeuwenoude boodschap in een moderne krantenadvertentie?
Wie naar Maria kijkt, ziet de hele kerk. Maria's voorechten zijn niet van haar alleen: haar voorrechten zijn onze vooruitzichten, haar vreugde is onze hoop. Het wonder van haar 'tenhemelopneming' is een 'geheim' van onze verlossing. Maria is niet alleen tevreden en gelukkig om wat haar vandaag overkomt; haar vreugde is alleen maar volkomen omdat ze weet dat ook wij erbij betrokken zijn. Helaas, hoe groot is onze eigen betrokkenheid wanneer ik zien dat enkel een handvol mense dit Hoogfeest vierden tijdens de eucharistie; die vraag mag toch gesteld worden.
We horen het heel vaak en het komt ook vaak geloofwaardig over maar is het ook waar in de realiteit? Geven wij mensen een tweede kans of zijn het maar nobele woorden. We horen het meerdere keren in een preek na een Evangelielezing en Jezus maakte er zijn statement van; meer nog, hij ging aanliggen bij zondaars. Hij wilde allen een tweede kans geven, zelfs een derde. Wij bidden haast elke zondag in de eucharistie voor die mensen die een misstap begingen dat ze mensen in liefde mogen vinden die hen nieuwe kansen aanbieden en hen het kwade uit het verleden niet langer aanrekenen;
MAAR wat doe je wanneer een man met een strafblad,die een paar jaar vastzat, tegenover jou zit en zijn verhaal doet bij een kop koffie, er oprecht berouw over heeft, bewust is van zijn daden en nu de gevolgen ervan inziet maar nergens nog meer welkom is wanneer hij gaat solliciteren eens ze horen dat hij geen bewijs van goed gedrag kan voorleggen. Waar zijn dan deze mooie woorden, de mooie preken, de voorbeden? Toch heel ver weg van dit concrete leven, zeker indien betrokkene er alles aan doet om zelfs nu een andere te helpen; als je ziet dat die persoon echt kan en wil werken met zijn handen. Is het echt niet mogelijk dat mensen eens de tijd nemen om het profiel van die unieke persoon grondig door te lichten en er voor te zorgen dat dit strafblad wordt verwijderd? Hoe geloofwaardig zijn anders onze woorden nog en wat méér is, zo ontnemen we wel degelijk elk laatste beetje hoop.
Laat ons vandaag eens heel speciaal biiden voor hen die geen uitkomst meer zien. Amen.
Als je denkt: 'God vergeet mij, ik hoor hem niet, hij zegt mij niets, zeg dan tot Hem:'Heer, als jij bestaat, maak je bekend, spreek duidelijk.' Honderden mensen voor ons hebben dit tegen God gezegd. En hij heeft hun geantwoord. Christenen zijn niet per definitie betere mensen dan anderen, maar meestal wel dankbaardere mensen.
Hier is mijn dienaar, hem zal ik steunen, hij is mijn uitverkorene, in hem vind ik vreugde, ik heb hem met mijn geest vervuld. Hij zal alle volken het recht doen kennen. Hij schreeuwt niet, hij verheft zijn stem niet, hij roept niet luidkeels in het openbaar; het geknakte riet breekt hij niet af, de kwijnende vlam zal hij niet doven. Het recht zal hij zuiver doen kennen. Ongebroken en vol vuur zal hij het recht op aarde vestigen; de eilanden zien naar zijn onderricht uit. -- Jesaja 42:1-3
Toen ik deze uitspraak achterliet wist ik nog helemaal niet dat mijn eigen broer vandaag voor boomdokter zou spelen en verder mijn tuin zou bijsnoeien.
Ook al verschillen we op vele vlakken, dat is een waar Godsgeschenk!
